İşimden nefret ediyorum, aşırı mutsuzum?

birdelimuallime .!.:

Herkese dışarıdan bakılınca diğer iş kolay geliyor kedi uzanamadığı ete misali elimizdekinin kıymetini bilmiyoruz. Öğretmen olan abim mühendislik okuyup öğretmenlikten istifa etti diyeyim siz anlayın:)
Siz de abim gibi girin sınava öğretmenlik kazanıp atanın geç değil hiçbir şey için daha 27 yaşındasınız gayet okuyup atanırsınız o zaman dimi:))

Genişletmek için tıkla...

De_Beauvoir .!.:

Siz bir öğretmenle evli olduğunuz için bu psikolojiyi yaşıyorsunuz. Eşiniz size yardım ediyormuş, ne güzel. Eşinizin öğretmen olmasının avantajını yaşıyorsunuz. Bir öğretmenin çok fazla tatilleri olduğunu, daha iyi dinlenebildiğini düşünebilirsiniz ancak onca çocukla siz uğraşabilir miydiniz?
İşinizde mutsuz olduğunuzu söylüyorsunuz ancak siz kendinizi işe adapte etmeye çalışmıyorsunuz ki. İş yerindeki arkadaşlarınızla bir akşam kahve içmeye çıkın. Bir sabah arkadaşlarınıza kahvaltı götürün. Kaynaşın bir şekilde. Sizin kafa yapınıza uymuyor diye arkadaş edinmiyorsunuz resmen. Asıl sizin kafa yapınıza uymayan kişilerle arkadaş olun ki farklı bakış açıları görmek sizin de ufkunuzu genişletsin.

Genişletmek için tıkla...

petunya_love .!.:

aynen öyle :) hatta çocuğu erken evlendi, daha yeni torunu oldu.
Yaş itibariyle de sınırdaydı sanırım. Son anda kurtardı diye biliyorum.
Er ya da geç, bu iş nasibinizdeyse bir şekilde oluyor.
Değilse zaten, görevlerinden ihraç edilen çok tanıdığım da var işsizler
Allah gönlünüze göre versin hayırlısyla inşallah kolera9

Genişletmek için tıkla...

matruj1 .!.:

Bence çok şanlısınz ki eşiniz öıretmen ya o da sizin gibi çalışsaydı. Ben de çalışıyorum 8 de işteyim ve haftada sadece bir keç gün 5 de çıkabiliyorum onun dışında genelde 6 yi buluyor ve çoğu zaman haftasonuda çalışıyorum eşimde benim gibi onun birde üstüne gece vardiyaları var. Bırak birbirimizi görmeyi çocukları göremiyoruz hergün her gece bakıcıda büyüyorlar sanki hafta sonu istediğimiz gibi plan yapmak sene de birkaç kere inanın çok nadir haftasonu ben yanlarında olsam babaları olmuyor o olsa ben olmuyorum bazen ikimiz olmuyoruz tüm haftasonu bakıcıda oluyorlar aslında çoğu çalışana göre o kadar şanslısınz ki farkında değilsiniz kıymetini bilin lütfen.

Genişletmek için tıkla...

hicmakam .!.:

bende oyle çalışmk ıstemıyorum ama çalışıyorum.ücretsizdeykende gıyınıp guzel guzel işe gıdenlere özeniyodum .çocuk varken daha zor emın ol.çocuk yokken çalış.bırde evde yetemediğin için dir birşeylere ama bunuda planlı bır şekılde evını duzene sokabılırsın.

Genişletmek için tıkla...

Bitter Ziyagill .!.:

4 ya da 5 te bitseydi mesai daha farklı hissederdiniz muhtemelen. İnşallah geçer...

