Bu konu beni geçmişe götürüyor.
Karşı komşumuz eşinden ayrılmıştı. Bir tane kız bebekleri vardı ve bebek babada yani komşuda kaldı. Adam bir kaç ay sonra çocuksuz bir kadınla evlendi. Alt katta da dede ve babaanne yaşıyordu, bebeği onlar büyüttü.
Adamın ikinci eşinden de bir kızı, bir oğlu oldu. Sanki ilk eşten olan kızı yokmuş gibi yeni ailesiyle gezer, tozar o yavru da arkalarından bakar kalırdı. Hele bir bayram günü o yavrunun arkalarından yaktığı ağıtlar hala kulagimda. Ben de çocuktum, aramızda 6-7 yaş ancak vardır.
Gel zaman git zaman adam ikinci eşinden de ayrıldı. Kadın iki evladını aldı gitti...
Adam yine evlendi, ucuncuden çocuğu yok.
Bizim kız büyüdü, evlendi. Ana oldu, hatta kaynana da oldu. Mutlu bir evliliği ve onu bağrına basan harika bir eş ailesi var.
İnst'da takip ediyorum. O yaralı, ürkek, ana-baba sevgisini almamış kız çocuğu hâlâ içinde bir yerlerde. Paylaşımlarında bunu açıkça görüyorum.
Kendi annesi vefat etti, ikinci eşinden olan kızı kaldı.
Üvey anne boşandı, evlatları baba yönünden ablalarinin kaderini yaşadı.
Baba hâlâ o evde yaşıyor ama, ne durumdadır bilmiyorum.
Konu sahibi çok gençsin, evlenirken öngörüde bulunamayacak kadar toymussun. Ama yapma. Ya o çocuğu sevmeye, benimsemeye çalış veya boşan. Vebali ağır olur. Bahsettiğim kişi 50 yaşlarına yaklaştığı, kocaman sevgi dolu bir aile kurduğu halde, bak hala o yaraları taşıyor.
Umarım Allah kalbine sevgi tohumu eker, engin merhameti sende tecelli eder de o yavruyu kucaklar ve evliliğini bozmadan hayatına devam edersin.
Yok olmuyorsa, elin gülü ele kokmuyorsa da; davul dengi dengine calarmis deyip daha fazla vebal almadan kendi yoluna git.
Hepinizin hakkında hayırlısını diliyorum...
