Kardeşime fazla sert mi davranıyorum?

Profesyonel bakıcılık beklemiceksin o zaman konu sahibesi, burda neden kardeşim üstün çocuk bakma kalitesinde değil diye konu açman zaten abes. Çocuk bakmayı bilmek zorunda mı? teyzesi olarak biraz oynatsın yeter. Sanırım evde bazı problemeri var, gergin olması anlaşılabilir de sen niye gerginsin orayı anlayamadım. Ne olursa osun kardeşine bağırmamalısın.
:KK51:
Asla böyle bişey beklemiyorum. Sanırım konunun merkezini yanlış yere koydum. Evet çocuğa sert davranıyor bazen, çözümü de artık talep etmeyerek buldum, yine benim yanımda yapıyor olsa da eskisi gibi değil. Ama sorun tek başına bu değil. Aynı o tahammülsüz tavrı bende görüyorum. Yani anlatabiliyor muyum? Kırılır mıyım üzülür müyüm kızar mıyım umrunda değil bam bam konuşup geçiyor. Benim gibi özürde dilemiyor. Unutulup gidiyor. Ailenin ortasında misafirin içinde bişey dedi öylece kalakaldım ağlayasım geldi daha bu sene. Ama ne var kardeşim çok seviyorum, yine başı sıkışınca bana geliyor annemlerin evi yerine benim evimi tercih ediyor, annemlerde isteyemediği maddi manevi şeyi benden istiyor anlatabiliyor muyum? Yani ben fazlasıyla vericiyim aslında. Fazlasıyla alttan alıyorum ayda bi kaç kere hastane postane işinde bi kaç saat bakmışken de çocuğa bağırmamasını istememde ne yanlış var ki? Çocukta da ters tepiyor o an küsüp vuruyor sonra vurdu diye de daha çok tepki gösteriyor. Hayır yapmam da demiyor kendi teklif ediyor bazen abla geleyim şu işini yapamadım diyodun hit yap diyor. Bence de bağırmamalıyım ama ablasın sen alttan al denile denile kafama çıktı. İyisine çok iyi ama bi de böyle yani düzeltmek istiyorum bu durumu anlaşmanın yolunu bulmak istiyorum konuyu çocuktan girince devamı önemsiz kaldı galiba bu da benim hatam
 
22 yaşında bi kız kardeşim var. Şu an çalışmıyor. 20 aylık bebeğim yaşını geçip iletişim kurabilmeye başladıktan sonra o süreçte işten çıktı zaten kardeşimden rica etmeye başladım ihtiyaç duyarsam gelip ilgileniyor bi kaç saat. Sürekli olan bişey değil biz çok sık görüşüyoruz çok geliyor bana ama bu şekil bi ricayı ayda 1-2 kez falan yapıyorum. Araları çok iyi birbirlerini çok seviyorlar. Hatta kardeşime, bebeğimi gözüm arkada kalmadan emanet edebileceğim huyunu suyunu en iyi bilen en güzel idare edebilecek tek kişi olarak görüp güveniyorum (güveniyordum.)

