- 2 Ağustos 2013
- 4.102
- 3.874
- 448
valla böyle bir konuyu yorumlarıyla tek tek okumak isterdim sadece göz gezdirebildim bazı yorumlara, bende de var 2 çocuk büyük 10 yaşında ufaklık 10 aylık annem bakıyor şuan ,sonrasında kreşe vereceğim ,muhtemelen seneye olur bu,benimde 20 yıllık bir çalışma hayatım var benim tek artım zorlada olsa bir ev aldık benim zorlamalarımla ,eşime kalsa özel sektörde işimizin garantisi yok diye 10 yıl hiç birşeye dokunmadan geçti ,en sonunda pes etti şuan çocuklarıma bırakabileceğim bir ev aldık biz çok sıkıntı çektik onlar çekmesin kafasındayız,kredi borcunu bitirmek amaç ,sizde çalışıyorum ama ortada bir şey yok diyorsunuz ,20 yıl az bir zaman değil neden bir girişim içinde bulunmadınız?kiradasınız sanırım, amaç olmazsa araç hiç bir işe yaramaz,benimde işim ile ilgili çok şükür bir sıkıntım yok lakin eşimin var işten çıkartılma olursa evin bütün yükü bana kalacak ,hayat müşterek ,evet benimde çevremde çalışmayıp herşeye sahip birsürü insan var ama inan hiç umurumda değil benim hedeflerim var ,4 yıl sonra primlerim doluyor ,emekliliğim var,çocuklarımın daha rahat büyüyeceği her türlü masraflarını karşılayabilecek anneleri var,doğum iznimde bile ev kabus gibi geldi tek güzel şey çocuklarımın yanında olmaktı ,hergün ev işi tv,ortalık topla,yemek yap e ben bunları çalışırkende yapıyorum,bir düzenim var sonuçta ne biliyim uzun lafın kısası yerinizde olsam asla işimi bırakmazdım belkide işinize ,htiyacı olan yerinizde olmak isteyen çok insan var bunu düşünün önce, çocuklar aynı yaşta kalmayacak büyüyünce anne iyiki işten ayrılıp yanımda kaldın demiyorlar,bana şunu al bana bunu al,sürekli isteklerle geliyorlar.
Benim eski sitedede alt komşum öğretmendi zaten yarim gün çalişiyordu birde annesi hergün sabahtan gelip akşam kocasi gelene kadar hem çocuklara bakip hem büyuk çocugu okula birakip hemde evin işini yapiyordu ama kadin öyle azimliydiki bunlari yaparken bi görseniz annesi değil yardimcisi sanirdiniz. Bence maaşinin yarisini annesine veriyordu öyle tahmin ediyorum yoksa kimsenin annesi bu dünyada öyle canla başla çalişmaz:)Şanslısınız o zaman.
Ben 08:30 - 17:20 gibi veriyorum.
Bizimkisi özel.
Keşke yakınımda devlet olsa, dediğiniz gibi masrafımız azalır.
Nasip kısmet.
Şimdi sanırım tekrar bakıcı bulma yoluna gideceğim.
Ekstra masraf olacak ama napalım.
Annem idareten bakıyor sonuçta, maksat bizim yükümüz biraz hafiflesin ve sakin kafa ile yeni birini bulalım.
İşiniz ile ilgili bi sıkıntınız Yok biraz tükenmişlik sendromu sizinki. Bende 12 yıldır çalışıyorum ve ara ara düşünüyorum böyle şeyler..sonra geçiyor..Merhabalar hanımlar,
Yine bir derdim var, yine kafam karman çurman.
Son zamanlarda zaten olanlar, yaşananlar, beni çok kötü etkilediğinden.
Sağlıklı düşünemiyorum.
2 tane oğlum var, biri 2 yaşına girecek, diğeri de 5 yaşına.
Çalışıyorum, yıllardan beri çalışıyorum, 21-22 senelik bir iş hayatım var.
O kadar yorgun hissediyorum ki son zamanlarda kendimi.
