Evet artık çok iyi görebiliyorum her şeyi. Ailemin yanına geldim ve enine boyuna her şeyi düşündüm. Kendi çocuğuna karşı bile merhameti olmayan adamla tek saniye bile geçiremeyeceğimi çok ama çok iyi anladım. Yavrumun acısıyla içim dağlanırken, babası olan adamın bu denli gaddar bir insana dönüşmesine katlanamayacağım. Süreç nasıl geçecek olursa olsun boşanacağım.Böyle merhametsiz insandan uzak durun. ...
Merhametsiz insandan kime fayda gelmiş ki size gelecek? Bu acıyı anlamayan adamdan ne beklenir ki?
Yorumlarım sert gelebilir ama merhamet en yüce duygulardan biridir, bu duyguyu barındırmayan insansa eksiktir.
Allah böyle bir adamdan çocuğunuzun olmasına bile müsade etmemiş...
Sanki artık bir şeyleri görme vaktiniz geldi gibi geliyor bana...
Sizi merak ediyorum nasilsiniz?Evet artık çok iyi görebiliyorum her şeyi. Ailemin yanına geldim ve enine boyuna her şeyi düşündüm. Kendi çocuğuna karşı bile merhameti olmayan adamla tek saniye bile geçiremeyeceğimi çok ama çok iyi anladım. Yavrumun acısıyla içim dağlanırken, babası olan adamın bu denli gaddar bir insana dönüşmesine katlanamayacağım. Süreç nasıl geçecek olursa olsun boşanacağım.
Öncelikle sizinle aynı şeyleri yaşadım benim tedavi sürecim falan olmadı hamile kaldım kanamam başladı ve 5 buçuk ay boyunca afedersiniz çeşmeden su akar gibi kanamam oldu oğlum ha öldü ha ölecek diye ödüm kopuyodu kullanmadığım ilaç vurulmadığım iğne hiç bişey kalmadı bi gün gece suyum geldi ben hayatım boyunca hiç böyle bişry yaşamadım yüreğim bildiğin yandı suyu görünce gidene kadar hastaneye yalvardım bişey olmasın diye gittim bebeğimin hiç suyu kalmamış doktor yaşadığı için önce ilaç verip kalbini durdurmam gerekiyor böyle müdahale edemem dedi kabul etmedim 2 gün bebeğim içimde bildiğin çırpındı balığı sudan çıkarırsın ya aynı öyle artık yalvarıyodum Allahım ona da bana da çektirme diye doğdu ve öldü kucağıma alamadım onu gögüsüme yatırmayı hayal ediyodum yapamadım ona sarılıp kokusunu çekecektim ama yapamadım ben kavga dövüşle bebeğimi gördüm hatta yıkamayı bile düşündüm ama yapamadım rüya gibiydi çünkü haziranın 18i 1 sene oldu hala hiç kimseye bunları anlatamadım ağladığımda herkes kızdı kızıyor işte biri benimde çocuğum öldü 1 aylık falan bana örnek veriyolar ama yaşamayan anlamıyor ben çevremden de çok kazık yedim eşimin kardeşi olacak şahıs da doğum yağacaktı bana mesaj attı yaşadığın o kadar büyük bir şey değil abartma diye üstüne gitti çocuğumun adını koydu bazı şeyler nasip olmuyor olmaması gerekiyor bilmiyorum vardır bi hayır bak o çocuklarımız biz olmadan cenette gitmeyecekler ve cenette herkes aynı yaşta olucak sadece böyle ölen çocuklar hariç onlar anne babalarına sonsuza kadar evlat sevgisi yaşatacaklar hep dua et elimizden başka bişey gelmiyo emin ol onlar bizi görüyor kimseyi takmamaya çalışKızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Ya o kadar zor ki ve o kadar güzeldi ki bi çocuktan