Ama bunların yanında bazen farkında olmadan bebeğim bişey yapmasın istiyosa, sözünü dinlemiyosa, hayırı kabul etmeyip inatlaşıyosa falan ismiyle seslenip bağırıyor, kızıyor. Yani sadece dinlesin istediğinden yapıyor ama yanlış yöntem ters tepiyor daha da hırçınlaşıyor bu sefer kardeşimde daha çok kızıyor. başka hiçbir yanlışı yok bu arada asla kıyamaz. Ama uyardım bi kaç kere böyle yaparsan olmaz, şöyle yaklaşmalısın, bu yüzden dinlemeyip hırçın davranıyor falan anlattım. Ama her seferinde yine aynı artık sanki bana bağırıyor gibi çıkışmaya da başladım. Yanlış ama sanırım bu koruma iç güdüsü. İlk başta doğru yönlendirmek, doğru davranmasını sağlayıp nasıl yapacağını göstermek istedim ama anlattıklarından söyle bi fark olmadığı için artık tepkimde sert olmaya başladı. Çabuk soğuyan bi yapımda yok ne yazık ki kardeşimi de üzdüğümü hissediyorum bazen. Sonradan konuşup özür dileyip gönlünü alıp neden kızdığımı anlatıyorum. Sorunun ne olduğunu. önemli değil anlıyorum diyor ama bi daha aynı. O konuşma olmasa da unutuyor çabucak ama ben vicdanen rahat ediyorum özrümü dilerim. Şimdi annemle babam memlekette olacak 1 ay bizde kalacak. Yetişkin olsakta iki farklı karakter kardeşiz sonuçta kavga da ediyoruz. Bi de bu bağırma konusuyla zaten sabırsız yapım daha da körükleniyor. İstiyorum ki sakin kalabileyim. Üzmiyim. Düzgünce anlatabilip anlaşalım ama bazen olmuyor. Çocuk gibi davranıyor gibi hissediyorum. Bunun soru kısmı neresinde bilmiyorum. Bebeğime olan davranışını düzeltmesini nasıl sağlarım, ben nasıl sakin kalabilirim, 20 küsur yıldır kavga etmekten de yoruldum artık sakin bi kardeşlik ilişkisi istiyorum seviyorum da çok gözbebeğim o benim. Ama bende bitmiyor. Onunda ılımlı olması lazım. Bilmiyorum gençliğin verdiği bişey mi, o da bi kaç seneye bu sakinliği isteyip ona göre davranabilir mi, bebeğimle olan bu durumu ilişkilerine ve bebeğimin tavırlarına etkisi nasıl olur düşünüyorum. Bu konuda fikir alıcak uygun bi kişi yok yanımda. Annem daha yetişkin gözüyle bakıp kardeşime kızıyor onunla konuşmak istemiyorum. Objektif bakmıyor yani. Sadece içimi dökmüş oldum kimseden bi yorum beklentim yok. Varsa bu konuda şöyle yapsrdan daha iyi olabilir ya da burda hatalısın şunu düzelt dediğiniz bişey bilmek isterim.
22 yaşında kız niye annesi babası olmadan 1 ay başka evde kalıyor ablası da olsa?
Çocuğunuza baktırmayacaksınız o zaman veya neyi nasıl yapacağını kendi istediğiniz gibi yapan paralı bakıcı tutacaksınız. Full Bebek sorumluluğu istese kendi evlenip doğurur zaten. Bu yaşında hem bakıcılık yapıp hem de nasıl yanlış yaptığına dair azar yiyp kız
 
22 yaşında kız niye annesi babası olmadan 1 ay başka evde kalıyor ablası da olsa?
Çocuğunuza baktırmayacaksınız o zaman veya neyi nasıl yapacağını kendi istediğiniz gibi yapan paralı bakıcı tutacaksınız. Full Bebek sorumluluğu istese kendi evlenip doğurur zaten. Bu yaşında hem bakıcılık yapıp hem de nasıl yanlış yaptığına dair azar yiyp kız
Bi kaç yorum altta yazıyor neden olduğu.

Kimseye de full bebek sorumluluğu vermiyorum. Okulu yok, bi yerde çalışmıyor, kendi evindeki ev işiyle ilgilenip hafta sonu sevgilisiyle buluşuyor. Hayatı şu an bundan ibaret bi sorumluluğu yok yani. Ayın yarısını benim evimde geçiriyor. Bazı bi kaç işimi halledebilmek adına kardeşimden yardım istememin nesi yanlış ki? Yani kusura bakmayın sanki kızı kullanıp kullanıp evine gönderiyomuşum gibi konuşuluyor sizde dahil. Param sıkışıkta olsa ki çalışmıyorum hep istediği yemeği yaparım, gezdirir dışarı çıkarırım, ailemin onaylamayacağı bi şey yapar örnek akşam sevgilisiyle buluşmak yalanına ortak olurum, çalışırken maddi destek sağlıyordum, maddi değerli takılar alıyordum, hala çalışsam yine alırım, dertleşmek istese aradığı ilk kişiyim, aileme karşı destek lazım olsa abla konuş annemle der vs vs yani gayet verici bi ablayım ama buna karşılık aldığım istediği olmayınca surat asan, hoşuna gitmeyen bişeyde tartışan, söylediği şey kırar mı üzülür mü bakmadan laf sokan bi kardeş. Şimdi bi kaç saat bebeğimi emanet ediyor olmam ve bağırmazsa sorun edip bana yakındığı şeyin çözüleceğini söylememe rağmen hala aynı şeye devam eden kardeşime nasıl yaparımda daha güzel anlaşıp bu sorunlsrı yaşamayız demem niye sorun oluyor ki? Ayrıca biz kardeşiz ya. Bugün o bana destek olur yarın ben ona. Bakıcı muamelesi yapmıyorum ben kardeşime yeğenini emanet ediyorum olsa olsa 3 saat. Çoğunda uyku saatini seçiyorum. Yani bütün gün başına atmıyorum çocuğu. Şurada aldığım 3-4 aydır bi destekti arada bir baktım olmuyor kestim. Uyum sağlayabilmek bu tip gerginlikler olmasın istediğim için belki bana şöyle yaparsan daha güzel olabilir denir diye düşündüm ama aldığım cevap baktırma bakıcı tut falan. Kardeşimle anlamıyorum diyorum sorun tek başına bağırıyor olması değil. İstediği olurda iyiyiz olmazsa tripli suratlı falan
 
