Lohusa depresyonu mu? Bebeğime karşı hislerim

sevgitek .!.:

Eşinle eskisi gibi olamamak eşinle alakalı bir durum bence. O nasıl biri bu konuda? İnstagramda görüyorum yani. Karısı hamile iken ya da doğum yaptıktan sonra onunla çok güzel ilgilenen, sürprizler yapan, öpen koklayan eşleri var. Bilmiyorum ne kadar gerçek ama hani bu kadar olmasa da sana olan ilgisini kaybetmeyecek bir eşin varsa bebek değiştirmez. Belki daha da bağlar sizi birbirinize. Ama bebekle istediğin yere rahat gitmek, istediğin şeyi rahat yapmak tabi ki kısıtlanıyor biraz artık. Yani biz 3 aylığız. Şu an öyle. Belki 7-8 aylık olunca bir yık daha rahatlarım. Şu an sürekli uyku, kucak ve meme isteğinde olduğu için.
Bi de şöyle düşün. Bir çanta almak için bir ücret ödüyoruz. Daha kaliteli ve güzelse çanta daha da yüksek ücretler ödüyoruz. Belki içimiz acıyor o parayı verirken ama karşılığında istediğimiz güzel şeye sahip oluyoruz. Bu da öyle bsey. Rahat uyuyamamak, rahat hareket edememek, ona göre programlanmak bebeğimiz karşılığında ödediğimiz bir ücret gibi. Karşılığında ama dünyalar güzeli bir evlat sahibi oluyorsun. Umarım sen çok daha güzel yaşarsın bu zamanları

Genişletmek için tıkla...

CandyButcher .!.:

Aslında eşim ilk hamileliğimde aynı anlattıkların gibiydi. Bir dediğimi iki etmezdi beni üzmemeye özen gösterirdi. İlk gebeliğim ikizdi erken doğum oldu ikisinide kaybettim inanır mısın eşim bende daha çok üzüldü. Rabbimin bir bildiği vardır elbet

Çok güzel örnek verdin aslında. Kendime getirdi diyebilirim. Dediğim gibi çoooook istiyorum olmasını ama işte korkular hep oluyor.
İnşallah sende evladını afiyetle sağlıkla mutlulukla büyütürsün

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Yaa. Canım benim. Başın sağ olsun. Mekanları cennet olsun dememe gerek yok. Zaten cennetin en güzel melekleri onlar bana da bazen eşim bebeğimi benden daha çok seviyormuş gibi geliyor. Öyle belki de. Ve bunu kendime yediremiyorum. Ben anneyim. Ben daha çok sevmeliyim diyorum ama işte. Zamanla düzeleceğine inanıyorum bu durumun
Bebeğim 3 aylık. Benim korkularım hala devam ediyor. Bitmesini beklersek asla çocuk sahibi olamayız çünkü bence aşka bitmez o korku Allahım en hayırlı en kendini hazır hissettiğin zamanda hayırlıysa nasip eder inşallah. Çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

CandyButcher .!.:

Teşekkür ederim ilerde meleklerimle kavuşuruz inşallah
Annelik delilik diye boşuna dememişler aman hasta olmasın aman başına bir iş gelmesin diye diye ömür geçiyor korku hiçbir zaman geçmiyor.
Teşekkür ederim inşallah tekrardan nasip olur

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Bence bu işimizi daha da kolaylaştırıyor. Bu psikolojinin yanında bi de ev işleri ile uğraşsaydık çok daha kötü olurdu. O konuda şanslısın bence
Eşimle eskisi gibi olamama durumu bende de var ne yazık ki ve hala devam ediyor hamilelikte çok güzeldi her şey. Her sabah uyanınca ya o mutfakta olur ya da ben. Mutfağa gidince birbirimize sarılırdık hep. Yani öyle aşırı ilgili değildi o zamanda da ama şimdi hepten değil. Hep bebekle ilgilenip onu sevip öpüyor. Eğer eşim bana istediğim ilgiyi gösterseydi o zaman daha da iyi olurdum. Onun ilgisizliği de beni biraz kötü etkiledi. Hayalimdeki gibi davranmadı bana hiç. Bence sen daha işin en başında eşinle bu konuyu oturup konuş. Yüz yüze konuşmaya çekiniyorsan mesaj at. İsteklerini söyle direkt. İnşallah bizimki gibi yapmayıp ciddiye alır
Valla ben hala öyleyim. Hayalimi yaşıyorum ama normal bir günmüş gibi. Çok mutlu olduğum zamanlarda bunu eşime hep dile getirirdim. Şu an çok mutluyum, çok huzurluyum diye ama bebek doğduktan sonra hiç böyle bir zamanım olmadı ne yazık ki

