- 28 Eylül 2018
- 2.013
- 5.614
-
- Konu Sahibi Free Women
- #21
Mesafe ve beklentileri minimize etmek şart
Mesafe ve beklentileri minimize etmek şartBir yerde okumuştum. Eğer enerjimizi yaşama sevincimizi çalan aile ise, aileyide hayatınızdan çıkarın. Doğurmakla anne baba olunmuyor. Ben buradaki arkadaşlara katılmıyorum.benim eşyamı benim oyuncağımı başkasına veren aileden ben şüphe ederim. Üzmek eğitmek değildir.
Çocuk psikolojisi demişsiniz de. Eskiyle yeniyle alakası yokki bunun. İç güdüsel bişeydir. Benim mantığım almaz bir hafta önce alınan barby evimin kuzenime verilmesini. O çocukta ben değilmiyim.Ameliyat konusunda haklısınız ama saat konusunda bunca sene kin tutacak kadar büyük bir mesele göremedim :)
Eskiden çocuk psikolojisi vs bilmezlerdi, her şey çocuktur geçer, çocuktur unutur olurdu.
Benim çocukluk oyuncaklarımın hemen hepsi ona buna verilmiştir.
Kocaman bir barbie evim vardı mesela, annem sırf kuzenim istedi diye daha alalı 2-3 hafta olmuşken ona hediye etti.
Bana da yenisini alacaktı, tabiki almadı :)
Babam almanya ya fuara giderdi her yıl,
O zaman türkiye de bu kadar lego yok, hatta k'nex ler hala yok sanırım, oradan bana devasa bir kopru seti almıştı, yine bir kaç hafta sonra kız oyuncağı olmadığını düşündükleri için bir başkasına verilmişti:)
Dahası da var da olan olmuş.
O kadar canımın sıkıldığını düşünememişlerdir yada bilmiyorlardı
Hatırlıyorum ama öfkeli yada kirgin değilim.
Böyle yaşadığım şeylerin yanında eğitimim için çok şey yaptılar.
Çok emek verdiler.
Bunu yaparken zaman zaman suçlu hissettirdiler, zaman zaman başıma kaktılar ama sanırım bugün olduğum kişiden mutlu olmamla alakalı. Sonuçta onların eksikleri gedikleri sayesinde bugün ben oldum.
Belki daha iyi bir insan daha iyi bir es, daha iyi bir ebeveyn oldum.
Takılmayın böyle şeylere. Ameliyat konusunda haklısınız ama hiç haber vermemişsiniz, hal böyle olunca ihtiyaç duymadiginizi dusunmuslerdir belki.
Ornek vereyim, babam anjiyo oldu, bize sonra haber verdiler, hamileydim üzülmeyeyim diye.
Bir şeyler ters gitseydi affetmezdim saklamalarini. Ki her şey yolunda olmasına rağmen doğumu haber vermeyeceğimi falan söyledim de neyseki esim dinlemedi beni :)
En güzel yıllarım ağlamakla geçti... O yıllarım geri gelmeyecek... Herkes yaptığının bedelini ödemeli bence bu aile bile olsa...Ben de bu ruh haliyle gel gitler yaşıyorum. Bana dert olacağına onlara dert olsun moduna az kaldı.
Ben bazı şeyleri aştım aslın da ama görüyorum ki sen bayağı ofkelisin. Sana boşvermenı tavsiye ediyorum bak bana sonum manik depresif olmak oldu. Benim gibi ruhu hassas olan hiç kimsenin bi sorunu olsun istemiyorum dediğim gibi mümkün mertebe boşvermeye çalış ve güçlü olEn güzel yıllarım ağlamakla geçti... O yıllarım geri gelmeyecek... Herkes yaptığının bedelini ödemeli bence bu aile bile olsa...
Pozitif bi bakış açısısaat konusunu abartıyorsun diyosun, olabilir ama benim aklımdan hiç çıkmadı. Çok duygusal ya da çok saf-trik olduğum için olabilir.
Bilmem ben kendimi annemin yerine koyuyorum, sonra bütün yollar annem böyle bi ameliyat geçirmiş olsaydı nefesi onun yanın da alırdım'a çıkıyo.Keşke ailenize söyleseydiniz diye konuya başlıyorum.
Çünkü eşinizin de dediği gibi ameliyat bu.
Başımıza ne geleceğinizi önceden kestiremiyoruz.
Kanımca annende sana kırılmış olabilir.
