Merhabalar.
Ben sırf bu konuyu açmak için üye oldum arkadaşlar. Zaman zaman forumdan çok faydalanıyordum ama bu sefer benim bir yoruma ihtiyacım var.
Ben çocuk tedavisi gören 6 yıllık evli bir bayanım 27 yaşındayım. eşimde 27 yaşında. Liseden mezun olduğumdan beri aynı yerde çalışıyorum. Bir muhasebecide sekreterlik yapıyorum. Asgari ücret gelirim var. Sabah 8 akşam 6 çalışma saatim. Artık o kadar yıprandım ki hem iş, hem ev, hemde bu tedavi süreci beni çok yıprattı. Herşeyi koştur koştur yapıyorum. Daha evimin kapısından sakince salına salına girmemişimdir. Hep bi yemek telaşı , temizlik telaşı... İşten çıkarsam eşimin geliriyle çok şükür geçiniriz ama keyfi yaptığımız şeyler, gezip tozmamız olmaz. Kaç yıllık evliyim evime hasret yaşıyorum. Haftasonlarım hep temizlikle geçer şöyle ayaklarımı uzatıp bi keyif yapmış değilim. Yıllık iznim sadece 1 hafta. İşten çıkmayı çok istiyorum. Eşimde bana bırakıyor nasıl mutlu olacaksan onu yap diyor. Şimdi çalışan bayanlar beni daha iyi anlıyacaklardır. Ev hanımlarından özür diliyorum amacım asla onları aşağılamak filan olamaz ama yıllardır çalıştığım için evde oturmak ne demek hiç bilmiyorum. Sanki evde olursam körelicem,sosyal çevrem olmucak, eşim beni sevmicek, eşim dışarda kızlarla yakın olacakmış gibi hissediyorum. Biliyorum çok saçma düşünceler ama bunu düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi. Yardımınıza ihtiyacım var. Evde mutlu olabilirmiyim.
Ev hanımı arkadaşlarıma bakıyorum miss gibi evleri. Hem eşleriyle hem aileleri arkadaşlarıyla çok güzel vakit geçiriyorlar. İçten içe çok kıskanıyorum.
Not: Tekrardan özür diliyorum ev hanımlarının eşi öyle demek filan istemiyorum sadece yıllardır çalıştığım için öyle hissediyorum ben. Benimle alakalı bir durum yani.