- 18 Kasım 2014
- 4.386
- 5.582
-
- Konu Sahibi Kelebekitkisi
- #41
Kendimi yerinize koydum kulağına söylenenlere kadar ki kısımda tolere ettim kendi içimde ama sonrası....
Kendimi yerinize koydum kulağına söylenenlere kadar ki kısımda tolere ettim kendi içimde ama sonrası....Merhaba, bu biraz iç dökme yazısı olacak, eşimle 12 senedir birbirimizi tanıyoruz 5 sene arkadaşlık 5 sene beraberlik ve nihayet 2 buçuk senelik evlilik, 3 ay öncesine kadar ikimiz de ailelerimizle mesafeli bir samimiyet içerisindeydik gerektiğinde gittik gerektiğinde çağırdık ama hep önceliğimiz kendi çekirdek ailemizdi. Ta ki canım oğlumu doğurmama 20 gün kalaya kadar. Ne olduysa ondan sonra oldu önce dediler ki sen temizlik yapamazsın bu halinle bi gün senin annen gelsin bir gün ben geleyim halledelim, çok sevindim annem zaten gelip gidiyor bana çokça yardım ediyordu ama onlardan da böyle bir teklif gelince hoşuma gitti açıkçası. Çalışan bi kadınım neredeyse son haftaya kadar çalıştım ve evim çok küçük olduğundan son zamanlarda ev iyice dağılmıştı. Geldikleri gibi laf sokmalar başladı, benim pis olduğum imasında bulundular sineye çektim dedim sen alıngansın yanlış anladın öyle olmadı. Ama yok karşılarında 37 haftalık hamile kadın yokmuş gibi bir sürü laf, neyse baktım canım sıkılacak tamam kalanları eşim halleder siz yorulmayın dedim. Kayınpederim dedi ki o senin gibi değil çok yoruluyor sen yorulmuyorsun ben ben bi şirkette üst düzey yöneticiyim ama beden işi yapmadığım için yorulmuyormuşum.
Neyse bunlar hiçbir şeymiş asıl mesele doğumdan sonra olanlar, ben en başından eşime dedim ki doğumdan sonra anneme gitmek istiyorum bir müddet ben çocuğuma bakarım ama benim de bakıma ihtiyacım var benim halimden de annem anlar eşim tabiki kabul etti bebeğin Yenidoğan eşyaları anneme gitti yıkandı temizlendi bizi bekliyor, ama doğumdan sonra kayınvalidem ne yaptı etti eşimi ikna etti ilk bir kaç gün burda kalın diye bizim ki de kıyımsızdır ne diyeyim çok istiyor dedi ben de ona kıyamadım tamam dedim, demez olaydım. Son ana kadar normal planlanan gebelik sezaryen ile sonuçlandı dikişlerim ağrıyor ev kalabalık okula giden torun var lavaboya gitmek bile eziyet bana sırf onların gönülleri olsun diye psikolojim alt üst oldu ilk günden annem baktı ben çok kötüyüm çekti kayınvalidemi kenara dedi bu kızın durumu iyi değil, surat oldu beş karış ama anneme bir şey diyemedi 2 gün orada kaldık, bebeğim çatlayacak kadar ağlıyor alıp içeri götürüyor beni istiyor diye, anne getir besleyeyim çocuğu diyorum duymamazlıktan geliyor dikişlerim patlayacak üzüntüden peşinde koşuyorum çocuğumu almak için böyle bir kabus iki gün, neyse şükür annem bizi aldı kalan günlerimde bana misler gibi baktı bebeğimle sayesinde çok güzel bir 37 gün geçirdik eşim de geldi gitti o rahat etsin diye dört döndü etrafında. Evimize geri döndük. Kayınvalidem gelmeye başladı yine sorun yok gelsin torunu görsün yardım da etmeye çalışıyor ama bana her hareketi batıyor artık,
Bi gün dedim ki anne sen geldin ben bi duşa gireyim, ben banyoya girer girmez çocuğun kulağına sen benim oğlumsun kaç bunlardan bana gel, ben seni onlara vermem gelmedi ki bana derim annen seni döver ben dövmem falan diyor bana büyük anne de anneanne de nene dersin diyor. Bunun gibi bir sürü zırva. Kan beynime sıçradı ama eşimi düşündüm sustum cahildir dedim kendi kendime, ama bunları eşimin ya da annemin yanında yapmaması kafamı çok kurcalıyor.
Ben mi abartıyorum hassaslaştım mı bilmiyorum.
Biraz dağınık anlattım kusura bakmayın hala etkisinden çıkamadım.