Kızımın böyle derdi var ben bilmiyorum acaba yanında istemiyor mu gibi de düşünmüş olabilir.
Saat olayı için bende kızdım babanıza emin olun benim de çok zoruma giderdi çünkü aynı mevzuyu eşim tarafından ben yaşadım ve yaşatıldım. Çok beğendiğim bir ayakkabı vardı onu almak istiyordum. Eşim şuan alamam dedi (bütçesini kasdetti) ve görümceme de aynı gün ayakkabı arıyorduk. ve görümcem gidip o ayakkabıyı seçti ve parasını da eşim ödedi. Günlerce öylesine zoruma gitti ki. ( Gerçi parasını eşimin ödemesini ben söylemiştim ama kızın benim seçtiğim ayakkabıyı gidip alacağını bilemezdim.)
Çocuk psikolojisi demişsiniz de. Eskiyle yeniyle alakası yokki bunun. İç güdüsel bişeydir. Benim mantığım almaz bir hafta önce alınan barby evimin kuzenime verilmesini. O çocukta ben değilmiyim.
Ben hatıra çok saklarım. Oyuncaklarımı ablam temizlikte atmış halen daha başına kalkarım. Dursaydı yeğenim oynardı işte diye. Yada birine verseydin.
Benim çok istediğim birşeyi babam ablama dahi alsa yıkılırım.
çok haklısınız ama insanların yapısı aynı değil...Bilmem ben kendimi annemin yerine koyuyorum, sonra bütün yollar annem böyle bi ameliyat geçirmiş olsaydı nefesi onun yanın da alırdım'a çıkıyo.
Ama ben şimdi imrendim sana çünkü annen en azından seni anlıyo ve kısmen kabul ediyo artık. Ben kendimi anneme ifade ediyorum lakin anlamak istemiyo ve asla kabul etmiyo üstelik ben sana uzaklara evlenme gitme dedim sen gittin bi yabancıyla evlendin diyo savunması buDediğim gibi unutmadığım şeyler var ama bunlar bana acı vermiyor. Hatta böyle biri konuşmadıkça aklıma da gelmiyor.
Siz de unutmaya çalışın, kendi iyiliginiz için.
Pedagoji, psikoloji yeni yeni boyle yaygin.
Okula kucuk başladım, üstüne de sınıf atladım.
Üniversiteden 4 yıllık bölüm bitirdiğimde 20 yaşındaydım.
1. Sınıfta korkunç bir öğretmenim oldu, yarim donem, her sabah evden çıkmadan kusuyordum stresten.
Annem de her sabah temizlemekten bıkmış olsa gerek bir yerden sonra dövmenin çözüm olacağını düşündü :)
Sonra da bu stresin üstüne bir de okulda sınıf atlatalım dediler, iyice küçük ben, birden kendimi 2 yaş büyük çocuklarla aynı sınıfta buldum. Neyseki öğretmenim iyidi de daha fazla yıpranmadan atlattım.
Geçen mevzusu açıldığında annem okula küçük başlatmaya da, sınıf atlatmaya da, her sabah kustugum için beni psikologa goturmedigine de pişman olduğunu söyledi.
Dövdüğünü inkar ediyor. Daha dogrusu bir iki vurmusumdur diyor da çok yaralayıcı olduğunu düşünmüyor.
E bilmiyordu da gerçekten. O zaman bilgiye bu kadar kolay ulasilmiyordu.
Benim babam esnaftı, annem ev hanimi. Kendi büyüklerinden gördüğü şekilde çocuk yetiştirmeye çalıştılar.
He sonra durumumuz epey iyiye gittikçe, yerlerinde saymadılar, babam iki dil öğrendi, annem aciktan lise bitirdi, dernekler, vakıflar, sosyal çevremiz bambaşka oldu.
4 kardeşiz, 2 büyük biz farklı ekol, 2 küçük farkli ekol tarafından yetiştirildi :)
Öğrendiler ama biz iki büyük için biraz gec oldu.
Ama şu var, biz iki büyük hayata daha erken hazırdık. daha uyanık, daha insan sarrafiyiz. Daha gucluyuz.
Olur oyle :) bence çok daha büyük şeyler yoksa boşverin gitsin.
Zamanla unutursunuz. Bunları tekrar tekrar düsünmeyin. Ofkenizi taze tutmayin.
Beklentinizi de çok yüksek tutmayın.
Baksanıza ayıp diye düşündükleri şeye.. cahillik değil mi? :) o kadar onların bakış açısı. Yapacak bir şey yok.