Hem psikolojikman hem de bedenen.
İşi bırakmayı düşündüren sebeplerim çok.
Şu anda ufak oğluma bir bakıcı bulmak gibi bir arayışımın olmaması başta geliyor.
Önceki bakıcıdan ağzım yandı, ondan öncekinden de sorunlar yaşamıştık.
Annem şu an (şimdilik) idare ediyor bizi, ancak annem tam sağlıklı değil bana göre.
Benim için eve her gittiğim gün bir kaos, ne kendi düzenim var ne temizliğim ve ben takıntılı bir insanım.
Annem sağolsun her zaman açığımı kapatmaya çalışmıştır, elinden geldiğince.
Ancak ona da yüklenmek istemiyorum, bakıcı buluruz umuduyla annem idare ediyor şu an.
Fakat ben yeni birine güvenebileceğimi sanmıyorum, çocuğumu da yabancı ellere teslim etmek istemiyorum.
En büyük iş bırakma nedenim bu.
Hem çocuğum bensiz büyüyor diye üzülmem, hem de artık annemin idare edebileceğini düşünmemem.
Diğer yandan büyük oğlum kreşe gidiyor zaten.
Eğer işi bırakırsam, bir süre daha kreşe gidecek ve belki maddi anlamda yetersiz olacağımızdan onu artık kreşe gönderemeyeceğiz.
Kreş oğluma çok iyi geldi, her anlamda gelişimini görüyorum.
Bu beni sevindiriyor ve onu bu eğitimden mahrum bırakacak olmak beni üzüyor.
Kirada oturuyoruz.
Yakın zamanda ev alma planlarımız yok.
Kredilerin durumları ortada, emlak fiyatları aldı başını gidiyor zaten.
Sanırım kendi evimizin sahibi olmak hayal gibi birşey şu an bizim için.
İlerde ne gösterir zaman bilinmez tabii.
Kirada olmasaydık zaten bu kadar düşünmezdim işi bırakmalı mıyım diye.
Bir diğer neden ise, etrafıma bakıyorum, ömrü boyunca hiç çalışmamış kadınlar var.
Bunu eksi olarak söylemiyorum, hiç çalışma hayatı olmamış ancak ne kadar maddi sıkıntı yaşasalarsa bir şekilde çorbalarını kaynatmış aileler var.
Misal eşimin abisi çalışmıyor, eltim çalışmıyor, 1 tane çocukları var, hatta 1 tane köpekleri var.
Tencereleri nasıl kaynıyor benim de aklım almıyor gerçekten.
Hiç bir şeylerinden mahrum değiller.
Koltuklarını yeni kaplattı mesela, eşinin ve kendisinin elinde akıllı telefon mevcut, çocuklarında İpad var.
Filan gibi.
Eşimin ailesi (anne-babası) onları destekliyor farkındayım ve gerçekten gözüm yok Allah daha çok versin daha çok desteklesinler.
Ama benim zoruma giden ben yıllarca çalışarak birşeyleri edindim ve hiç hazır verilen birşeyim olmadı.
Şimdi bakıyorum da, herkes ne kadar yardımsever, bir tek bize karşı öyle değiller.
Karnım burnumda işe geldiğim günler geliyor aklıma ve eşimin abisinin bu kadar umarsızca çalışmamasını görüyorum, bazen diyorum elin delisi ben miyim?
Niye bu kadar kaygılanıyorum? Neden bu kadar kafaya takıyorum?
Evimin hanımı olmak varken neden bu kadar kendimi hırpalıyorum?
Son zamanlardaki derdim bu.
Sağlıklı düşünemiyorum ve moralim çok bozuk.
İşler zaten sakin, malum son yaşananlar piyasadaki bir çok firmayı etkiledi.
Ancak benim yerim sağlam, bana çık diyen yok, olumsuz bir konu yok iş hayatımda.
Kişisel hayatım beni yoruyor ve artık iş hayatını kaldıramaz hale geliyorum sanırım.