Şoklar içinde okudum yaşadıklarınızı.. Bu süreçte siz eşinizin değil, eşiniz sizin hatırınızı rahatınızı düşünmek zorunda, kendinize gelin ve o kadını derhal kendinizden uzaklaştırın!Merhaba, bu biraz iç dökme yazısı olacak, eşimle 12 senedir birbirimizi tanıyoruz 5 sene arkadaşlık 5 sene beraberlik ve nihayet 2 buçuk senelik evlilik, 3 ay öncesine kadar ikimiz de ailelerimizle mesafeli bir samimiyet içerisindeydik gerektiğinde gittik gerektiğinde çağırdık ama hep önceliğimiz kendi çekirdek ailemizdi. Ta ki canım oğlumu doğurmama 20 gün kalaya kadar. Ne olduysa ondan sonra oldu önce dediler ki sen temizlik yapamazsın bu halinle bi gün senin annen gelsin bir gün ben geleyim halledelim, çok sevindim annem zaten gelip gidiyor bana çokça yardım ediyordu ama onlardan da böyle bir teklif gelince hoşuma gitti açıkçası. Çalışan bi kadınım neredeyse son haftaya kadar çalıştım ve evim çok küçük olduğundan son zamanlarda ev iyice dağılmıştı. Geldikleri gibi laf sokmalar başladı, benim pis olduğum imasında bulundular sineye çektim dedim sen alıngansın yanlış anladın öyle olmadı. Ama yok karşılarında 37 haftalık hamile kadın yokmuş gibi bir sürü laf, neyse baktım canım sıkılacak tamam kalanları eşim halleder siz yorulmayın dedim. Kayınpederim dedi ki o senin gibi değil çok yoruluyor sen yorulmuyorsun ben ben bi şirkette üst düzey yöneticiyim ama beden işi yapmadığım için yorulmuyormuşum.
Neyse bunlar hiçbir şeymiş asıl mesele doğumdan sonra olanlar, ben en başından eşime dedim ki doğumdan sonra anneme gitmek istiyorum bir müddet ben çocuğuma bakarım ama benim de bakıma ihtiyacım var benim halimden de annem anlar eşim tabiki kabul etti bebeğin Yenidoğan eşyaları anneme gitti yıkandı temizlendi bizi bekliyor, ama doğumdan sonra kayınvalidem ne yaptı etti eşimi ikna etti ilk bir kaç gün burda kalın diye bizim ki de kıyımsızdır ne diyeyim çok istiyor dedi ben de ona kıyamadım tamam dedim, demez olaydım. Son ana kadar normal planlanan gebelik sezaryen ile sonuçlandı dikişlerim ağrıyor ev kalabalık okula giden torun var lavaboya gitmek bile eziyet bana sırf onların gönülleri olsun diye psikolojim alt üst oldu ilk günden annem baktı ben çok kötüyüm çekti kayınvalidemi kenara dedi bu kızın durumu iyi değil, surat oldu beş karış ama anneme bir şey diyemedi 2 gün orada kaldık, bebeğim çatlayacak kadar ağlıyor alıp içeri götürüyor beni istiyor diye, anne getir besleyeyim çocuğu diyorum duymamazlıktan geliyor dikişlerim patlayacak üzüntüden peşinde koşuyorum çocuğumu almak için böyle bir kabus iki gün, neyse şükür annem bizi aldı kalan günlerimde bana misler gibi baktı bebeğimle sayesinde çok güzel bir 37 gün geçirdik eşim de geldi gitti o rahat etsin diye dört döndü etrafında. Evimize geri döndük. Kayınvalidem gelmeye başladı yine sorun yok gelsin torunu görsün yardım da etmeye çalışıyor ama bana her hareketi batıyor artık,
Bi gün dedim ki anne sen geldin ben bi duşa gireyim, ben banyoya girer girmez çocuğun kulağına sen benim oğlumsun kaç bunlardan bana gel, ben seni onlara vermem gelmedi ki bana derim annen seni döver ben dövmem falan diyor bana büyük anne de anneanne de nene dersin diyor. Bunun gibi bir sürü zırva. Kan beynime sıçradı ama eşimi düşündüm sustum cahildir dedim kendi kendime, ama bunları eşimin ya da annemin yanında yapmaması kafamı çok kurcalıyor.
Ben mi abartıyorum hassaslaştım mı bilmiyorum.
Biraz dağınık anlattım kusura bakmayın hala etkisinden çıkamadım.
