Cok iyi anliyorum sizi. Ben de bi ara sizin gibi dusundum. Karsima cok mantikli biri cikmisti. 3 hafta gibi bir sure gorustuk. Mantıken tam kriterlerime goreydi. Ama gel gelelim ki icim isinmiyordu asla. Sizin de dediginiz gibi cocugun şakalari, gulusu, yuruyusu bile batiyordu gozume. Bi gun kucuk bi tartisma oldu. Aslinda oyle buyutulecek bir sey degildi. Zaten tahammul edemiyordum adama, kalktim gittim masadan. Sonra dusundum eger bu kisiye karsi bir seyler hissetseydim problemi cozmek icin ugrasirdim ve kalkmazdim o masadan dedim. Yani his olmadiktan sonra insanda enerji olmuyor, ufak problemler bile insanin gozune dag gibi gelebiliyor. Mantiginiza bazi seyler uymadiginda "e ben zaten bu adami sevmiyorum ki" deyip terk edeseniz gelir. Bende oyle oldu icimin isinmadigi adamlarda. Cok yipratici bir durum; insanin kendisini zorlamasi. Illa aşık olmak gerekmiyo ama sevginin olusabilmesi icin ufacik ta olsa kipirtilar hissedebilmeli. Ayrica su ortak hesap meselesi uzerinde de dusunun. Evlenince tabiki ayrı gayrı olmuyor ama bunu dile getirmesi hos degil. "Sen calisma, calisirsan da ortak hesap olacak" diyor. Uzerinde durun bu konunun.