Bu yorgunluk hem bedenimde fiziki olarak hissediyorum hem de ruhumda.
Ne enerjim var, ne de bir tebessüm suratımda.
Hayatımdan bezgin bir şekilde yaşıyormuşum gibiyim.
Her gün yataktan kendimi kazıyarak çıkartıyorum ki bu böyle değildi 5-6 ay öncesine kadar.
Çalışmadan gününü tamamlayan insanları gözümün önüne getirdikçe çalışmak zor gelmeye başladı sanırım bana.
Çocuklarımın hayatlarından çaldığımı, eşime yeterince özeni gösteremediğimi düşünmeye başladım iyiden iyiye.
Evime düzenimi verebilecekken, yıllardan beri (çocuklar oldu olalı) benim haricimde herkesin benim evimde düzeni var (bakıcı, annem, kayınvalide).
Kendim haricinde herkes bir şekilde evime düzen sağladı bir ben sağlayamadım gibi hissediyorum.
Sanki evimi, özümseyemeyerek yaşıyorum.
Duygularımı dile getirmek benim için zor gerçekten.
Sanırım bir psikolog yardımı bile almayı düşüneceğim.
Kafam o kadar karışık ve yoğun.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim, umarım anlamışsınızdır anlatmak istediğimi.
Bazen ben bile kendimi anlayamıyorum çünkü.
İşi bırakmak istemekte haklı mıyım?
Sizce herşeyi göze alıp, maddi sorunlar ile karşılaşmayı bile göze alıp evimde çocuklarımın başında olmalı mıyım?
Eşim bu konuda kararı tamamen bana bıraktı.
Bana dediği tek şey "gün 1 den beri çalışmak veya çalışmamak konusunda özgürsün, bu tamamen senin tercihin, hangi eş istemez ki karısı sıcacık evinde otursun, çocuklarını büyütsün... maddi sorunlar yaşarız, yaşamayız değil ama benim de adam olup evime bakmam lazım..."
Merhabalar hanımlar,
Yine bir derdim var, yine kafam karman çurman.
Son zamanlarda zaten olanlar, yaşananlar, beni çok kötü etkilediğinden.
Sağlıklı düşünemiyorum.
2 tane oğlum var, biri 2 yaşına girecek, diğeri de 5 yaşına.
Çalışıyorum, yıllardan beri çalışıyorum, 21-22 senelik bir iş hayatım var.
O kadar yorgun hissediyorum ki son zamanlarda kendimi.
Hem psikolojikman hem de bedenen.
İşi bırakmayı düşündüren sebeplerim çok.
Şu anda ufak oğluma bir bakıcı bulmak gibi bir arayışımın olmaması başta geliyor.
Önceki bakıcıdan ağzım yandı, ondan öncekinden de sorunlar yaşamıştık.
Annem şu an (şimdilik) idare ediyor bizi, ancak annem tam sağlıklı değil bana göre.
Benim için eve her gittiğim gün bir kaos, ne kendi düzenim var ne temizliğim ve ben takıntılı bir insanım.
Annem sağolsun her zaman açığımı kapatmaya çalışmıştır, elinden geldiğince.
Ancak ona da yüklenmek istemiyorum, bakıcı buluruz umuduyla annem idare ediyor şu an.
Fakat ben yeni birine güvenebileceğimi sanmıyorum, çocuğumu da yabancı ellere teslim etmek istemiyorum.
En büyük iş bırakma nedenim bu.
Hem çocuğum bensiz büyüyor diye üzülmem, hem de artık annemin idare edebileceğini düşünmemem.
Diğer yandan büyük oğlum kreşe gidiyor zaten.
Eğer işi bırakırsam, bir süre daha kreşe gidecek ve belki maddi anlamda yetersiz olacağımızdan onu artık kreşe gönderemeyeceğiz.
Kreş oğluma çok iyi geldi, her anlamda gelişimini görüyorum.
Bu beni sevindiriyor ve onu bu eğitimden mahrum bırakacak olmak beni üzüyor.
