Sizin de başınız sağolsun, siz bir de iki tane kaybetmişsiniz
Sizin de başınız sağolsun, siz bir de iki tane kaybetmişsinizCanim benim ya. Okurken ağladim( ben de 5 aylik ikizlerimi topraga verdim. Bana da toparlan dediler. Yok yerden iki çocuk bulmuşdun taşiyamadin mi? Dediler, daha 40lari cikmadan torun torun diye tutturdular. Kaybimdan sonra tam 1 sene kabuslarla uyandim. Psikolok destegi aldim. Bana travmani atlatamamişsin sakin şimei çocuk dusunme dedi. Ama ben artik akrabalarin bile ozel hayatimin içine girdikelrini soyleyemedim. Daha bir hafta once eşimin amcalarini misafir etmişdim evime. Bak yemin ederim daha selamdan sonra koskoca adam beni karşisina alip dedi ki " kayinpederinin tek oğlu var. Onun yaşitlarinin 5-6 torunu var. Aciyin ona biraz" Inaniyor musun? Kimse acima saygi duymadi benim ailem ve eşimden başka. Evet o konuda şansliyim eşim hep destekçim.
Lutfen hayata tutun. Herşeyde bir hayir vardir. Inan bu adamdan çocuğunun olmasinin hayir mi şer mi olmasi bile tartişilir. Bence kendini kurtarmaya bak
Sağolun. Anlaşılmaya en çok ihtiyacım olduğu dönemde bırakın anlaşılmayı azarlandım durdum. Bundan sonrasının iyi olmasını ummaktan başka bir şeyim kalmadı artık.Eşin bence hayırsız bir insan belkide dünyaya çocuk getirmesen daha iyi böyle bir adamdan.başınız sağolsun 6 ay az değil nasıl sizi anlamazlar bilemedim.
Allah karşınıza hayırlı birini çıkarır inşallah.Severek evlenmiştik. Annelik isteğim hep vardı benim, o yüzden de çok istedim çocuk sahibi olmayı. Evet ona göre çocuk olmasa da olurdu, ama olsa mutlu olurdu. Artık neler olur bilmiyorum ama toparlanıp hayatımı düzene koymaktan başka seçeneğim kalmadı. Umarım dediğiniz gibi bir gün gerçekten mutluluğu yakalarım
Amin inşAllah Allah herkesin gönlüne göre versin diyecek bişeyim yok ömür boyu acımı tazeleyecek daha anlatmadığım o kadar şey varki inanır mısınız çocuğumun acısını bile yaşayamadan bunların acısını yaşadım bi de sürekli çocuk yok mu diyolar eşimde dahil olmak üzere kimse ne çektiğimi o 5 ay boyunca hastanede kalmamı yanımda bir sürü bebeğin düştüğünü öldüğünü görmek aşırı zor doğum hanede herkesin bebeğinin sesi gelirken benim bebeğimin gelmiyodu yaşamayan anlayamaz gerçekten isyan ediyosun diyolar bana ben içime kapandım evden dışarıya pek çıkmıyorum bu isyan değil bence peygamber efendimizin bi sözü var gözden yaş akar ama dilden isyan çıkmaz diye göz yaşı istemsizce dökülüyor zaten
Hepsini bizzat ben de yaşadım. Sanki makineymişim gibi yine olur dediler. Birçok insanın bebeği ölüyor ama sonra yine oluyor dediler. Daha yok mu bir daha bebek diye sordular. Başlayacak mısınız tedaviye tekrar diye sordular. Her bebek görüşümde içimde ruhum can çekişiyor. Çocuklarını azarlayanları, şikayet edenleri duydukça içim yanıyor. İsyanda korusun Allah’ım. Tez zamanda hayırlısıyla evlat nasip etsin bizlere
Amin inşAllah Allah kimsenin kucağını boş bırakmasınAmin inşAllah Allah herkesin gönlüne göre versin diyecek bişeyim yok ömür boyu acımı tazeleyecek daha anlatmadığım o kadar şey varki inanır mısınız çocuğumun acısını bile yaşayamadan bunların acısını yaşadım bi de sürekli çocuk yok mu diyolar eşimde dahil olmak üzere kimse ne çektiğimi o 5 ay boyunca hastanede kalmamı yanımda bir sürü bebeğin düştüğünü öldüğünü görmek aşırı zor doğum hanede herkesin bebeğinin sesi gelirken benim bebeğimin gelmiyodu yaşamayan anlayamaz gerçekten isyan ediyosun diyolar bana ben içime kapandım evden dışarıya pek çıkmıyorum bu isyan değil bence peygamber efendimizin bi sözü var gözden yaş akar ama dilden isyan çıkmaz diye göz yaşı istemsizce dökülüyor zaten
Hepsini bizzat ben de yaşadım. Sanki makineymişim gibi yine olur dediler. Birçok insanın bebeği ölüyor ama sonra yine oluyor dediler. Daha yok mu bir daha bebek diye sordular. Başlayacak mısınız tedaviye tekrar diye sordular. Her bebek görüşümde içimde ruhum can çekişiyor. Çocuklarını azarlayanları, şikayet edenleri duydukça içim yanıyor. İsyanda korusun Allah’ım. Tez zamanda hayırlısıyla evlat nasip etsin bizlere