hiç bir farkı yoktu hala resmine bakınca inanamıyorum bildiğin melek yani ne diyebilirim ki bence eşimin kardeşi bilerek yaptı konuşmuyoruz yaptığının yalnış olduğunu beni çok üzdüğünü ona defalarca söyledim ama o yalnış bişey yapmadım diyo Allaha havale ettim ben o çocuğu görünce ya da adıyla seslendiğinde içim parçalanıyo bi de Allah affetsin herkes çok benzetiyo hatta arkadaşımın biri Allah sanki senden almış ona vermiş dedi çok zor ya belki şu an bu durumdaysam eşim sayesindedir hep benim yanımda oldu afedersiniz kanamam olduğunda pedimi bile o değiştirirdi kaynanam çok yakınımda oturuyodu 1 gün olsun gelip bakmadı annem kız kardeşim çalışıyodu anca hafta sonları gelebiliyolardı çevreden gördüklerim mi dersiniz çocuğumun gözümün önünde kefenlenmesi mi dersiniz hele o kocamın elinde küçücük tabutu tutması o kadar üzücü ki artık çoğu şeye üzülemiyorum bunları yaşadıktan sonra ama eminim benim için en hayırlısı böyleymişOff… ya çok üzüldüm sizin için de. Öyle iyi anlıyorum ki sizi. Alınan o kötü haber, bebeğinin karnında öldüğünü bilmek ya da can çekiştiğini acı çektiğini bilmek anlatılacak gibi bir şey değil. O derin acıda insan kendi kendine kavrulup duruyor da kimse ne kadar yandığını anlamıyor. Dediğiniz gibi bana da söylediler “ben de düşük yaptım, biçok insan yapıyor” gibisinden cümleler. Evet tamam evlat evlattır 1 aylık 5 aylık doğmuş doğmamış.. ama şimdi 5 haftalık gebelikle 5 aylık gebelikte ne gelişmiş bebek aynı ne de onca zaman annenin bebeğiyle kurduğu bağ aynı. Yani dediğiniz gibi aynı yerden kırılmayınca kimse kimseyi anlamıyor. Hele o “tamam, yeter, üzülme artık, abarttın sen de” gibi söylemlere katlanamıyorum. Eşinizin kardeşine de söyleyecek söz bulamadım şimdi. Fesatlık mı nispet mi adı artık her neyse.
Dediğiniz gibi en büyük tesellim melek anneleri olmamız. Nasılsa bir gün ölücez ve o zaman bizi karşılayacak inşallah yavrularımız. Rabbim size de bana da, tüm bu acıyı yaşayan annelere de dayanma gücü versinİnşallah güzel günler görürüz. Sevgiler
Öncelikle kaybınız için çok üzgünüm, başınız sağ olsun.Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum.
Ah ya, çok üzüldüm, çekemem de ne demekmiş. Karın senin o ya, çocuğunu taşıyor, çekeceksin tabi sırtında taşıyacaksın gerekirse. İşin kolayı “git annen çeksin seni”. Ben de hamileyken benzer durumu farklı şekillerde yaşadım. “Bir hamile sensin sanki.” cümlesi bebeğimi kaybettikten sonra “Bi çocuğunu kaybeden sensin sanki.”ye dönüştü. Hakkınızı(hakkımızı) ödeyemezler bunlar. Hayırlı olsun tekrardan, kurtulabilmişsiniz. Darısı başıma inşallah yarasız beresiz..Riskli geçen hamileliğim geldi aklıma,bu öküz kocadan bende de vardı.Uf seni çekemem git annene o çeksin seni co ciddiyim demişti kaç kere,henüz 4 aylık hamile idim ve 12 saat uzakta annemde kalmamı ve orada doğurmami istemişti.Hayatimin en özel zamanlarında ne çok üzdü beni.Hayatimin en doğru kararı ondan boşanmak oldu !