34 yaşındayım. Belki yaşamadığım içindir bana çok tuhaf geliyor. Çocuk psikolojisi eğitimi almadım ama yiğenimin topunu bile başka çocuğa vermem. 5 yaşında. Annem 65 yaşında sıraladığınız şeylerin bir ikisini belki duymuşumdur. Kırmızı bir etek örmüştü. Amcamın kızına vermişti bize geldiklerinde. Ben sorun etmedim çokta önemli değil ama kendi vicdan azabı çeker halen daha. Dursaydı senin kızın giyinirdi diye. Yengem de zaten bohçacı kadınlara vererek eteği anneme güzel bir darbe vurmuş :)Eskiden insanlar bilgi sahibi değildi çocukları ne kadar yaraladıkları hakkında. Bunların bir çoğunu son 10-15 yıldır konuşur olduk.
Kaç yaşındasınız bilmiyorum, 32 yaşındayım,
Bizim zamanımızın meşhur geyiği
"seni çöpten aldık" :)
Anneler kızınca
"Kendine başka anne bul o zaman"
"Aaaaa bak yemeğini yemezsen kardeşine yediririm"
"Senin tek işin öğrencilik onu da beceremiyorsun"
"Öğretmenine emanet ettim, eti senin kemiği benim"
Hepsi ne kadar bariz yanlış değil mi :)
Bugün biliyoruz cünkü.
80 ler çocukları bunların fazlasını duymuştur.
O zaman öyleydi. Şimdi bugüne kiyas yapıp.ne kadar kötü ebeveynlik yaptıklarını mi tartışalım?
34 yaşındayım. Belki yaşamadığım içindir bana çok tuhaf geliyor. Çocuk psikolojisi eğitimi almadım ama yiğenimin topunu bile başka çocuğa vermem. 5 yaşında. Annem 65 yaşında sıraladığınız şeylerin bir ikisini belki duymuşumdur. Kırmızı bir etek örmüştü. Amcamın kızına vermişti bize geldiklerinde. Ben sorun etmedim çokta önemli değil ama kendi vicdan azabı çeker halen daha. Dursaydı senin kızın giyinirdi diye. Yengem de zaten bohçacı kadınlara vererek eteği anneme güzel bir darbe vurmuş :)
benim annemde bana cips almamışti tombilerden çok aglamistim birakip gitmistiPozitif bi bakış açısısaat konusunu abartıyorsun diyosun, olabilir ama benim aklımdan hiç çıkmadı. Çok duygusal ya da çok saf-trik olduğum için olabilir.
Bazı şeyleri aştın ama ruhunu hasta ettin... Öfkeliyim evet elimde değil... İnan vicdanen çoğu şeyi sorgulamıyorum artık... Herkes yerini bilsin yeter... Böyle mutluyum gerçekten...Ben bazı şeyleri aştım aslın da ama görüyorum ki sen bayağı ofkelisin. Sana boşvermenı tavsiye ediyorum bak bana sonum manik depresif olmak oldu. Benim gibi ruhu hassas olan hiç kimsenin bi sorunu olsun istemiyorum dediğim gibi mümkün mertebe boşvermeye çalış ve güçlü ol
Çok uzun oldu okuyup görüşlerinizi yazarsanız, beni çok mutlu edersiniz. Tam okuyamayan arkadaşlar da lütfen anlamadan yorum yapmasın. Zaten dipteyim ve abartıyor muyum diye görüşlerinizi almak istiyorum. Bi kusurum olursa, olduysa affola.
Arkadaşlar direk konuya girmek istiyorum6 yıllık evliyim çocuğum olmuyo. Laparaskopi olmam gerekti ve ağır bi ameliyat olmadığına, gerek kendi araştırmalarım, gerek doktorumun konuşmaları doğrultusunda kanaat getirdim ki zaten kendi işimi kendim hallederim modundayım her zaman. Aman işte şuna şunu söyliyeyim de gelsin şu işimi yapsın, şu konu da yardım etsin kafasında olmadım hiç bi zaman. Bu kafa yapısı doğrultusunda kimseye de haber verme gereği duymadım, ortalığı ayağa kaldırmaya gerek yok diye düşündüm kendimce! Ailemle farklı şehirlerdeyiz. Eşimle gider, ameliyatımızı olur, gerekirse bi gün kalır çıkarız diye plan yapmıştım. Ama ne bileyim iç kanama geçirip gecenin bi yarısı iç kanamayı durdurmak için 2. Ameliyata alınıp, açık ameliyat olacağımı, 21 cm kesececeklerini ve acılar için de kıvranacağımı nerden bilebilirdim...