Şimdi bi kaç saat bebeğimi emanet ediyor olmam ve bağırmazsa sorun edip bana yakındığı şeyin çözüleceğini söylememe rağmen hala aynı şeye devam eden kardeşime nasıl yaparımda daha güzel anlaşıp bu sorunlsrı yaşamayız demem niye sorun oluyor ki? Ayrıca biz kardeşiz ya. Bugün o bana destek olur yarın ben ona. Bakıcı muamelesi yapmıyorum ben kardeşime yeğenini emanet ediyorum olsa olsa 3 saat. Çoğunda uyku saatini seçiyorum. Yani bütün gün başına atmıyorum çocuğu. Şurada aldığım 3-4 aydır bi destekti arada bir baktım olmuyor kestim. Uyum sağlayabilmek bu tip gerginlikler olmasın istediğim için belki bana şöyle yaparsan daha güzel olabilir denir diye düşündüm ama aldığım cevap baktırma bakıcı tut falan. Kardeşimle anlamıyorum diyorum sorun tek başına bağırıyor olması değil. İstediği olurda iyiyiz olmazsa tripli suratlı falan
Banada teyzemler baktı küçükken yanlış yaptığımda da kızıp bağırdılar 10 dk sonra eski halimize dönerdik bunu gayet normal görüyorum. Senin haliyle çocuğuna tahammülün daha fazla ama seninde kızıp bağırdığın anlar vardır. Ya lafını etmeyeceksin gerektiği yerde uyarıp kızıcak yada bastırmayacaksın zaten yapısı öyleymiş kolay kolay törpüleyemez kendini.
 
Banada teyzemler baktı küçükken yanlış yaptığımda da kızıp bağırdılar 10 dk sonra eski halimize dönerdik bunu gayet normal görüyorum. Senin haliyle çocuğuna tahammülün daha fazla ama seninde kızıp bağırdığın anlar vardır. Ya lafını etmeyeceksin gerektiği yerde uyarıp kızıcak yada bastırmayacaksın zaten yapısı öyleymiş kolay kolay törpüleyemez kendini.
Yani aslında uyarmak aklıma gelmemişti farketsemde. Sonra kendisi bana yakındı beni dinlemiyor vuruyor falan bende bu tip bi sert tepki verdiğimde bana da yapıyor bu şekilde kızdığım için böyle dedim. Dinler sandım baktım olmuyor bi kere konusu geçti ya gözüme de batmaya başladı
 
Kardesinize karşı olan öfkeniz çocukken mecbur kalıp baktığınızda annenize bir şey dememiş olmanızdan dolayı içinde biriken duygulardan olabilir mi ?
Ama kardeşinizin suçu yokki bunu kendi istemedi
Ben ilk kız kardeşimin herşeyiyle ilgilenirdim duşu giyimi vs herşey yani annem bir emzirdi o kadar diyeyim diğerinde de aynı
Sonuç ne mi ? Kız kardeşim benden nefret ediyor ve bunu 17 18 yasimdan beri defalarca duydum
En son boşanıp aile evine gittiğimde gelinlerimize diğer yeğenlerime hediye almış bana ve çocuğuma almamıştı çocuğum çok ağlamıştı
Bende neden çocuğa almadın oda yeğenin dedim
-seni de çocuğunu da sevmiyorum dedi gelinlerimizin anne babamın kardeşlerimin yanında
Gözlerimden yaşlar cisim gibi akmaya başladı
-Neden ne yaptım ki dedim seni ben büyüttüm , ne anneme ne babama itiraz etmedim önüme konana razı oldum sizden senden birşey istemedim.ki sadece sevgi istedim dedim
- aynı anne babadan olduk diye seni sevmem zorunda değilim dedi
Babam ve annemde hiç cevap vermediler niye çünkü ben kimim ki ?
İşleri olduğunda ise koştukları hiç birşey vermedikleri biriyim
Ama o evin göz bebeği bir kere okumuş paralı ve dominant ve kıymetli
Bu olayın ardından evlendim zaten

Sığınak olarak gördüğüm baba ocağı cehenneme dönmüştü çünkü
O kadar zor zamanlardı ki hala içim yanıyor
Çok üzüldüm . Gerçekten büyük fedakarlıklar büyük vefasızlık getiriyor. Her şey dozunda güzel . Hiç kimsenin sorumluluğu heybede üstlenmemek lazım . Hemen yapmasaydın ben mi dedim oluyor .
 
