- 30 Ekim 2018
- 16.162
- 36.780
- 528
Şu lahusa nazıni bi ben yapamadım vallahibenim bir çocugum var her cocuk farklidir tabi ama bir cok konuda ikincide daha tecrubeli ve rahat olurum gorumceniz 2. 3. cocuktaki rahatligi biraz ters anlamis saldim cayira mevlam kayira.
yerinizde olsam ben karismam abisini devreye sokmaya calisirdim yada kaynanayi.
2 3 ay once erken dogum olan yigenimi gormeye gittim.
biberon emziklerinden biri L boyuttaydi yani daha buyuk aylardaki bir cocuk icin.
cocugun agzina o biberonu her verdiklerinde boguluyor gibi oluyor tazyikli akiyordu cunku ona gore.
önce hiç bisey soyleyemedim annesi lohusa cocuk kucuk dogmus zaten stresli diye.
ikincide cocuk benim kucagimdayken ayni biberonla veridiklerinde cocuk kucagimda bogulurmus gibi olunca yine stresten agladim.
ne oluyo hayirdir falan diye sordu evdekiler
bu biberonun agzi cok genis cocuk bogulacak korkuyorum dedim o anda kimse bisey demedi
aradan 2 saat gecti gelinimiz bana ben senin cocuguna karismiyorum sende benim cocuguma karisma dedi bana.
bunu neden anlattim,biliyorum endişelisiniz ama herkes sizin gibi algilayamaya biliyor bazi seyleri oyuzden siz karismayin yediginiz laf kursaginiza oturur.
uyarin birilerini onlar soylesin.
onlar baska sehirdelerŞu lahusa nazıni bi ben yapamadım vallahi
Bebek hâlâ büyük uç biberonla mi içiyor peki
Eşiniz anlatsin bence sizde olun yanında. Anne malesef anne değil inanin, insan ilk çocukta cok korumacı oluyor benim tek çocuğum var ama ikinciyi üçüncüyüde atmıyorlar diye düşünüyorum. Çocuğa cok üzüldüm, elin adamina güvenip bırakıyor . Biz kv deyle uzaktayız yazin gittiğimizde oğlumu aşağıya indirdi 5 yasinda, sonra çocuğu orada birakmis cikmis, bisey icin cocuk nerde dedm aşağıda dedi o kadar sinirlendim ki, indim aldim mesela artık ona bırakmam gördüm yani insan cocugu iki sn bile bırakar mi? Bırakmaz, artik büyüdü görmüş bahçe var ama kapısı açık. Allahım aklima geldi yine nefesim daraldı.Aslında o kızını daha iyi tanıyor ve konusmayı düşünüyorum ama nasıl yaklassam kararsızdım. Anne görümcem başka insanlara çok güveniyor ve kızını rahatça emanet ediyor ama bebeğe iyi bakamiyorlar diye anlatabilirim, görümcemle konuşur ama benim anlattigimi da soyler ve isguzar olabilirim.
Babaları 2 saat uzaklıkta başka bir sehirde çalisiyor, bazen her haftasonu geliyor bazen de 2 hafta gelemediği oluyor. Maddi sorumluluk onda, evine geldiginde de çocukların her dedigini yapar, otoritesi yok. bana göre o da çok dikkat etmiyor.Ortalık çoktan ayağa kalkmalıymış bence de olaylar bu haldeyken çocukların babası olayın neresinde
Benim annemde ilgisiz sevgisiz bir anne.
Hasta olduğumda çorba falan yapar ilaç içerirdi şuan olsam yine bunları yapar ama o kadar.
Anne kiz bağı yok aramızda. Derdimi sıkıntımı falan hiç bilmedi bilmezde. Başım sıkıştığında ki oldu böyle durumlar hiç aramadim.