Eşimden ve annesinden Allah razı olsun ki ameliyata bir gün kala; eşim, hadi naz annemi ara haber ver, bak her ameliyat bi risktir. Ya bişeyler yolunda gitmese! Annemin yardımına ihtiyaç duyarsak, her şey olup bittikten sonra haber verirsek kötü olmaz mı diye diyrme, beni kayinvalideme söylemeye ikna etti iyi de yaptı ❤ yoksa eve dönünce halim ne olurdu bi başımadurumdan haberdar etmek için kayinvalidemi aradım ve ameliyata gelmene gerek yok sadece haberin olsun istiyoruz dedim. Hastanelerde sürünmeni istemem dedim o da tamam dedi ama keşke gelmesini isteseydim eşim gece 2. Ameliyata alındığım da kendini çok kötü hissetmiş tek başına ve de çok korkmuş üşümüş ameliyat kapısında. Annesi yanın da olsa destek olurdu
Ben niye bu kadar uzatıyorum kızlar? Sanki @idrakyollariiltihabi kadar tatlı yazıyorum ki idrakcığım eğer denk gelirsen senin görüşlerin de benim için çok değerli, umarım mahrum bırakmazsınasıl konu bu okuduklarınız değil ki. İnşallah okuma teveccühünde bulunursunuz. Kusura bakmayın çok doldum bu konuda. Neyse asıl meseleye geliyorum hemen;
Ben aileme çok çok kırgınım.(abimin ilk operasyondan haberi vardı sırdaşımo da annemlere söylememiş) Ameliyatın 2. Günü ben annemi aradım çünkü sevgisine ve şefkatine ihtiyacım vardı ameliyat oldum çok ağır geçti diye anlattım bu arada sancıdan kıvranıyorum. ANNEM gelir diye ümid etmiştim, ciğeri orda ona rahat vermez diye düşünüyordum ki annemin dediği uçak biletini keselim buraya gel eşime bile geçmiş olsun deme teveccühünde bulunmadı! Neymiş? Ben ayıp yerimden ameliyat olmuşmuşum, eşimle bu konu da konuşması ayıp olurmuş sanki vajinamı daraltmak için yaşadım bunları! Ki babamda eşimi aramadı o kadar zoruma gitti ki biz bunları haketmemiştik. Madem bebek için ameliyat olmak ayıplı bişey o zaman beni de saklaasaydın dedim e malum babamla sevişip bana hamile kaldın ve ben senin vajinandan çıktım neden beni insanlara gösterdin ayıp değil mi dedim!!! geçen hafta bize geldiklerinde söyledim bunu! Durun durun! Benim için gelmediler sevgili kuzenimin düğününe geldiler! Şöyle bi buralardan geçerken, kızlarına da uğramasalar olmazdı dimi! Yol geçen hanıyım çünkü istanbula ankaraya yolları düşerse uğrarlar sağolsunlar.
Ben annemi babamı ve kardeşlerimi affedemiyorum onlara manevi olarak çok ihtiyaç duydum ama onlar yoktu. Kardeşlerime şöyle kırgınım; annemi ite kaka göndermelerini umuyordumkayinvalidem hasta yatağımda kızı gibi bana bakarken beni severken, benim içim yanıyodu annemi istiyordum ama yoktu. Zaten bana 2. Darbeydi bu, 25 yıl geçmesine rağmen hâlâ daha onu hazmedemiştim ki 2.si geldi. Artık onları aramak konuşmak memlekete gitmek ve hatta sosyal mecralar da bile görmek istemiyorum. içim buz gibi onlara karşı ki annem 3 seneden sonra geldi evime ve benim sevinçten kelebek gibi olmam gerekirken içim de mutluluğun sevincin esamesi bile yoktu çünkü hususi benim için gelmemişti ki üstelik düğüne gelmişlerdi! Benim ameliyatıma gelmeselerde olurdu! Çünkü onlar o düğüne gelmezse mazallah gelinle damat gerdeğe giremezdi, o zaman ne olurdu halimiz. Kızları kıvransın sancıdan önemli değil ama düğün! Düğün çok önemli. Ben bundan sonra anneme babama hayırlı evlat olabilir miyim, zamanla geçer mi dersiniz? 2. Darbe bu, demiştim ilkini de yazmak istiyorum isteyen okur
Sene 94 filan ilk okula gidiyorum, 9 bilemedin 10 yaşında çelimsiz kara kuru bi kızım. Kuzenim istanbuldan geldi. Çok güzel bi kol saati vardı o vakitlerde de yeni çıkmıştı o modeller zaten.
