Benim ilkokul arkadaşımın babası vefat etmiş, ben de babama deli olan bir kızdım, nasıl desem babamla sarılmamız bile içime çeke çekeydi; bir gün o arkadaşım bizdeyken babam içeri girince her şeyi bırakıp babamın üstüne koşup atlamıştım, annem fark etmiş küçücük arkadaşımın içinin burkulduğunu, babam da fark etmiş olacak ki beni kucağından indirip hadi arkadaşının yanına bakayım demişti. Ondan sonra da dikkat etmem gerektiğini, o yetim çocuğun yüreğini burkmamam gerektiğini tembihledi. O bize geldiğinde veya babam beni okuldan aldığında bir daha babama öyle abartılı sevgi gösterileri yapmamıştım.
Bu arada konu sahibini anlıyorum, kimse kendi çocuğuna toz kondurmaz; ama olay anında orada değilsek, çok da emin olmamak gerekiyor. O yaştaki çocukların yediğiyle, içtiğiyle, sahip olduklarıyla, anne babasının aldıklarıyla nasıl hava attıklarına, nispet yaptıklarına hiç mi denk gelmediniz? Olabilir, çocuktur; bu da normal. Neden bu gibi ihtimallere gülünüp geçiliyor ve kötü niyetli oluyoruz?
Ben diğer çocuğun, konu sahibinin çocuğuna karşılık olarak ailesiyle yapmış olarak anlattığı anısının, gerçek olmadığını öğrenseydim çok üzülürdüm ve kendi çocuğuma gidip niyet okumaz ya da kızmazdım; ama bu vesile ile empati duygusunu anlatıp, annesi babası boşanmış arkadaşlarıyla, bir daha bu konularda konuşurken gönlü incinebileceğinden daha dikkatli olmasını tembihlerdim.
Bazi konularda insanlar konu sahibesini linclemeye yer ariyorlar, oyle ki yorumlar ciddne akil ve mantik disi.