Konu sahibi inanın hepimiz lohusalıkta sıkıntı çekiyoruz . Ama siz eşinize kıyamadım diyip diyip kendinize ve çocuğunuza kiyiyorsunuz. Kadının konuşmaları normal mi de çocuğunuzu yalnız bırakıp duşa giriyorsunuz . Çocuğu sizden alırken ya sen kimsin benim çocuğumu ver demek bu kadar mı zor ? Birde yöneticisiniz. O kadar toplumun kuralları içinde boğuluyorsunuz ki hem kendinize yazık ediyorsunuz (ki size acimadim koca koca diye kenfinizi parcaliyorsunuz) o ufacık çocuğun haline yazik annesi onu koruyamiyor
Ne güzel ifade etmişsiniz.18 senelik evlilikten size bir nasihat vereyim. Eşime kıyamadım eşimi kırmak istemedim var ya, onu unutun silin kafanızdan. O eş gerekirse kırılacak. Aksi takdirde kimse yerini bilmiyor. Yüzdeye vurunca kız annelerinin böyle davranma ihtimali %10. Arıza çıkartan, eşlerin arasına giren, evlerine mahremlerine burunlarını uzatanlar hep erkek ailesi. Eşimin ailesi şunu bunu yaptı diyenler; eş izin verdiği müsade ettiği için aileleri bunları yapabiliyor.
Kural çok basit: Benim ailem neyse senin ailen de o. Benimkilerin yapmadığını seninkiler de yapamaz. İki tarafa da aynı mesafede aynı eşitlikte davranacağız. İsteyen arada bir gitsin görsün hatta kalsın ailesiyle ama eş olarak tavrımız bir olmalı. Biz böyle uygun görüyoruz, gerekirse size sorar fikrinizi alırız. Bunu söylemeyen böyle düşünmeyen kocaları kırmak hatta kafalarına vura vura öğretmek şart. Annelerini kırmak üzmek istemiyorlarsa güzelce izah edip dik duracaklar, taviz vermeyip geri adım atmayacaklar. Böyle böyle ilişkiler düzene girer sağlıklı hareket edilir.
Çok haklisiniz ama bana kalırsa su zamanjn gençleri yani bizler için de cagirmamak en doğrusu yani çağıran olacağıni pek düşünmüyorum dediğiniz gibi eş ile beraber üstesinden gelinebilecek birşey üçüncü kişilerin kendilerini zorla dahil etmeye çalışmalarından bıkıp veya çok kalp kırmamak için tamam demiş olabilir anne ve babalar ama ben kesinlikle eşlerin ailelerinin lak diye gelmeleri için can attiklarini düşünmüyorum bu arada benim yaşım 29 beş senedir biz de çocuk düşünüyoruz fakat olmuyor eşimin aile si inanılmaz yani türk filmlerine konu olacak türde bı aile söyle kısaca özet geçeyim size eşimin iki teyzesi var ve onlarda evlenrikten sonra annesinden çok buz baktik diyerek kaynanalik yapıyorlar bana ve bunu yaparken de üç kişi birbiriyle de yarışıyor bu arada kayınvalidem ve bir teyze köyde yaşıyor diğeri bizimle şehirde yaşıyor ben hastanelere gizli gizli giderim çünkü şöyle diyim geçen gün her gün de beni en az her biri ikişer defa arayıp da bir saate yakın konuştukları için genelde görüntülü de ararlar bana gelecekleri zaman haber vermez kapıma gelince arayıp anahtari at derler. Neyse hastaneye gittiğim için göz için tabi açamadım sonra dönüş yaptım halat cevap alana kadar herşeyi sordukları için eşim de hastanedeyiz deyip yüzlerine kapattirdigi icin öğrendiler ve onlar da göz randevusu istediler tek tek hatta yaşadığımız şehirdeki doktorlar birşey yok deyince kendilerini eşime başka şehirde profesöre goturttuler benimle hastalık yaristiriyorlar resmen kaynanamın da rahmi alınmış eşim dogduktan iki üç sene önce bizim ilk tesavilere baslasigimizi duyunca bana sürekli migdem bulaniyo basim donuyo bana da kadın doğumdan randevu al derdi ben de huylarını bilip basedemedigim için alırdım yani dicegim şu ki çok uzattım özür dilerim bazı insanlar gerçekten alttan alsan da laf soksan da yüzlerine larsi vursanda anlamıyor çünkü anlamak istemiyor hepsini bizzat yaşadım en son hatta benim evime tekrar habersiz gelip sabahın köründe köyden geliyorsun bı de insan biraz düşünceli olur sonuçta ama işte bazı insanlarda gerçekten yok ben de haliyle uyuyordum ki benim herşeyimi de bilirler bı gece önceden temizlik yaptığım için sabah beş buçukta uyumustum ve haliyle sabah dokuzda duya bildim ancak zili geldi bana sormadan misafir çağırdı benim evimde hizmet ettirdiler