meleğine kavuşacakken cennete uğurlayanlar buraya lütfen

sweetbaby .!.:

içim okadar acıyoki duygularımı sizinle paylaşmak istedim. 32 haftalık olmuştuk.8. ayımıza girmiştik çok az bi vakit kalmıştı oğlumu kucağma almaya onun mis kokuunu duymaya. Allah nasip etmedi bize bu sevinci yaşamayı.1 aralık 2009 bu tarihi asla untmuyacağım bu haytımın en tarisiz acısını yaşadığım gün.erteigün doktor kontrolüm vardı.izne ayrılıyordum. bi sürü plan yapmıştım oğlumla evde dinlaneicektik. kıyafetlerini yıkayıp ütüleyecekim.okula gittim arkasşlarla sohbet ettim tam eve gidicekken çok şiddeti bir ağrım başladı.bir de ıkınma hissi. hemen doktoru aradım. ters bi haereket yapmışsındır ya da idrar yolu enfeksiyonudur dedi. ters hareket yapmış olamazdım çünkü çok dikkat ediyordum kendime. belki enfeksiyondur dedim. ama böle kötü bişeyi aklıma getirmemeye çaıştım. çünkü daha akşam bebğim tekmeliyordu beni,annecim ben burdayım diyordu.erken doğum yapan arkadaşalrı düşünerek heralde bebek geliyor dedim.hemen yola çıktık. arabada bağıra bağıra gittim zaten, hiç kesilmeyen bi ağrıydı bu.sürekli dua ettim gidene kadar. hemen hastanede nste bağladılar. am hiç ses gelmiyordu. ultrasonu getirdler odaya yine o güm güm atan kalbinden tek bir ses bile gelmiyordu., doktor sordum aam hareket ediyo dimi dedim hayır dedi. Allahım çok kötüydüm. eşimin suratı allak bullkatı. ona bakıyordum bana iyi bişey sölesin diye. yok hayır herkes susuyodu. plesantam bebekten ayrılmıştı. ve plesanta kanama yapmıştı. bu da bebeği oksijensiz brakmış.3 snlk bi olay dedi doktor. yapamazmısız bebeği şidi alsanız yaşamazmı dedik. hayır dediler yapacak hiçbişey yok. bu 3 sn nezman olmuştu bilmiyorum. hastaneye geldiğimizde kalbi atsaydı bile yüzde 95 özürlü olurdu çünkü beyin okijensiz kalmış dediler.onu besleyen plesanta ayrılmıştı ve bebğimin yaşamlaa bağlantısı kopmuştu. o a işte benim de yaşamla bağlantım koptu. kızlar o kadar kötüyüm ki içimdek acıyı anlatmaya asla kelimelr yetmiyor.beni en iyi sizler,aynı durumu yaşayanlar anlarsınız diiye size yazıyorum hem de en ufak kafanız takılan bi durum oduğunda ihmal etmeyin diye yazıyorum. ben çok dikket ediyordum, hep kendimi suçluyorum,mutlaka bişey yapmış olmalıyım.durduk yere niye böyle olsunki diyorum. niye, niye, niye. hep bu soruyu soruyorum kendime.Allahım evin her yerine baktıkça onu görüyorum.,onunla kurduğum hayaller gözümün önünde hep. .oğluma yelek örüyordum umarım becereilirim diyodum. güzel oluyodu. çok az kalmıştı. bitirmek onun o mis tenne giydirmek nasip olmadı.. dolabını açıp açıp kıyafetlerine bakardım,öperdim hep. içinde hep oğlumu hayal