Çok üzüldüm . Gerçekten büyük fedakarlıklar büyük vefasızlık getiriyor. Her şey dozunda güzel . Hiç kimsenin sorumluluğu heybede üstlenmemek lazım . Hemen yapmasaydın ben mi dedim oluyor .
Öyle bende çocuktum işte kardeşim doğduğunda 11 yaşında idim
Aynı kan ve candan olsan da insanlar böyle yapabiliyor
O yüzden artık kimseden sevgi beklemiyorum ama içim acımıyor değil
Eş sevgisi vs de güzel ama aile kardeş bunlarin yeri bir başka
 
Kardeşiniz neden gelip 1 ay kalıyor? Ailesi olmayabilir daha iyi işte takılsın kendi başına.

Kardeşiniz bakmak zorunda bile değilken siz birde bu iyiliğin üstüne bağırıyorsunuz ne diyim aklı başına gelir bir daha bakmaz umarım.
 
Gencecik kız bebeğinize bakmak zorunda değil. Anaçlık içgüdüsü olmayabilir, tahammül edemiyor olabilir, siz isteyince mecbur hissediyor olabilir. İnsan yeri geliyor kendi çocuğuna bile sesini yükseltiyor ben yaptığında bir anormallik görmedim hani vuruyor deseniz anlarım da. Kaldı ki tam 2 yaş sendromundasınız o süreçteki bir çocuğa bakmak ciddi sabır ister.

Bunları senelerce yeğenine bakmış bir teyze olarak yazıyorum. Hayatımın en güzel yıllarını adadım yeri geldi dersimden işimden kaldım. Maalesef karşılığını alamadım (manevi karşılıktan bahsediyorum, hiçbir zaman maddi karşılık beklemedim) Şu an yeğenimle ilişkimiz yok gibi bir şey. Ayrıca çocuklardan ciddi anlamda bunaldım ne anne olma hevesim var ne bir şey. Çocuk görmek istemiyorum. Bu yüzden bir daha o yıllara dönsem tövbeler olsun derim.
 
Bi kaç yorum altta yazıyor neden olduğu.

Kimseye de full bebek sorumluluğu vermiyorum. Okulu yok, bi yerde çalışmıyor, kendi evindeki ev işiyle ilgilenip hafta sonu sevgilisiyle buluşuyor. Hayatı şu an bundan ibaret bi sorumluluğu yok yani. Ayın yarısını benim evimde geçiriyor. Bazı bi kaç işimi halledebilmek adına kardeşimden yardım istememin nesi yanlış ki? Yani kusura bakmayın sanki kızı kullanıp kullanıp evine gönderiyomuşum gibi konuşuluyor sizde dahil. Param sıkışıkta olsa ki çalışmıyorum hep istediği yemeği yaparım, gezdirir dışarı çıkarırım, ailemin onaylamayacağı bi şey yapar örnek akşam sevgilisiyle buluşmak yalanına ortak olurum, çalışırken maddi destek sağlıyordum, maddi değerli takılar alıyordum, hala çalışsam yine alırım, dertleşmek istese aradığı ilk kişiyim, aileme karşı destek lazım olsa abla konuş annemle der vs vs yani gayet verici bi ablayım ama buna karşılık aldığım istediği olmayınca surat asan, hoşuna gitmeyen bişeyde tartışan, söylediği şey kırar mı üzülür mü bakmadan laf sokan bi kardeş. Şimdi bi kaç saat bebeğimi emanet ediyor olmam ve bağırmazsa sorun edip bana yakındığı şeyin çözüleceğini söylememe rağmen hala aynı şeye devam eden kardeşime nasıl yaparımda daha güzel anlaşıp bu sorunlsrı yaşamayız demem niye sorun oluyor ki? Ayrıca biz kardeşiz ya. Bugün o bana destek olur yarın ben ona. Bakıcı muamelesi yapmıyorum ben kardeşime yeğenini emanet ediyorum olsa olsa 3 saat. Çoğunda uyku saatini seçiyorum. Yani bütün gün başına atmıyorum çocuğu. Şurada aldığım 3-4 aydır bi destekti arada bir baktım olmuyor kestim. Uyum sağlayabilmek bu tip gerginlikler olmasın istediğim için belki bana şöyle yaparsan daha güzel olabilir denir diye düşündüm ama aldığım cevap baktırma bakıcı tut falan. Kardeşimle anlamıyorum diyorum sorun tek başına bağırıyor olması değil. İstediği olurda iyiyiz olmazsa tripli suratlı falan
Bu kısımları konuya yazmadığınız için herkesin aklına farklı bir tablo geldi. Evinizin içini biz tahmin edemiyoruz haliyle. Kardeşiniz kendi gelip siz de kalıyorsa sorumluluğu paylaşmalı tabi. İlgili, manevi karşılığını veren bir ablaysanız haklısınız.

