Şubat ayından itibaren bütçemi ayarladım bireysel terapiye başlıyorum. İlişki terapisi için şimdilik kesin bir karar yok. Bence de alınganım. Hatalarımın farkındayım ama tek tek olan şeyler birikince böyle hissetmeye başladım.
Elle tutulur sebep göremedim. Aile ilgisizliği herkeste olabilen birşey..eşinizle alakası yok. Tatlı vs harcama olayını konuşup cözebilirsiniz . Yani sıkıldınız belki, tatile falan çıkın. İyi gelir evcil hayvan olabilir. Yani bitirmeyi gerektiren bir olay yok. Eşinizle alakalı birşey yok yani. İç huzursuzluğun varsa da terapi alın inanın her insanın ihtiyacı var. Eşiniz de gitsin ona da iyi gelir.Uzun yazabilirim ama nolur özet falan okuyun vaktiniz yoksa
Biz hemen hemen 4 senedir evliyiz çocuk yok. İyi şeyleri yazayım önce. Büyük kavgalar, şiddet, aldatma, kv kp müdahalesi, kötü alışkanlıklar ikimizde de yok. Hayattaki hedeflerimiz ve hayallerimiz aynı. Ev işleriyle ilgili sıkıntılarımız vardı. Konuşup buzdolabına haftalık liste asıp şimdilik çözdük gibi görünüyor. Peki ben neden huzursuz hissediyorum? Şimdi birkaç örnek vericem.
•Biz sevgiliyken aynı evde yaşamadık ve ben aşırı heyecanlıydım evlenince aynı evin içinde olucaz diye. Genelde anlaşıyoruz ama ben hâlâ adapte olamadım. Sıkıntılı mıyım neyim anlamadım kendimi.
• Eşim sürekli beni bazı konularda eğitmeye çalışıyor ve ben sinir oluyorum buna. Mesela ayda bir iki kere tatlı sipariş ederim. Birkaç gün önce yine edecekken "ya napıyorsun paranı biriktir" dedi. Kredi kartı benim, ekstresini ben ödüyorum, yorularak çalışan da benim. Küçük bir tatlı alamayacak mıyım.
• Ailesinde bir türlü "kabul" edilmiş hissetmiyorum. Düğün hediyesi falan zaten almadım ama onu da geçtim, hasta olduğumda ya da doğum günlerimde falan pek sallanmadım. Ha mesafenin kendi selametime olduğunu biliyorum evet. Ama çocukluktan sevgi eksikliği mi ne bileyim ya içime sinmiyor bir türlü.
• Eşimle aramızda aman aman bir yaş farkı yok ama benden önce gezip ettiği için hayat tecrübesi benden fazla. En son yine böyle bana bir şeyler dikte etmeye çalışınca, "ya acaba senin benden daha tecrübeli birine mi ihtiyacın var" dedim. O da bilmiyorum dedi. Öyle mutsuz uyuduk. Sabah terfi için mülakatı vardı ve üzüldüğü için kötü geçmiş falan. Yani gamsız da değil kafasına takıyor.
• Saçma bir ayrıntı ve inandığımdan da değil ama yine yazıcam. Biz bu kiralık eve 8 ay önce taşındık. Bari her şey elimizin altında olsun diye eşimin ailesinin evinden eski albümlerini falan almaya gittik. Küçük bir kutu işte içinde eski karneler, devlet dairelerinde yapılan kâğıtlar var. Bir köşede dursun diye bıraktık açıp incelemedik 8 ay. Geçen gün açtık içinde böyle eski alfabeden bazı kelimelerin yazıldığı bir kâğıt çıktı. Ritüel gibi bir şey. Kâğıt da eski bir kâğıt yani belli 20-30 yılı var. Kimin için yapılmış bilmiyoruz. Eski alfabe bilen bir arkadaşımıza incelesin diye sorduk. Evde tutmayın karanlık işler dedi. Yırttık attık ama evi etkiledi mi bilmiyorum ya cidden saçma düşününce.
• Gördüğünüz gibi üstüne basıp aha da sebep bu diyebileceğim bir şey yok ama huzurlu hissetmiyorum. Birbirimizin vaktini de alalım istemiyoruz ama seviyoruz da. Yani dile getiriyoruz sevgimizi hep. Sizce aile terapisi mi olmalı? Yoksa cidden bir yere varamaz mıyız?
Çünkü kendi fikirleri uygulansın istiyor. Alınganlık konusu da şöyle. Mesela sürekli telefonda birileri hoparlörde. Ya zaten evde geçirdiğimiz saat sayılı. Bari bu kadar sık telefon görüşmesi yapma akşamları diyorum. Ben aramıyorum ki onlar arıyor diyor. Görüntülü konuşma değil sesli ama işte ben sanıyorum ki evin içinde 2-3 kişi daha var. Hoparlörden normal konuşmaya alıyor. Bu sefer de yarım saat ortada yok.