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Yaa. Canım benim. Başın sağ olsun. Mekanları cennet olsun dememe gerek yok. Zaten cennetin en güzel melekleri onlar bana da bazen eşim bebeğimi benden daha çok seviyormuş gibi geliyor. Öyle belki de. Ve bunu kendime yediremiyorum. Ben anneyim. Ben daha çok sevmeliyim diyorum ama işte. Zamanla düzeleceğine inanıyorum bu durumun
Bebeğim 3 aylık. Benim korkularım hala devam ediyor. Bitmesini beklersek asla çocuk sahibi olamayız çünkü bence aşka bitmez o korku Allahım en hayırlı en kendini hazır hissettiğin zamanda hayırlıysa nasip eder inşallah. Çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Birisi36 .!.:

Yaşadıkların çok normal şeyler canım hormonlar yavaş yavaş yerine oturacak Allah'ın izniyle. İlk defa anne oluyorsun ve bütün sorumluluklarıyla birlikte bir cocuga ilk defa bakıyorsun. Bebek icon de aynı şey geçerli aylarca karnında karanlık bir yerden farklı hiç bilmediği bir dünyaya geldi. İkinizin de alışma süreci elbette olacak. Anladığım kadarıyla eşin ve ailen yanında bu konuda hiçbir sorunun yok. Bir iki seans psikolojik destek almanı öneririm canım. Ayrıca etrafında olumsuz konusmalari asla duyma ve dinleme varsa tabi. Benim hamileliğim dogumum ve doğumdan sonrası gerçekten çok zorluydu eşimle bosanma aşamasındaydim ve ilk cocugumdu, doğduktan bir ay sonra boşandık syni şeyleri yaşadım ilk kırk gün annem benle aynı odada kaldı o dönem.bana çok iyi geldi ama annem alışmam için kendi odasına geçince cok ağladım ama inan geçiyor, hepsi geçti şu an ve iki buçuk yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var

Genişletmek için tıkla...

renascentia .!.:

Zaten gebelikten sonra insan hormonal dengesizlik yaşıyor, yaşadıklarınızın bir kısmı bundan.

Diğer kısmı; hamileliğe ve çocuk sahibi olmaya o kadar çok anlam yüklemişsiniz ki kendi hayallerinizle gerçek örtüşmediğinden yoğun duygular yaşıyorsunuz.

Annelik çok uzun bir süreç uzun bir özveri. Süreç 1 ay değil tüm bir ömür. Daha yeni anne olduğunuz için ilk ayınızın mükemmel geçmemesi sizde panik yaratmış. O kadar mükemmel olmasına odaklısınız ki en ufak sorun sizde çığ etkisi yaratmış. Akışına bırakın biraz neyse o, kendinize kızmayın suçlamayın. Bu süreçte bebeğin kadar sizinde şevkate ihtiyacınız var. Sevin kendinizi kucaklayın. Bırakın artısıyla eksisiyle geçsin bu dönem. Sık sık hava almaya çıkın iyi gelir. Sevdiğiniz şeyleri yiyin, bebek uyurken ya da uyanıkken sevdiğiniz şeyleri izleyin. Biraz moral olsun.

Bol bol öpün bebeğinizi ağlamak istiyorsanız bol bol ağlayın. Ben bebeğim ilk doğduğunda bir daha dışarı çıkamayacağım evde hapis kaldım gibi hissedip ağlıyordum sürekli. Asla çocuğumdan kurtulamam hayatım bitti gibi geliyordu. Bi yandan çok seviyordum Asla ayrılamıyordum 24 saat yapışık geziyordum. Ben yanından ayrılırsam ölür gibi geliyordu şimdi 20 aylık oldu yanıma geliyor içeri babasına postalıyorum az anneyi rahat bırak diyorum

Genişletmek için tıkla...

Oliviaa .!.:

Işimizi kolaylaştiriyor evet. Belkide yanimizdaki insanlar yuzunden bu kadar uzagiz bir birmize. Kv ayni evde yasiyoruz. Her an odamizda. Gece uyumayinca yardim için geliyor. Kardeşim geldi yardima. Davranişlarimiz kısıtlandi bu yuzden. Aynen hamileyken daha iyiydik. Insallah bu geçici bir durumdur. Çünkü her ne kadar zor bebek degil desekde yarim yamalak uyuyorum. Emzirdigim için. Uykumu tam alamadigim için gozlerimin alti kararmiş. Kv tam guvenemem yaşli kendisi sadece eline alip sallamaktan baska bisey yapamiyor. Alt degistirme falan bende hepsi.