Genişletmek için tıkla...

damdan .!.:

bu yaştan sonra vs demişsiniz de durun daha çookkkk gençsiniz
sizin yaşınızdayken haftada altı gün çalışırdım 8.30.18.30 hafta içi mesaisi hafta sonu da en az 6 saat
bu minimum mesai tabii 21.00 de işten çıkmak olağandı, hatta pazar günü işe gitmek de
ha bir de haftada en az bir kere şehir dışı vardı
yani akşam 18.30 da işten çok gece otobüse bin ertesi gün gittiğin şehirde çalış akşam otobüse bin gece eve gel ertesi sabah 8.30 da iki günlük iş seni bekler odanda
sabah 5 te eve gelip ertesi gün 8.30 da ofise gittiğim günler çoktur
bakın hafta sonunuz tatil eşinize de tatil
hafta sonu kaçın bir yerlere hazır çocuk da yok dinlenin bol bol
eğer düzenli yardımcınız yoksa alın her hafta en azından yarım gün
evde rutin temizliği yapsın hatta ütü vs de gerekli ise onları da yapsın
siz evde ev işi yapacak kişi olarak görmeyin kendinizi
büyürken kodlanan işleri yapamamak da geriyor sizi evinin hanımı olmak duygunuz bu depresyonu körüklüyor
işe gidilir artan zamanda da eğlenilir daha yeni evlisiniz
ölmeyecek kadar yemek olsa evde yeter
işinizin kıymetini bilin klişe bir laf ama cidden daha ağır şartlarda çalışan milyonlar var

Genişletmek için tıkla...

petunya_love .!.:

güzel planlama.
evet maalesef bize kodlanan işleri yapmadığımız için kendimizi 'beceriksiz' hissediyoruz.
Çalışan kadının evi temiz de olur, yemeği de olur bence.
Sarma olmaz da, çorba salata olur. misal, tepsi tepsi börek açmasak da,
burda çoğu kadın istediği zaman 2 dk. kek çırpabilir bence.

Genişletmek için tıkla...

tulumbachen .!.:

simdi kizicaksin ama
1: daha cok gencsin ve is hayatina yeni "3-4 yilcik" atilmissin
2: yanlis secim, yanlis secim demissin ama neticede isletme okumussun. isletme yani- nereye ceksen gider bence cok güzel bir secim. ben hukuk okudum ve ikinci uni olarak isletmeyi bitirdim. üstüne birde ekonomi ekledim yan gel osman oldu. yani istersen her alanda calisabilirsin- ucu asiri acik bir meslek oldugu icin kendini muhasebeye sartlandirma.
3: davulun sesi uzaktan hos geliyor- bos bos evde oturmak mutlu etmez (ediyor diyenlere ben inanmiyorum). her allahin günü temizlik, ev misafirlikleri, tatli börek yapmak belirli bir zamandan sonra bayiyor. bunalmayan insan bence yoktur- eger varsa gercekden yasamanin anlamini kavramamistir diyorum.
4: asiri negatif bir yapin var. her olumlu önerinin önünü tikamissin- bence bu konuda kendini törpüle

Genişletmek için tıkla...

damdan .!.:

Aslnda sarma da oluyor dolma da
Eve 17.20 de geldim
Menüde pazı sarma ve fırında et vardı
Fırını açtım o ısınırken üstümü değişip elimi yıkadım vs eti terbiyeledim
Pazıları hazırladım içini vs
Pazı küçükmüş iç arttı
Buzluktan yaprak çıkardım
Eti fırına pazıyı ocağa attım
Yaprakları onlar pişerken sardım
Son beş dakikada sofraya salata meze vs ekledim
Arada gidip ev ahalisi ile muhabbet de ettim
Yemeği yedik
Oğlumla derginin verdiği oyunu oynadık o ödev yapıyor ben de irmik helvası kavuruyorum
Eve geleli iki saat olmadı ama bu akşamınki de yarının yemeğinin temeli de hazır
Ama ben 40 yaşındayım ve çocuğum var
Konu sahibi Hayatın başında iki kişi herşey ile doyar
Bunun için canını sıkmaya gerek yok diyorum sadece

