Çok dramatiksiniz. Belli ki çocuğu sagiplenmeye çalışan bir aile. Siz de abartılı bir şekilde uzak durdukça abartıyorlar onlar da sahiplenmeyi. Göstere göstere yapmaya çalışıyorlar. Bence sizin sorunlarınız var. Ve fazlaca mesafe koymaya çalışıyorsunuz. Sizin gibi kızlardan var etrafımda. Eşin ailesi ne yapsa batıyor. Başta soğuk davranıyorlar ki araları hiç iyi olmasın. Yanlış bence.
Bunlar pek çoğumuzun yaşadığı sorunlar eş aileleriyle. Felaket gelmiş gibi davranmıyoruz, durumu idare ediyor, yine de seviyeli tutuyoruz.
İlk yıllarımda, görümcelerimden inciler bir sürü. Oğlumu her gördüklerşnde, hep bu çocuk çok zayıf, büyütemiyor musun gibi laflar. Oğlum benim aynımdır sima olarak, bu kadar benzeyebilir yani. Ama devamlı bir tek gözleri sana benziyor, o yüzden benzetiyorlar, yoksa hep babası gibi sözler. Eşim doğulu, ben karadenizli, oğlum sarışın, mavi gözlü. Ordan düşün. Hamlıklarına güldüm yalnızca. Olması gereken lafları söyledim, bitti. Görğmcem bir kere severken, oy bu benim kardeşimin oğlu, sen kendi oğlun mu sanıyorsun deyince, herhalde kardeşinle senin çocuğun olacak değil ya dedim, sustu.
Ve bunlwrı ben ayda bir görsem bayram ederim herhalde. İki sokak ötede, her gün çatkapı bendeler. Zaman içinde her şey oturdukça, bütün ilişki rayına giriyor. Benim her gün onları gören oğlum, benden vazgeçmiyorsa, senin çocuğun hiç geçmez. İstediği kadar kucaklarında tutsunlar. Hatta zaten hep senin yanında zaten. Gittiler mi ver sevsinler. Bizim gelinden Allah razı olsun. Ayda bir ancak görüyoruz onları. Gittiğimde verir hemen kucağıma 2 aylık bebeği, doya doya severim.
Aman mikrop kapar, aman kıskandım benden başkası sevmesin tavırları olsaydı, çok kırılırdım.
Balkondan mı istedi, kavga etme illa, içerde veririm de, içerde sevsinler. Gereksiz hareketler bunlar. Çocuk dediğin dedesini akrabasını bilerek büyümeli.
