Umarım hep mutlu olur. Kendi başına mücadele etmeyi az çok biliyor. Her zaman yanıma koşup, yardım istemiyor. Kendini çevresine karşı ifade etmeyi biliyor.
Öfkeden delirsem de tepkilerime dikkat etmek zorundayım. Çünkü, beni yanlış anlayıp bir diğer sefer arkadaşının canını yakmak isteyebilir ve arkadaşına protezi ile vurabilir -ki protezi çok ağır ve ufak bir çarpmada bile ciddi can yakıyor. Protezinin can yaktığının oldukça farkında, kullanmaya başladığından beri birkaç kez kafama, kaburgama denk geldi oyun oynarken ve dikkat etmesi konusunda uyarıyoruz sürekli. Ee, birine tekme atsa canının yanmayacağınında farkında. Söylediğinde aklıma ilk gelen kızımın hissettiği ve ardından ne tepki verdiği oldu.
Geçtiğimiz yaz memlekette amcamın, kızımla yaşıt çocukları bacağını görmek için zorla protezini çıkarmaya çalışmışlar bana yiğenim söyledi. Kızım gelip şikayet etmedi. Kendi başına sorunun üstesinden gelmiş. Öğrendiğimde içten içe sinirden alev aldım ama ne yapabilirim? İlk iki sene arabamız yoktu, henüz protezi de yoktu ve toplu taşımaya biniyorduk ve kızım 2 yaş civarı artık her şeyin farkındaydı az çok. Sorular sorup çorabını çıkarıp bacağına bakmak isteyen insanlar oluyordu ve inanın defalarca yüzlerinin ortasına yumruk atmak istedim. Sormak, öğrenmek tamam da o kadar insanın içinde neden bakmak istiyorsun? Gülümseyip, kibarca reddediyordum. Protezi takıldıktan sonrası ayrı bir drama, gözlerini dikip bakan protezi incelemek isteyen... şiddete eğilimim var mı, yok mu tartışılır ama ne kadar tebessüm edersem edeyim, içten içe o an gözümün önünde canlanan şeyleri hayal bile edemezsiniz. Çocukta sakinliğimi göre göre sakin tepkiler vermeyi öğrendi. Çünkü bir değil, iki değil gittiği her yerde bakışların odağı oluyor. Tek dileğim mutlu, kendisiyle barışık bir hayatı olması.