Genişletmek için tıkla...

dilemma123 .!.:

Bence ayrıl. Şu an 6.yılımdayım .depresyondayım resmen .hayat enerjim gitti. Bu böyle gidecek

Genişletmek için tıkla...

kolera9 .!.:

Kızlar biraz uzun ama lütfen beni motive edicek bişiler söyleyin çok kötüyüm, biliyorum çoğunuz beni taşlıcaksınız ama ben bir kadın olarak tam gün çalışmaktan nefret ediyorum. 3 yıldır çalışıyorum ve ruhum sömürülmüş gibi hissediyorum resmen. yıllarca ders çalıştım en iyi okullarda okumak iyi bir gelecek için ama bunu için mi çabaladım diyorum kendime hep. 18 yaşında cahilce verilmiş bi karardan dolayı sevmediğim bölümlerden olan işletme okudum, hem de o zamanın en iyi okullarından ankara mülkiye'de. öğretmenliği küçümsüyodum o yaşlarda halbuki çok rahat okuyabilirdim cahillik işte,şimdi eşim öğretmen işini o kadar severek yapıyor ki çok kıskanıyorum. herneyse üni bitti, kpssye hazırlanma sürecinde annem bi takım sağlık sorunları yaşadı ve çok iyi puan almama rağmen kurum sınavlarında başarılı olamadım, o şansım da öyle çöpe gitti. okuduğum bölüme hiçbi zaman ısınamamıştım zaten. iş aramaya başladım, şans eseri gene devlet gibi herşeyi düzenli olan bi kurum başvuruma geri döndü, sabah 8buçuk akşam 6, haftasonları tatil ve yeni mezuna göre çok iyi bi maaşla işe başladım. maddi yönden memnunum ama inanın çok mutsuzum. muhasebe departmanındayım işler çok sıkıcı. yıllarca sabah 9 akşam 6 çalışmak tüm enerjimi bitirdi bu rutin. nefret ediyorum artık işyerindeyken her an orda olmak istemediğimi düşünüyorum. bi de bu sene evlendim, eve gelmem 7yi buluyor, eşim öğretmen benden erken geliyor evin çoğu işi onda olmasına rağmen ben yoruluyorum ya. evimin hiç tadını çıkaramadım evlendiğimden beri. sürekli her şeyi koştur koştur yaşıyorum hele pazar geceleri nefretlik. evimi aşırı özlüyorum. geçen raporluydum 3 gün, hiç evden çıkmadım yemekler yaptım tatlılar yaptım oturdum rahat rahat tv izledim inanın o kadar mutlu oluyorum ki evimde. en azından 4-5 gibi çıksam her şey daha güzel olacak ama bıktım ya. bazı günler izin alıp erken çıkıyorum haftaiçi boş boş dolaşmak market gezmek bile o kadar zevkli