Benim yukarıda yazdıklarımda ben ablamla hiçbir abla-kardeş ilişkim yokken yeğenime bakıyordum. Hem de 2-3 saat değil günlerce..
 
22 yaşında bi kız kardeşim var. Şu an çalışmıyor. 20 aylık bebeğim yaşını geçip iletişim kurabilmeye başladıktan sonra o süreçte işten çıktı zaten kardeşimden rica etmeye başladım ihtiyaç duyarsam gelip ilgileniyor bi kaç saat. Sürekli olan bişey değil biz çok sık görüşüyoruz çok geliyor bana ama bu şekil bi ricayı ayda 1-2 kez falan yapıyorum. Araları çok iyi birbirlerini çok seviyorlar. Hatta kardeşime, bebeğimi gözüm arkada kalmadan emanet edebileceğim huyunu suyunu en iyi bilen en güzel idare edebilecek tek kişi olarak görüp güveniyorum (güveniyordum.)

Ama bunların yanında bazen farkında olmadan bebeğim bişey yapmasın istiyosa, sözünü dinlemiyosa, hayırı kabul etmeyip inatlaşıyosa falan ismiyle seslenip bağırıyor, kızıyor. Yani sadece dinlesin istediğinden yapıyor ama yanlış yöntem ters tepiyor daha da hırçınlaşıyor bu sefer kardeşimde daha çok kızıyor. başka hiçbir yanlışı yok bu arada asla kıyamaz. Ama uyardım bi kaç kere böyle yaparsan olmaz, şöyle yaklaşmalısın, bu yüzden dinlemeyip hırçın davranıyor falan anlattım. Ama her seferinde yine aynı artık sanki bana bağırıyor gibi çıkışmaya da başladım. Yanlış ama sanırım bu koruma iç güdüsü. İlk başta doğru yönlendirmek, doğru davranmasını sağlayıp nasıl yapacağını göstermek istedim ama anlattıklarından söyle bi fark olmadığı için artık tepkimde sert olmaya başladı. Çabuk soğuyan bi yapımda yok ne yazık ki kardeşimi de üzdüğümü hissediyorum bazen. Sonradan konuşup özür dileyip gönlünü alıp neden kızdığımı anlatıyorum. Sorunun ne olduğunu. önemli değil anlıyorum diyor ama bi daha aynı. O konuşma olmasa da unutuyor çabucak ama ben vicdanen rahat ediyorum özrümü dilerim. Şimdi annemle babam memlekette olacak 1 ay bizde kalacak. Yetişkin olsakta iki farklı karakter kardeşiz sonuçta kavga da ediyoruz. Bi de bu bağırma konusuyla zaten sabırsız yapım daha da körükleniyor. İstiyorum ki sakin kalabileyim. Üzmiyim. Düzgünce anlatabilip anlaşalım ama bazen olmuyor. Çocuk gibi davranıyor gibi hissediyorum. Bunun soru kısmı neresinde bilmiyorum. Bebeğime olan davranışını düzeltmesini nasıl sağlarım, ben nasıl sakin kalabilirim, 20 küsur yıldır kavga etmekten de yoruldum artık sakin bi kardeşlik ilişkisi istiyorum seviyorum da çok gözbebeğim o benim. Ama bende bitmiyor. Onunda ılımlı olması lazım. Bilmiyorum gençliğin verdiği bişey mi, o da bi kaç seneye bu sakinliği isteyip ona göre davranabilir mi, bebeğimle olan bu durumu ilişkilerine ve bebeğimin tavırlarına etkisi nasıl olur düşünüyorum. Bu konuda fikir alıcak uygun bi kişi yok yanımda. Annem daha yetişkin gözüyle bakıp kardeşime kızıyor onunla konuşmak istemiyorum. Objektif bakmıyor yani. Sadece içimi dökmüş oldum kimseden bi yorum beklentim yok. Varsa bu konuda şöyle yapsrdan daha iyi olabilir ya da burda hatalısın şunu düzelt dediğiniz bişey bilmek isterim.
Kardeşiniz de memlekete gitsin? Koca kız evde tek de kalabilir ne alaka

Tabiki sizin gibi bakamaz annesi değil, bakmak da zorunda değil orası ayrı mesele. İlgilenir oyalar ama annelik duygusu yok çocuk bakmak sabır işi herkes yapamaz. Sevmek başka ilgilenmek başka
 
Kardeşiniz de memlekete gitsin? Koca kız evde tek de kalabilir ne alaka

Tabiki sizin gibi bakamaz annesi değil, bakmak da zorunda değil orası ayrı mesele. İlgilenir oyalar ama annelik duygusu yok çocuk bakmak sabır işi herkes yapamaz. Sevmek başka ilgilenmek başka
Bende onlarla birlikte bu hafta sonu gidicem, arkadaşının düğünü var benimle birlikte dönücek 10 gün sonra. Ya bizim kalmakla ilgili bi derdimiz yok ki. Biraz aşağıya baksanız evde yalnız kalamayacağını anlarsınız.