ederdim.hayatımı ona endekslemiştim hep. şimdi kıyafetleri duruyo,ama karnım bomboş. her doknduğumda hissettiğim oğlum yok artık.Allahım ne yapıcam ben.yaşama sevincimi kaybettim ben.. daha 1 hafta öncesinde babası bi mont almıştı oğluma.bu sabah aldım sarıldım kollarını boynuma sardım ama içi de bebğim yok.her yeri prçalamak istiyorum. aklıma neler gelmiyoki oğlumun yanına ben d e gideyim diyorum belki annecim ben d eseni bekliyodum der. onu sıcacık sarıp sarmalamamı bekliyodur diyodum.sonra acaba isyanmı ediyorum. Allah daha beter acıları da gösterebilir diyorum. ama aklımdan bu düşünceler gitmiyo silemiyorum.her yerde onu görüyorum.hayata onsuz devam etmek mümkün değil gibi geliyo.bu tarifi omayan ,asla doldurulamayacak bi boşluk. bu boşluk nasıl dolarki. ben daha önce d ebi kayıp yaşadım. gecen yıl da babamı kaybetmiştim am bu acı bambaşka. evlat acısı. Dayanılmaz bi keder. allahım dyorum içimden hep haykıtrıyorum ağlıyorum, gözyalarımı dindiremiyorum bebeğimi istiyorum. oğumu istiyorum diyorum. ama bu boşa bi haykırışmı bilmiyorum. belki de değildir. her mucizeyii yaradan Allah belki zamnı da gün öncesine döndürürü, oğlumu bana geri veriri.olurmu acaba böle bişey.sorgulamakta hatamı ediyorum diyorum acaba oğlum gitmese şuan ilerde hayatında daha bütyük acılarmı yaşıcaktı bunu engellemek içinmi onı yanına aldı diyorum. bu soruların hiçbiriin cevabı yok bulamıyorum. eminim hiç bi zmanda bulamıcam
doğumdan sonra oğlumu görmek istedim,doktorum istersen görme dedi.ama ben onu yüzünü bidaha göremicektim. bu şans bidaha elime geçmicekti.onun o çırılçıplak vücudunu kundak gibi bişeye sarmışlar getirdiler yanıma. tertmizid oğlum küçücük kafası elelri yumuk yumuktu. ben babsına benzettim o da sana benziyodu dedi. demekki ikiimizden d e bişiler taşıyodu. hep zayıfmı acacaba diyodum 15 gün önce 1340 grdı ancak 1500 filan olmuştur diyoduk. ama oğlum kocaman olmuştu 1940 gr,46 cmdi.yüzüne dokundum ,parmakalrına dokundum sıcacık yumuşacıktı. okadar güzeldiki,sadece yeterli oksijen alamadığından biraz mordu..ama daha fazlasıan izin vermediler alıp götürdüler oğlumu.ertsi gün babsı toprğa verdi oğlumu. şimdi onun minicik bedeni toprağın altında bensiz . buz gibi soğuk yağmurlu havalarda ne yapıcak diyorum.gidip onu sarabilem imkanımın olacağını bilsem hemen vazgeçmeye hazırım kendimden.
kafam işet bu düşüncelerle karma karışık. hayatımın ışığını, sevincimi, tek hayalimi kaybettim. osuz nasıl nefes alırım nasıl çalışırım, nasıl bişey olammış gibi gülerim,uyurım bilemiyorum. yok yapamam, bu acı beni yiyip bitirecek bunuda biliyorum. çünkü ben okadar güçlü bi insan değilim.