geliyor ki. bazı günler rutin kırılsa mesela 2-3 saat haftaiçi boş vaktim bile olsa çok mutlu olucam ama yok bu rutin beni bitirdi. ee çık o zaman diyeceksiniz, yeni evlendim eşimin maaşı çok iyi değil mecburen çalışmak zorundayım ve herkes yıllarca beni okudu etti çalışmak istemiyor diye baskılıyor,yok boşuna mı üniversite okudun bilmem ne, işten çıksam tüm arkadaşlarım dalga geçer ailem tarafından boşuna mı okuttuk diye taşlanırım. yanlış bölüm okumuşum napabilirim? çalışmayı sevmiyo değilim ama tam gün olmuyor ya, yarım gün vs çalışmak biraz daha erken çıkmak istiyorum sadece. eşim öğretmen şu an sömestr tatilinde mesela kendimi çok suçluyorum öğretmenlik okumadım diye, 2 haftalık tatil başka hangi işte var ya? ve yazın 2 ay daha tatil, insan tamamen yenilenir enerji depolar ama benim sadece 14 gün tatilim var. işim kurum ve maaş olarak çok çok iyi yerinde olmak isteyen binlerce insan var diyolar kime derdimi anlatsam. ama nefret ediyorum her an her saniye, işyerim açık ofis benim masamda tam ayak altında,sürekli bi gürültü sürekli birileri geçiyor yanımdan, ekranım herkese açık, arkamda müdür oturuyor zaten dorudürüst internete bile bakamıyorum çok bunalıyorum çok saniyeleri sayıyorum, iş arkadaşlarımla kafa yapımız çok farklı, iyi anlaşıyoruz ama sadece iş arkadaşlığı yani, kendimi oraya ait hissedemiyorum olmuyor. devlete girsem gene aynı çalışma saatleri hem de kpssyi kaldıracak enerjim yok , tekrar bi üniversite okucak ne maddi ne manevi gücüm de yok, napayım ben kızlar depresyonun dibine doğru sürükleniyorum ya? tek istediğim biraz daha az çalışma saatleri ve mutlu hissedeceğim bi ortam ya:/ bakıyorum mesela benden düşük puanla hasbelkader bi yer tutturan laborant, okul öncesi vs öğretmen arkadaşlarım vs inanılmaz rahatlar 3-4'te işleri bitiyor. Haftaiçi koşturmaca olmadan evde rahat rahat uyuyup kahvaltı edip takılmayı, market dolanmayı bile özlüyorum, 27 yaşındayım sanki hayatım işe girdiğimde yani 24 yaşımda bitmiş gibi hissediyorum, çok özlüyorum o zamanlarımı ..onca okumaya karşılığı bu mu , benim hayatım böyle mi geçecek ?lütfen bana akıl verin