Saat pembe sandy bebekli minik minik rengarenk hayvan çiçek figürleri olan saat kısmında da gümüş bi kapağı olan cicili bicili ve her kız çocuğunun isteyeceği biseydi ve ben deliler gibi o saatten istiyordum her gün babamdan o saatten istiyordum. Hatta bi keresinde de beni test etmiştim bi akşam. Yine ben saat isterkenşuan saatin kaç olduğunu bilirsen sana bu saati alacağım demişti ben de hiç unutmam 10 a 10 var diyeceğime, 10u 10 geçiyo demiştim ve kaybetmiştim aradan bi 10 15 gün geçti, bi aile dostuna gittik ve ordaki kız odasını bana göstermek için odasına götürdü. Oda da farkettim ki arkadaşın kolunda benim istediğim saatin aynısı var. O an gözlerim ışıldadı resmen ve saatin çok güzeeeel dedim leyla leyla. Aaa evet Ahmet amca aldı dedi yani BABAM!!!!! O an neler hissettiğimi, yaşadığım travmayı tahmin edeniniz olur muhakkak ama ben yine de travmamı ifade edeyim. O küçük bedenim de kalbim durdu o an, dünya 180 derecede inanilmaz bi şekilde dönmeye başladı ve başımdan aşağı ilk kez o zaman kaynar sular dökülmüştü soruyorum size bu kuyruk acısı geçer mi?Zamanla, eskisi gibi sabah uyanır uyanmaz annemi arayıp keyifli keyifli gıybet eder miyim, ya da bi gün bana ihtiyaç duydukların da can-ı gönülden yanlarında olabilir miyim bi gün......
Aslında ameliyatı siz haber vermemişsiniz ailenizeÇok uzun oldu okuyup görüşlerinizi yazarsanız, beni çok mutlu edersiniz. Tam okuyamayan arkadaşlar da lütfen anlamadan yorum yapmasın. Zaten dipteyim ve abartıyor muyum diye görüşlerinizi almak istiyorum. Bi kusurum olursa, olduysa affola.
Arkadaşlar direk konuya girmek istiyorum6 yıllık evliyim çocuğum olmuyo. Laparaskopi olmam gerekti ve ağır bi ameliyat olmadığına, gerek kendi araştırmalarım, gerek doktorumun konuşmaları doğrultusunda kanaat getirdim ki zaten kendi işimi kendim hallederim modundayım her zaman. Aman işte şuna şunu söyliyeyim de gelsin şu işimi yapsın, şu konu da yardım etsin kafasında olmadım hiç bi zaman. Bu kafa yapısı doğrultusunda kimseye de haber verme gereği duymadım, ortalığı ayağa kaldırmaya gerek yok diye düşündüm kendimce! Ailemle farklı şehirlerdeyiz. Eşimle gider, ameliyatımızı olur, gerekirse bi gün kalır çıkarız diye plan yapmıştım. Ama ne bileyim iç kanama geçirip gecenin bi yarısı iç kanamayı durdurmak için 2. Ameliyata alınıp, açık ameliyat olacağımı, 21 cm kesececeklerini ve acılar için de kıvranacağımı nerden bilebilirdim...
