Kızlar Hayat Motivasyonum Çok Düştü

Mutlak Butlan .!.:

Aynı durumdayım. Hatta ben avukatlık mesleğine ara verdim. Evde tabiri caizse mal mal oturuyorum, yemek yemek bile istemiyorum. Sürekli yemek ye, yemek yap saçma geliyor. İnsanlar içimde kopan fırtınadan habersiz. Anlatamam zaten, ben bile anlamıyorum tam olarak ne olduğunu. Sanki içimde yaşamak içim bir ışık vardı ve o söndü.

Genişletmek için tıkla...

mformomdata .!.:

Kızlar bu aralar hiç bir şeyden keyif almıyorum, kimseyi kafam kaldırmıyor. Haber izlemek, dert dinlemek, okula gitmek ya da ev işi gibi şeyler yapmak hiç içimden gelmiyor. Evden çıkmak istemiyorum ama evde de bi şey yapmak istemiyorum, garip bi durumdayım. Eşimle çocuklarıma belli etmemeye çalışıyorum, onların yanında gayet neşeli olmaya çalışıyorum ama içim her şeye isteksiz. Günler öyle boş boş geçiyor. Geçen yıl 13 kilo verdim şu an 10 kilosunu geri aldım ve içimden tekrar motive olup diyete başlayacak istek bile yok. Bunu da buraya neden yazdım onu da bilmiyorum ama sanırım içimi dökmeye ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

poppyseed .!.:

Arkadaşım ben de yaklaşık 3 haftadır benzer duygulardayım. Kilo aldığım için evden çıkmıyorum. Evden çıkmadığım için iyice enerjim düşüyor. Güzel bi plan program yapıp kendimize gelme zamanı diye düşünüyorum.. Zira bu kadar koyvermişlik yeter

Genişletmek için tıkla...

mformomdata .!.:

Aynen dıştan baksan neşeliyim kendi çekirdek ailem bile fark etmez ama içim bi boş yani, gram istek motivasyon yok

Genişletmek için tıkla...

Revna .!.:

Kendinizi, duygularınızı en birincil yakınlarınızdan saklamaktaki motivasyonunuz ne?
Aile olmak bu değil, okey depresyonunuzu etrafınıza boca da etmeyin, ama bu kadar rol yaptığınızda nasıl aile olacaksınız?
Aile demek en içten, derin ve doğal halimizle bir arada olduğumuz insanlar demek.
Bu şekilde tükenmeniz çok normal.
Siz evliya değilsiniz, bu denli insanüstü bir görüntü çizmenizdeki amaç ne?
Duygularınızdan kaçarsanız bir gün hepsi çullanır üzerinize sizi yıkarlar, şu an olduğu gibi.
Ben 30 yaşımdan sonra üst üste yaşadığım fiziksel sorunlarla fark ettim bunu.
Artık mutluluğumu, hüznümü, öfkemi, gerginliğimi ev halkıyla paylaşıyorum.
Hiç de kimse travmatize olmuyor ve hatta kendilerini işe yaramış/paylaşılmaya değer hissediyorlar.
Mesela gerginsem, yavrum şu an zor bir gün geçiriyorum, bu benimle ilgili, hatta biraz sarılabilir miyiz, tarzı şeyler diyebiliyorum.
Böylece içime patlamıyorum.
Acaba siz küçükken sıkıntısını/problemini fazlaca size yansıtan ebeveynlerle mi büyüdünüz de böyle duygularınızı gizleyerek doğru yaptığınızı düşünüyorsunuz?
Sağlıklı duygu paylaşımları sağlıklı ilişkiler için şart.
En yakınlarımıza rol yapamayız.

Genişletmek için tıkla...