Alacağım tepkileri biliyorum bana çok şey diyeceksiniz biliyorum haklısınız. Ama vicdanım rahat etmiyor artık birilerine anlatmalıyım. Bundan yıllar yıllar önceydi... bir kuzenim var samimiyiz (teyzemin oğlunun kızı) aynı yerde oturmasakta birlikte çok vakit geçirdik küçüklüğümüzden beri...
Şimdi evlendi 1 sene oldu evleneli...
O zamanlar 14-15 yaşındaydık (aynı yaştayız) bunun bir sevgilisi vardı... başlarda üçümüz falan takılırdık arkadaşlar falan... sonra nasıl olduysa biz birbirimizle çok vakit geçirmeye başladık ve o ara kuzenimle bu ayrıldı ve biz sevgili olduk.
Olaylar bir şekilde gelişti aklıma tüküreyim salak salak kapıldım gittim o yaşlarda mantıklı düşünemiyordum... öptü beni ses etmedim aşık olmuştum. Ne kadar aptalmışım kendimi bi türlü affedemiyorum.
1-2 ay sanırım böyle sevgili olarak görüştük sonra bir mesajla benden ayrıldı. Kusura bakma ben x i unutamıyorum (kuzenimi). Senle olmuyor ayrılalım. İlk aşk acımı o zaman çekmiştim ama hak etmiştim. Demiştim ki tamam peki ayrılalım ama senden tek isteğim var lütfen kuzenim bilmesin... şükürler olsun ki söylemedi.
Ama kuzenimi rahat bırakmadı sen benimsin falan diye mesajlar attı yolda önünü kesti... (benimle hiçbir şey yaşamamış gibi)
Yıllar yıllar geçti bu konuyu kuzenim bilmez kimse bilmez hala görüşürüz ederiz... çok pişmanım arada aklıma geliyor vicdan yapıyorum kuzenime söyleyemem şimdi başkasıyla evli mutlu mesut olsada ne bileyim... ben kuzenimi seviyorum hakkaten salaklık ettim o an nasıl yaptım ilk defa sevgilim olması heyecanıyla heralde... o zaman ki düşüncelerimle şimdi ki düşüncelerim çoook farklı dağlar kadar fark var...
Ne yapıyım allah aşkına aklıma geldikçe kötü oluyorum kuzenime söylesem nasıl söylerim bilmiyorum imkansız