Evet olabilir. Tekrar konuşucam akşam gelince. Ama bu dominant olma çabaları beni bitirdi. Tatlı meselesinde bana diyor ki mutfakta kola var onu içebilirsin, bal falan vardı onu ye
Aynı şey mi Allah aşkına.
bence yazdiklariniz biraz fazla temkinli ve anlatmadiginiz seyler var. ya da kafaniz karisik olabilir. cift terapisi en mantiklisi ama iki taraf da ayni kivamda olmayinca zor ilerler. siz bence once bireysel terapiye baslayin.Uzun yazabilirim ama nolur özet falan okuyun vaktiniz yoksa
Biz hemen hemen 4 senedir evliyiz çocuk yok. İyi şeyleri yazayım önce. Büyük kavgalar, şiddet, aldatma, kv kp müdahalesi, kötü alışkanlıklar ikimizde de yok. Hayattaki hedeflerimiz ve hayallerimiz aynı. Ev işleriyle ilgili sıkıntılarımız vardı. Konuşup buzdolabına haftalık liste asıp şimdilik çözdük gibi görünüyor. Peki ben neden huzursuz hissediyorum? Şimdi birkaç örnek vericem.
•Biz sevgiliyken aynı evde yaşamadık ve ben aşırı heyecanlıydım evlenince aynı evin içinde olucaz diye. Genelde anlaşıyoruz ama ben hâlâ adapte olamadım. Sıkıntılı mıyım neyim anlamadım kendimi.
• Eşim sürekli beni bazı konularda eğitmeye çalışıyor ve ben sinir oluyorum buna. Mesela ayda bir iki kere tatlı sipariş ederim. Birkaç gün önce yine edecekken "ya napıyorsun paranı biriktir" dedi. Kredi kartı benim, ekstresini ben ödüyorum, yorularak çalışan da benim. Küçük bir tatlı alamayacak mıyım.
• Ailesinde bir türlü "kabul" edilmiş hissetmiyorum. Düğün hediyesi falan zaten almadım ama onu da geçtim, hasta olduğumda ya da doğum günlerimde falan pek sallanmadım. Ha mesafenin kendi selametime olduğunu biliyorum evet. Ama çocukluktan sevgi eksikliği mi ne bileyim ya içime sinmiyor bir türlü.
• Eşimle aramızda aman aman bir yaş farkı yok ama benden önce gezip ettiği için hayat tecrübesi benden fazla. En son yine böyle bana bir şeyler dikte etmeye çalışınca, "ya acaba senin benden daha tecrübeli birine mi ihtiyacın var" dedim. O da bilmiyorum dedi. Öyle mutsuz uyuduk. Sabah terfi için mülakatı vardı ve üzüldüğü için kötü geçmiş falan. Yani gamsız da değil kafasına takıyor.
• Saçma bir ayrıntı ve inandığımdan da değil ama yine yazıcam. Biz bu kiralık eve 8 ay önce taşındık. Bari her şey elimizin altında olsun diye eşimin ailesinin evinden eski albümlerini falan almaya gittik. Küçük bir kutu işte içinde eski karneler, devlet dairelerinde yapılan kâğıtlar var. Bir köşede dursun diye bıraktık açıp incelemedik 8 ay. Geçen gün açtık içinde böyle eski alfabeden bazı kelimelerin yazıldığı bir kâğıt çıktı. Ritüel gibi bir şey. Kâğıt da eski bir kâğıt yani belli 20-30 yılı var. Kimin için yapılmış bilmiyoruz. Eski alfabe bilen bir arkadaşımıza incelesin diye sorduk. Evde tutmayın karanlık işler dedi. Yırttık attık ama evi etkiledi mi bilmiyorum ya cidden saçma düşününce.
• Gördüğünüz gibi üstüne basıp aha da sebep bu diyebileceğim bir şey yok ama huzurlu hissetmiyorum. Birbirimizin vaktini de alalım istemiyoruz ama seviyoruz da. Yani dile getiriyoruz sevgimizi hep. Sizce aile terapisi mi olmalı? Yoksa cidden bir yere varamaz mıyız?
Bu tarz olaylarda önce normal konuşun olmazsa sert konuşun . AnlarEvet olabilir. Tekrar konuşucam akşam gelince. Ama bu dominant olma çabaları beni bitirdi. Tatlı meselesinde bana diyor ki mutfakta kola var onu içebilirsin, bal falan vardı onu ye
Kendine yük yükleme hayat çok kısa elalemi takma. Gerçekten takmamayı öğrenince daha mutlu olacaksın
Birbirimizin vaktini de alalım istemiyoruz... Demişsiniz yani esinizde sizin gibi mi dusunuyor bu hususta. Aile terapisti veya ayrılık mi?Uzun yazabilirim ama nolur özet falan okuyun vaktiniz yoksa
Biz hemen hemen 4 senedir evliyiz çocuk yok. İyi şeyleri yazayım önce. Büyük kavgalar, şiddet, aldatma, kv kp müdahalesi, kötü alışkanlıklar ikimizde de yok. Hayattaki hedeflerimiz ve hayallerimiz aynı. Ev işleriyle ilgili sıkıntılarımız vardı. Konuşup buzdolabına haftalık liste asıp şimdilik çözdük gibi görünüyor. Peki ben neden huzursuz hissediyorum? Şimdi birkaç örnek vericem.
