İnsanlardan korkuyorum

Bende bazı insanların gözlerine bakamıyorum. Hayat enerjimi emiyor gibiler. Sizin de öyle mi oluyor yoksa sadece utanç duygusu mu.

Guzelseylerolsun88 .!.:

Ben istanbul dayım. Aynı sorun bende de var maalesef psikoloğ önerisi bende alabilir miyim rica etsem

Genişletmek için tıkla...

Tabii ki. :) Özelden yazarım.

="Astoria, post: 54408498, member: 797490"]Tabii ki. :) Özelden yazarım.

Genişletmek için tıkla...

Ben de Ankara için alabilirim:) yalnız benim sorunum tanımadığım ya da tanıdığım insanlarla değil. Tam tersi yeni iş ortamına girince oluyor
4 senede 5 okul değiştirdim ondan mı acaba diyorum zira yeni bir ortama girip alışıp tekrar aynı şeyleri yaşamaktan sıkıldım sanırım. Bir terapist ben de düşünüyorum. Şimdi tekrar başka okula atandım mecburiyetten ikinci dönem başlayacağım şimdiden stresi sardı
.normalde öyle değilimdir aslında. Karışık ya:)

benimdecennetteyavrumvar .!.:

Bende bazı insanların gözlerine bakamıyorum. Hayat enerjimi emiyor gibiler. Sizin de öyle mi oluyor yoksa sadece utanç duygusu mu.

Genişletmek için tıkla...

Hayır enerjimi emmiyorlar aksine ben onlarınki emiyorumdur. Ruhsuzluğumla. Ben çekindiğim için bakamıyorum

şu tedaviyi alırdım, bunu alırdım demek doğru değildir,buna bizlerin değil psikologların veya psikiyatristlerin karar vermesi gerekiyor. 26 yaşındasınız belli ki kendiniz aşamıyorsunuz, psikiyatristlerin de bir faydasını görmemişsiniz, psikoloğa gitmelisiniz. bir kere geleceğiz hayata ömrünüzü bunlara kafayı takarak mı geçirmek istiyorsunuz, neyi bekliyorsunuz yardım almak için?

bak negüzel ifade ettin kendini . hiç sıkıntı yok yüz yüze deglkn .
bilissil terapi diye bir kitap var nete de bak yaz cıkar . ŞEMA yöntemi diye. muhtemelen küçüklen bastırıldın. ya ailede ya akrabada sonrada hep böyle devam ettin

herkes yemek yitor sonrada o nu cıkarmak için tuvalete gidiyor o korktukların senden degerli degil herkes senin gibi . kendi degeeini bil su güzelim yılları hrba etme kacarak .

missmadam .!.:

bak negüzel ifade ettin kendini . hiç sıkıntı yok yüz yüze deglkn .
bilissil terapi diye bir kitap var nete de bak yaz cıkar . ŞEMA yöntemi diye. muhtemelen küçüklen bastırıldın. ya ailede ya akrabada sonrada hep böyle devam ettin

herkes yemek yitor sonrada o nu cıkarmak için tuvalete gidiyor o korktukların senden degerli degil herkes senin gibi . kendi degeeini bil su güzelim yılları hrba etme kacarak .

Genişletmek için tıkla...

Teşekkürler tavsiye için. Bilişsel terapi diye bir şey duymuştum ama hiç araştırmadım.

Sosyal fobiksin.

Ilac tedavisi ve psikoterapi alman lazım.

Nickin bile kabuklu.

Bu hayata bir kere geliyoruz ve kendini bir an bir sahnede hissedip öyle davransan? Hiç olmadigin kadar konuşkan ve yırtık bir insanı taklit etsen? Nolur sence

pembesalyangoz2 .!.:

Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.

Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.

Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.

Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.

Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.

Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.

Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.

Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.

Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.

Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.

3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.

Genişletmek için tıkla...

