Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.