Bu konuda haklı olabilirsiniz. Ama bana yakındı bende böyle olmalı tepksii bundan dedim sonra düzelme olmayınca üstüne düşmedim bi daha talep etmedim.
 
Bu kısımları konuya yazmadığınız için herkesin aklına farklı bir tablo geldi. Evinizin içini biz tahmin edemiyoruz haliyle. Kardeşiniz kendi gelip siz de kalıyorsa sorumluluğu paylaşmalı tabi. İlgili, manevi karşılığını veren bir ablaysanız haklısınız.

Benim yukarıda yazdıklarımda ben ablamla hiçbir abla-kardeş ilişkim yokken yeğenime bakıyordum. Hem de 2-3 saat değil günlerce..
Edemezsiniz tabiki. Aslında yazmıştım ama sildim. Çok uzun oldu uzun olunca tepki gösteriyorlar diye. Şakayla karışık maddi ksrşılığını vermeyi de teklif ettim hatta ciddiye biniyordu of abla yeğenimr bakıyorum diye para mı alcam senden dedi.

Böyle bi tepki oluşacağını bilseydim uzun uzun yazardım hayırsız sadece alan, hiç vermeyen, emek göstermeyen bi abla olduğum düşünülsün istemezdim.
 
Gencecik kız bebeğinize bakmak zorunda değil. Anaçlık içgüdüsü olmayabilir, tahammül edemiyor olabilir, siz isteyince mecbur hissediyor olabilir. İnsan yeri geliyor kendi çocuğuna bile sesini yükseltiyor ben yaptığında bir anormallik görmedim hani vuruyor deseniz anlarım da. Kaldı ki tam 2 yaş sendromundasınız o süreçteki bir çocuğa bakmak ciddi sabır ister.

Bunları senelerce yeğenine bakmış bir teyze olarak yazıyorum. Hayatımın en güzel yıllarını adadım yeri geldi dersimden işimden kaldım. Maalesef karşılığını alamadım (manevi karşılıktan bahsediyorum, hiçbir zaman maddi karşılık beklemedim) Şu an yeğenimle ilişkimiz yok gibi bir şey. Ayrıca çocuklardan ciddi anlamda bunaldım ne anne olma hevesim var ne bir şey. Çocuk görmek istemiyorum. Bu yüzden bir daha o yıllara dönsem tövbeler olsun derim.
Evet 2 yaş sendromu tepkileri alıyorum bazen benimlede inatlaşıyor ama sabırlı olmak lazım o sabrı göstermiyor ya da gösteremiyor o kısmı anlayamıyorum. Emanet ederken şunu bunu yapman lazım diye anlatınca ben bilmiyo muyum hallederim diye çıkışıyo bana yani sorumlulukla alakalı sorun olmadığını düşündüm bu yüzden. Zaten daha hiç kendi evim dışı bi yere bırakmadım geçen gün önemli bişey için annemlerin evine bıraktım 10 dkda bir arandım benlik bişey değil bırakmak. Yabancılsyan huysuz sorunlu bi çocuk değil zaten öyle olsa kimseye bu sorumluluğu yüklemem.
 
22 yaşında gencecik kadın ne anlar çocuk bakmaktan
neyin sabrını gösterecek yani öyle anaç bi tip değilse anca bu kadar yapabilir zaten
beğenmiyorsan emanet etmemelisin çocuğu .
 
Kızkardeşiniz küçükken illaki anneniz kardeşinize bakmanız için size bırakmıştır hiç sesinizi yükseltmedinizmi mesela hiç kızmadınızmı.Fazla odaklanmışsınız ve gözünüzde büyütüyorsunuz gibi geldi teyzesi o siz karışmasanız belki daha iyi olacak siz karıştıkça öyle yapma böyle yapma diye uyardıkça oda gerilip sinirleniyodur sonuçta hem bebeğinizi idare ediyor hemde sizi onun açısından bakın bunu yapamıyorsanız bebeğinize bakıcı tutun (ki onunda nasıl davranacağı meçhul) kardeşinizle ilişkinizi bozmayın
 
22 yaşında bi kız kardeşim var. Şu an çalışmıyor. 20 aylık bebeğim yaşını geçip iletişim kurabilmeye başladıktan sonra o süreçte işten çıktı zaten kardeşimden rica etmeye başladım ihtiyaç duyarsam gelip ilgileniyor bi kaç saat. Sürekli olan bişey değil biz çok sık görüşüyoruz çok geliyor bana ama bu şekil bi ricayı ayda 1-2 kez falan yapıyorum. Araları çok iyi birbirlerini çok seviyorlar. Hatta kardeşime, bebeğimi gözüm arkada kalmadan emanet edebileceğim huyunu suyunu en iyi bilen en güzel idare edebilecek tek kişi olarak görüp güveniyorum (güveniyordum.)