Ahh canım ahh acılarımız çok yakın bende 23 ocakta 4günlük oğlumu kaybettim. Dünya ayaklarımın altında kaydı sanki. Allahıma şükür bir evladım daha vardı ama inan acım çok ağırdı 3ay kendime gelemedim yemek temizlik hiç birşey yapmadım ve bu süreçte eşim ailem sevdiklerim bana destek oldu. Benim tek yaptığım salonda koltukta ağlamak yatmaktı. Ağladım istediğim gibi ama isyan etmedim. Etrafda abuk sabuk konuşan çok. Kalbim daha çok parçalanıyordu onlar konuştukça. 5ay oldu kuzum cennet kuşu olalı hergün ağlıyorum yer zaman mekan farketmeden. Eşimde gözlerimin içine bakıyor. Bu zamanda biz birbirimize destek olacağız kayıp bizim evlat bizim. Yanan ciger bizimKızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Çok üzüldüm, başınız sağolsun. Bazılarımız malesef ki bu acıyla sınanıyoruz. Ne kadar can yaktığını çok iyi biliyorum, günler aylar geçse de hiç hafiflemediğini aksine çok daha başka bir hüzne evrildiğini de. Rabbim size, bana, bildiğimiz bilmediğimiz bu acıyı yaşayan herkese dayanma gücü versin. Evet neler neler diyor insanlar, kemiği yok dillerinin. Ama ben artık kulağımı tıkamayı öğrendim. Acıma, kararlarıma eleştiri yapan insanları duymuyorum artık. Neyse ki eşiniz yanınızda, yaranızı beraber sarabilirsiniz. Allah evladınıza ve eşinize ve size sağlık versin, kuvvet versin. Kalbim sizinleAhh canım ahh acılarımız çok yakın bende 23 ocakta 4günlük oğlumu kaybettim. Dünya ayaklarımın altında kaydı sanki. Allahıma şükür bir evladım daha vardı ama inan acım çok ağırdı 3ay kendime gelemedim yemek temizlik hiç birşey yapmadım ve bu süreçte eşim ailem sevdiklerim bana destek oldu. Benim tek yaptığım salonda koltukta ağlamak yatmaktı. Ağladım istediğim gibi ama isyan etmedim. Etrafda abuk sabuk konuşan çok. Kalbim daha çok parçalanıyordu onlar konuştukça. 5ay oldu kuzum cennet kuşu olalı hergün ağlıyorum yer zaman mekan farketmeden. Eşimde gözlerimin içine bakıyor. Bu zamanda biz birbirimize destek olacağız kayıp bizim evlat bizim. Yanan ciger bizim
Allahım sanada sabır dayanma gücü versin canım benimde kalbim sesinle. Güzel haberlerinide alacağız inşallahÇok üzüldüm, başınız sağolsun. Bazılarımız malesef ki bu acıyla sınanıyoruz. Ne kadar can yaktığını çok iyi biliyorum, günler aylar geçse de hiç hafiflemediğini aksine çok daha başka bir hüzne evrildiğini de. Rabbim size, bana, bildiğimiz bilmediğimiz bu acıyı yaşayan herkese dayanma gücü versin. Evet neler neler diyor insanlar, kemiği yok dillerinin. Ama ben artık kulağımı tıkamayı öğrendim. Acıma, kararlarıma eleştiri yapan insanları duymuyorum artık. Neyse ki eşiniz yanınızda, yaranızı beraber sarabilirsiniz. Allah evladınıza ve eşinize ve size sağlık versin, kuvvet versin. Kalbim sizinle
Amin inşallah çok sağolun empatiniz ve iyi dilekleriniz için.umarım dediğiniz gibi olurSeni çok iyi anlıyorum ve acını paylaşıyorum. Çoook zor bir durum. Size çok sabır diliyorum. Bugünler geçecek ve daha iyi bir hayat sizi bekliyor. Buna inanıyorum.
mıyorumKızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Neden kaybettiniz acaba sebep belirttiler miAllah Sabri cemil versin, afiyet versin ins.
112 gün önce doğuma iki hafta kala benim oğlumda cennet yavrusu oldu. O süreçte eşimle birbirimize merhem olduk hatta ailesi bile bu kadar beklemezken her an yanımda oldular, bana bı şey olmamasına sevindiklerini söylediler, evladıma çok üzüldüler ama hamdetmem gereken şeylerin olduğunu hatirlattilar. Yani bu süreçte eş ve aile desteği çok önemli. Aslında eşinin destek olması ifadesi com doğru değil sonuçta aynı acıyı o da yaşıyor onunda evladı doğum yapan bu acıyı birebir yaşayan biz kadınlar olduğumuz için kendi acilarini bı nebze dindirio bizim yanımızda olmaları gerekir.