Valla ara ara bana da oluyor, mesela teksem hiç gitmediğim bi cafeye gitmekten çekiniyorum veya yazmayan bir arkadaşa yazıyım da muhabbet olsun demiyorum, ortamlarda hemen fark edilen tiplerden değilim. Benim yapım bu diyorum bazen ne bileyim çokta rahatsız değilim..

kedimvekahvem .!.:

şu tedaviyi alırdım, bunu alırdım demek doğru değildir,buna bizlerin değil psikologların veya psikiyatristlerin karar vermesi gerekiyor. 26 yaşındasınız belli ki kendiniz aşamıyorsunuz, psikiyatristlerin de bir faydasını görmemişsiniz, psikoloğa gitmelisiniz. bir kere geleceğiz hayata ömrünüzü bunlara kafayı takarak mı geçirmek istiyorsunuz, neyi bekliyorsunuz yardım almak için?

Genişletmek için tıkla...

Psikoloğa gittim daha önce . özel bi doktora gitmeye maddi imkânım yok.

lou salome .!.:

Sosyal fobiksin.

Ilac tedavisi ve psikoterapi alman lazım.

Nickin bile kabuklu.

Bu hayata bir kere geliyoruz ve kendini bir an bir sahnede hissedip öyle davransan? Hiç olmadigin kadar konuşkan ve yırtık bir insanı taklit etsen? Nolur sence

Genişletmek için tıkla...

Hiç bi zaman kendimi konuşkan yırtık bir insan olarak düşünmedim. Düşenemedim daha doğrusu. Ben asla onlar gibi olamam. Başka insanların arasındayken sanki birileri omuzlarımdan aşağıya bastıyor gibi hissediyorum. Sanki herkes en güzel şeyleri hak ediyor ama ben güzel olan hiç birşeye layık değilim gibi. Bazen öyle bi psikolojiye giriyyorum ki karşındaki insana 'nasılsın' diye sormak bile tuhaf geliyor. ben kimim ki ona soru sorabiliyorum ne haddime benim diye düşünüyorum. Durumum çok vahim galiba.

pembesalyangoz2 .!.:

Psikoloğa gittim daha önce . özel bi doktora gitmeye maddi imkânım yok.

Genişletmek için tıkla...

özel doktor demiyorum ki psikolog, diyorum yani bilmiyorum çalışıyor musunuz da, gitmeniz gerek.

kedimvekahvem .!.:

özel doktor demiyorum ki psikolog, diyorum yani bilmiyorum çalışıyor musunuz da, gitmeniz gerek.

Genişletmek için tıkla...

Hayır çalışmıyorum . psikoloğa da gittim daha önce ama tek bi sefer. Bi daha gitmek istemiyorum çünkü ilgileneceklerini düşünmüyorum.

Bu sorunun mutlaka kaynağı vardır ,seni insanlardan korkmaya iten sebepler...Aklına şunu getir kimse senden daha farklı değil hepimiz neticede aynı mekanizmada doğup büyüyüp ölüp giden yaratıklarız ,bu kafana taktığın tipler yüzünden senin hayatın akıp gidiyor her günün kıymetli onlara odaklanıp kendinden vazgeçme,bu rahatsızlıkta tuhaf bi şekilde insan herkes tarafından incelendiğini düşünüyor(hayranlık falan değil,rahatsız edici bi izlenmeden bahsediyoruz ayıplanma ya datuhaf bulunma gibi)zihnimiz bize tuhaf bi oyun oynuyor,bu soruna sosyalleş diye çözüm sunmak abesle iştigal olur zaten,bizim gibi tiplerin pat diye bi sosyal kelebek olması mümkün değil ,azar azar başla önce biraz kalabalığa gir sonra o kalabalığın dozu artsın,ama asla eve tıkılma yoksa hiç çıkamazsın emin ol

pembesalyangoz2 .!.:

Hiç bi zaman kendimi konuşkan yırtık bir insan olarak düşünmedim. Düşenemedim daha doğrusu. Ben asla onlar gibi olamam. Başka insanların arasındayken sanki birileri omuzlarımdan aşağıya bastıyor gibi hissediyorum. Sanki herkes en güzel şeyleri hak ediyor ama ben güzel olan hiç birşeye layık değilim gibi. Bazen öyle bi psikolojiye giriyyorum ki karşındaki insana 'nasılsın' diye sormak bile tuhaf geliyor. ben kimim ki ona soru sorabiliyorum ne haddime benim diye düşünüyorum. Durumum çok vahim galiba.

