Biraz uzun olacak çünkü çok doldum artık anlatmak istiyorum. Ne çevreme ne aileme anlatamıyorum. Neden bilmiyorum ama kimseye dile getirip konuşmak istemiyorum.
Geçtiğimiz Temmuz ayında evlendik. Aileler iyi kötü destek oldu sayılır. Eşimin ailesi çok ilgisiz davrandı ama son dk yine de biraz destek oldular. Bir şekilde borçsuz evlendik sayılır. Düğünde gelen takıların bir kısmıyla eşimin düğün için elden aldığı borçlar ödendi. Geri kalanıyla idarelik bir araba aldık. Eşim 3300 ben 2800 maaş alıyoruz. Kirada oturuyoruz. 1300₺ kira artı aidat ödüyoruz. Araba alınca biraz masrafı çıktı derken kartlara açıldık. Şu an kendimizi zor döndürüyoruz. Ay ortasına geldiğimizde elimizde hiçbir şey kalmıyor tekrar karta yükleniyoruz. Buna rağmen ailesi çok iyi durumdayız sanıyorlar. Annesi her bir araya geldiğimizde para üzerinden imada bulunuyor.
Eşimin 2 erkek kardeşi var biri daha lisede. Diğeri de çalışıyor ve henüz hayatında biri yok. Ailesiyle yaşadığı için haliyle eve bir şeyler alıyor. Küçük kardeşin her masrafını karşılıyor. Eşim uzun bir süre işsizdi. İş bulduğu gibi nişanlandık. Öyle olunca düğün için eşya alıp ödemeye başladı eve destek olamadı hiç. Sanırım bu yüzden evlenmesini pek istemediler. Babası beni başından beri hiç istemedi çünkü. Sebebinin biraz bu olduğunu düşünüyorum. Mesela annesi küçük kardeşe diyor ki her şeyini x abin alıyor. Y abin (eşim) sana ne alıyor diyip gülüyor. Aklınca şaka yapıyor. Ortanca oğlunu yere göğe sığdıramıyor tapıyor resmen. Babası da öyle. Eve bir şeyler alıyor diye anlat anlat bitiremiyorlar. Eşim küçük kardeşine oynamıyorsan play stationu alayım biraz oynarım dedi. Kardeşi al abi oynamıyorum dedi. Babası ben ona bir şey yükledim film izliyorum ondan diyip vermedi. O kadar üzüldüm ki eşime. Çok tuhaf geldi. Birkaç hafta sonra ortanca kardeş küçüğe dedi ki play stationu topla bir arkadaşıma vericem. Babası da oradaydı ağzını açıp tek kelime etmek. Eşimle göz göze geldik hemen. O kadar üzüldüm ki eşimin o duruma düşmesine.
Geçen gün eşimin halasında hep birlikte oturuyoruz. Kayınvalidem halanın küçük kızına telefondan bir şey soruyor. O Arada bir bildirim geldi. Kız bildirimi sesli okudu. Bahtsız Bedevi alsın yazıyor dedi. Hemen tahmin ettim ama hiç anlamamış gibi davrandım. Sonra kayınvalidem telefonu geri çekti ne yapacağını bilemedi falan. Sonra mesajı açıp eşime gösterdi. Komşusu elbise beğenmiş. Yazmış ki ben gelinime aldırıyorum sana da bahtsız Bedevi alsın. Sanki benim annem yok. Annem babam bu yaşa getirmişler bir kuruşumun hesabını yapmazlar. Giderken ekmek alsam zorla parasını cebime sokmaya çalışırlar. Sevdiğim içeceğe kadar alıp, patates soğan hatta deterjan ne varsa doldurup beni arıyorlar gel sana bir şeyler vereceğiz diye. Ne zaman gitsem elim kolum dolu geliyorum evime. Ona rağmen benden bir iğne bile beklemez ailem. Yeterki ben iyi olayım isterler. Ama eşimin annesi sürekli böyle. O akşam ısrarla elbise lafı edip bana da gösterdi bu elbiseyi alacam ama nasıl sipariş edilir bilmiyorum dedi. Ben de sinir oldum eşime dedim annen elbise istiyor galiba bi Bakar mısın. Telefonu ona verdim. Daha önce de bana böyle elbise gösterdi güzel mi falan diye. Ben de evet sana yakışır al demiştim. Oysaki ben hep diyordum ki hediye de alırım hiç sakınmam. Ama bu yaptıkları çok itici geliyor.