Tüylerim diken diken oldu, içim ürperdi. Tanıdığım birinde olmasa bile oğluma koymayı düşündüğüm isimde çocuk değil herhangi birini duyduğumda bile içim bir tuhaf oluyor. Sizinki bi de yakınınızda, günahı boynuna bi de nispet gibi…Hiç mi isim kalmamış da bi de yanlış bir şey yapmadığını söylemiş. Empati yoksunu, bencil bi insanmış. Boş verin uzak olsun sizden. En azından kocanız yanınızda. En büyük destekçiniz. Acınızın tek ortağı sizinle. Allah ayırmasın sizleri.Ya o kadar zor ki ve o kadar güzeldi ki bi çocuktan hiç bir farkı yoktu hala resmine bakınca inanamıyorum bildiğin melek yani ne diyebilirim ki bence eşimin kardeşi bilerek yaptı konuşmuyoruz yaptığının yalnış olduğunu beni çok üzdüğünü ona defalarca söyledim ama o yalnış bişey yapmadım diyo Allaha havale ettim ben o çocuğu görünce ya da adıyla seslendiğinde içim parçalanıyo bi de Allah affetsin herkes çok benzetiyo hatta arkadaşımın biri Allah sanki senden almış ona vermiş dedi çok zor ya belki şu an bu durumdaysam eşim sayesindedir hep benim yanımda oldu afedersiniz kanamam olduğunda pedimi bile o değiştirirdi kaynanam çok yakınımda oturuyodu 1 gün olsun gelip bakmadı annem kız kardeşim çalışıyodu anca hafta sonları gelebiliyolardı çevreden gördüklerim mi dersiniz çocuğumun gözümün önünde kefenlenmesi mi dersiniz hele o kocamın elinde küçücük tabutu tutması o kadar üzücü ki artık çoğu şeye üzülemiyorum bunları yaşadıktan sonra ama eminim benim için en hayırlısı böyleymiş
Amin inşAllah Allah herkesin gönlüne göre versin diyecek bişeyim yok ömür boyu acımı tazeleyecek daha anlatmadığım o kadar şey varki inanır mısınız çocuğumun acısını bile yaşayamadan bunların acısını yaşadım bi de sürekli çocuk yok mu diyolar eşimde dahil olmak üzere kimse ne çektiğimi o 5 ay boyunca hastanede kalmamı yanımda bir sürü bebeğin düştüğünü öldüğünü görmek aşırı zor doğum hanede herkesin bebeğinin sesi gelirken benim bebeğimin gelmiyodu yaşamayan anlayamaz gerçekten isyan ediyosun diyolar bana ben içime kapandım evden dışarıya pek çıkmıyorum bu isyan değil bence peygamber efendimizin bi sözü var gözden yaş akar ama dilden isyan çıkmaz diye göz yaşı istemsizce dökülüyor zatenTüylerim diken diken oldu, içim ürperdi. Tanıdığım birinde olmasa bile oğluma koymayı düşündüğüm isimde çocuk değil herhangi birini duyduğumda bile içim bir tuhaf oluyor. Sizinki bi de yakınınızda, günahı boynuna bi de nispet gibi…Hiç mi isim kalmamış da bi de yanlış bir şey yapmadığını söylemiş. Empati yoksunu, bencil bi insanmış. Boş verin uzak olsun sizden. En azından kocanız yanınızda. En büyük destekçiniz. Acınızın tek ortağı sizinle. Allah ayırmasın sizleri.
Haklısınız, önceden üzüldüğüm şeylere dönüp bakıyorum da ne önemsiz şeylermiş. Acının, kederin insanın yüreğine kalıp gibi oturup kalışını oğlumu kaybetmemle gördüm. Rabbim bundan sonrasını iyi etsin inşallah hepimiz için
Böyle değildi bu adam aslında tanıdığımda, nasıl böyle bir insana dönüştü hala anlayamıyorum. Neyse artık bundan sonra başkaları düşünsün, Allah’a havale ediyorum..Eşin olacak insanı Allah kahretsin. Duygusuz mahluk.