•Biz sevgiliyken aynı evde yaşamadık ve ben aşırı heyecanlıydım evlenince aynı evin içinde olucaz diye. Genelde anlaşıyoruz ama ben hâlâ adapte olamadım. Sıkıntılı mıyım neyim anlamadım kendimi.
• Eşim sürekli beni bazı konularda eğitmeye çalışıyor ve ben sinir oluyorum buna. Mesela ayda bir iki kere tatlı sipariş ederim. Birkaç gün önce yine edecekken "ya napıyorsun paranı biriktir" dedi. Kredi kartı benim, ekstresini ben ödüyorum, yorularak çalışan da benim. Küçük bir tatlı alamayacak mıyım.
• Ailesinde bir türlü "kabul" edilmiş hissetmiyorum. Düğün hediyesi falan zaten almadım ama onu da geçtim, hasta olduğumda ya da doğum günlerimde falan pek sallanmadım. Ha mesafenin kendi selametime olduğunu biliyorum evet. Ama çocukluktan sevgi eksikliği mi ne bileyim ya içime sinmiyor bir türlü.
• Eşimle aramızda aman aman bir yaş farkı yok ama benden önce gezip ettiği için hayat tecrübesi benden fazla. En son yine böyle bana bir şeyler dikte etmeye çalışınca, "ya acaba senin benden daha tecrübeli birine mi ihtiyacın var" dedim. O da bilmiyorum dedi. Öyle mutsuz uyuduk. Sabah terfi için mülakatı vardı ve üzüldüğü için kötü geçmiş falan. Yani gamsız da değil kafasına takıyor.
• Saçma bir ayrıntı ve inandığımdan da değil ama yine yazıcam. Biz bu kiralık eve 8 ay önce taşındık. Bari her şey elimizin altında olsun diye eşimin ailesinin evinden eski albümlerini falan almaya gittik. Küçük bir kutu işte içinde eski karneler, devlet dairelerinde yapılan kâğıtlar var. Bir köşede dursun diye bıraktık açıp incelemedik 8 ay. Geçen gün açtık içinde böyle eski alfabeden bazı kelimelerin yazıldığı bir kâğıt çıktı. Ritüel gibi bir şey. Kâğıt da eski bir kâğıt yani belli 20-30 yılı var. Kimin için yapılmış bilmiyoruz. Eski alfabe bilen bir arkadaşımıza incelesin diye sorduk. Evde tutmayın karanlık işler dedi. Yırttık attık ama evi etkiledi mi bilmiyorum ya cidden saçma düşününce.
• Gördüğünüz gibi üstüne basıp aha da sebep bu diyebileceğim bir şey yok ama huzurlu hissetmiyorum. Birbirimizin vaktini de alalım istemiyoruz ama seviyoruz da. Yani dile getiriyoruz sevgimizi hep. Sizce aile terapisi mi olmalı? Yoksa cidden bir yere varamaz mıyız?
Beni benden daha iyi ifade etmişsiniz. 7/24 iyi niyetle de olsa düzeltilmek istemiyorum ki ben. Sevmek sevilmek diye yola çıktık. Ama kendi kusurumu da biliyorum. Onay arzusu. En güvendiğim insandan onay alamadıkça kırıldım. Hem de en basit konularda. Bir fotoğraf paylaşıyorum mesela. Onun arka planı güzel değil şunu paylaş diyor. Ama her seferinde. Cidden her seferinde. 300 kişilik hesabımda arka plan güzel olsa nolur, olmasa nolur. Bir de bunların üstüne aileden dışlanmak eklenince hepten düştüm galiba. Yani ayda bir ben onlara gidiyorum, yine ayda bir yemeğe davet ediyoruz. 15 günde bir görüşmek ideal işte. Evimi alıp onlara taşıyamam ki. Mesajınıza teşekkür ederim. Kimse ayrılmak için evlenmiyor. O da iletişimini düzelteceğini söyledi ama bakalım. Ne hissettiğimi anlasın diye inciğine cinciğine kadar açıklamam gerekti. Aa evet haklısın ben bunu herkese yapıyorum diyor. Herkes?
O da benim gibi düşünüyor. Israr kıyamet birisi değil. Tabi ben çabalansın ve gönlüm alınsın istiyorum. Ben hata yaptıysam ben de onun gönlünü alayım.
Israr kıyametten ziyade sevgi bitmiş olabilir mi? İkinizin içinde de sevgi bittiyse her şey zoraki gelir.
