Derinss, öyle özeniyorum ki babasının kolları altındaki kızları gördüğümde.
Ben babamın sevgisini elde etmek için herşeyi yaptım. O çocuk, ben ebeveyn oldum. Ben verdim, o aldı. O nazlandı, şımardı, ben alttan aldım, idare ettim.
O arsızca istedi, ben bulup buluşturup mutlu ettim. O hep küstü, ben gönlünü aldım. Düşünüyorum da, gerçekten neler neler yapmışım ben, küçücük iyi niyetler görmek adına, yok sayılmamak adına. Eve girdiğimde, eve sanki fare girmiş gibi huzursuz yüz ifadeleri takınan, hastalandığımda öksürük sesimden rahatsız olup "lanet olsun" diyen, akşam yemeğine beni beklemeyen, okuldan eve geldiğimde buzdolabını açtığımda oflayıp poflayan insanlara "aile" diyerek 22 sene geçirdim ben aynı çatı altında.
Ne zaman elim ekmek tuttu, onlara maddi kazanımlar sağladım azıcık değerim oldu. Değerim olmadı ama en azından "aa burada bir insan varmış" denildi.
Benim mesela hayatta en çok ama en çok merak ettiğim şey nedir biliyor musun, bir insanın (bir anne-babanın) "çocuğumun canı falanca yemeği çekmiş" diyerek bir yemek hazırlaması ve o yemeği yemek nasıl bir histir acaba? 2 hamilelik yaşadım, birgün canım şunu istedi diyemedim. Ha eşime dedim, ne istersem gidip bir restorandan alacak imkanımda vardı. Ama işte, anladın sen benim en kastettiğimi. Hep sevgi umdum. Sevgiden kastım da minicik birşey ya, sadece varlığımın kabul edilmesi.
Karısı hastalanırdı, gece yarısı hastaneye götürürdük. Tedavi biter, ücret ödeneceği an babam yok olurdu ortadan. Karısını sevmediğinden dğeil tabi, ortada bir enayi varya, onun parası sebil. Böyle böyle dilendim, ama olmadı işte. Kabul ediyorum artık.
Derinss benim babam öyle bir insanki, ona aldığın hediyenin, tatilin, eşyanın değeri ölçüsünde 2-3 gün konuşur insanla, sonra gene başa döner.
Kendi kardeşinin evine haciz geldiğinde, sessizce izleyen bir adam. O derece paraya düşkün. Bir gün olsun kiramı ödedim mi merak etmeyen, ama her maaş günümde telefon açıp "pimapen yaptırdım, 1000 tl yolla" diyen.
Bir ara ticaretle uğraştı, ekstra gelir olsun diye. Köylerden toptan gıda aldı, perakendecilere sattı. Toptan ürün aldığı adamın hesap no'sunu bana verdi,sen buraya 5 bin tl havale yapıver İpek, ben sana 1 hafta içinde vericem dedi. Havale yaptım, o 20 bin TL kazandı, ama benim 5 bin tl'mi vermedi, nasıl ama, baba işte bu
Çok aşağılık örnekler, ama paylaşmak beni rahatlatıyor.
Ama oğluna "oğlum okul bitince kendi işini kurmak istersen sermayen hazır" diyen bir adam..
Oğlu üniversiteye başladı diye altına sıfır araba çeken bir adam..
İnşallah haklısındır derinss, inşallah beni seviyordur kocam. Başka bir hata yapmaz inşallah. Ama bir tepki vermem gerekliydi, hiç bişey yokmuş gibi oturup zaman aşımına uğrasın diye bekleyemezdim. Bir tepki şarttı. Babam arkamda durur diye umdum. En azından 2 gün kafa dinlerim dedim. Eşime gözdağı olur, kaybetme korkusu gelir sandım. Babam ne kadar beni itse de, zor bir durumda babalığını yapar diye umdum. Bunu test etmek istedim.
Bir arkadaşım var, oğlu Down sendromlu.
Hastaneden çıkmadan terk etti kocası, bebek yaşına girmeden de boşadı, yok oldu.
Arkadaşım babası-annesi ile yaşıyor.Travmayı çok rahat atlattı, babası nasıl sahip çıktı kızına. Günahıyla sevabıyla kabullendi kızını, hesap sormadı, yargılamadı, kızının başına gelenlerden ötürü ne kendi başını ne kızının başını eğmedi hiçbir gün.
Ona mı özendim biliçaltımda, mümkün..
Bu adamla artık oturup konuşmaya, onu düzeltmeye çalışmayacağım. Ama küfürlerini de yemeyecek kadar uzak duracağım. Küfürleri, hakaretleri, dolandırıcılığı, bunların hepsi ona ait çirkinlikler. Bana ait değiller. Kendime bulaştırmayacağım. Evine hiç gitmezsem tepki gibi olur, malzeme vermiş olurum, gene başım ağrır. Zaten tepki verceek kadar bile değeri yok. Evine 2 ayda 1 gidip, çok kısa kendimi göstereceğim. Çok neşeli mutlu olacağım. Görsün ki aklımın bir köşesinde bile yer yok ona. Kendi pisliğinde yaşasın.