Eşimden ve annesinden Allah razı olsun ki ameliyata bir gün kala; eşim, hadi naz annemi ara haber ver, bak her ameliyat bi risktir. Ya bişeyler yolunda gitmese! Annemin yardımına ihtiyaç duyarsak, her şey olup bittikten sonra haber verirsek kötü olmaz mı diye diyrme, beni kayinvalideme söylemeye ikna etti iyi de yaptı ❤ yoksa eve dönünce halim ne olurdu bi başımadurumdan haberdar etmek için kayinvalidemi aradım ve ameliyata gelmene gerek yok sadece haberin olsun istiyoruz dedim. Hastanelerde sürünmeni istemem dedim o da tamam dedi ama keşke gelmesini isteseydim eşim gece 2. Ameliyata alındığım da kendini çok kötü hissetmiş tek başına ve de çok korkmuş üşümüş ameliyat kapısında. Annesi yanın da olsa destek olurdu
Ben niye bu kadar uzatıyorum kızlar? Sanki @idrakyollariiltihabi kadar tatlı yazıyorum ki idrakcığım eğer denk gelirsen senin görüşlerin de benim için çok değerli, umarım mahrum bırakmazsınasıl konu bu okuduklarınız değil ki. İnşallah okuma teveccühünde bulunursunuz. Kusura bakmayın çok doldum bu konuda. Neyse asıl meseleye geliyorum hemen;
Ben aileme çok çok kırgınım.(abimin ilk operasyondan haberi vardı sırdaşımo da annemlere söylememiş) Ameliyatın 2. Günü ben annemi aradım çünkü sevgisine ve şefkatine ihtiyacım vardı ameliyat oldum çok ağır geçti diye anlattım bu arada sancıdan kıvranıyorum. ANNEM gelir diye ümid etmiştim, ciğeri orda ona rahat vermez diye düşünüyordum ki annemin dediği uçak biletini keselim buraya gel eşime bile geçmiş olsun deme teveccühünde bulunmadı! Neymiş? Ben ayıp yerimden ameliyat olmuşmuşum, eşimle bu konu da konuşması ayıp olurmuş sanki vajinamı daraltmak için yaşadım bunları! Ki babamda eşimi aramadı o kadar zoruma gitti ki biz bunları haketmemiştik. Madem bebek için ameliyat olmak ayıplı bişey o zaman beni de saklaasaydın dedim e malum babamla sevişip bana hamile kaldın ve ben senin vajinandan çıktım neden beni insanlara gösterdin ayıp değil mi dedim!!! geçen hafta bize geldiklerinde söyledim bunu! Durun durun! Benim için gelmediler sevgili kuzenimin düğününe geldiler! Şöyle bi buralardan geçerken, kızlarına da uğramasalar olmazdı dimi! Yol geçen hanıyım çünkü istanbula ankaraya yolları düşerse uğrarlar sağolsunlar.
Ben annemi babamı ve kardeşlerimi affedemiyorum onlara manevi olarak çok ihtiyaç duydum ama onlar yoktu. Kardeşlerime şöyle kırgınım; annemi ite kaka göndermelerini umuyordumkayinvalidem hasta yatağımda kızı gibi bana bakarken beni severken, benim içim yanıyodu annemi istiyordum ama yoktu. Zaten bana 2. Darbeydi bu, 25 yıl geçmesine rağmen hâlâ daha onu hazmedemiştim ki 2.si geldi. Artık onları aramak konuşmak memlekete gitmek ve hatta sosyal mecralar da bile görmek istemiyorum. içim buz gibi onlara karşı ki annem 3 seneden sonra geldi evime ve benim sevinçten kelebek gibi olmam gerekirken içim de mutluluğun sevincin esamesi bile yoktu çünkü hususi benim için gelmemişti ki üstelik düğüne gelmişlerdi! Benim ameliyatıma gelmeselerde olurdu! Çünkü onlar o düğüne gelmezse mazallah gelinle damat gerdeğe giremezdi, o zaman ne olurdu halimiz. Kızları kıvransın sancıdan önemli değil ama düğün! Düğün çok önemli. Ben bundan sonra anneme babama hayırlı evlat olabilir miyim, zamanla geçer mi dersiniz? 2. Darbe bu, demiştim ilkini de yazmak istiyorum isteyen okur
Sene 94 filan ilk okula gidiyorum, 9 bilemedin 10 yaşında çelimsiz kara kuru bi kızım. Kuzenim istanbuldan geldi. Çok güzel bi kol saati vardı o vakitlerde de yeni çıkmıştı o modeller zaten.
Saat pembe sandy bebekli minik minik rengarenk hayvan çiçek figürleri olan saat kısmında da gümüş bi kapağı olan cicili bicili ve her kız çocuğunun isteyeceği biseydi ve ben deliler gibi o saatten istiyordum her gün babamdan o saatten istiyordum. Hatta bi keresinde de beni test etmiştim bi akşam. Yine ben saat isterkenşuan saatin kaç olduğunu bilirsen sana bu saati alacağım demişti ben de hiç unutmam 10 a 10 var diyeceğime, 10u 10 geçiyo demiştim ve kaybetmiştim aradan bi 10 15 gün geçti, bi aile dostuna gittik ve ordaki kız odasını bana göstermek için odasına götürdü. Oda da farkettim ki arkadaşın kolunda benim istediğim saatin aynısı var. O an gözlerim ışıldadı resmen ve saatin çok güzeeeel dedim leyla leyla. Aaa evet Ahmet amca aldı dedi yani BABAM!!!!! O an neler hissettiğimi, yaşadığım travmayı tahmin edeniniz olur muhakkak ama ben yine de travmamı ifade edeyim. O küçük bedenim de kalbim durdu o an, dünya 180 derecede inanilmaz bi şekilde dönmeye başladı ve başımdan aşağı ilk kez o zaman kaynar sular dökülmüştü soruyorum size bu kuyruk acısı geçer mi?Zamanla, eskisi gibi sabah uyanır uyanmaz annemi arayıp keyifli keyifli gıybet eder miyim, ya da bi gün bana ihtiyaç duydukların da can-ı gönülden yanlarında olabilir miyim bi gün......