Mesela sürekli her gidişimizde doğum günlerini sıralıyor. Kasım’da babanın aralıkta küçük oğlanın ocakta ortancanın doğum günü. Bol bol pasta yiyeceğiz falan diyor. Sürekli bunu söylüyor. Eşim herhalde ailesindeki bireylerin doğum gününü biliyordur bana duyuruyor pasta alıp gidelim diye. Ben önceden diyordum ki herkesin doğum gününde bi sürpriz bi şey yaparım. Yani bu zorlukta bile parasında değilim. Ama söyledikçe itici geliyor. Babasının doğum gününde on defa aradı pasta alıp gelin diye bahane uydurdum gitmedim. Eşim de işe giderken pasta alıp kapıdan vermiş.
Evdeki bekar kardeş ufak çapta bir giyim mağazası açmaya çalışıyor. Eş dost arkadaşları destek oluyorlar bir şeyler alıyorlar dükkana. Tabi ki eşim de abi olarak bir şey yapmak istiyor ama elimizde şu an yok. Olsa hiç lafını etmem asla. Ben de olsa ben veririm yeterki eşim kötü hissetmesin ama cidden şu an destek olacak durumda değiliz. Annesi diyor ki x dükkan açıyor diye bilmem kim masayla koltuğunu almış. Şu gitmiş dükkandan şimdiden 500₺ Lik alışveriş yapmış falan. Sürekli her bir araya geldiğimizde istisnasız para lafı geçiyor. Aslında bizim de sıkışık olduğumuzu söylemek gerekiyor ama öyle pat diye konuya girilmiyor. Zaten hiç sormuyorlar ne durumdasınız geçinebiliyor musunuz diye. Mesela abimin eşi bile beni arayıp sormuştu nasılsın yeni evlendiniz durumlar nasıl diye. 2 hafta karantinada kaldık ikimizin de maaşlarının yarısı kesildi mesela. O süreçte hemen abim sordu ne durumdasınız maaşınız kesilecek sigortadan yatana kadar bari destek olayım diye ısrar etti. Eşim ailemden destek almadığı için geri çevirdim. Açıkçası kimseden destek almak istemeyiz zaten bi şekilde geçiniyoruz ama hiç mi sormaz bir anne baba. Sormuyorsan da beklentin olmasın bari.
bir de sürekli gidelim istiyor. Bu sanırım tüm gelinlerin ortak derdi burada. Karantinada her gün aradı. Bir gün arayınca ben aramasam aramıyorsunuz dedi. Daha dün konuştuk diyorum olsun arayın diyor. Bir gün içimden geldi aradım. Diyor ki böyle ara işte beni bak ne olur. E zaten aramışım yani. Sonra sürekli çağırıyor. Zaten eşi beni istemiyor bariz belli. Ben de eşim yokken yalnız gitmek istemiyorum haliyle. Birlikte gidip biraz oturup dönüyorum. Her gün arayıp çağırıyor. Bir keresinde eşim söylemiş ben yokken çağırma. Babamın davranışlarından rahatsız olup üzülüyor demiş. Bana küstü bir süre. Sonra ben de kendisine ifade ettim. İstemediğinin farkındayım lütfen bana gel diye ısrar etme gelmek istemiyorum dedim. Yok yok o herkese öyle falan dedi. Hayır kimse kimseyi sevmek zorunda değil benden hoşlanmıyor dedim ben de. O yüzden de gitmiyorum pek. Ama kayınvalidem o kadar ısrarcı ki. Sürekli beni alıp akrabalarına götürmek istiyor. Bir kere kırmayıp gittim on kapı yaptık. Şimdi bi de araba var diye eşim ne zaman 4-12 olsa yakama yapışıyor.