Genişletmek için tıkla...

Oliviaa .!.:

Valla bende ayni düşünüyorum. Bebegimi kiskaniyorum resmen eşim gelip benden önce hemen oglumun yanina koşuyor. Aslinda oyle olmasi daha iyi sevmeseydi daha mi iydi diyorum. Bende bebegimi herkesten çok seviyorum.
Off alişamiyorum. Sanki birisinin bebegine filan gunluk bakiyorum. Insallah kendimi toparlarim

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Zannediyorum şu an aşağı yukarı 2 haftalık. Bizimki 3 aylık ve bence şimdiye kadar ki en zor dönemleri yaşıyorsunuz. Ben bebek 1 aylık olunca bariz bir tık rahatlamıştım. Biraz daha düzen oturuyor. 40 ı çıkınca daha da düzeliyor. 2 aylık olunca gerçekten kendinize geliyorsunuz. Biraz daha sabredin sadece
Eşinizle şu dönemde birden eskisi gibi olmanız zor gibi zaten bence. Yine de beraber uyuyorsanız en azından sarılarak uyuyun. Ya da işe gönderirken sarılıp öpüp gönderin. Kayınvaliden de görmeyiversin onu
Bir de … Bana söylendiğinde benim kulak ardı ettiğim bir şey. O minicik halinin tadını çıkarın gerçekten. O anları bambaşkaymış benim ki de hala çok küçük ama yenidoğan halleri de çok güzel benim yerime de kokulu kokulu öpün

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Oy Allahım bağışlasın. Biz de 3 aylık olduk çok şükür ve her şey çok daha güzel biraz da havaların ısınması da etkili oldu. O kışın kasvetli havası geçti bebeğimin de benim de düzenimiz oturdu. Birbirimize alıştık iyice. Çok çok daha iyi durumdayız yani
[/QUOT
Aminn Allah razı olsun canım. Senin de Allah bağışlasın insallah daha çok güzel gunleriniz olacak emin ol ,

Genişletmek için tıkla...

Oliviaa .!.:

Evet daha 16 günlük oldu. Insallah rahatlarim. Gazı var sanirim geceleride rahat uyuyamiyor.
Kv bebege bakma bahanesiyle geliyor odaya gitsin diye gözünün içine bakiyorum resmn kv de iyisi olsun diyor. Sen uyu ben bakiyim diyor ama rahat edemiyorum ki. Sonunda gidiyor. Evet şimdi daha iyiz şükür eşimlede. Öpmezmiyim

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

Genişletmek için tıkla...

Huzursuzanne .!.:

Ben de aynı şeyleri yaşıyorum 4.5 aylık olduk fakat hiçbirşey değişmedi bazen kalabalığa girdiğimde ya da dışarıda vakit geçirdiğinde tamam geçiyor desem de evde yalnız kalınca veya akşam olunca tekrar hiç geçmeyecek hiç büyümeyecek hissine kapılıyorum.Annem benimle kalmasına ve eşimin destek olmasına ve çocuğumun eziyeti bir bebek olmamasına rağmen bu sorunu aşamıyorum. Birdaha asla eski hayatıma dönmeyeceğim eşimle vakit geçiremeyecegim ve birdaha asla eski ben olamayacagım düşüncesi peşimi bırakmıyor.Planlı bir gebelik olmasına rağmen ben de 1 hafta çocuğu elimden alsalar nerede diye sormam gibi geliyor.Sanki eski hayatım daha güzelmiş gibi geliyor ve ben de bu günleri böyle geçirdiğim için çok üzgünüm.Psikolojik destek almaya karar verdim ve iki gün sonra randevum var.Umutluyum en azından elimden geleni yapmaya çalışıyorum.Bu süreç insanların anlattığından çok daha zor.Allah yaşayan herkese yardım etsin..

Genişletmek için tıkla...

sevgitek .!.:

Bebeğim 9.5 aylık oldu çok şükür. Baştaki endişelerimin hiç biri yok şu an. Bence her anne ara ara eski hayatını arıyor. Zaten öyle olmasa imkanı olan hemen hemen herkes bebeğini annesine - kayınvalidesine bırakıp tatile gitmek istemez ki bu çok normal. İnsan bazen tek ya da eşiyle baş başa kalıp kafa dinlemek istiyor. Destek almayı düşünerek çok iyi yapmışsınız. Bu kadar uzun sürseydi ben de kesinlikle destek alırdım. Anneniz sürekli mi sizinle acaba? Aradaki bağın oluşmasını engelliyor olabilir mi? Yanlış bi cümle kurmuş olmak istemem

Genişletmek için tıkla...