Ben inan evladina ayrı üzüldüm şu an maruz kaldıklarını ayrı üzüldüm. Yaşın kaç, çalışıyor musun, şimdiye kadar evliliğin nasil
Rabbim sabırlar versin. İnanın içimde o kadar hissetm ki uzuntnuzu.Kızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Zinciri kirmissiniz Rabbim gönlünüzden geçenleri yaşamınızi nasip etsin inşallahBaşın sağolsun canım. Tıpkı bende senin gibi beş aylık evladımı kaybettim ismini dahi koymuştuk.
Hastanedeyken bile durmadı kv elinden geleni yaptı. Lohusa günlerim kavgayla geçti daha acımı yaşayamadan kv nin entrikalarıyla uğraşmak zorunda kaldım. eş kişisinin duvardan farkı yoktu kukla gibi kendisine denileni yapıyor, iletişim kurmaya çalıştıkça daha da işler sarpa sardı. En son ilk kez bana şiddet uyguladı o gün çıktım evden dönmedim birdaha. Bebeğimi kaybettikten bir buçuk iki ay sonra yuvamıda kaybettim.
6 ay oldu ve ben onların yanında olduğumdan daha iyiyim bunu kendine yapma mecbur değilsin sana değer vermeyen insanlara katlanmaya.
Amin. Allah razı olsun sizede rabbim sağ salim kucağınıza almayı nasip etsin yavrunuzuZinciri kirmissiniz Rabbim gönlünüzden geçenleri yaşamınızi nasip etsin inşallah
Aminn inşallahAmin. Allah razı olsun sizede rabbim sağ salim kucağınıza almayı nasip etsin yavrunuzu
Ne desem bilemedim şimdi. İnanın çok üzüldüm, boğazım bi tuhaf düğümlendi. Yavrunuzun benim oğlumla aynı haftada olması bile beni çok duygulandırdı. O kadar süre onunla aynı bedende olmanın oluşturduğu bağı çok iyi anlıyorum. Kalbi durmasın aman bir şey olmasın diye o endişeli bekleyişi de çok iyi biliyorum ki bende hafif lekelenmeler harici bi sıkıntı da yoktu. Bi anda hayatım alt üst oldu. Ben farklı şekilde sınandım siz bu şekilde sınanıyorsunuz. Evlat özlemini arzusunu siz de yaşamış, benim gibi öncesinde erken dönem kaybı da geçirmişsiniz. Umarım vereceğiniz karar sizi hiç bir şekilde pişman etmez. Bakarsınız vaktinde doğurursunuz ve bebeğinizin sıkıntıları sandığınızdan daha kolay çözülecek durumda olur. Bilmiyorum ben aynı şeyi yaşamadığım için yanlış ve incitici bir şey de söylemek istemiyorum ama ben gittiği yere kadar giderdim sanırım. Şuan belki hala çok duygusal düşündüğümdendir. Bizde görünen bir sebep çıkmamasına rağmen etrafımda “varmıştır onun bir rahatsızlığı ondan durmuştur kalbi, hem öyle doğsaydı daha zor olurdu ikiniz için” diye konuşanlar olduğunda bile yine de olsun doğsaydı her türlü benim evladımdı, Rabbimin emaneti diyordum o acıyla. (Gerçi benim evliliğim de zaten berbat bir haldeydi nasıl baş edebilirdim onu da bilmiyorum.) Sağlıklı da olsa sağlıksız da olsa insan işte böyle bir kaybı konduramıyor, kaldıramıyor. İnanır mısınız bilmem ama istihareye falan mı yatsanız ki? Rabbim gönlünüze ferahlık versin tez zamandaİyi ki engelli değildi. Benimki beyninde hidrosefali ve ayağı çarpık ben de onun gitmesini istiyorum çünkü yaşadığım acılara dayana
mıyorum
Konu eskidi belki ama inanın daha dün açmış gibiyim sanki. Acım hala çok büyük. Evliliğimizi sonlandırma kararı aldık zaten. Umarım bundan sonrası daha iyi olur benim içinKonu eskiymis ama ben cok uzuldum. Adam tam bir hoduk. Konu sahibin yasını tutmasina bile musade etmemis. Bu adama cocuk yapmak hata olur. Adam bencilin teki. Umarim konu sahibi sevgi dolu biriyle omrunu gecirip o kisiden bebek sahibi olur hayirlisiyla.
Amin çok sağolun. Sağolsunlar ailem desteğini hiç esirgemiyor. Şükür ekonomik olarak bir sıkıntım yok. Bakalım artık umarım bundan sonrası daha iyi olur. Siz de sağ salim bebeğinizi kucağınıza alırsınız inşallahRabbim sabırlar versin. İnanın içimde o kadar hissetm ki uzuntnuzu.
Sizin o esaretten kurtulmanız lazım sanki evli iken cirkinlesmemis gibi diyorsnz. Ailenizin yanına gidin onlar da destek olmazsa kadın sığınma evine gidin lütfen. Hayata 1 kere geliyoruz lütfen kendinize 1 şans verin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?