Kirada oturuyoruz.
Yakın zamanda ev alma planlarımız yok.
Kredilerin durumları ortada, emlak fiyatları aldı başını gidiyor zaten.
Sanırım kendi evimizin sahibi olmak hayal gibi birşey şu an bizim için.
İlerde ne gösterir zaman bilinmez tabii.
Kirada olmasaydık zaten bu kadar düşünmezdim işi bırakmalı mıyım diye.
Bir diğer neden ise, etrafıma bakıyorum, ömrü boyunca hiç çalışmamış kadınlar var.
Bunu eksi olarak söylemiyorum, hiç çalışma hayatı olmamış ancak ne kadar maddi sıkıntı yaşasalarsa bir şekilde çorbalarını kaynatmış aileler var.
Misal eşimin abisi çalışmıyor, eltim çalışmıyor, 1 tane çocukları var, hatta 1 tane köpekleri var.
Tencereleri nasıl kaynıyor benim de aklım almıyor gerçekten.
Hiç bir şeylerinden mahrum değiller.
Koltuklarını yeni kaplattı mesela, eşinin ve kendisinin elinde akıllı telefon mevcut, çocuklarında İpad var.
Filan gibi.
Eşimin ailesi (anne-babası) onları destekliyor farkındayım ve gerçekten gözüm yok Allah daha çok versin daha çok desteklesinler.
Ama benim zoruma giden ben yıllarca çalışarak birşeyleri edindim ve hiç hazır verilen birşeyim olmadı.
Şimdi bakıyorum da, herkes ne kadar yardımsever, bir tek bize karşı öyle değiller.
Karnım burnumda işe geldiğim günler geliyor aklıma ve eşimin abisinin bu kadar umarsızca çalışmamasını görüyorum, bazen diyorum elin delisi ben miyim?
Niye bu kadar kaygılanıyorum? Neden bu kadar kafaya takıyorum?
Evimin hanımı olmak varken neden bu kadar kendimi hırpalıyorum?
Son zamanlardaki derdim bu.
Sağlıklı düşünemiyorum ve moralim çok bozuk.
İşler zaten sakin, malum son yaşananlar piyasadaki bir çok firmayı etkiledi.
Ancak benim yerim sağlam, bana çık diyen yok, olumsuz bir konu yok iş hayatımda.
Kişisel hayatım beni yoruyor ve artık iş hayatını kaldıramaz hale geliyorum sanırım.
Bu yorgunluk hem bedenimde fiziki olarak hissediyorum hem de ruhumda.
Ne enerjim var, ne de bir tebessüm suratımda.
Hayatımdan bezgin bir şekilde yaşıyormuşum gibiyim.
Her gün yataktan kendimi kazıyarak çıkartıyorum ki bu böyle değildi 5-6 ay öncesine kadar.
Çalışmadan gününü tamamlayan insanları gözümün önüne getirdikçe çalışmak zor gelmeye başladı sanırım bana.
Çocuklarımın hayatlarından çaldığımı, eşime yeterince özeni gösteremediğimi düşünmeye başladım iyiden iyiye.
Evime düzenimi verebilecekken, yıllardan beri (çocuklar oldu olalı) benim haricimde herkesin benim evimde düzeni var (bakıcı, annem, kayınvalide).
Kendim haricinde herkes bir şekilde evime düzen sağladı bir ben sağlayamadım gibi hissediyorum.
Sanki evimi, özümseyemeyerek yaşıyorum.
Duygularımı dile getirmek benim için zor gerçekten.
Sanırım bir psikolog yardımı bile almayı düşüneceğim.
Kafam o kadar karışık ve yoğun.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim, umarım anlamışsınızdır anlatmak istediğimi.
Bazen ben bile kendimi anlayamıyorum çünkü.
İşi bırakmak istemekte haklı mıyım?
Sizce herşeyi göze alıp, maddi sorunlar ile karşılaşmayı bile göze alıp evimde çocuklarımın başında olmalı mıyım?