24 saat odamda otursam naber bir derdin mi var neden hiç yerinden kalkmıyorsun demez. Erkek kardeşim var ona bu şekilde değil. Yani anne bagi olmayacak sanırım çocuklar büyüdüğünde sizin gorumcenizle. Bir anne var ama adi anne gibi. Çocuklar ne kadar sevilip sevilmediğini çok iyi hissediyor zaten. Yaşamış biri olarak ben çok hissettim.
Konumu dagiticam belki ama belki çocukların farklı kisiliklerde olması da annelerin tavrini etkiliyor olabilir. Eşime ve kardeslerinin her birine kv'min tavri çok farklı, disardan bakarken bana evlat ayrimi gibi geliyor, yine de sevgisinin farkli olabilecegine inanmak istemiyorum. Ama eşim içten içe eksiklik yasiyor. Diğer taraftan da varsayımıma ters olarak, benim de kardeslerimle kisiligim farkli ama annem hepimize eşit davraniyor. Ben de sizin gibi annemle mesafeliyim sanirim, derdimi paylasamam, belki bir durum degisikligi yapmam gerekiyorsa son safhada anlatmak zorunda kalirsam bilir ama bu benim ice kapanikligim yüzünden.
Bana da görümcenizde psikolojik bir rahatsızlık var gibi geldi. Normal olan bi anne bu kadar rahat olamaz zira. 3. Çocuk olunca rahat olunurmuş falan filan bana çok uzak bi durum bu sanırım. 4. cocuğuma hamileyim. 3. Çocuğum bir kaç ay sonra 3 yaşında olacak inşallah. Ama bütün gün yanından ayrılamıyorum. Gözümü üstünden ayiramıyorum. En tehlikeli zamanları. Parka götürdüğümde hala hep peşindeyim. Bir kaç kere uyarı bile aldım bu kadar üstüne düşme rahat ol diyenler oldu. Ama ne mümkün. Yani bu konuda bana göre 3. Çocukta daha rahat olma durumu yok. Psikolojik bi sıkıntı gibi geldi bana. Rabbim esirgesin o minik meleği insallah. Size de sabırlar diliyorum. Bunları görüp tepkisiz kalabilmek kesinlikle çok zordur. Yeri geldiğinde tepki gösterip uyarın. Kimse için değil o minik kız için. Kim ne derse desin. Had meselesi değil artık bu iş. İnsanlık meselesi bence
İlk iki çocuğa nasılmış acaba
Dökme suyuyla değirmen dönemz benimde 2 cocugum var kucukler ve her zmn gözum uzerlerinde okdr hizlilarki en son ikisini yolda buldum okdr dikkate ragmen 2 sn ye icinde aklim cikti kapiyi kilidi nasil actilar akil erdiremedim.o gundur yuregim agzim da yasiyorm.İNSALLH gec anlamaz bi anne olarak.siyle ve görumcenle esinle birlikte konusun derim bazen uyarmak gerekiyorArkadaşlar merhaba sizlere danışmak istediğim konu kısaca "ilgisiz" annelere karşı tepkiniz ne oluyor? Kişinin yakınınız olması ya da hiç tanımamanız tepkinizi değistiriyor mu?
Biraz daha ayrıntı okumak isteyenler için anlatayım; konu görümcem. 3 çocuğu var en küçük kız 2 yaşında ve beni asıl geren de en küçük yeğenimiz. Çok yakında oturuyoruz ve onları hemen hemen her gün görüyorum.