ocak annesi olucaktımbi sürü hevesle güzel güzel konular açtık. bebklerimşzle ilgili heyecanlarımızı paylaştık. kıyafetlerini,odalarını, göbüşlerimizi, boylarını,kilolarını koyduk. ama bneim serüvenim sona çok yaklaşmışken yarıda kaldı.. etrafımdakilar hep yaniden hamile olucaksın yine bu heyecanları yaşıcaksın diuolar. ben buna inanamıyorum. belki d e hiç anne olamıyacağım, olsam d a belki yine aynı acıları yaşıayacağım, buna takatim yok.
bu acıyla devam edebileceğimi sanmıyorum.

şimdi etrafımdakiler benden korkyolr. çünkü doğum sonrası tansiyonum çok yükseldi ve ara aar devam ediyo, bisürü ilaç içiyorum. zehirlenme riskim devam ediyo. ama bu benim umurumdamı . hayır.şimdi sen bu acıları yaşa ama oğlunu vericez deseler razıyım. ama gelmiyor oğlum. hep çağırıyorum gelmiyor. niye niiye diyorum. cevap bulamıyorum. ve çok korkuyorum bundan sonraki bu yol benim için daa zorlu olucak. yeiden bi bebek istesem d e daha zor geçicek bu aşamalar, hep kontrol altında olmam gerekecek. ben bırakın bunu yaşamaya devam etmeey haır değilim. gözlerimi kaptsam hiç uyanmasam ve oğlunun yanında olucaksın desler hemen evet derim kaparım gözlerimi sonszuluğa. . DAHA BÜYÜK ACILAR YAŞAYNLAR DA BENİMLE BENZER ACLRI DA YAŞAYANLAR VARDIR EMİNİM. UMUDA OKADAR ÇOK İHTİYCIM VAR Kİ. YOLUNA DEVAM EDİP YİNE MELEKLERİNE KAVUŞANLAR VAR MI. BU DURUMU NASIL ATLATTINIZ. YARDIMA İHTİYCIM VAR. HEM DE HİÇ OLMADIĞI KADAR.

Genişletmek için tıkla...

canan3535 .!.:

canım malesef daha yollamadı:çok üzgünüm: ben subatta dogum yaptım 10 ay gectı yeterlı zaman gectı dıye dusunuyoruz ve tekrar ıstıyoruz artık. baslarda aynı seylerı yasamaktan cok korkuyodum ama artık herseyı attım kafamdan ıyı dusunmek ıstıyorum ve herseye yenıbastan baslıyorum artık hazırım umarım YİĞİT KAAN'ım en kısa zamanda bana kardesını yolluycak sabırsızlıkla o haberı alıcam gunu beklıyorum. canım sende oncelıkle kafanı bosalt herseyı unut yenı bastan basla hersey allahın takdırı yapıcak bısey yok elden bısey gelmıyor vucudunu ve kafanı dınlendır ve bızlere mutlu haberı ver canımm rabbım hepımızın gonlune gore versınnnnnn

Genişletmek için tıkla...

A.H.K. .!.:

Canım merhaba, öncelikle hem sana hem de senin ve benim gibi olan herkese sabırlar diliyorum, başımız sağolsun.ben de 32. haftalık bebeğimi sezeryanla doğurdum, sadece 30 dk yaşayabildi.. Ve ben yüzünü bile göremeden gitti… halbuki o zamana kadar doktor her kontrolde herşey yolunda demişti, son kontrolde bir problem çıktı ve 3 gün sonra da oğlum yoktu artık...bizi ancak bunu yaşayanlar bilir, taşıması çok güç bir yük bu, teselliler de kar etmez, biliyorum,Rabbim hepimize sabırlar versin, yazını okurken ofisin ortasında bağırarak ağlamamak için kendimi zor tuttum.. emin ol bunu yaşayan herkes aynı duyguları yaşıyor,önce kendini, sonra doktoru, sonra yine kendini suçlayıp duruyor... halbuki bi suçlu yok, Rabbim bebeğimize bu dünyada ömür vermemişse yapacak hiçbişey yok, onlar bizim meleklerimiz olacak ve bir gün bir daha ayrılmamak üzere kavuşucaz inşallah...o yüzden sadece dua et.. sabırlı olmaya çalış, bir an önce kendini toparla ki yeniden bebeğin olabilirsin, bence bu yarayı ancak başka bir bebekle hafifletebiliriz, acımızı silmez ama biraz da olsa hafifletir inşallah.

Genişletmek için tıkla...

Princess of Rain .!.:

