Herkese merhaba. Size küçük gelebilecek olan ama bende artık travma ve bağımlılık yaratan makyajdan bahsetmek istiyorum. Yıllar önce lise son gibi makyaja başladım. Sadece şeffaf bir maskara ile.. yaş ilerledikçe ay gözümün altını da kapatayım ay soluk duruyorum bir allık ruj da süreyim, biraz da aydınlatıcı, biraz far diye diye yüzümü tamamen makyaja alıştırmış bulundum. Oysa ki cildimde zerre kadar sivilce ve sorun yoktu, hiçbir zaman da olmadı. Makyajsız halim artık çok ama çok çirkin gelmeye başladı gözüme. Tamamen iki farklı insan gibi. Göz altı koyuluğum o kapatıcıları süre süre sanki daha da arttı, kapatıcı sürmeden çıkmak imkansız hale geldi. Kaliteli şeyler kullansam bile şuan yüzüm alerjiden geçilmeyecek durumda. Kortizonlu krem ve iğneler kullanıyorum doktor kontrolünde. Üniversitede çok sevdiğim bir erkek arkadaşım oldu. E makyaja alışmışım ya, gösteremiyorum makyajsız halimi soğuyacak da sevmeyecek artık diye. Yıllarca öyle devam ettim. Sonra bir gün inanılmaz hasta oldum, ailem uzakta olduğu için beni alıp hastaneye götürmesini rica ettim. İlk o gün gördü makyajsız. O panikle endişeyle tabi bir şey demedi ama ertesi gün "ne kadar değiştiriyor makyaj seni, çok ama çok şaşırdım. Neden bunu kendine yapıyorsun ki? keşke saklamasaydın benden, tanıyamadım seni" dedi. Çok utandım, çok üzüldüm. Çünkü kocaman bir hayal kırıklığı yaşadı. Göz alışıyor o bir miktar kusursuzluğa, doğalı haliyle kötü geliyor. Hem bana hem çevremdekilere. O erkek arkadaşımla da kısa bir süre sonra başka bir sebeple ayrıldık. Belki de bu yüzden soğukluk girdi.
Okul öncesi öğretmeniyim. Okula makyajsız gittiğim günler elbet oluyor. Öğretmen arkadaşlarım muhabbet arasında "maskara sürseydin daha canlı dururdun canım, aa bak şu kapatıcı sana iyi gider yeni çıkmış, bugün hasta mısın çok solgun duruyorsun" gibi samimiyetsiz ifadelerde bulunuyorlar istisnasız. Küçük bir yeğenim var. "teyze bugün neden çirkin olmuşsun ki " diyor bir şey sürmediğimde. :) Ve üstelik şimdi nişanlıyım. Nişanlım da makyajsız görmedi. Bunca tepkinin üzerine daha da sakladım kendimi, çok korktum. Mart ayına nikah tarihi aldık. Hep makyajsız görmek istediğini her halimle seveceğini söylüyor ve şaşırıyor bu tavrıma haklı olarak. Ama cesaretim yok. Adam şok olacak. Çok güzel olduğumu söylüyor hep. Bunu iltifat olarak kabul edemiyorum ne zaman söylese çok üzülüyorum. Çünkü güzel gördüğü şey bir tabaka. Tabi ki porselen makyaj yapmıyorum ama yadsınamayacak kadar değiştiriyor makyaj insanı. Yıllar boyunca pahalı kremler, maskeler, serumlar cilt bakımları, maskaralar, kapatıcılar, makyaj ıvır zıvırları derken inanılmaz yoruldum ruhen. Kendime yabancılaştım.
İnstagramda gördüğüm profillerde beni etkiledi, herkes kusursuz gözükmeye başladı gözüme. Ceylan iri gözler, mis gibi ciltler, aydınlık göz altları, sütun gibi fizikler, incecik beller, dolgun dudaklar, makyajsız bile dupduru yüzler.. Güzellik algım bile değişti. Şimdi en büyük korkum ben evlenince ne yapacağım? ona yaşatacağım hayal kırıklığıyla ya beni artık sevmezse,soğursa. Gerçekten psikolojim bu konuda hiç iyi değil. Fikirleriniz ve tecrübeleriniz benim için çok ama çok önemli. Belki sizlerde bir zamanlar böyle düşüncelerde olmuşsunuzdur ve aşmışsınızdır, bilemiyorum. Fikirlerinizi çok merak ediyorum.
ırı gozde de kıprık yok gıbı olunca portlek japon balıgından hallıce kayıp balık memo gıbı bırsey oluyor 