Eşim bu konuda kararı tamamen bana bıraktı.
Bana dediği tek şey "gün 1 den beri çalışmak veya çalışmamak konusunda özgürsün, bu tamamen senin tercihin, hangi eş istemez ki karısı sıcacık evinde otursun, çocuklarını büyütsün... maddi sorunlar yaşarız, yaşamayız değil ama benim de adam olup evime bakmam lazım..."
Benim çocuğum filan yok ama hergun 12 de yatıp uykumu alamasam ben de kendimi kazıyarak çıkardım yataktan.Evet iş hayatım ile bir sıkıntım yok, çalıştığım ortam düzgün.
Sorunlu bir çalışma ortamım olmadığından acaba doğru karar mı veriyorum diye düşünüyorum.
Ancak aşırı yorgun bünyem.
Sabahları kalkmak ayrı sorun, çocukların ihtiyaçlarına koşturmaktan, gece saat 12:00'den evvel yatamıyoruz.
Bu da haliyle beni yoruyor.
Eltim çalışmıyor ben niye çalışıyor derdinde değilim.
Ben onu bir örnek olarak verdim.
Çalışmadan insanlar bir şekilde hayatlarını idame ettiriyorlar, ancak ben neden yıllardır kendimi hırpalıyorum demek istedim.
Eltim değil bu X biri de olabilirdi.
Yakınımda olan bir örnek olduğu için o şekilde belirttim.
Kısaca bu kadar kendimi yıpratmaya ve çocuklarımın düzeni dışında kalmaya değer mi?
Asıl derdim ve sıkıntım bu sanırım.
Doğru diyon canım gerçekten de zor oluyo. Ben de hep kendi paramdan harcıyorum iki sene ücretsiz izinde olcam ama para ver diyemem yani kendimi biliyorum yıllardır aralıksız çalıştım. Bence konu sahibi bize de yardım ederler diyo ama kabul edemezCanim ücretsiz izindeyim.Eşimin ek kredi kartı bende ve gün içinde yaptığım harcamayı soran biri değildir eşim.Oglenleri eve kendim ve bebeğim için yemek söylememi tembihler filan.Ama ben bu adamdan harçlık isteyemiyorum.Gucume gidiyor.Resmen onun teklif etmesi için bekliyorum.Belli bir yasa kadar çalışmış insanin eşi de olsa başkasından para istemesi zor oluyor.
Canım benim çalışma saatlerini azaltsan olmuyormu ben mesela haftada 25 saat çalışıyorum 2 oğlum var onları okula bırakıyorum ve Office geçiyorum 8 gibi orda oluyorum 13:30 da tekrar çocukları alıp eve dönüyorum,böyle çok rahat.Merhabalar hanımlar,
Yine bir derdim var, yine kafam karman çurman.
Son zamanlarda zaten olanlar, yaşananlar, beni çok kötü etkilediğinden.
Sağlıklı düşünemiyorum.
2 tane oğlum var, biri 2 yaşına girecek, diğeri de 5 yaşına.
Çalışıyorum, yıllardan beri çalışıyorum, 21-22 senelik bir iş hayatım var.
O kadar yorgun hissediyorum ki son zamanlarda kendimi.
Hem psikolojikman hem de bedenen.
İşi bırakmayı düşündüren sebeplerim çok.
Şu anda ufak oğluma bir bakıcı bulmak gibi bir arayışımın olmaması başta geliyor.
Önceki bakıcıdan ağzım yandı, ondan öncekinden de sorunlar yaşamıştık.
Annem şu an (şimdilik) idare ediyor bizi, ancak annem tam sağlıklı değil bana göre.
Benim için eve her gittiğim gün bir kaos, ne kendi düzenim var ne temizliğim ve ben takıntılı bir insanım.
Annem sağolsun her zaman açığımı kapatmaya çalışmıştır, elinden geldiğince.
Ancak ona da yüklenmek istemiyorum, bakıcı buluruz umuduyla annem idare ediyor şu an.
