Çok zor bir durum..... Çok yakın bir arkadaşım benzer birşey yaşamıştı. Eşi, en yakın arkadaşına bu tür tacizlerde bulunmuştu. Daha sonra araştırınca eşinin kendini bekar gibi tanıtıp sapık sapık ilişkiler yaşadığını da ortaya çıkardı. Arkadaşım evi terketti ama sonra eşi ona yalvara yakara ısrarla psikiyatriste götürdü, bir kere benimle gel, düzeleceğime ikna olmazsan boşanırız demişti....
Doktor kapalı kapılar ardında "kızım bu hastalar düzelmez, yoğun ilaç ve terapi ile davranışlarını bastırmayı saklamayı öğrenebilir ama düzelme diye birşey yoktur demiş. Onun açısından düşünürsem, tedavi sürecinde yanımızda olman onun için iyi olur ama sen benim kızım da olabilirdin arkana bakmadan git bence demiş." Onlar çocukları olmadığı için tek celsede boşandılar. Arkadaşım hem eşinden, hem de olaylar sırasındaki yaklaşımından dolayı (senin gibi farklı davranmalıydı diye düşünüyordu çünkü) en yakın arkadaşından oldu aynı anda. Çok zor günler geçirdi ama şimdi evli ve çok mutlu...
Eşi ise; arkadaşımı ikna edemeyince bir daha o psikiyatriste uğramamış bile... Aradan yıllar geçti, ama hala kendini toparlayamadığını duyuyoruz. İşinden ayrıldı, bir daha çalışamadı, evlenmedi tekrar doğru düzgün bir hayat kuramadı...Kanımca gerçekten arkadaşımı çok seviyordu ama maalesef bu tür davranışlar bir hastalık olduğu için beyin farklı çalışıyor ve kişi üzülse dahi engel olamıyor yaptıklarına.....
Şimdi senin odaklanman gereken şey bence, arkadaşlarının olayı nasıl yönettiklerinden ziyade eşinle ne yapacağına karar vermen. Ayrı evlerde yaşayıp, psikiyatriste gidip bu süreçte aynı zamanda evlilik danışmanından da yardım alıp, tekrar denemek mi istiyorsun? Yoksa, kendini ve çocuğunu bu zorlu ve sonucu ne olacagı bellı olmayan sürecin dışında tutup, kendine yeni bir hayat mı kurmak istiyorsun? Zor bir karar ve bunu sadece sen kendin verebilirsin. Biz ne desek te yüreğinde, ruhunda açılan yaraların tamiri olup olamayacağını sadece sen bilebilirsin.