Bilmem ben kendimi annemin yerine koyuyorum, sonra bütün yollar annem böyle bi ameliyat geçirmiş olsaydı nefesi onun yanın da alırdım'a çıkıyo.
Canım sen şuan hassassın. Ailen operasyonunu tam anlaşmamış. Biraz tutucu bakmışlar duruma. Öyle yetiştirilmişler. Kıramamışlar zincirleri. Lütfen affet onları. Saat konusunu bilmiyorum ama Ailen kendi tarzında gösteremese de emin ol seviyorlar seni. Düğüne gelince, mutlaka senin düğününe falan gelmişlerdir. Eskiler borç vs konusunda çok duyarlı. O yüzden gitmişlerdir.Çok uzun oldu okuyup görüşlerinizi yazarsanız, beni çok mutlu edersiniz. Tam okuyamayan arkadaşlar da lütfen anlamadan yorum yapmasın. Zaten dipteyim ve abartıyor muyum diye görüşlerinizi almak istiyorum. Bi kusurum olursa, olduysa affola.
Arkadaşlar direk konuya girmek istiyorum6 yıllık evliyim çocuğum olmuyo. Laparaskopi olmam gerekti ve ağır bi ameliyat olmadığına, gerek kendi araştırmalarım, gerek doktorumun konuşmaları doğrultusunda kanaat getirdim ki zaten kendi işimi kendim hallederim modundayım her zaman. Aman işte şuna şunu söyliyeyim de gelsin şu işimi yapsın, şu konu da yardım etsin kafasında olmadım hiç bi zaman. Bu kafa yapısı doğrultusunda kimseye de haber verme gereği duymadım, ortalığı ayağa kaldırmaya gerek yok diye düşündüm kendimce! Ailemle farklı şehirlerdeyiz. Eşimle gider, ameliyatımızı olur, gerekirse bi gün kalır çıkarız diye plan yapmıştım. Ama ne bileyim iç kanama geçirip gecenin bi yarısı iç kanamayı durdurmak için 2. Ameliyata alınıp, açık ameliyat olacağımı, 21 cm kesececeklerini ve acılar için de kıvranacağımı nerden bilebilirdim...
Eşimden ve annesinden Allah razı olsun ki ameliyata bir gün kala; eşim, hadi naz annemi ara haber ver, bak her ameliyat bi risktir. Ya bişeyler yolunda gitmese! Annemin yardımına ihtiyaç duyarsak, her şey olup bittikten sonra haber verirsek kötü olmaz mı diye diyrme, beni kayinvalideme söylemeye ikna etti iyi de yaptı ❤ yoksa eve dönünce halim ne olurdu bi başımadurumdan haberdar etmek için kayinvalidemi aradım ve ameliyata gelmene gerek yok sadece haberin olsun istiyoruz dedim. Hastanelerde sürünmeni istemem dedim o da tamam dedi ama keşke gelmesini isteseydim eşim gece 2. Ameliyata alındığım da kendini çok kötü hissetmiş tek başına ve de çok korkmuş üşümüş ameliyat kapısında. Annesi yanın da olsa destek olurdu
Ben niye bu kadar uzatıyorum kızlar? Sanki @idrakyollariiltihabi kadar tatlı yazıyorum ki idrakcığım eğer denk gelirsen senin görüşlerin de benim için çok değerli, umarım mahrum bırakmazsınasıl konu bu okuduklarınız değil ki. İnşallah okuma teveccühünde bulunursunuz. Kusura bakmayın çok doldum bu konuda. Neyse asıl meseleye geliyorum hemen;
Ben aileme çok çok kırgınım.(abimin ilk operasyondan haberi vardı sırdaşımo da annemlere söylememiş) Ameliyatın 2. Günü ben annemi aradım çünkü sevgisine ve şefkatine ihtiyacım vardı ameliyat oldum çok ağır geçti diye anlattım bu arada sancıdan kıvranıyorum. ANNEM gelir diye ümid etmiştim, ciğeri orda ona rahat vermez diye düşünüyordum ki annemin dediği uçak biletini keselim buraya gel eşime bile geçmiş olsun deme teveccühünde bulunmadı! Neymiş? Ben ayıp yerimden ameliyat olmuşmuşum, eşimle bu konu da konuşması ayıp olurmuş sanki vajinamı daraltmak için yaşadım bunları! Ki babamda eşimi aramadı o kadar zoruma gitti ki biz bunları haketmemiştik. Madem bebek için ameliyat olmak ayıplı bişey o zaman beni de saklaasaydın dedim e malum babamla sevişip bana hamile kaldın ve ben senin vajinandan çıktım neden beni insanlara gösterdin ayıp değil mi dedim!!! geçen hafta bize geldiklerinde söyledim bunu! Durun durun! Benim için gelmediler sevgili kuzenimin düğününe geldiler! Şöyle bi buralardan geçerken, kızlarına da uğramasalar olmazdı dimi! Yol geçen hanıyım çünkü istanbula ankaraya yolları düşerse uğrarlar sağolsunlar.