Ama bunların yanında bazen farkında olmadan bebeğim bişey yapmasın istiyosa, sözünü dinlemiyosa, hayırı kabul etmeyip inatlaşıyosa falan ismiyle seslenip bağırıyor, kızıyor. Yani sadece dinlesin istediğinden yapıyor ama yanlış yöntem ters tepiyor daha da hırçınlaşıyor bu sefer kardeşimde daha çok kızıyor. başka hiçbir yanlışı yok bu arada asla kıyamaz. Ama uyardım bi kaç kere böyle yaparsan olmaz, şöyle yaklaşmalısın, bu yüzden dinlemeyip hırçın davranıyor falan anlattım. Ama her seferinde yine aynı artık sanki bana bağırıyor gibi çıkışmaya da başladım. Yanlış ama sanırım bu koruma iç güdüsü. İlk başta doğru yönlendirmek, doğru davranmasını sağlayıp nasıl yapacağını göstermek istedim ama anlattıklarından söyle bi fark olmadığı için artık tepkimde sert olmaya başladı. Çabuk soğuyan bi yapımda yok ne yazık ki kardeşimi de üzdüğümü hissediyorum bazen. Sonradan konuşup özür dileyip gönlünü alıp neden kızdığımı anlatıyorum. Sorunun ne olduğunu. önemli değil anlıyorum diyor ama bi daha aynı. O konuşma olmasa da unutuyor çabucak ama ben vicdanen rahat ediyorum özrümü dilerim. Şimdi annemle babam memlekette olacak 1 ay bizde kalacak. Yetişkin olsakta iki farklı karakter kardeşiz sonuçta kavga da ediyoruz. Bi de bu bağırma konusuyla zaten sabırsız yapım daha da körükleniyor. İstiyorum ki sakin kalabileyim. Üzmiyim. Düzgünce anlatabilip anlaşalım ama bazen olmuyor. Çocuk gibi davranıyor gibi hissediyorum. Bunun soru kısmı neresinde bilmiyorum. Bebeğime olan davranışını düzeltmesini nasıl sağlarım, ben nasıl sakin kalabilirim, 20 küsur yıldır kavga etmekten de yoruldum artık sakin bi kardeşlik ilişkisi istiyorum seviyorum da çok gözbebeğim o benim. Ama bende bitmiyor. Onunda ılımlı olması lazım. Bilmiyorum gençliğin verdiği bişey mi, o da bi kaç seneye bu sakinliği isteyip ona göre davranabilir mi, bebeğimle olan bu durumu ilişkilerine ve bebeğimin tavırlarına etkisi nasıl olur düşünüyorum. Bu konuda fikir alıcak uygun bi kişi yok yanımda. Annem daha yetişkin gözüyle bakıp kardeşime kızıyor onunla konuşmak istemiyorum. Objektif bakmıyor yani. Sadece içimi dökmüş oldum kimseden bi yorum beklentim yok. Varsa bu konuda şöyle yapsrdan daha iyi olabilir ya da burda hatalısın şunu düzelt dediğiniz bişey bilmek isterim.
Çocuğunuza bakmak zorunda değil madem öyle kendi çocuğunuza kendiniz bakın kimse de çocuğunuza bi şey demesin
 
Bu yorumum rahatlatır mı gerer mi bilmiyorum. 18-19-20 yaşlarımda ablam sürekli beni evine götürürdü zorunlu bir görev gibi giderdim 😀 bir hafta falan kalıyordum yahu bi beni oturtmuyodu sürekli çocuğa bak, mutfağı düzelt evi süpür diyordu. Hiç bi iş yapmıyosun bari çocuğa bak diye söyleniyodu. Yeğenlerime de aşık biri olarak bakıyodum oynuyordum falan ama sıkılıyodum da sürekli olunca çocuğa karşı sabrım azalınca bağırıyordum dur gitme yapma umaaaaayyy falan diye bağırdığım çok oluyordu. Ablam bazen ses etmezdi bazen de bak böyle yapma derdi sizin gibi 😀 ben tamam derdim canımda sıkılırdı aslında ama bi saat sonra yeğenim bişey atardı kızardım kızardım çünkü yavrusu beni dinler benden çekinirdi ne desem yapardı 😀 şuan 29 yaşındayım ama yeğenlerim hala en çok beni seviyor ve hiç birini hatırlamıyorlar 😀🥳🥳 çünkü ben kızsamda benimle çok eğleniyolardı asla ayrılmıyodu benden. Çok ileri gitmedikçe kızarak severek zaman geçirirler onlar, sizi anlıyorum içiniz gidiyor ama oda çok seviyodur yeğenini kendi yavrusu gibi gördüğü için desti geçiyordur 😊
 