Çok ayrıntıyla boğmayayım ama örnek de vermeliyim. Güya kızın bakıcısı var ama bakıcı yeterince sorumluluk sahibi değil zaten baya genç, bebek tek başına merdivenden çıkıyor bakıcı o sırada televizyona odaklanmış, umrunda değil görümcemse bu kisiye bebeğini emanet edebiliyor, saatlerce ses yoksa ne yaptiklarini asla kontrol etmez. Bakıcı mamayı nasıl hazırlıyor, çocukların bulaşıklarını nasıl yıkıyor hiç baktığını görmedim ama ben nasıl pis ve üstünkörü iş yaptığını görüyorum sürekli, çocuk saatlerce yemek yemiyor yine kimsenin umrunda değil, bezini kontrol etmiyorlar yazık kız isyan edip banyo banyo, kaka falan diyip dikkatlerini cekmeye calisiyor. Bugün yürüyüşe çıkmıştım ve uzaktan 2 yaşındaki yeğenimizi evlerinin civarinda yolun ortasında gördüm, bir o tarafa bir bu tarafa geçiyordu. Evin önünde görümcemin eltisi ve şoför vardı ama elti kendi çocuğuyla meşguldü, şoför de arabayla ilgileniyodu. Hemen aldım çocuğu görümceme götürdüm, yoldaydı dedim, yok ben şoföre söyledim o bakıyordu dedi. Hayır adam arabayla ilgileniyo, çocuk tek başına uzağa gitmisti dedim. Neyse aldı çocuğu. Bahsettiğim yolda normalde yerlesim yeri ve arabaların yavas ve dikkatli olmasi lazim ama kurallara çok uyulmuyor, birkac defa sokak hayvanlarina çarpıldı, çoğu araç yayalari uyarmak icin dönüşe gelmeden kornaya abanip hizla dönüş yapıyolar ama bebekler ve hayvanlar bu uyariyi nasil anlayabilir ki?
İlgisizlik görecelidir ve bence örnek verdiğim konular aşırı ilgisizlik ve bunlara şahit oldukça çok geriliyorum. Eşim de benim gibi fakat o gördüğünde hemen tepki veriyor, kız kardesine, kayinvalideme ya da bakiciya kızıyor, ben sadece bakıcıyı uyarabiliyorum bana göre annesini elestirsem haddimi aşmış olurum, bu nedenle uzak durmaya çalışıyorum ama Allah korusun bir şey olacak diye de içim içimi yiyor. Bu yol konusuna çok sinirlendim hatta tam çocuğu annesine verdim eve geri dönerken bir araba kornaya basa basa hızla geldi hic yavaslamadan köşeyi döndü.
Sizce en doğrusu nedir? Hic takmamak mı yoksa görümcemle konusmali miyim? Bir kere konusmaya çalistim ilk cocugunda sürekli çocuğunu izlediğini zamanla 2. ve 3. çocukta rahatladığını anlattı o sırada kızı duvarı söküp boya parçaları yiyordu, annesi var diye ben basta tuttum kendimi mudahale etmedim ama farketmesi uzun sürünce ben gittim kızın yanına. Neyse bu gerekçe de aklımı karistirdi, benim çocuğum yok ve çocuğu olanlar daha gerçekçi yorum yapabilir, 2den fazla çocuk annesi olunca rahatlık ve umursamazlik seviyesi de artiyor mu gercekten?
İyi insanlar hep artsın inşallah .. Ne kadar kibar ve düşünceli birisiniz yeğenim demeniz bile çok naif .. umarım çocuklar için herşey Güzel olur ve bu durum tatlıya bağlanır.
Dört çocuk annesiyim yalnızca kayınvalideme emanet ettim en büyüğü 21 en küçüğü sekizinci ayına girdi hala gözüm üstlerinde yıllardır uykuyu unuttum sayı önemli değil söz konusu evlatsa söz bitmiştir son noktamdır
Benim annem ilgisiz bir anneydi. Yani ben öyle olduğunu anne olunca anladım. Öncesinde çok ilgili sanıyordum :) azıcık salak da olabilirim bu yüzden.