Ben annemi babamı ve kardeşlerimi affedemiyorum onlara manevi olarak çok ihtiyaç duydum ama onlar yoktu. Kardeşlerime şöyle kırgınım; annemi ite kaka göndermelerini umuyordumkayinvalidem hasta yatağımda kızı gibi bana bakarken beni severken, benim içim yanıyodu annemi istiyordum ama yoktu. Zaten bana 2. Darbeydi bu, 25 yıl geçmesine rağmen hâlâ daha onu hazmedemiştim ki 2.si geldi. Artık onları aramak konuşmak memlekete gitmek ve hatta sosyal mecralar da bile görmek istemiyorum. içim buz gibi onlara karşı ki annem 3 seneden sonra geldi evime ve benim sevinçten kelebek gibi olmam gerekirken içim de mutluluğun sevincin esamesi bile yoktu çünkü hususi benim için gelmemişti ki üstelik düğüne gelmişlerdi! Benim ameliyatıma gelmeselerde olurdu! Çünkü onlar o düğüne gelmezse mazallah gelinle damat gerdeğe giremezdi, o zaman ne olurdu halimiz. Kızları kıvransın sancıdan önemli değil ama düğün! Düğün çok önemli. Ben bundan sonra anneme babama hayırlı evlat olabilir miyim, zamanla geçer mi dersiniz? 2. Darbe bu, demiştim ilkini de yazmak istiyorum isteyen okur
Sene 94 filan ilk okula gidiyorum, 9 bilemedin 10 yaşında çelimsiz kara kuru bi kızım. Kuzenim istanbuldan geldi. Çok güzel bi kol saati vardı o vakitlerde de yeni çıkmıştı o modeller zaten.
Saat pembe sandy bebekli minik minik rengarenk hayvan çiçek figürleri olan saat kısmında da gümüş bi kapağı olan cicili bicili ve her kız çocuğunun isteyeceği biseydi ve ben deliler gibi o saatten istiyordum her gün babamdan o saatten istiyordum. Hatta bi keresinde de beni test etmiştim bi akşam. Yine ben saat isterkenşuan saatin kaç olduğunu bilirsen sana bu saati alacağım demişti ben de hiç unutmam 10 a 10 var diyeceğime, 10u 10 geçiyo demiştim ve kaybetmiştim aradan bi 10 15 gün geçti, bi aile dostuna gittik ve ordaki kız odasını bana göstermek için odasına götürdü. Oda da farkettim ki arkadaşın kolunda benim istediğim saatin aynısı var. O an gözlerim ışıldadı resmen ve saatin çok güzeeeel dedim leyla leyla. Aaa evet Ahmet amca aldı dedi yani BABAM!!!!! O an neler hissettiğimi, yaşadığım travmayı tahmin edeniniz olur muhakkak ama ben yine de travmamı ifade edeyim. O küçük bedenim de kalbim durdu o an, dünya 180 derecede inanilmaz bi şekilde dönmeye başladı ve başımdan aşağı ilk kez o zaman kaynar sular dökülmüştü soruyorum size bu kuyruk acısı geçer mi?Zamanla, eskisi gibi sabah uyanır uyanmaz annemi arayıp keyifli keyifli gıybet eder miyim, ya da bi gün bana ihtiyaç duydukların da can-ı gönülden yanlarında olabilir miyim bi gün......