Arkadaşlar merhaba borderline olup olmadığından şüphe duyuyorum internetten araştırdım özellikler çok uç bence. Öncelikle biraz kendimden bahsetmek istiyorum 9 yaşında babam öldü. Çocukluk aşklarımın terk edilen kişisi oldum. En uzun süreli ilişkimde evlenmek istediğim için ailemle tanıştıktan sonra ilerletecek maddi durumu olmadığı nedeni ile bıçak gibi 1 gece bitirdi ve hiç bir daha benimle konuşmadı sadece 1 günde bitti 4 yıllık ilişki. Nedenini anlayamadım mücadele etmeyişini anlayamadım bu insan ailesine beni doğru düzgün tanıştırmadı yıllar süren ilişkide beni kullandı paramı kullandı durumu yoktu gerçekten babası öldü işe başladı annesi ev hanımı kardeşi öğrenci. Ama istese sürdürürdü nişanlı sözlü kalırdı durumu toplardı Benimle ayrıldıktan sonra başkası ile 7 ayda sevgili oldu benim de tanıdığım arkadaşı bir kızdı 1-2 yıl içinde onunla evlendi. Ben onunla ayrıldıktan sonra eşimle tanıştım o kadar ondan zıt bir karakterdi ki elimden tuttuğu gibi beni bütün arkadaşları ve ailesi ile tanıştırdı 6 ay içinde evlendik dünyaları önüme serdi mükemmeliyetçi hırslı en baştan anlayamadığım ama sonradan narsist olduğunu fark ettim ben kendimin de borderline olduğunu düşünüyorum bana çok kötü davrandı temizlikçi çağırırdım parasını laf ederdi spora yazılmak istedim engel oldu marketten bir bisküvi alırdım alışveriş sepetinden bir bahane çıkarırdı bir hastanede doğum yapmak istedim o hastane eve uzak diye yol boyu benimle kavga etti ağlattı beni sanki başkasının çocuğunu doğruyorum o günü unutamıyorum hastaneye gittik ağlamaktan hemşirelere cevap veremedim onlar bebek için ağladığımı sandı çocuk geldi4 yaşına gece uyurken dişlerini sıkıyor stres yüklü doktora götürdüm psikolojik dedi sonra pişman olup bana hediye ziynet alırdı kucağımda bebek vardı şimdi emziriyorsun sana ihtiyacı var bitsin görürsün çocuk büyüsün görürsün defol git beğenmiyorsan git diye beni her gün evden kovardı gidecek bir yerim yoktu anneme yansıtmamak için verdiğim çabadan tiyatrocu olurdum arkadaşlarıma bir bahane buldu küsmemize neden oldu yalnızlaştım kölesi oldum bebek kucağımda psikolojimi alt üst etti kendimi çok kısıtlanmış hissettim birisi adımı sorsa onun yüzüne bakacağım aldığım her kararda engellendim en sonunda ben vazgeçtim mücadeleden en çok akşamları beni yalnız bırakırdı arkadaş yanına çıkıp çok kötü bir durumda stres sıkıntıdan 100 kg oldum akşam yalnızlıklarımı atıştırmalıklarla doldurdum mutluydum çünkü tek mutlu olabildiğim şeydi yalnızlaştım insan içine çıkmak istemedim şimdi utanıyorum 30 yaşında bu kiloda herkesin bana bakarken ne düşündüğünü görebiliyorum bir böcek gibi hissediyorum terk edilme korkusu ile yıllarım geçti en sonunda kabul ettim keşke terk etse bir sebepten beni bıraksa diye düşündüm bırakıp boşanmak çok zor o isterse hızlı olur diye düşündüm çirkinleştim ama hiçbir şey değişmedi her güne hakaret küfr kilo ile dalga geçme başarısız kilolu çirkinsin diye eklemeye başladı bir gün kovdu bir gün altına boğdu benim dengemi alt üst etti bu dengesizlik içinde bana sağladığı imkanları çekerse ben biterim diye düşünmeye başladım ben çalışmıyorum kullandığım her şey ona ait terk etme korkusu ile aslında onun istediği gibi biri olmaya çalışmam zayıf ve güzel olmam gerekmez miydi ben tam tersine bitik durumdayım nasıl yeniden başlayacağım içimden hiçbir şey gelmiyor bütün gün yatıp akşam ettiğim oluyor bu eve bir bağlılık hissetmiyorum annemlere gidiyorum oraya ait hissetmiyorum ben sanki dışarıdan bir hayatı izliyorum kendi bedenimde şu anı yaşamıyorum gibi bu ben değilim diyorum saçma olduğunun farkındayım yaşadıklarımı reddediyorum belki bilmiyorum narsistik istismardan öncesine dönmeyi çok isterdim ama asla mümkün değil ben başka birisi oldum anlatması çok zor karşındaki senin bütün zaaflarını bilen seninle oyun oynayan biri arkadaşım çam ağacı getirirdi eleştirirdi bir kahve içerim ters çeviririm şakasına kendim bakmak için falcıya mı gidiyorum sen Allah’a şirk mi koşuyorsun derdi böyle böyle hayattan aldığım en ufak bir mutluluk ihtimalini boğardı ve ben en sonunda 4 duvar arasında konuşmayan paylaşmayan eleştirilen birisi olarak aklımı oynattım sinir krizi geçiren eşyaları kırıp atan duvar yumruklayan biri oldum çocuk dolabını kırdım duvarı yumruklayıp elimi morarttım masumca evde yapılan bir şeyden günahkar mı olur bir insan, bu nasıl anlayış senin bu eziyetlerinle ne kadar kul hakkıma girdin farkında mısın diyordum belki anlar diye kendisi o kadar dindar bir insan da değil inançlı tamam ama sofi değil yani zaman içinde davranışları başka insanları gördükçe biraz değişti ama ben bu öfkemi atalatamadım geçmişe takılı kaldım çocuk oldu çocuğun adını koyamadım evden tatile gittim geldiğimde mutfak tabaklarını dağıtmıştı bir bulaşık deterjanı markası illa x markası olacak nevresim takımı düz renk olacak yok ben yatağın sağında yatamam derdi yer değiştirirdim makul davranan dediklerine tamam diyen biriylen hep daha fazlasını isterdi hep asla yetinmedi bütün bunlar anlatmakla bitmez en sonunda beni yok etti ben kendi bedenimde olmaktan uzaklaştım bittim tükendim bana verdiği bir hediyeden acaba benden şimdi ne alacak Allahım ne olacak diye düşünmeye başlıyorum kaygı stres şekerim 120 bir dönem ilk ilişkimle evlenseydim belki böyle olmazdı diye düşündüm o beterin beteri biliyorum ama ben nasıl yeniden başlayabilirim lütfen yardım edin…
