Bir kesim insan var ki surekli tedavinin inanilmaz zor cok can yakan bir sey oldugundan bahsediyordu, bu soylemler yuzunden kac gece uykusuz kaldim kac ay doktora gitmeden ben nasil yapicam korkusu yasadim anlatamam.
Igneyi gectim hap zor yutan biriyim bakin cok komik bu 31 yasinda bir kadin icin
Gel gelelim neyden korktuysam basima geldi, hsgler, histereskopi, su anda da ikinci opu surecindeyim. Muayeneyi zor oluyordum, simdi canim yanmiyor bile. Gonalfleri hep esim yapiyor, bakin anlamiyorum bile bittigini hadi kapasana gobegini diyor
bir iki kez acidi ayy filan dedim koca adam cocuk gibi agladi canini yaktim ben yapmiyim diye. Ayy demem de naz tamamen acidiysa da geciyor be kardesim 4/5 sn sonra
Bakin bunlari yasarken hala kan verirken damarima bakamiyorum hemsire iyi misiniz diye konusturmaya calisiyor
Opu icin acikcasi ben anestezi seviyorum sanirim hosuma gidiyor o mayisma hali
geciyor gidiyor hepsi yeter ki sonu guzel olsun.
Yani transfer ignelerini henuz deneyimlemedim, onlara da bir sekilde katlanirim diye kendimi motive ediyorum. Cunku baska carem yok. Hepsi bir sinav.
Isin bence en en en zorlayani mental boyutu. O kisimda fiziksel kismi kadar relax ve tevekkul dolu degilim henuz ne yazik ki. Her seyin ucu o denli acik ve aklinizda olmayan gelismeler yasanabiliyor ki hoop kafadan 2 ay daha bekliyorsunuz misal. Ama bundan baska care de yok, hayal kura kura gun dolduruyoruz ne yapalim
yeter ki bunlari yasayabilecek sagligimiz olsun sonu guzel olsun