22 yaşında bi kız kardeşim var. Şu an çalışmıyor. 20 aylık bebeğim yaşını geçip iletişim kurabilmeye başladıktan sonra o süreçte işten çıktı zaten kardeşimden rica etmeye başladım ihtiyaç duyarsam gelip ilgileniyor bi kaç saat. Sürekli olan bişey değil biz çok sık görüşüyoruz çok geliyor bana ama bu şekil bi ricayı ayda 1-2 kez falan yapıyorum. Araları çok iyi birbirlerini çok seviyorlar. Hatta kardeşime, bebeğimi gözüm arkada kalmadan emanet edebileceğim huyunu suyunu en iyi bilen en güzel idare edebilecek tek kişi olarak görüp güveniyorum (güveniyordum.)

Ama bunların yanında bazen farkında olmadan bebeğim bişey yapmasın istiyosa, sözünü dinlemiyosa, hayırı kabul etmeyip inatlaşıyosa falan ismiyle seslenip bağırıyor, kızıyor. Yani sadece dinlesin istediğinden yapıyor ama yanlış yöntem ters tepiyor daha da hırçınlaşıyor bu sefer kardeşimde daha çok kızıyor. başka hiçbir yanlışı yok bu arada asla kıyamaz. Ama uyardım bi kaç kere böyle yaparsan olmaz, şöyle yaklaşmalısın, bu yüzden dinlemeyip hırçın davranıyor falan anlattım. Ama her seferinde yine aynı artık sanki bana bağırıyor gibi çıkışmaya da başladım. Yanlış ama sanırım bu koruma iç güdüsü. İlk başta doğru yönlendirmek, doğru davranmasını sağlayıp nasıl yapacağını göstermek istedim ama anlattıklarından söyle bi fark olmadığı için artık tepkimde sert olmaya başladı. Çabuk soğuyan bi yapımda yok ne yazık ki kardeşimi de üzdüğümü hissediyorum bazen. Sonradan konuşup özür dileyip gönlünü alıp neden kızdığımı anlatıyorum. Sorunun ne olduğunu. önemli değil anlıyorum diyor ama bi daha aynı. O konuşma olmasa da unutuyor çabucak ama ben vicdanen rahat ediyorum özrümü dilerim. Şimdi annemle babam memlekette olacak 1 ay bizde kalacak. Yetişkin olsakta iki farklı karakter kardeşiz sonuçta kavga da ediyoruz. Bi de bu bağırma konusuyla zaten sabırsız yapım daha da körükleniyor. İstiyorum ki sakin kalabileyim. Üzmiyim. Düzgünce anlatabilip anlaşalım ama bazen olmuyor. Çocuk gibi davranıyor gibi hissediyorum. Bunun soru kısmı neresinde bilmiyorum. Bebeğime olan davranışını düzeltmesini nasıl sağlarım, ben nasıl sakin kalabilirim, 20 küsur yıldır kavga etmekten de yoruldum artık sakin bi kardeşlik ilişkisi istiyorum seviyorum da çok gözbebeğim o benim. Ama bende bitmiyor. Onunda ılımlı olması lazım. Bilmiyorum gençliğin verdiği bişey mi, o da bi kaç seneye bu sakinliği isteyip ona göre davranabilir mi, bebeğimle olan bu durumu ilişkilerine ve bebeğimin tavırlarına etkisi nasıl olur düşünüyorum. Bu konuda fikir alıcak uygun bi kişi yok yanımda. Annem daha yetişkin gözüyle bakıp kardeşime kızıyor onunla konuşmak istemiyorum. Objektif bakmıyor yani. Sadece içimi dökmüş oldum kimseden bi yorum beklentim yok. Varsa bu konuda şöyle yapsrdan daha iyi olabilir ya da burda hatalısın şunu düzelt dediğiniz bişey bilmek isterim.
22 yas bir bebege fiziksel olarak bakmak icin tabiki yeterli ama bir bebege sabir gostermek icin yeterli degil .zaten cocugu olmayan birinde sizinle ayni sabri gostermesini beklemeniz sacma .bu demek degilki bebeginize bagirio cagirsin .ama demekki onunda sabri yetmiyor her iki tarafta hakli .kizkardesinize baktirmayarak bu sorunu cozebilirsiniz .kardesiniz bu yasta kucuk bir bebege sabredemez
 
X