yine kendilerine başım gözüm üstüne olsun da bı muhabbette inşallah bı gün hamile kalırsam zaten eşim burda doğum yapmamı istemiyor dedim hastane doktor muhabbetleri yapılıyordu ve burdakilerin beş para etmedikleri sen bahsediyorlqrsi ben öyle söyleyince sert çıktılar tabi biz nasıl hepimiz geleceğiz dediler doğumdan sonra eve döneceğim zaten bir iki gün hastanede tutarlar öyle görüşünüz zaten dedim olmaz molmaz muhabbetleri bı anda valla kapıdan kovsan bacadan gireriz biz deyip bana gülmeye başladılar ve ben de kız siz nasıl espri yapıyorsunuz böyle deyip konuyu kapattım çok şükür ki bir iki aydır gittiğimiz her doktorun artık stresten uzak dur işten uzak dur diye eşime baskı yapmasi üzerine eşim beni köye götürmüyor tabi onların gelmelei arttı bu defa ama herşeyde bı hayir var dedikleri doğru böylece bazı şeyleri yüzlerine vuruo kendime birini küstürdum kaldı iki kaynanaYanlış anlamayın bunu size değil genele yazıyorum. Niye bizde doğum olunca eve birileri geliyor? Anne veya kayınvalide yerine eş niye yardım etmiyor? Benim bütün yabancı arkadaşlarım doğuma eşiyle beraber gittiler, bebeklerini alıp beraber eve geldiler beraber baktılar. Normal doğuran da sezaryen doğuran da oldu. Anne iyi değilse baba durdu bebeğin başında. Yıkaması, alt açması, gaz çıkarması hep eşleri vardı. O kadınlar da çalışıyordu hatta başka çocukları da vardı. On gün, en geç iki hafta içinde normal hayatlarına döndüler, sabahları diğer çocuğu okula götürdüler, mutfak alışverişi yaptılar vs. Bizde niye ille birisi olmak zorunda?
Benim eşim kabul etmedi anneleri, biz yaparız dedi ve yapabildik. Marketten online alışveriş yaptık, yemekleri elimizden geldiği kadar yaptık yedik veya dışardan söyledik. İki yaşındayken diğeri doğdu, onda da kimse gelmedi üstelik on gün sonra eşim iş nedeniyle bir süre yanımızda değildi. Ben yaptım herkes yapsın diye yazmıyorum bunu. İsteyen istediğini çağırsın ama sonra böyle sorunların çıkacağını da bilsin. Anne gelince kayınvalide de atlıyor, o atlamasa oğlu annem de gelecek diyor. Güç yarıştırıyorlar, kimin dediği istediği olacak diye ego yarıştırıyorlar.
Babalık izni şimdi ne kadar bilmiyorum ama en azından o izin bitene kadar sadece anne-baba-bebek olmuyor mu? Bütün kocalar bebek bakımından gram anlamıyor mu, hiç mi ellerinden mutfak işi gelmiyor?
Gerçekten yaşadığım şeyler üzerine konuşuyorum alttan almayın çünkü her zaman fazlasını istiyorlar ama pata kute de bağır çağır laf yapmayın çünkü olay size dönecek şakayla karışık laf söyleyin olur da eşinize söylenirse hafifletici sebebiniz olur çünkü bı eş karı veya koca ne kadar eşine düşkün olursa olsun ailesinin huyunu ne kadar iyi bilirse de bilsin bazen artık kondurmaktan yorulur inanın ben eşime bunca yıllık evliyim öyle çok şikayetim olmadı hepsini kendisi görsün diye bekledim şimdi bişey söylediğim zaman adam yazık kafasını kaldırıp yüzüme bile bakamiyo siz de öyle yapın eşinize şikayet etmeyin onlar bizden akıllı bizim yürüdüğümüz yolları bitirdi sana eziyet edip oğlunu arar kızım napiyo iyi mi merak ettim diye o yüzden sizde oyle yapınSöyledikleriniz çok kıymetli, teşekkür ederim bu akşam bu konuyu burada açma sebebim bu süreci nasıl sağlıklı bir şekilde anlatabilirimdi, nasihat olarak yazmışsınız ama üstenci bir şekilde değil, öncelikle benim bunu eşimle çözmem gerek bunu anlamış oldum.
Neden bunu kendinize yapıyorsunuz üst düzey bi yöneticisizin lüften çocuğu emanet etmeyin. Her hafta bi kadın çağırın evin işini yapsın gitsin kimseye katlanmayın Allah aşkına biraz dışardan yiyin arada anneniz yapıp göndersin ama çocuğu sinirli bi anneyle başbaşa bırakmayın zira bunlar yaşandı ve artık görmek istemiyorum o kişiyi etrafımda sıfır iletişim artık.Artık çatlayacak bile olsam yalnız bırakmıyorum, benim oğlumu kendi doğurdu sanıyor çünkü, bir iki kere söyledim çocuğun aklına dövme laflarını sokma diye ama nato kafa nato mermer maalesef