sweetcim seni cok iyi anliyorum canim bende 4 aylik hamileydim ama sonu gelmedi kasimin 1 de feci bir karin agrisiyla beraber suyum ve kanamam geldi.bende konu acip paylasmayi cok istedim ama buna ne gucum vardi nede cesaretim o kadar yorgunumki anlatamam zaten tahmin edersin.yazini okurken o kadar cok agladimki benim acimda cok yeni bunla basa cikmaya calisiyorum ne kadar basariyorum bilmiyorum her gece oglumun ismini sayiklamak ruyalardan sicrayarak uyanmak o kadar zorki anlatam.Allah kimseye yasatmasin bu aciyi bende dedemi ve dayimi kaybettim fakat bu aci oyle bir aciki hic birseye benzemiyor.ben cok acilar cektim dusuk esnasinda bebegim 2.gun geldi.ilk kanamanin oldugu gun bebegim dustu dediler ama biz gormemistik bebegim ve beni o eve yolladilar o aksam acilden ertesi sabah yine karnim agriyordu agri kesici aliyordum doktor vermisti ve aksam tuvalete girdim kanamam varmi diye ve kanamam baslamisti yine karnimda agri yoktu ama kanamam cok geliyordu tuvalete oturdum esimde geldi bizde arkadasin evindeydik bizim burada kimsemiz yok gel benim evde kal ben sana bakarim demisti arkadasim sagolsun onlar asagida otururken ben ve esim yukarida tuvalette bebegimizin tuvalete dustugu ani gorduk.Allahim cildirmistim delirmistim bagiriyordum esim oyle ben oyle kafayi yedim sandim.arkadasim yukari cikti ne oluyor diyededim onlarda soka girdi hemen annesini aramis annesi geldi hemen ve bebegimi tuvaletten aldi.Allah razi olsun o kadindan bebegimi kurtardi o delikten biz soktayiz hic birsey yapamiyorduk ambulans geldi yine ve ben yine hastaneye gittim bebegimide aldilar gordum o kadar guzeldiki minik minyatur bebek o kadarmi tatli olur herseyi vardi tamdi 2 hafta once ultrasonda gormustuk kalbi atiyor hoplayip zipliordu elini agzina goturuyordu canim yavrum benim.bebegin kesesi ve presentasi icerde kaldigi icin o kadar agrilar cekiyordumki agrilara dayanamiyordum durman uyusturuluyordum kontrolum boyunca ama hic bi ise yaramiyordu nasil agriydi o Allahim agrilardan kendimden gecmisim tek hatirladigim sey anestesiye alinmamdi gozlerim kapandi ve bende ogluma gidiyorum sandim.uyandigimda esim basimdaydi.o benden dahada zor durumdaydi hem evladini kaybetti hem sevdigi karisini kaybetme durumu vardi.iste o an dedim kendime ve esime SIKI SIKI sarilcam oglumuz bize sarilamadi elbet vardir bundada bir hayir dedim.yeri geldi evet isyan ettim hele o tuvalette Allahim neden neden bi neden diye ama bu care degilki o neverirse hakkimizda hayirlisini verir bunu unutmamak ektigini biliyordum.ve tovbe ettim Allahima yalvariyorum simdi affet beni diye bize tekrar anne baba olmayi nasip et diye yavrumuz gitti.o bir melek oldu ahirette sefaatcimiz olacak boyle dusunerek bir nebzede olsa mutlu oluyorum cunku o saf tertemiz gunahlara bogulmadan uctu gitti.sabir istiyorum huzur istiyorum bebegime o kadar dikkat ettimki ne kadarda dikkat etsek olmayinca olmuyor iste hep kendimi sucladim bende ben oldurdum bebegimi diye bir yerde yanlis yaptim ama nerede diye hep sorguluyorum kendimi ve hepte sorgulucam.oglumun o kucuk bedeni yatiyor topragin altinda bense onsuz yasiyorum hala zor ama hayat devam ediyor sweetcim umudumuz hic bitmesin diye oglumun ismini umut koyduk.eger yasasaydi bu ayin 11de cinsiyetini ogrencektik ve babasiyla isim listesi hazirlicaktik ama olmadi nasip degilmis umudum yarinlara artik kendimi azda olsa toparladim.ama hamilelege ne zaman hazir hissederim kendimi bilemiyorum icimde korkular var hep yine ayni seyi yasarmiyim diye korkuyorum cooookkkk.bir yandanda cok istiyorum hamilelegi hergun aynanain karsisinda karnima bakardim acaba bugunde buyudumu karnim diye karnim buyudukce sevinirdim demekki bebegimde buyuyor diye.

cok uzattim yazini gorunce bende icimi dokmek istedim canim sana tavsiyem Allaha sigin canim acini birtek o hafifletir dua et.alanda o verende verirken neden verdin diye diyemiyoruz,alirkende neden aldin diyemeyiz canim takdir ilahi boyleymis.Rabbim bu durumu yasiyanlara hayirli saglikli evlatlar nasip etsin gulum.

sana tavsiyem yalniz kalma evde ortama cik biraz zor ama dene bende okula basladim tekrar iyi geldi.cevrendekiler moral oluyor bazen bazende tam tesi ama takma kafana olurmu canim kendinide suclama biz suclu olamayiz cunku biz anneyiz hangi anne evladina kiyabilirki biz birsey yapmadik bebeklerimize olurmu canim dikkat et kendine

bak goruyormusun kendimi unuttum sana moral veriyorum kelin merhemi olsa kenide surermis aliscaz canim bunlarda gecicek Allahin izniyle oprum seni gecmis olsun.Allah bir daha bu acyi yasatmasin bize amin.