Genişletmek için tıkla...

kolera9 .!.:

Kızlar biraz uzun ama lütfen beni motive edicek bişiler söyleyin çok kötüyüm, biliyorum çoğunuz beni taşlıcaksınız ama ben bir kadın olarak tam gün çalışmaktan nefret ediyorum. 3 yıldır çalışıyorum ve ruhum sömürülmüş gibi hissediyorum resmen. yıllarca ders çalıştım en iyi okullarda okumak iyi bir gelecek için ama bunu için mi çabaladım diyorum kendime hep. 18 yaşında cahilce verilmiş bi karardan dolayı sevmediğim bölümlerden olan işletme okudum, hem de o zamanın en iyi okullarından ankara mülkiye'de. öğretmenliği küçümsüyodum o yaşlarda halbuki çok rahat okuyabilirdim cahillik işte,şimdi eşim öğretmen işini o kadar severek yapıyor ki çok kıskanıyorum. herneyse üni bitti, kpssye hazırlanma sürecinde annem bi takım sağlık sorunları yaşadı ve çok iyi puan almama rağmen kurum sınavlarında başarılı olamadım, o şansım da öyle çöpe gitti. okuduğum bölüme hiçbi zaman ısınamamıştım zaten. iş aramaya başladım, şans eseri gene devlet gibi herşeyi düzenli olan bi kurum başvuruma geri döndü, sabah 8buçuk akşam 6, haftasonları tatil ve yeni mezuna göre çok iyi bi maaşla işe başladım. maddi yönden memnunum ama inanın çok mutsuzum. muhasebe departmanındayım işler çok sıkıcı. yıllarca sabah 9 akşam 6 çalışmak tüm enerjimi bitirdi bu rutin. nefret ediyorum artık işyerindeyken her an orda olmak istemediğimi düşünüyorum. bi de bu sene evlendim, eve gelmem 7yi buluyor, eşim öğretmen benden erken geliyor evin çoğu işi onda olmasına rağmen ben yoruluyorum ya. evimin hiç tadını çıkaramadım evlendiğimden beri. sürekli her şeyi koştur koştur yaşıyorum hele pazar geceleri nefretlik. evimi aşırı özlüyorum. geçen raporluydum 3 gün, hiç evden çıkmadım yemekler yaptım tatlılar yaptım oturdum rahat rahat tv izledim inanın o kadar mutlu oluyorum ki evimde. en azından 4-5 gibi çıksam her şey daha güzel olacak ama bıktım ya. bazı günler izin alıp erken çıkıyorum haftaiçi boş boş dolaşmak market gezmek bile o kadar zevkli geliyor ki. bazı günler rutin kırılsa mesela 2-3 saat haftaiçi boş vaktim bile olsa çok mutlu olucam ama yok bu rutin beni bitirdi. ee çık o zaman diyeceksiniz, yeni evlendim eşimin maaşı çok iyi değil mecburen çalışmak zorundayım ve herkes yıllarca beni okudu etti çalışmak istemiyor diye baskılıyor,yok boşuna mı üniversite okudun bilmem ne, işten çıksam tüm arkadaşlarım dalga geçer ailem tarafından boşuna mı okuttuk diye taşlanırım. yanlış bölüm okumuşum napabilirim? çalışmayı sevmiyo değilim ama tam gün olmuyor ya, yarım gün vs çalışmak biraz daha erken çıkmak istiyorum sadece. eşim öğretmen şu an sömestr tatilinde mesela kendimi çok suçluyorum öğretmenlik okumadım diye, 2 haftalık tatil başka hangi işte var ya? ve yazın 2 ay daha tatil, insan tamamen yenilenir enerji depolar ama benim sadece 14 gün tatilim var. işim kurum ve maaş olarak çok çok iyi yerinde olmak isteyen binlerce insan var diyolar kime derdimi anlatsam. ama nefret ediyorum her an her saniye, işyerim açık ofis benim masamda tam ayak altında,sürekli bi gürültü sürekli birileri geçiyor yanımdan, ekranım herkese açık, arkamda müdür oturuyor zaten dorudürüst internete bile bakamıyorum çok bunalıyorum çok saniyeleri sayıyorum, iş arkadaşlarımla kafa yapımız çok farklı, iyi anlaşıyoruz ama sadece iş arkadaşlığı yani, kendimi oraya ait hissedemiyorum olmuyor. devlete girsem gene aynı çalışma saatleri hem de kpssyi kaldıracak enerjim yok , tekrar bi üniversite okucak ne maddi ne manevi gücüm de yok, napayım ben kızlar depresyonun dibine doğru sürükleniyorum ya? tek istediğim biraz daha az çalışma saatleri ve mutlu hissedeceğim bi ortam ya:/ bakıyorum mesela benden düşük puanla hasbelkader bi yer tutturan laborant, okul öncesi vs öğretmen arkadaşlarım vs inanılmaz rahatlar 3-4'te işleri bitiyor. Haftaiçi koşturmaca olmadan evde rahat rahat uyuyup kahvaltı edip takılmayı, market dolanmayı bile özlüyorum, 27 yaşındayım sanki hayatım işe girdiğimde yani 24 yaşımda bitmiş gibi hissediyorum, çok özlüyorum o zamanlarımı ..onca okumaya karşılığı bu mu , benim hayatım böyle mi geçecek ?lütfen bana akıl verin

Genişletmek için tıkla...

kolera9 .!.:

Kızlar biraz uzun ama lütfen beni motive edicek bişiler söyleyin çok kötüyüm, biliyorum çoğunuz beni taşlıcaksınız ama ben bir kadın olarak tam gün çalışmaktan nefret ediyorum. 3 yıldır çalışıyorum ve ruhum sömürülmüş gibi hissediyorum resmen. yıllarca ders çalıştım en iyi okullarda okumak iyi bir gelecek için ama bunu için mi çabaladım diyorum kendime hep. 18 yaşında cahilce verilmiş bi karardan dolayı sevmediğim bölümlerden olan işletme okudum, hem de o zamanın en iyi okullarından ankara mülkiye'de. öğretmenliği küçümsüyodum o yaşlarda halbuki çok rahat okuyabilirdim cahillik işte,şimdi eşim öğretmen işini o kadar severek yapıyor ki çok kıskanıyorum. herneyse üni bitti, kpssye hazırlanma sürecinde annem bi takım sağlık sorunları yaşadı ve çok iyi puan almama rağmen kurum sınavlarında başarılı olamadım, o şansım da öyle çöpe gitti. okuduğum bölüme hiçbi zaman ısınamamıştım zaten. iş aramaya başladım, şans eseri gene devlet gibi herşeyi düzenli olan bi kurum başvuruma geri döndü, sabah 8buçuk akşam 6, haftasonları tatil ve yeni mezuna göre çok iyi bi maaşla işe başladım. maddi yönden memnunum ama inanın çok mutsuzum. muhasebe departmanındayım işler çok sıkıcı. yıllarca sabah 9 akşam 6 çalışmak tüm enerjimi bitirdi bu rutin. nefret ediyorum artık işyerindeyken her an orda olmak istemediğimi düşünüyorum. bi de bu sene evlendim, eve gelmem 7yi buluyor, eşim öğretmen benden erken geliyor evin çoğu işi onda olmasına rağmen ben yoruluyorum ya. evimin hiç tadını çıkaramadım evlendiğimden beri. sürekli her şeyi koştur koştur yaşıyorum hele pazar geceleri nefretlik. evimi aşırı özlüyorum. geçen raporluydum 3 gün, hiç evden çıkmadım yemekler yaptım tatlılar yaptım oturdum rahat rahat tv izledim inanın o kadar mutlu oluyorum ki evimde. en azından 4-5 gibi çıksam her şey daha güzel olacak ama bıktım ya. bazı günler izin alıp erken çıkıyorum haftaiçi boş boş dolaşmak market gezmek bile o kadar zevkli geliyor ki. bazı günler rutin kırılsa mesela 2-3 saat haftaiçi boş vaktim bile olsa çok mutlu olucam ama yok bu rutin beni bitirdi. ee çık o zaman diyeceksiniz, yeni evlendim eşimin maaşı çok iyi değil mecburen çalışmak zorundayım ve herkes yıllarca beni okudu etti çalışmak istemiyor diye baskılıyor,yok boşuna mı üniversite okudun bilmem ne, işten çıksam tüm arkadaşlarım dalga geçer ailem tarafından boşuna mı okuttuk diye taşlanırım. yanlış bölüm okumuşum napabilirim? çalışmayı sevmiyo değilim ama tam gün olmuyor ya, yarım gün vs çalışmak biraz daha erken çıkmak istiyorum sadece. eşim öğretmen şu an sömestr tatilinde mesela kendimi çok suçluyorum öğretmenlik okumadım diye, 2 haftalık tatil başka hangi işte var ya? ve yazın 2 ay daha tatil, insan tamamen yenilenir enerji depolar ama benim sadece 14 gün tatilim var. işim kurum ve maaş olarak çok çok iyi yerinde olmak isteyen binlerce insan var diyolar kime derdimi anlatsam. ama nefret ediyorum her an her saniye, işyerim açık ofis benim masamda tam ayak altında,sürekli bi gürültü sürekli birileri geçiyor yanımdan, ekranım herkese açık, arkamda müdür oturuyor zaten dorudürüst internete bile bakamıyorum çok bunalıyorum çok saniyeleri sayıyorum, iş arkadaşlarımla kafa yapımız çok farklı, iyi anlaşıyoruz ama sadece iş arkadaşlığı yani, kendimi oraya ait hissedemiyorum olmuyor. devlete girsem gene aynı çalışma saatleri hem de kpssyi kaldıracak enerjim yok , tekrar bi üniversite okucak ne maddi ne manevi gücüm de yok, napayım ben kızlar depresyonun dibine doğru sürükleniyorum ya? tek istediğim biraz daha az çalışma saatleri ve mutlu hissedeceğim bi ortam ya:/ bakıyorum mesela benden düşük puanla hasbelkader bi yer tutturan laborant, okul öncesi vs öğretmen arkadaşlarım vs inanılmaz rahatlar 3-4'te işleri bitiyor. Haftaiçi koşturmaca olmadan evde rahat rahat uyuyup kahvaltı edip takılmayı, market dolanmayı bile özlüyorum, 27 yaşındayım sanki hayatım işe girdiğimde yani 24 yaşımda bitmiş gibi hissediyorum, çok özlüyorum o zamanlarımı ..onca okumaya karşılığı bu mu , benim hayatım böyle mi geçecek ?lütfen bana akıl verin