4 yaşına kadar 7. Katta bir evde oturuyorduk. Parça parça hatırlıyorum bazı şeyleri. Annem sabaha kadar saçma sapan şeylerle uğraşıp öğlene kadar uyurdu ve uykusu da çok ağırdı. Hala öyle. Ben 3, abim 5 yaşında. O öğlene kadar uyurken biz kendi kendimize oyalanırdık. 7. Katın balkonuna çıkardık mesela. Bir keresinde açlıktan abim plastik kaplardaki kahvaltılığı ocakta ısıtmaya kalkmıştı ajsjsj. Ev yanıyordu, kokuya uyandı annem sağolsun. Bir kere kapıyı açıp Gitmişiz. Dördüncü kattaki komşu bizi görüp anneme beddualar edip teslim etmiş. Allah'a emanet yaşamışız valla. Hayatta kalmamız mucize imiş. Tabi çeşitli kırıklar, yaralanmalar yanıklar oldu ama olur öyle.
O zamanlar bir yetişkin olsam ve annemle konuşma şansım olsaydı "senin anneliğine tükürürüm" derdim. Belki de demezdim, annem hala aynı çünkü ve demiyorum. Ama oğlumu asla ona emanet etmiyorum. Bir saat bile.
Bu ara annemi çok eleştiresim var, kusura bakmayın konuyu dağıttım. Cevap vereyim size. Ben olsam bir daha hiç konuşmama pahasına ağzıma geleni sayar rahatlarım. Hatta kayınvalideye de sayarım görüp bir şey demediği için. Zira bu konu basit bir ilgisizlik değil, ihmal. Çocuğun canını tehlikeye atacak ölçüde ihmalkarlık. Belki benim bu hususta sinirim zıpladığı için objektif olamıyorum ama ben susmazdım.
He o kadına söyleyin. O kız büyüyüp anne olduğunda bunları hatırlayacak. Her anını hatırlayacak.
Ne kusuru, insanlar vakit harcamis, deger vermis paylasmis diye düşünüp mutlu oluyorum.Evet kesinlikle doğru soyluyorsunuz. Ama benim annemle bu şekilde olmasının sebebi çocukluktan yana bana böyle davranması. Kisiligimde bunlardan dolayı herşeyi kendim halletme kimseye çok derdimi anlatmama şeklinde gelişti. Mesela bir arkadaşım var annesi demediğini bırakmaz ama yine de herseyini anlatır. Bende sizin gibi anneme son safhada anlatmak zorundaysam anlatırım. Evlendim boşandım. O kadar şey yaşadım eski eşimle annem hala bilmez neler olduğunu.
En son safhada eve geldim boşanıyorum çünkü geçinemiyoruz dedim mesela. Hala asıl nedenlerini detaylarını bilmez.
Mahkeme günümü bile söylemedim. Gittim boşandım. Isterdim tabi hep yanimda olsun ama küçüklüğümden beri tavri benimle mesafeli ve sevgisiz olduğu için benimde ona karşı tavırlarım ister istemez bu şekilde gelişti. Bende ona karşı böyle mesafeli oldum.
Yoksa çok ozeniyorum annesiyle arkadaş gibi olan kızlara. Birgün kızım olursa asla böyle yapmam her durumda her şekilde yanında olurum.
Konu sizin gorumcenizdi kusura bakmayın bu arada lütfen nerelere geldi anlatasim varmış sanırım :)
Durumu kv ye anlatsaniz mi belki daha kolay olur onu dinler gorumcenizArkadaşlar merhaba sizlere danışmak istediğim konu kısaca "ilgisiz" annelere karşı tepkiniz ne oluyor? Kişinin yakınınız olması ya da hiç tanımamanız tepkinizi değistiriyor mu?
Biraz daha ayrıntı okumak isteyenler için anlatayım; konu görümcem. 3 çocuğu var en küçük kız 2 yaşında ve beni asıl geren de en küçük yeğenimiz. Çok yakında oturuyoruz ve onları hemen hemen her gün görüyorum.