Genişletmek için tıkla...

sweetbaby .!.:

canım sen normalmi yoksa sezeryanmı yapmıştın.sana umut vermek iserdim .eşim umut olmay çalışıo. evt haklısın diyorum ama an geliyo yapamıyorum. kusura bakma o yüzden. ama zmanı var demekki.

canım benım sezeryan oldu sende haklısın çok zor bunu ancak yasayan bılır en kısa zamanda toparlanman dılegıyle en kısa zamanda hepımız mutlu haberı alırız umarım kucagımıza alamadıgımız meleklerımızı bu sefer koklar operız ve bu sıkıntılarmızı unuturuz canım allaha emanet ol

Genişletmek için tıkla...

sweetbaby .!.:

içim okadar acıyoki duygularımı sizinle paylaşmak istedim. 32 haftalık olmuştuk.8. ayımıza girmiştik çok az bi vakit kalmıştı oğlumu kucağma almaya onun mis kokuunu duymaya. Allah nasip etmedi bize bu sevinci yaşamayı.1 aralık 2009 bu tarihi asla untmuyacağım bu haytımın en tarisiz acısını yaşadığım gün.erteigün doktor kontrolüm vardı.izne ayrılıyordum. bi sürü plan yapmıştım oğlumla evde dinlaneicektik. kıyafetlerini yıkayıp ütüleyecekim.okula gittim arkasşlarla sohbet ettim tam eve gidicekken çok şiddeti bir ağrım başladı.bir de ıkınma hissi. hemen doktoru aradım. ters bi haereket yapmışsındır ya da idrar yolu enfeksiyonudur dedi. ters hareket yapmış olamazdım çünkü çok dikkat ediyordum kendime. belki enfeksiyondur dedim. ama böle kötü bişeyi aklıma getirmemeye çaıştım. çünkü daha akşam bebğim tekmeliyordu beni,annecim ben burdayım diyordu.erken doğum yapan arkadaşalrı düşünerek heralde bebek geliyor dedim.hemen yola çıktık. arabada bağıra bağıra gittim zaten, hiç kesilmeyen bi ağrıydı bu.sürekli dua ettim gidene kadar. hemen hastanede nste bağladılar. am hiç ses gelmiyordu. ultrasonu getirdler odaya yine o güm güm atan kalbinden tek bir ses bile gelmiyordu., doktor sordum aam hareket ediyo dimi dedim hayır dedi. Allahım çok kötüydüm. eşimin suratı allak bullkatı. ona bakıyordum bana iyi bişey sölesin diye. yok hayır herkes susuyodu. plesantam bebekten ayrılmıştı. ve plesanta kanama yapmıştı. bu da bebeği oksijensiz brakmış.3 snlk bi olay dedi doktor. yapamazmısız bebeği şidi alsanız yaşamazmı dedik. hayır dediler yapacak hiçbişey yok. bu 3 sn nezman olmuştu bilmiyorum. hastaneye geldiğimizde kalbi atsaydı bile yüzde 95 özürlü olurdu çünkü beyin okijensiz kalmış dediler.onu besleyen plesanta ayrılmıştı ve bebğimin yaşamlaa bağlantısı kopmuştu. o a işte benim de yaşamla bağlantım koptu. kızlar o kadar kötüyüm ki içimdek acıyı anlatmaya asla kelimelr yetmiyor.beni en iyi sizler,aynı durumu yaşayanlar anlarsınız diiye size yazıyorum hem de en ufak kafanız takılan bi durum oduğunda ihmal etmeyin diye yazıyorum. ben çok dikket ediyordum, hep kendimi suçluyorum,mutlaka bişey yapmış olmalıyım.durduk yere niye böyle olsunki diyorum. niye, niye, niye. hep bu soruyu soruyorum kendime.Allahım evin her yerine baktıkça onu görüyorum.,onunla kurduğum hayaller gözümün önünde hep. .oğluma yelek örüyordum umarım becereilirim diyodum. güzel oluyodu. çok az kalmıştı. bitirmek onun o mis tenne giydirmek nasip olmadı.. dolabını açıp açıp kıyafetlerine bakardım,öperdim hep. içinde hep oğlumu hayal