Genişletmek için tıkla...

Ya ama size de yazık değil mi? Niye kendinize o kadar yükleniyorsunuz. Gerçekten çok üzüldüm. Sanki karşınızdaki insan kim ki. Bir daha biriyle konuşurken öyle düşünceler geçerse, içinizden diyin ki "eyy x sen kimsin ya. Senin yüzünden bu kadar heyecanlıyorum pff"

Bir tane psikiyatri hocası şey demişti. Böyle sizinki gibi durumlarda en etkili yol bu korktuğu şeyin üzerine gitmek oluyormuş. Mesela topluluk önünde konuşamıyor ya, işte sunum yaptiriyorlarmis, ilkinde çok heyecanlaniyormus kalp atışları çok artıyormuş, hatta kişi kalp krizi geçirecegini falan düşünüyormuş ama bir sonrakinde bu belirtiler daha azaliyor daha azalıyor bu sayede korkusunu yeniyormus. Siz de bunu deneyin. Sesiniz, eliniz titrese de konuşun. Ama bu sırada kendinize çok yuklenmeyin. Özeleştiri iyidir ama fazlası zarar.

pembesalyangoz2 .!.:

Hayır çalışmıyorum . psikoloğa da gittim daha önce ama tek bi sefer. Bi daha gitmek istemiyorum çünkü ilgileneceklerini düşünmüyorum.

Genişletmek için tıkla...

psikoloğa para verilip de gidildiği için mecbur ilgileniliyor.

Doktora gittiniz mi?
Sosyal fobi filandır belki.

pembesalyangoz2 .!.:

Hiç bi zaman kendimi konuşkan yırtık bir insan olarak düşünmedim. Düşenemedim daha doğrusu. Ben asla onlar gibi olamam. Başka insanların arasındayken sanki birileri omuzlarımdan aşağıya bastıyor gibi hissediyorum. Sanki herkes en güzel şeyleri hak ediyor ama ben güzel olan hiç birşeye layık değilim gibi. Bazen öyle bi psikolojiye giriyyorum ki karşındaki insana 'nasılsın' diye sormak bile tuhaf geliyor. ben kimim ki ona soru sorabiliyorum ne haddime benim diye düşünüyorum. Durumum çok vahim galiba.

Genişletmek için tıkla...

Bir aktrissin. Hayal et. Dışa dönük ve güzel bir kadını oyna. Oturmanla yürümenle kahkahanla

benimdecennetteyavrumvar .!.:

Bende bazı insanların gözlerine bakamıyorum. Hayat enerjimi emiyor gibiler. Sizin de öyle mi oluyor yoksa sadece utanç duygusu mu.

Genişletmek için tıkla...

Bende de göz teması sorunu var. Herkese karşı oluyor sanki benim beynimi okuyor sanki ezik oldugumu bütün özgüvensizliğmi anlayacak gibi geliyor

pembesalyangoz2 .!.:

Farklı doktorlara gitmek istiyorum aslında ama benim gibi biri için doktora gitmek bile işkence. Keşke beni anlayan bişeyler için zorlayan bi arkadaşım olsaydı. Kendi kendimi sürekli gaza getirmeye çalışmak çok zor.

Genişletmek için tıkla...

Ben dr dan da çekiniyorum gözlerine bakamıyorum oda benden rahatsız oluyor diye düşünüyorum hatta hissediyorum ki dr da rahatsız oluyor eminim.