Şimdi okullar uzaktan eğitime geçti ben de evden online çalışacağım. Diyor ki sana tatil dimi şimdi evdesin. Hayır tatil değil evden çalışmaya devam ediyorum diyorum hııımm diyor. Yani onu çalışmaktan saymıyor. Haftaya eşim yine 4 de işe gidecek, gece 1 e kadar yok. Diyor ki sana gelirim haftaya nasıl olsa y yok. Sanki damadı. O evdeyken gelsene ben ne yapacağım seninle saatlerce. Eşimi gece 1 de servisten almaya giderken onu da eve bırakırmışım. Kabus resmen. Artık dayanamıyorum. Eşim beni anlıyor ama bu durumu çözmek için bir şey yapmıyor. Çünkü annesi daha önce bir hastalık geçirmiş diye üzerine gitmek istemiyor. Hastalığı öne sürüyormuş annesi. Şu an uzağa taşınma şansımız da yok kira sözleşmemiz temmuza kadar devam ediyor. Ne yapacağım bilmiyorum. Eşimle de tartışmaya başladık bu yüzden. Sinir oldukça ondan çıkarıyorum acısını. Sessiz kalması canımı sıkıyor. Amacım gidip annesine bağırıp çağırması değil ama bi şekilde çözmesi gerektiğini düşünüyorum. Aşırı iletişimsiz. Asla hiçbir şey söylemiyor. Bu durum artık dayanılmaz oldu benim için. Kayınvalidem arayınca açmıyorum. Ne için aramıştır diye tahmin edip vereceğim cevabı tasarlayıp öyle açıyorum. sürekli atlatmaya çalışıyorum. Her aradığında ya çağırıyor ya gelmek istiyor ya da bi yere gidelim diyor. Hem de gün aşırı. Bi de diyo ki bebek olunca daha içli dışlı olcaz gidip gelcez. Allahtan henüz hamile falan değilim.
Araba aldığımızda hayırlı olsun kazasız belasız kullanın dedi. Lafın gelişi hep beraber falan dedim. Tabi hep beraber canım kızım sizin malınız bizim malımız dedi. Hep böyle bir ayağına yer etme çabası.
Lütfen biraz fikir verin ne yapayım nasıl davranayım? Her şeye rağmen kırmak üzmek de istemiyorum. Kimsenin üzüntü sebebi olmak istemem. Hele ki eşimin annesini hiç. Çünkü ne kadar beni haklı görse de annesi üzülünce muhtemelen eşim de üzülür. Hastalığı süresince çok üzülmüş çünkü annesine.
Geçtiğimiz Temmuz ayında evlendik. Aileler iyi kötü destek oldu sayılır. Eşimin ailesi çok ilgisiz davrandı ama son dk yine de biraz destek oldular. Bir şekilde borçsuz evlendik sayılır. Düğünde gelen takıların bir kısmıyla eşimin düğün için elden aldığı borçlar ödendi. Geri kalanıyla idarelik bir araba aldık. Eşim 3300 ben 2800 maaş alıyoruz. Kirada oturuyoruz. 1300₺ kira artı aidat ödüyoruz. Araba alınca biraz masrafı çıktı derken kartlara açıldık. Şu an kendimizi zor döndürüyoruz. Ay ortasına geldiğimizde elimizde hiçbir şey kalmıyor tekrar karta yükleniyoruz. Buna rağmen ailesi çok iyi durumdayız sanıyorlar. Annesi her bir araya geldiğimizde para üzerinden imada bulunuyor.
Eşimin 2 erkek kardeşi var biri daha lisede. Diğeri de çalışıyor ve henüz hayatında biri yok. Ailesiyle yaşadığı için haliyle eve bir şeyler alıyor. Küçük kardeşin her masrafını karşılıyor. Eşim uzun bir süre işsizdi. İş bulduğu gibi nişanlandık. Öyle olunca düğün için eşya alıp ödemeye başladı eve destek olamadı hiç. Sanırım bu yüzden evlenmesini pek istemediler. Babası beni başından beri hiç istemedi çünkü. Sebebinin biraz bu olduğunu düşünüyorum. Mesela annesi küçük kardeşe diyor ki her şeyini x abin alıyor. Y abin (eşim) sana ne alıyor diyip gülüyor. Aklınca şaka yapıyor. Ortanca oğlunu yere göğe sığdıramıyor tapıyor resmen. Babası da öyle. Eve bir şeyler alıyor diye anlat anlat bitiremiyorlar. Eşim küçük kardeşine oynamıyorsan play stationu alayım biraz oynarım dedi. Kardeşi al abi oynamıyorum dedi. Babası ben ona bir şey yükledim film izliyorum ondan diyip vermedi. O kadar üzüldüm ki eşime. Çok tuhaf geldi. Birkaç hafta sonra ortanca kardeş küçüğe dedi ki play stationu topla bir arkadaşıma vericem. Babası da oradaydı ağzını açıp tek kelime etmek. Eşimle göz göze geldik hemen. O kadar üzüldüm ki eşimin o duruma düşmesine.