ederdim.hayatımı ona endekslemiştim hep. şimdi kıyafetleri duruyo,ama karnım bomboş. her doknduğumda hissettiğim oğlum yok artık.Allahım ne yapıcam ben.yaşama sevincimi kaybettim ben.. daha 1 hafta öncesinde babası bi mont almıştı oğluma.bu sabah aldım sarıldım kollarını boynuma sardım ama içi de bebğim yok.her yeri prçalamak istiyorum. aklıma neler gelmiyoki oğlumun yanına ben d e gideyim diyorum belki annecim ben d eseni bekliyodum der. onu sıcacık sarıp sarmalamamı bekliyodur diyodum.sonra acaba isyanmı ediyorum. Allah daha beter acıları da gösterebilir diyorum. ama aklımdan bu düşünceler gitmiyo silemiyorum.her yerde onu görüyorum.hayata onsuz devam etmek mümkün değil gibi geliyo.bu tarifi omayan ,asla doldurulamayacak bi boşluk. bu boşluk nasıl dolarki. ben daha önce d ebi kayıp yaşadım. gecen yıl da babamı kaybetmiştim am bu acı bambaşka. evlat acısı. Dayanılmaz bi keder. allahım dyorum içimden hep haykıtrıyorum ağlıyorum, gözyalarımı dindiremiyorum bebeğimi istiyorum. oğumu istiyorum diyorum. ama bu boşa bi haykırışmı bilmiyorum. belki de değildir. her mucizeyii yaradan Allah belki zamnı da gün öncesine döndürürü, oğlumu bana geri veriri.olurmu acaba böle bişey.sorgulamakta hatamı ediyorum diyorum acaba oğlum gitmese şuan ilerde hayatında daha bütyük acılarmı yaşıcaktı bunu engellemek içinmi onı yanına aldı diyorum. bu soruların hiçbiriin cevabı yok bulamıyorum. eminim hiç bi zmanda bulamıcam
doğumdan sonra oğlumu görmek istedim,doktorum istersen görme dedi.ama ben onu yüzünü bidaha göremicektim. bu şans bidaha elime geçmicekti.onun o çırılçıplak vücudunu kundak gibi bişeye sarmışlar getirdiler yanıma. tertmizid oğlum küçücük kafası elelri yumuk yumuktu. ben babsına benzettim o da sana benziyodu dedi. demekki ikiimizden d e bişiler taşıyodu. hep zayıfmı acacaba diyodum 15 gün önce 1340 grdı ancak 1500 filan olmuştur diyoduk. ama oğlum kocaman olmuştu 1940 gr,46 cmdi.yüzüne dokundum ,parmakalrına dokundum sıcacık yumuşacıktı. okadar güzeldiki,sadece yeterli oksijen alamadığından biraz mordu..ama daha fazlasıan izin vermediler alıp götürdüler oğlumu.ertsi gün babsı toprğa verdi oğlumu. şimdi onun minicik bedeni toprağın altında bensiz . buz gibi soğuk yağmurlu havalarda ne yapıcak diyorum.gidip onu sarabilem imkanımın olacağını bilsem hemen vazgeçmeye hazırım kendimden.
kafam işet bu düşüncelerle karma karışık. hayatımın ışığını, sevincimi, tek hayalimi kaybettim. osuz nasıl nefes alırım nasıl çalışırım, nasıl bişey olammış gibi gülerim,uyurım bilemiyorum. yok yapamam, bu acı beni yiyip bitirecek bunuda biliyorum. çünkü ben okadar güçlü bi insan değilim.

ocak annesi olucaktımbi sürü hevesle güzel güzel konular açtık. bebklerimşzle ilgili heyecanlarımızı paylaştık. kıyafetlerini,odalarını, göbüşlerimizi, boylarını,kilolarını koyduk. ama bneim serüvenim sona çok yaklaşmışken yarıda kaldı.. etrafımdakilar hep yaniden hamile olucaksın yine bu heyecanları yaşıcaksın diuolar. ben buna inanamıyorum. belki d e hiç anne olamıyacağım, olsam d a belki yine aynı acıları yaşıayacağım, buna takatim yok.
bu acıyla devam edebileceğimi sanmıyorum.