Çok ayrıntıyla boğmayayım ama örnek de vermeliyim. Güya kızın bakıcısı var ama bakıcı yeterince sorumluluk sahibi değil zaten baya genç, bebek tek başına merdivenden çıkıyor bakıcı o sırada televizyona odaklanmış, umrunda değil görümcemse bu kisiye bebeğini emanet edebiliyor, saatlerce ses yoksa ne yaptiklarini asla kontrol etmez. Bakıcı mamayı nasıl hazırlıyor, çocukların bulaşıklarını nasıl yıkıyor hiç baktığını görmedim ama ben nasıl pis ve üstünkörü iş yaptığını görüyorum sürekli, çocuk saatlerce yemek yemiyor yine kimsenin umrunda değil, bezini kontrol etmiyorlar yazık kız isyan edip banyo banyo, kaka falan diyip dikkatlerini cekmeye calisiyor. Bugün yürüyüşe çıkmıştım ve uzaktan 2 yaşındaki yeğenimizi evlerinin civarinda yolun ortasında gördüm, bir o tarafa bir bu tarafa geçiyordu. Evin önünde görümcemin eltisi ve şoför vardı ama elti kendi çocuğuyla meşguldü, şoför de arabayla ilgileniyodu. Hemen aldım çocuğu görümceme götürdüm, yoldaydı dedim, yok ben şoföre söyledim o bakıyordu dedi. Hayır adam arabayla ilgileniyo, çocuk tek başına uzağa gitmisti dedim. Neyse aldı çocuğu. Bahsettiğim yolda normalde yerlesim yeri ve arabaların yavas ve dikkatli olmasi lazim ama kurallara çok uyulmuyor, birkac defa sokak hayvanlarina çarpıldı, çoğu araç yayalari uyarmak icin dönüşe gelmeden kornaya abanip hizla dönüş yapıyolar ama bebekler ve hayvanlar bu uyariyi nasil anlayabilir ki?
İlgisizlik görecelidir ve bence örnek verdiğim konular aşırı ilgisizlik ve bunlara şahit oldukça çok geriliyorum. Eşim de benim gibi fakat o gördüğünde hemen tepki veriyor, kız kardesine, kayinvalideme ya da bakiciya kızıyor, ben sadece bakıcıyı uyarabiliyorum bana göre annesini elestirsem haddimi aşmış olurum, bu nedenle uzak durmaya çalışıyorum ama Allah korusun bir şey olacak diye de içim içimi yiyor. Bu yol konusuna çok sinirlendim hatta tam çocuğu annesine verdim eve geri dönerken bir araba kornaya basa basa hızla geldi hic yavaslamadan köşeyi döndü.
Sizce en doğrusu nedir? Hic takmamak mı yoksa görümcemle konusmali miyim? Bir kere konusmaya çalistim ilk cocugunda sürekli çocuğunu izlediğini zamanla 2. ve 3. çocukta rahatladığını anlattı o sırada kızı duvarı söküp boya parçaları yiyordu, annesi var diye ben basta tuttum kendimi mudahale etmedim ama farketmesi uzun sürünce ben gittim kızın yanına. Neyse bu gerekçe de aklımı karistirdi, benim çocuğum yok ve çocuğu olanlar daha gerçekçi yorum yapabilir, 2den fazla çocuk annesi olunca rahatlık ve umursamazlik seviyesi de artiyor mu gercekten?
Ne kusuru, insanlar vakit harcamis, deger vermis paylasmis diye düşünüp mutlu oluyorum.
Ben neden böyle mesafeliyim bilmiyorum sizin gibi net bir gerekcesi yok ama evet ben de o anne-kiz iliskisine özenirim. Mesela ben diger insanlara da çok zor güvenirim ve dostluk kurabilmem uzun vakit aliyor, oldu da dostluk kurdum ve derdimi sevincimi paylastim diyelim bakıyorum da bugün dostluklarımın %90'ı bitmiş. Neden o kadar güvenmisim ki, keske annemle daha yakin olabilseydik ve o insanlarla paylasmaya ihtiyac duymasaydim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?