Geçen gün eşimin halasında hep birlikte oturuyoruz. Kayınvalidem halanın küçük kızına telefondan bir şey soruyor. O Arada bir bildirim geldi. Kız bildirimi sesli okudu. Bahtsız Bedevi alsın yazıyor dedi. Hemen tahmin ettim ama hiç anlamamış gibi davrandım. Sonra kayınvalidem telefonu geri çekti ne yapacağını bilemedi falan. Sonra mesajı açıp eşime gösterdi. Komşusu elbise beğenmiş. Yazmış ki ben gelinime aldırıyorum sana da bahtsız Bedevi alsın. Sanki benim annem yok. Annem babam bu yaşa getirmişler bir kuruşumun hesabını yapmazlar. Giderken ekmek alsam zorla parasını cebime sokmaya çalışırlar. Sevdiğim içeceğe kadar alıp, patates soğan hatta deterjan ne varsa doldurup beni arıyorlar gel sana bir şeyler vereceğiz diye. Ne zaman gitsem elim kolum dolu geliyorum evime. Ona rağmen benden bir iğne bile beklemez ailem. Yeterki ben iyi olayım isterler. Ama eşimin annesi sürekli böyle. O akşam ısrarla elbise lafı edip bana da gösterdi bu elbiseyi alacam ama nasıl sipariş edilir bilmiyorum dedi. Ben de sinir oldum eşime dedim annen elbise istiyor galiba bi Bakar mısın. Telefonu ona verdim. Daha önce de bana böyle elbise gösterdi güzel mi falan diye. Ben de evet sana yakışır al demiştim. Oysaki ben hep diyordum ki hediye de alırım hiç sakınmam. Ama bu yaptıkları çok itici geliyor.
Mesela sürekli her gidişimizde doğum günlerini sıralıyor. Kasım’da babanın aralıkta küçük oğlanın ocakta ortancanın doğum günü. Bol bol pasta yiyeceğiz falan diyor. Sürekli bunu söylüyor. Eşim herhalde ailesindeki bireylerin doğum gününü biliyordur bana duyuruyor pasta alıp gidelim diye. Ben önceden diyordum ki herkesin doğum gününde bi sürpriz bi şey yaparım. Yani bu zorlukta bile parasında değilim. Ama söyledikçe itici geliyor. Babasının doğum gününde on defa aradı pasta alıp gelin diye bahane uydurdum gitmedim. Eşim de işe giderken pasta alıp kapıdan vermiş.
Evdeki bekar kardeş ufak çapta bir giyim mağazası açmaya çalışıyor. Eş dost arkadaşları destek oluyorlar bir şeyler alıyorlar dükkana. Tabi ki eşim de abi olarak bir şey yapmak istiyor ama elimizde şu an yok. Olsa hiç lafını etmem asla. Ben de olsa ben veririm yeterki eşim kötü hissetmesin ama cidden şu an destek olacak durumda değiliz. Annesi diyor ki x dükkan açıyor diye bilmem kim masayla koltuğunu almış. Şu gitmiş dükkandan şimdiden 500₺ Lik alışveriş yapmış falan. Sürekli her bir araya geldiğimizde istisnasız para lafı geçiyor. Aslında bizim de sıkışık olduğumuzu söylemek gerekiyor ama öyle pat diye konuya girilmiyor. Zaten hiç sormuyorlar ne durumdasınız geçinebiliyor musunuz diye. Mesela abimin eşi bile beni arayıp sormuştu nasılsın yeni evlendiniz durumlar nasıl diye. 2 hafta karantinada kaldık ikimizin de maaşlarının yarısı kesildi mesela. O süreçte hemen abim sordu ne durumdasınız maaşınız kesilecek sigortadan yatana kadar bari destek olayım diye ısrar etti. Eşim ailemden destek almadığı için geri çevirdim. Açıkçası kimseden destek almak istemeyiz zaten bi şekilde geçiniyoruz ama hiç mi sormaz bir anne baba. Sormuyorsan da beklentin olmasın bari.
