benim için çocuğum, annem ve kardeşim demek hayat/dostluk.
ama bu üçlüye bile zaman zaman güvenemiyor insan.
çocuğum; bi yeri acıyıp ağlasa oturur onunla beraber ağlarım, kabız olsa onunla ıkınırım, anne deyip boynuma atlayınca içim eriyor ama okuyoruz burada, yarın bigün evlenince yine değer verir mi hiçe mi sayar belli değil..
Annem; minibüste ayakta kalsa içim ezilir, ayakkabı ayağına vursa ayakkabıyı vurasım gelir.. ama işte kadının bana kadar bir sürü sorumluluğu öncelikleri var,
kardeşim; her başarısızlığı, her mutsuzluğu benim sanki, yüzü düştüğünde sırtıma dünya oturur taşıyamam ama çok bilirim kendi zevkleri, arkadaşları, hayatı için beni ikinci plana attığını, atacağını..
En iyisimi kendine yetebilmeli insan, zor günlerinde sığınacak birileri mutlaka vardır yanında ama ya olmazlarsa deyip kendi kendini tedavi etmeyi de öğrenebilmeli.