Dönüşme demeyelim biz ona kendini saklama diyelim. Kimse böyle bir dönüşüm yaşayamaz zira. İnanın yorumlarınızı okudukça içime öküz oturdu. Bir insan bu kadar merhametsiz bu kadar gaddar nasıl olabilir ? Bunlar değil midir bizi insan yapan ?Böyle değildi bu adam aslında tanıdığımda, nasıl böyle bir insana dönüştü hala anlayamıyorum. Neyse artık bundan sonra başkaları düşünsün, Allah’a havale ediyorum..
Sağolun.. Rabbim yaşatmasın böyle bi acı bir daha. Kimseye de.. Bebeğimin tutunduğunu öğrendiğim o ilk günü hatırlıyorum da hep bu yaz bebeğimle olacağını hayal etmiştim. Şimdi bakıyorum halime de o gitmiş, evlilik bitmiş, düzen değişmiş. Ha hayırlısı olan böyledir o kısım başka. Ama güce ihtiyacım var toparlanmak için ve bir gün gerçekten mutlu olacağıma inanmak için…Öncelikle kaybınız için çok üzgünüm, başınız sağ olsun.
Sizin gibi bebeğini kaybeden iki arkadaşım oldu, inanın bir yerden sonra kendi acılarını bir kenara koyup eşlerini teskin etmeye çalıştılar çünkü adamlar resmen yıkıldı, çok uzun süre atlatamadılar. Normal olan da bu, hamilelik döneminizde ve kaybınızdan sonra eşiniz denilen adamın yaptıklarına bakınca her şerde bir hayır vardır demek istiyorum.
Bence bu sizin dönüm noktanız olsun, ben genelde çözüm olarak hemen boşanın demem ama bu sefer size boşanın diyorum. Yukarıda alıntıladığım cümlelere bakın, insan olan bunları düşmanına bile söylemez. Hayatınızda bu kişi varken ne kendinizi iyi hissedebilirsiniz ne de mutlu bir hayat sürebilirsiniz. Böyle bir adamdan çocuk sahibi olmayı denemek yerine hayatınızdan çıkarmanız sizin için daha hayırlı olacak gibi görünüyor.
Düzenleme: diğer sayfalarda dilekçe verdiğinizi okudum ve sizin adınıza bu adamdan kurtuluyor olmanıza çok mutlu oldum, umarım bundan sonra çok çok mutlu olursunuz.
Belki de, dediğiniz gibi içinden neler geçirip dışına ne kadarını yansıttığını göremedim. Ama bilemezdim. Bu kadar merhametsiz olabileceğini hiç bilemezdim. Ama olabiliyormuş, acı bir şekilde gördüm.Dönüşme demeyelim biz ona kendini saklama diyelim. Kimse böyle bir dönüşüm yaşayamaz zira. İnanın yorumlarınızı okudukça içime öküz oturdu. Bir insan bu kadar merhametsiz bu kadar gaddar nasıl olabilir ? Bunlar değil midir bizi insan yapan ?
Allah sabırlar versin evladınız için çok zor ne desek boş anlamsız koca müsfettesinin de gerçek yüzünü görmüş olmuşsunuz dünyanın binbir türlü hali var hastalığı var böyle gaddar bi adam o zamanlarda neler neler yapardı kim bilir kurtulursunuz inşallahSağolun.. Rabbim yaşatmasın böyle bi acı bir daha. Kimseye de.. Bebeğimin tutunduğunu öğrendiğim o ilk günü hatırlıyorum da hep bu yaz bebeğimle olacağını hayal etmiştim. Şimdi bakıyorum halime de o gitmiş, evlilik bitmiş, düzen değişmiş. Ha hayırlısı olan böyledir o kısım başka. Ama güce ihtiyacım var toparlanmak için ve bir gün gerçekten mutlu olacağıma inanmak için…