Esimle 2 sene önce düğünsüz nişansiz pat diye evlendik.
Yurt disinda yasiyorduk. Benim okulum bitmisti. Is bulma süremde is bulamadigim icin türkiyeye geri dönmek zorundaydim. Bunu önlemek adina esim yeni ise basladigi ve onun vizesinden yararlanmak icin ve türkiyeye geri dönersem de geri bu ülkeye dönmem cok zor olacagi icin evlendik. Esim bunu ailesiyle ailesi istemedi. Benim ailem onayladi.
Benim issiz olmam, esimin de o sirada düzen kuruyor olmasi yani onun durumunun da kesinlik kazanmamasi, maasinin da az olmasi vs ailenin sundugu sebepler arasindaydi. Bana bunlari esim söyledi.
Nikahtan kisa bir süre sonra ben is buldum ve tam hayal ettigimiz gibi bir düzenimiz oldu aslinda.
Biraz süre gectikten sonra ailesiyle bu durumu paylasti. O söyleyene kadar ben ailesiyle kiz arkadasiymis gibi tanistim. Yüz yüze bana cok iyi davrandilar. Evlendigimizi ögrendiklerinde ben acikcasi bir özür ve tebrik bekledim. Bunlar olmadi.
Bu sürecte nikahimizi saklamak durumunda oldugumuz icin ne instagrama foto, kutlama vs hicbir sey yapamadik.
Ailesi ögrenince dügün ister misiniz vs diye de sormamis.
Bana su an nazik davraniyorlar fakat ben hem esimin ailesine beni bastan istemedikleri icin hem de esime evlendigimizi saklayip beni zor duruma düsürdügü icin kirginim.
Bu kirginlik gecmiyor ne yapabilirim? Baska kücük olaylar da var ama lütfen benimle empati yapin. Beni basta istemeyen, benim ihtiyacim varken bana sirtlarini dönen insanlara neden güveneyim? Bana ihtiyaclari olsa onlara neden yardim edeyim? Allah düsürmesin ama onlara güvenmem icin benim onlara tekrar ihtiyacimin olmasi ve bana yardim ettiklerini görmem gerekmez mi?
Her yaptiklari batiyor. Her seylerinde kötü niyet ariyorum.
Su an kizim vs diyorlar ama hic inandirici gelmiyorlar. Yani bastan bizi destekleseler mükemmel bir hayatimiz, aile yapimiz olacakken comak sokuldu…
Istenmeyen gelin oldugumu unutamiyorum.