Mükemmel değilim maalesef. Mükemmel anne var mıdır onu da bilmiyorum. Kızdığım zamanlar oluyor ama muhakkak alıp karşıma konuşuyorum. Kızma sebebimi, yanlışını anlatıyorum. Kızmak, kırmak istemediğimi ama bazen çok yorulduğumu anlatmaya çabalıyorum. Mesela aşırı derecede inat davranıyor bazen ve hiç durmadan tekrar tekrar yaptırana kadar insanı yoruyor. Konuşmayı reddettiği olduğunda sabrın son demlerine doğru kaşlarımı çatıp, kızıyorum. İçeri gidip tek başına isyan bayraklarını çekip ağlayıp, sızlayıp, sakinleştikten sonra konuşuyoruz. Bu genelde o an olması mümkün olmayan bir şey istediğinde olur. Eh çocuk, işine geldiğini anlıyor, gelmeyen ise bir kulaktan girip diğerinden çıkıyor. Beraber büyüyüp, beraber öğreniyoruz.