Genişletmek için tıkla...

joeytribbiani .!.:

İşinden şikayetçi olan herkesin öğretmen olmak istemesi de yani...O kadar kek bir meslek mi görünüyor dışardan bakınca anlamıyorum ki.Sürekli çocuk gürültüsüne maruz kalıyorsunuz öğretmenlikte de.İnsanla uğraşmak evraklarla faturalarla uğraşmaktan daha zordur emin olun.İşinizin olumlu yönlerini düşünün ve başkalarıyla kendi hayatınızı kıyaslamayı bırakın derim.O kıyaslamalar sizi mutsuz ediyor çok.

Genişletmek için tıkla...

inanna gg .!.:

Hakikaten kimse ogretmenlerin calisirken neler yaşadığini gündeme getirmiyor. Varsa yoksa tatil tatil.


Ben ortaokulda ogretmenim, cocuklar hic sormadiklari gun bile bin tane soru soruyorlar, her birini ayri ayri değerlendirip cevaplandiriyorum, hic birini geri cevirmemeye calisirken kafam kazana dönüyor.


Eve geldigimde esimle cogu zaman bana soru sorma, bazi kararlari da sen ver diye kavga ediyorum, oysa eşinin seni onemsedigi icin senin fikirlerini almak istemesi ne güzel bir durum degil mi

Okuldan "erken"den cikip eve geldigimde en az iki saat kafami dinlemem gerekiyor yani, evde evrak, sinav hazirlayip bunlari okumam da cabası.

Göründüğü kadar kek degil yani meslegimiz arkadasim, valla bak :)

Genişletmek için tıkla...

kolera9 .!.:

Kızlar biraz uzun ama lütfen beni motive edicek bişiler söyleyin çok kötüyüm, biliyorum çoğunuz beni taşlıcaksınız ama ben bir kadın olarak tam gün çalışmaktan nefret ediyorum. 3 yıldır çalışıyorum ve ruhum sömürülmüş gibi hissediyorum resmen. yıllarca ders çalıştım en iyi okullarda okumak iyi bir gelecek için ama bunu için mi çabaladım diyorum kendime hep. 18 yaşında cahilce verilmiş bi karardan dolayı sevmediğim bölümlerden olan işletme okudum, hem de o zamanın en iyi okullarından ankara mülkiye'de. öğretmenliği küçümsüyodum o yaşlarda halbuki çok rahat okuyabilirdim cahillik işte,şimdi eşim öğretmen işini o kadar severek yapıyor ki çok kıskanıyorum. herneyse üni bitti, kpssye hazırlanma sürecinde annem bi takım sağlık sorunları yaşadı ve çok iyi puan almama rağmen kurum sınavlarında başarılı olamadım, o şansım da öyle çöpe gitti. okuduğum bölüme hiçbi zaman ısınamamıştım zaten. iş aramaya başladım, şans eseri gene devlet gibi herşeyi düzenli olan bi kurum başvuruma geri döndü, sabah 8buçuk akşam 6, haftasonları tatil ve yeni mezuna göre çok iyi bi maaşla işe başladım. maddi yönden memnunum ama inanın çok mutsuzum. muhasebe departmanındayım işler çok sıkıcı. yıllarca sabah 9 akşam 6 çalışmak tüm enerjimi bitirdi bu rutin. nefret ediyorum artık işyerindeyken her an orda olmak istemediğimi düşünüyorum. bi de bu sene evlendim, eve gelmem 7yi buluyor, eşim öğretmen benden erken geliyor evin çoğu işi onda olmasına rağmen ben yoruluyorum ya. evimin hiç tadını çıkaramadım evlendiğimden beri. sürekli her şeyi koştur koştur yaşıyorum hele pazar geceleri nefretlik. evimi aşırı özlüyorum. geçen raporluydum 3 gün, hiç evden çıkmadım yemekler yaptım tatlılar yaptım oturdum rahat rahat tv izledim inanın o kadar mutlu oluyorum ki evimde. en azından 4-5 gibi çıksam her şey daha güzel olacak ama bıktım ya. bazı günler izin alıp erken çıkıyorum haftaiçi boş boş dolaşmak market gezmek bile o kadar zevkli geliyor ki. bazı günler rutin kırılsa mesela 2-3 saat haftaiçi boş vaktim bile olsa çok mutlu olucam ama yok bu rutin beni bitirdi. ee çık o zaman diyeceksiniz, yeni evlendim eşimin maaşı çok iyi değil mecburen çalışmak zorundayım ve herkes yıllarca beni okudu etti çalışmak istemiyor diye baskılıyor,yok boşuna mı üniversite okudun bilmem ne, işten çıksam tüm arkadaşlarım dalga geçer ailem tarafından boşuna mı okuttuk diye taşlanırım. yanlış bölüm okumuşum napabilirim? çalışmayı sevmiyo değilim ama tam gün olmuyor ya, yarım gün vs çalışmak biraz daha erken çıkmak istiyorum sadece. eşim öğretmen şu an sömestr tatilinde mesela kendimi çok suçluyorum öğretmenlik okumadım diye, 2 haftalık tatil başka hangi işte var ya? ve yazın 2 ay daha tatil, insan tamamen yenilenir enerji depolar ama benim sadece 14 gün tatilim var. işim kurum ve maaş olarak çok çok iyi yerinde olmak isteyen binlerce insan var diyolar kime derdimi anlatsam. ama nefret ediyorum her an her saniye, işyerim açık ofis benim masamda tam ayak altında,sürekli bi gürültü sürekli birileri geçiyor yanımdan, ekranım herkese açık, arkamda müdür oturuyor zaten dorudürüst internete bile bakamıyorum çok bunalıyorum çok saniyeleri sayıyorum, iş arkadaşlarımla kafa yapımız çok farklı, iyi anlaşıyoruz ama sadece iş arkadaşlığı yani, kendimi oraya ait hissedemiyorum olmuyor. devlete girsem gene aynı çalışma saatleri hem de kpssyi kaldıracak enerjim yok , tekrar bi üniversite okucak ne maddi ne manevi gücüm de yok, napayım ben kızlar depresyonun dibine doğru sürükleniyorum ya? tek istediğim biraz daha az çalışma saatleri ve mutlu hissedeceğim bi ortam ya:/ bakıyorum mesela benden düşük puanla hasbelkader bi yer tutturan laborant, okul öncesi vs öğretmen arkadaşlarım vs inanılmaz rahatlar 3-4'te işleri bitiyor. Haftaiçi koşturmaca olmadan evde rahat rahat uyuyup kahvaltı edip takılmayı, market dolanmayı bile özlüyorum, 27 yaşındayım sanki hayatım işe girdiğimde yani 24 yaşımda bitmiş gibi hissediyorum, çok özlüyorum o zamanlarımı ..onca okumaya karşılığı bu mu , benim hayatım böyle mi geçecek ?lütfen bana akıl verin

Genişletmek için tıkla...