Fakat ben yeni birine güvenebileceğimi sanmıyorum, çocuğumu da yabancı ellere teslim etmek istemiyorum.
En büyük iş bırakma nedenim bu.
Hem çocuğum bensiz büyüyor diye üzülmem, hem de artık annemin idare edebileceğini düşünmemem.
Diğer yandan büyük oğlum kreşe gidiyor zaten.
Eğer işi bırakırsam, bir süre daha kreşe gidecek ve belki maddi anlamda yetersiz olacağımızdan onu artık kreşe gönderemeyeceğiz.
Kreş oğluma çok iyi geldi, her anlamda gelişimini görüyorum.
Bu beni sevindiriyor ve onu bu eğitimden mahrum bırakacak olmak beni üzüyor.
Kirada oturuyoruz.
Yakın zamanda ev alma planlarımız yok.
Kredilerin durumları ortada, emlak fiyatları aldı başını gidiyor zaten.
Sanırım kendi evimizin sahibi olmak hayal gibi birşey şu an bizim için.
İlerde ne gösterir zaman bilinmez tabii.
Kirada olmasaydık zaten bu kadar düşünmezdim işi bırakmalı mıyım diye.
Bir diğer neden ise, etrafıma bakıyorum, ömrü boyunca hiç çalışmamış kadınlar var.
Bunu eksi olarak söylemiyorum, hiç çalışma hayatı olmamış ancak ne kadar maddi sıkıntı yaşasalarsa bir şekilde çorbalarını kaynatmış aileler var.
Misal eşimin abisi çalışmıyor, eltim çalışmıyor, 1 tane çocukları var, hatta 1 tane köpekleri var.
Tencereleri nasıl kaynıyor benim de aklım almıyor gerçekten.
Hiç bir şeylerinden mahrum değiller.
Koltuklarını yeni kaplattı mesela, eşinin ve kendisinin elinde akıllı telefon mevcut, çocuklarında İpad var.
Filan gibi.
Eşimin ailesi (anne-babası) onları destekliyor farkındayım ve gerçekten gözüm yok Allah daha çok versin daha çok desteklesinler.
Ama benim zoruma giden ben yıllarca çalışarak birşeyleri edindim ve hiç hazır verilen birşeyim olmadı.
Şimdi bakıyorum da, herkes ne kadar yardımsever, bir tek bize karşı öyle değiller.
Karnım burnumda işe geldiğim günler geliyor aklıma ve eşimin abisinin bu kadar umarsızca çalışmamasını görüyorum, bazen diyorum elin delisi ben miyim?
Niye bu kadar kaygılanıyorum? Neden bu kadar kafaya takıyorum?
Evimin hanımı olmak varken neden bu kadar kendimi hırpalıyorum?
Son zamanlardaki derdim bu.
Sağlıklı düşünemiyorum ve moralim çok bozuk.
İşler zaten sakin, malum son yaşananlar piyasadaki bir çok firmayı etkiledi.
Ancak benim yerim sağlam, bana çık diyen yok, olumsuz bir konu yok iş hayatımda.
Kişisel hayatım beni yoruyor ve artık iş hayatını kaldıramaz hale geliyorum sanırım.
Bu yorgunluk hem bedenimde fiziki olarak hissediyorum hem de ruhumda.
Ne enerjim var, ne de bir tebessüm suratımda.
Hayatımdan bezgin bir şekilde yaşıyormuşum gibiyim.
Her gün yataktan kendimi kazıyarak çıkartıyorum ki bu böyle değildi 5-6 ay öncesine kadar.
Çalışmadan gününü tamamlayan insanları gözümün önüne getirdikçe çalışmak zor gelmeye başladı sanırım bana.
Çocuklarımın hayatlarından çaldığımı, eşime yeterince özeni gösteremediğimi düşünmeye başladım iyiden iyiye.