şimdi etrafımdakiler benden korkyolr. çünkü doğum sonrası tansiyonum çok yükseldi ve ara aar devam ediyo, bisürü ilaç içiyorum. zehirlenme riskim devam ediyo. ama bu benim umurumdamı . hayır.şimdi sen bu acıları yaşa ama oğlunu vericez deseler razıyım. ama gelmiyor oğlum. hep çağırıyorum gelmiyor. niye niiye diyorum. cevap bulamıyorum. ve çok korkuyorum bundan sonraki bu yol benim için daa zorlu olucak. yeiden bi bebek istesem d e daha zor geçicek bu aşamalar, hep kontrol altında olmam gerekecek. ben bırakın bunu yaşamaya devam etmeey haır değilim. gözlerimi kaptsam hiç uyanmasam ve oğlunun yanında olucaksın desler hemen evet derim kaparım gözlerimi sonszuluğa. . DAHA BÜYÜK ACILAR YAŞAYNLAR DA BENİMLE BENZER ACLRI DA YAŞAYANLAR VARDIR EMİNİM. UMUDA OKADAR ÇOK İHTİYCIM VAR Kİ. YOLUNA DEVAM EDİP YİNE MELEKLERİNE KAVUŞANLAR VAR MI. BU DURUMU NASIL ATLATTINIZ. YARDIMA İHTİYCIM VAR. HEM DE HİÇ OLMADIĞI KADAR.

Genişletmek için tıkla...

sky77 .!.:

allah cok buyuk sabır versin insallah. Ağlayarak okudum. Kendinizi suçlamayın lütfen. Bu yazılmışsa kimsenin bir saniye bile ertelemeye gücü yetmez. Boyle bırsey yasayıp da sonra tekrar bebek sahibi olan var mı diye sormussunuz ya: burda bir arkadasın oyle bir hikayesini okumustum .Okumak isterseniz diye tekrar baktım. Doğum hikayeleri içinde. Su anda 3. sayfada. Yeşimnur isimli bir arkadaşımız yazmış. İlk bebeğini nasıl sevinçle beklerken doğuma yakın kaybettiğini ve sonra gelen bebeğinin ona nasıl mutluluk getirdiğini. İsterseniz bir bakın. Dualarım sizinle. Allahım size ve bu acıları yaşıyan diğer kardeşlerimize en ufak bir acı göstermez inşallah.

Genişletmek için tıkla...

gulsah035 .!.:

merhaba;bende melek annesiyim..bende sizin gibi hamileliğimi ilk bu sitede paylaşmıştım;bende kıyafetlerini,odasını,hatta kendisinin resmini bile buraya koymuştum.hatta bir arkadasın ogluyla evlendirmeye bile karar vermiştim.
asla aklıma gelmezdi kızımın öldüğünü duyuracagım..Ama bu dünyada gerçek olan bişey var o da ölüm..
ilk zamanlar çok zor gelir size;ben nasıl uyurum,nasıl uyanırım,nasıl yemek yerim derken;Allahın yardımıyla hepsini yaptım,yaşıyorum.unuttun mu dersen asla!!her dakika aklımda ama onun acısıyla yaşamayı öğrendim.cennette bir kıızm var ve ebedi hayat orası oldugundan bu acıya dayanabiliyorum.
bakın siz bebek istiyosunuz;yine olur mu diyosunuz;ben onu bile isteyemiyorum.
dayanıcaksınız bu acıya;düşe kalka da olsa ayaga kalkacaksınız ve eminim çok iyi bir anne olacaksınız tekrar..
istediginiz zaman buraya yazın;saçma sapan şeyler söyleyen;sizi anlamayan insanlardan uzak durun ve bol bol dua edin;ben çogu gece melek annelerine sabır ver diyorum Rabbime..

Genişletmek için tıkla...