-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
KK'da ve Hayatta Yalnızlık
- Konu Sahibi rast
- Başlangıç Tarihi
Teşekkür ederim cümlemiz inşallah.
sen herşeyin üstünden gelmiş çok güçlü birisin.bende çok yalnızım arkadaşım ve burdayım gecenin bu vakti gördüğün gibi(
Aslında ne var biliyor musun. Asıl perde örtülünce insana dokunuyor, daha bir başka dokunuyor hatta. Ansızın vuruyor hep yalnızlık, gece gece...
Yapabileceğimiz bir şey var mı yok...
Teşekkür ederim, amin...
Yalnızlığın hiçbir türlüsünü yaşatmasın Allah, ama yaşatıyorsa da bir bildiği vardır diyorum.
Anneannemlerde, babaannemlerde günden güne değişiyor evleri yakın kimde kaldığım problem olmuyor da... da sı yük ağır geliyor bazen...
hem de dayanılmaz derecede...
Aslında kendi evimin olmasını istemiyorum şuan. Çünkü şuan yalnız kalırsam bütün ipleri bırakırım. Sıkı sıkı sarıldığım bütün ipleri, bütün düzelecek kelimelerini, bütün elbet her şey yoluna girecek kelimelerini... Yoksa bir eve çıkmak şuan problemim değil sadece... sadece bir eve kiminle kimlerle çıkmak problem ve şuan bir eve annemsiz babamsız çıkmak küçük bir çocuğu yalnız başına kar topu oynamaya göndermekle eş değer... Teşekkür ederim yorumun için.
- 17 Aralık 2011
- 847
- 569
- 323
- 48
çok güzel demişsin ama ben soyutlanmayı kavrayamadım biraz açarsan sevinirim çocukken benimde hayatı çok parçalara bölündü hiç kendi yatağım olmadı biraz orda biraz burda sonuç bölünmüş kişilik ve yıkık dökük duygular bu günüme şükür seninle paylaşmak bana iyi geliyor umarım sana da bir nebze yanlızlığını unutturuyordur
Elbetteki. Hepiniz iyi geliyorsunuz.
Soyutlanma derken ne bileyim bazı dönemler kendi kabuğuna çekilir, iletişimi kapanır ulaşmak istesen ulaşamazsın. Her insanın böyle zamanları oluyor.
- 17 Aralık 2011
- 847
- 569
- 323
- 48
rast bak burda haklısın bilmiyorum ya burcumdan yada çekingen bir yapıya sahip olduğumdan bende zaman zaman kabuğuma çekilirim yanlızlık sessizlik bana çok iyi gelir bazende geçmişteki güvensizlikten ötürü insanların beni sevmediği ve değer vermediği hissine kapılırım en çok ne koyar biliyormusun benim oturduğum yer devlete ait lojman evleri malum herkes uzak o yüzden anneleri gelir arkadaşların işte tanışırız hoşbeş beni alır bi ağlama gözyaşlarıma hakim olamam kıskanırım adeta onun yüzünden pek kimse halimi sormaz sahibim yokki sahipsiz kuzu kim ne yapsın dimii toplumda bir yer edinemedim annesizlik hep karşıma çözülemeyen bir denklem olarak çıktı sanırım biraz öyle biraz böyle gidicek bu hayat ne dersin
Ne derim bilmem ki.
Ah bu şarkıların gözü kör olsun, benden sana gelsin o halde. Zeki Müren'den dinlemeni tavsiye ederim.
Rica ederim. Bütün özlemleri hissettiren bir şarkıdır ben de severim. Hava güzel dışarı çıkarım dolaşırım biraz sanırım. Ama şuan bitirmem gereken bir deneme sınavım var onu yapıp çıkarım. Öyle işte, ben de bir değişiklik yok.
gayet de iyi geçti.
Bu arada kısaca iki günün özetini yapayım:
Nedense insanlarla konuşurken karşımızdakinin gözlerine bakmak yerine telefonumuzu kurcalamakla yetiniyoruz. İçten olma özelliğimizi kaybetmişiz. Eskiden muhabbeti çayla yaparken şimdi iletişim kopukluğuna sebebiyet olan televizyonla yapıyoruz. Ve yine söylemek istediklerimiz havada kalıyor. Gözlerimize perdeyi yine biz kapatıyoruz.
İnsanlarla iletişimin sıfır düzeyine geldiği bir noktadayız bırakın nasılsın diye bir soru sormayı insanlara merhaba demeye bile üşeniyoruz. Menfaat uğruna birbirlerine bir şeyler yaparak hayatını monotonlaşmaya itenler yine bizler oluyoruz. Aslında anlatmak istediğim tam da bu: Kendi içimizde yalnızlaşıyoruz fakat bunu fark edemiyoruz. Fark edenler ise ya çok ciddi kayıplara uğrayanlar ya da kendisini bir asansör boşluğundan aşağı bırakıp karanlığa nefes alma adına adım atan insanlar...
Nedense insanlarla konuşurken karşımızdakinin gözlerine bakmak yerine telefonumuzu kurcalamakla yetiniyoruz. İçten olma özelliğimizi kaybetmişiz. Eskiden muhabbeti çayla yaparken şimdi iletişim kopukluğuna sebebiyet olan televizyonla yapıyoruz. Ve yine söylemek istediklerimiz havada kalıyor. Gözlerimize perdeyi yine biz kapatıyoruz.
İnsanlarla iletişimin sıfır düzeyine geldiği bir noktadayız bırakın nasılsın diye bir soru sormayı insanlara merhaba demeye bile üşeniyoruz. Menfaat uğruna birbirlerine bir şeyler yaparak hayatını monotonlaşmaya itenler yine bizler oluyoruz. Aslında anlatmak istediğim tam da bu: Kendi içimizde yalnızlaşıyoruz fakat bunu fark edemiyoruz. Fark edenler ise ya çok ciddi kayıplara uğrayanlar ya da kendisini bir asansör boşluğundan aşağı bırakıp karanlığa nefes alma adına adım atan insanlar...