bir de sürekli gidelim istiyor. Bu sanırım tüm gelinlerin ortak derdi burada. Karantinada her gün aradı. Bir gün arayınca ben aramasam aramıyorsunuz dedi. Daha dün konuştuk diyorum olsun arayın diyor. Bir gün içimden geldi aradım. Diyor ki böyle ara işte beni bak ne olur. E zaten aramışım yani. Sonra sürekli çağırıyor. Zaten eşi beni istemiyor bariz belli. Ben de eşim yokken yalnız gitmek istemiyorum haliyle. Birlikte gidip biraz oturup dönüyorum. Her gün arayıp çağırıyor. Bir keresinde eşim söylemiş ben yokken çağırma. Babamın davranışlarından rahatsız olup üzülüyor demiş. Bana küstü bir süre. Sonra ben de kendisine ifade ettim. İstemediğinin farkındayım lütfen bana gel diye ısrar etme gelmek istemiyorum dedim. Yok yok o herkese öyle falan dedi. Hayır kimse kimseyi sevmek zorunda değil benden hoşlanmıyor dedim ben de. O yüzden de gitmiyorum pek. Ama kayınvalidem o kadar ısrarcı ki. Sürekli beni alıp akrabalarına götürmek istiyor. Bir kere kırmayıp gittim on kapı yaptık. Şimdi bi de araba var diye eşim ne zaman 4-12 olsa yakama yapışıyor.
Şimdi okullar uzaktan eğitime geçti ben de evden online çalışacağım. Diyor ki sana tatil dimi şimdi evdesin. Hayır tatil değil evden çalışmaya devam ediyorum diyorum hııımm diyor. Yani onu çalışmaktan saymıyor. Haftaya eşim yine 4 de işe gidecek, gece 1 e kadar yok. Diyor ki sana gelirim haftaya nasıl olsa y yok. Sanki damadı. O evdeyken gelsene ben ne yapacağım seninle saatlerce. Eşimi gece 1 de servisten almaya giderken onu da eve bırakırmışım. Kabus resmen. Artık dayanamıyorum. Eşim beni anlıyor ama bu durumu çözmek için bir şey yapmıyor. Çünkü annesi daha önce bir hastalık geçirmiş diye üzerine gitmek istemiyor. Hastalığı öne sürüyormuş annesi. Şu an uzağa taşınma şansımız da yok kira sözleşmemiz temmuza kadar devam ediyor. Ne yapacağım bilmiyorum. Eşimle de tartışmaya başladık bu yüzden. Sinir oldukça ondan çıkarıyorum acısını. Sessiz kalması canımı sıkıyor. Amacım gidip annesine bağırıp çağırması değil ama bi şekilde çözmesi gerektiğini düşünüyorum. Aşırı iletişimsiz. Asla hiçbir şey söylemiyor. Bu durum artık dayanılmaz oldu benim için. Kayınvalidem arayınca açmıyorum. Ne için aramıştır diye tahmin edip vereceğim cevabı tasarlayıp öyle açıyorum. sürekli atlatmaya çalışıyorum. Her aradığında ya çağırıyor ya gelmek istiyor ya da bi yere gidelim diyor. Hem de gün aşırı. Bi de diyo ki bebek olunca daha içli dışlı olcaz gidip gelcez. Allahtan henüz hamile falan değilim.
Araba aldığımızda hayırlı olsun kazasız belasız kullanın dedi. Lafın gelişi hep beraber falan dedim. Tabi hep beraber canım kızım sizin malınız bizim malımız dedi. Hep böyle bir ayağına yer etme çabası.
Lütfen biraz fikir verin ne yapayım nasıl davranayım? Her şeye rağmen kırmak üzmek de istemiyorum. Kimsenin üzüntü sebebi olmak istemem. Hele ki eşimin annesini hiç. Çünkü ne kadar beni haklı görse de annesi üzülünce muhtemelen eşim de üzülür. Hastalığı süresince çok üzülmüş çünkü annesine.
Son düzenleyen: Moderatör:
