- 3 Ekim 2010
- 11.466
- 3.717
- 448
Merhaba arkadaşlar, ben bir çok fobisi olan biriyim. Çocukkende her şeyden korkarmışım. Dentofobimi 1 yılda yendim ve ister istemez neden hayvan fobimi yenemeyim ki dedim? Şöyle; Kedi, köpek görünce yolumu hiç değiştirmedim. Örn; mekanda ben otururken benim yanımdaki sandalyede kedi uyuyor.
Yani öyle resimlerden bile korkan, yol değiştiren biri değilim. Sabit duruyorsa dokunabiliyorum ama başını çevirse, patisini kaldırsa ya da koşsa, üzerime gelse o zaman korkuyorum. Oğlumda çok seviyor ona asla korkularımı yansıtmadım. Kedi ve köpeklerle arası çok iyi
Hayalimdi bir kediye yuva olmak, oğlumda çok isteyince kedi sahiplendik İlk zamanlar yatıyorken, uyuyorken seviyordum büyüdükçe işim zorlaştı çünkü ben o koşarken, atlarken aynı ortamda çok duramadım..
Kendimi alıştırabilmek için bir gün salona girdim kanepeye oturdum yandan yandan bana bakıyor, çaktırmadan ufak ufak yaklaşmaya başladı, kanepeye atladı ben tabii topuk :/
Ondan sonra her denememde de böyle oldu maalesef..
Örneğin; Bir gün masa kuruyordum, beni görüp dikkat kesildi ben görmezden gelip devam ettim ve bir süre sonra bana doğru koşmaya başladı ve ben..
Artık aynı ortamda hiç duramıyorum çünkü hep aynı süreci yaşıyoruz.. Bu sebeple işim kolaylaşacağına zorlaştı.
Beni tehdit olarak mı görüyor yoksa korkumu hissedip bundan mı faydalanıyor zilli kızım benim yoksa tanımak, bağ kurmak mı istiyor bilemiyorum?
Ben sabah çıkıp akşam geliyorum eve çalıştığım için oğlum ve eşim evde ve genelde eve gelince mutfakta takılıyorum.. İnsanın evinde rahatça dolaşamaması ayrı, sevip dokunamamak ayrı zor..
Asla sahiplendirme söz konusu olamaz, dokunamasam da gerçekten çok seviyorum..
Bir an önce korkumu nasıl yenerim derdindeyim..
Daha önceki konumda değerli üyeler sahiplenerek en büyük adımı atmışsınız, kendinize zaman verin demişlerdi. Lakin 4 ay oldu evimize geleli şuan 6 aylık
O zaman ne zaman?
Çevrenizde eş, dost, arkadaş korkusunu yenmiş olanlar vardır belki, yorumlarınız ve fikirleriniz benim için çok değerli
Yani öyle resimlerden bile korkan, yol değiştiren biri değilim. Sabit duruyorsa dokunabiliyorum ama başını çevirse, patisini kaldırsa ya da koşsa, üzerime gelse o zaman korkuyorum. Oğlumda çok seviyor ona asla korkularımı yansıtmadım. Kedi ve köpeklerle arası çok iyi
Hayalimdi bir kediye yuva olmak, oğlumda çok isteyince kedi sahiplendik İlk zamanlar yatıyorken, uyuyorken seviyordum büyüdükçe işim zorlaştı çünkü ben o koşarken, atlarken aynı ortamda çok duramadım..Kendimi alıştırabilmek için bir gün salona girdim kanepeye oturdum yandan yandan bana bakıyor, çaktırmadan ufak ufak yaklaşmaya başladı, kanepeye atladı ben tabii topuk :/
Ondan sonra her denememde de böyle oldu maalesef..
Örneğin; Bir gün masa kuruyordum, beni görüp dikkat kesildi ben görmezden gelip devam ettim ve bir süre sonra bana doğru koşmaya başladı ve ben..
Artık aynı ortamda hiç duramıyorum çünkü hep aynı süreci yaşıyoruz.. Bu sebeple işim kolaylaşacağına zorlaştı.
Beni tehdit olarak mı görüyor yoksa korkumu hissedip bundan mı faydalanıyor zilli kızım benim yoksa tanımak, bağ kurmak mı istiyor bilemiyorum?
Ben sabah çıkıp akşam geliyorum eve çalıştığım için oğlum ve eşim evde ve genelde eve gelince mutfakta takılıyorum.. İnsanın evinde rahatça dolaşamaması ayrı, sevip dokunamamak ayrı zor..
Asla sahiplendirme söz konusu olamaz, dokunamasam da gerçekten çok seviyorum..
Bir an önce korkumu nasıl yenerim derdindeyim..
Daha önceki konumda değerli üyeler sahiplenerek en büyük adımı atmışsınız, kendinize zaman verin demişlerdi. Lakin 4 ay oldu evimize geleli şuan 6 aylık
O zaman ne zaman?
Çevrenizde eş, dost, arkadaş korkusunu yenmiş olanlar vardır belki, yorumlarınız ve fikirleriniz benim için çok değerli
