Bu yorumum rahatlatır mı gerer mi bilmiyorum. 18-19-20 yaşlarımda ablam sürekli beni evine götürürdü zorunlu bir görev gibi giderdim
bir hafta falan kalıyordum yahu bi beni oturtmuyodu sürekli çocuğa bak, mutfağı düzelt evi süpür diyordu. Hiç bi iş yapmıyosun bari çocuğa bak diye söyleniyodu. Yeğenlerime de aşık biri olarak bakıyodum oynuyordum falan ama sıkılıyodum da sürekli olunca çocuğa karşı sabrım azalınca bağırıyordum dur gitme yapma umaaaaayyy falan diye bağırdığım çok oluyordu. Ablam bazen ses etmezdi bazen de bak böyle yapma derdi sizin gibi
ben tamam derdim canımda sıkılırdı aslında ama bi saat sonra yeğenim bişey atardı kızardım kızardım çünkü yavrusu beni dinler benden çekinirdi ne desem yapardı
şuan 29 yaşındayım ama yeğenlerim hala en çok beni seviyor ve hiç birini hatırlamıyorlar
çünkü ben kızsamda benimle çok eğleniyolardı asla ayrılmıyodu benden. Çok ileri gitmedikçe kızarak severek zaman geçirirler onlar, sizi anlıyorum içiniz gidiyor ama oda çok seviyodur yeğenini kendi yavrusu gibi gördüğü için desti geçiyordur