Evime düzenimi verebilecekken, yıllardan beri (çocuklar oldu olalı) benim haricimde herkesin benim evimde düzeni var (bakıcı, annem, kayınvalide).
Kendim haricinde herkes bir şekilde evime düzen sağladı bir ben sağlayamadım gibi hissediyorum.
Sanki evimi, özümseyemeyerek yaşıyorum.
Duygularımı dile getirmek benim için zor gerçekten.
Sanırım bir psikolog yardımı bile almayı düşüneceğim.
Kafam o kadar karışık ve yoğun.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim, umarım anlamışsınızdır anlatmak istediğimi.
Bazen ben bile kendimi anlayamıyorum çünkü.
İşi bırakmak istemekte haklı mıyım?
Sizce herşeyi göze alıp, maddi sorunlar ile karşılaşmayı bile göze alıp evimde çocuklarımın başında olmalı mıyım?
Eşim bu konuda kararı tamamen bana bıraktı.
Bana dediği tek şey "gün 1 den beri çalışmak veya çalışmamak konusunda özgürsün, bu tamamen senin tercihin, hangi eş istemez ki karısı sıcacık evinde otursun, çocuklarını büyütsün... maddi sorunlar yaşarız, yaşamayız değil ama benim de adam olup evime bakmam lazım..."
valla böyle bir konuyu yorumlarıyla tek tek okumak isterdim sadece göz gezdirebildim bazı yorumlara, bende de var 2 çocuk büyük 10 yaşında ufaklık 10 aylık annem bakıyor şuan ,sonrasında kreşe vereceğim ,muhtemelen seneye olur bu,benimde 20 yıllık bir çalışma hayatım var benim tek artım zorlada olsa bir ev aldık benim zorlamalarımla ,eşime kalsa özel sektörde işimizin garantisi yok diye 10 yıl hiç birşeye dokunmadan geçti ,en sonunda pes etti şuan çocuklarıma bırakabileceğim bir ev aldık biz çok sıkıntı çektik onlar çekmesin kafasındayız,kredi borcunu bitirmek amaç ,sizde çalışıyorum ama ortada bir şey yok diyorsunuz ,20 yıl az bir zaman değil neden bir girişim içinde bulunmadınız?kiradasınız sanırım, amaç olmazsa araç hiç bir işe yaramaz,benimde işim ile ilgili çok şükür bir sıkıntım yok lakin eşimin var işten çıkartılma olursa evin bütün yükü bana kalacak ,hayat müşterek ,evet benimde çevremde çalışmayıp herşeye sahip birsürü insan var ama inan hiç umurumda değil benim hedeflerim var ,4 yıl sonra primlerim doluyor ,emekliliğim var,çocuklarımın daha rahat büyüyeceği her türlü masraflarını karşılayabilecek anneleri var,doğum iznimde bile ev kabus gibi geldi tek güzel şey çocuklarımın yanında olmaktı ,hergün ev işi tv,ortalık topla,yemek yap e ben bunları çalışırkende yapıyorum,bir düzenim var sonuçta ne biliyim uzun lafın kısası yerinizde olsam asla işimi bırakmazdım belkide işinize ,htiyacı olan yerinizde olmak isteyen çok insan var bunu düşünün önce, çocuklar aynı yaşta kalmayacak büyüyünce anne iyiki işten ayrılıp yanımda kaldın demiyorlar,bana şunu al bana bunu al,sürekli isteklerle geliyorlar.
SouvveniR neye karar verdin?
Ben benzer hisleri ilk çocuğum 1 yaşındayken ise gittiğimde yaşamıştım.Hayatimdaki en büyük pismanligim bu malesef,ne olursa olsun ikincide ise ara vereceğim gerekirse ikinciyi düşünmeyeceğim diye kendime siz vermiştim ve tuttum sözümü. 2yildir evdeyim,büyüğü 6yasina girecek anaokuluna gidiyor.Kucugu de 2 yaşına girecek. 24 saat evde olmak iş hayatından daha zor ama değer,hiç pişman değilim. Is her zaman bulunur.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?