- 5 Mayıs 2011
- 1.592
- 721
- 323
kızlar benim 2 senelik ilişkim var. bugüne kadar çok sorun yaşadık, hala yaşıyoruz. nedeni benim aşırı kıskanç olmam. sevgilim çok ilgili biri deildir, bu nedenle sanırım, başkasıyla ilgilendiğinde çok kötü krizlere giriyorum. işin garibi ona çok güveniyorum, birşey yapmayacağını biliyorum. benim kıskandığım şey karşısındaki insanla oturup konuşması, vakit geçirmesi. mesela yolda yürürken bir kıza baksa bu kadar sinirlenmem! kimse beni anlamıyor, herkes güven sorunu zannediyor. halbuki alakası yok.
3 tane kendi yaşıtı kız kuzeni var. sürekli de görüşüyorlar. başlarda çok takmıyordum, ama özellikle son bi kaç aydır nerdeyse görüşmesini yasaklıcam. tahammül edemiyorum. birlikte oturup bişiler yiyip içmelerine muhabbet etmelerine. hatta kuzeninin bebeği oldu. ta hamile olduğunu öğrenince içimi kemirmeye başladı. bebek kız olacaktı ve onu kucağına alıp öpmesi sevmesi düşüncesi beni çileden çıkardı. bebek doğdu ve kucağına almıcaksın diyorum, düşünmek bile beni kötü yapıyor. ama sanki bebek erkek olsaydı, kıskanmazdım gibi geliyor. psikolojim bozuldu, kafayı yedim. içime de atamadım. hep üstüne gittim. o da çok sıkıldı artık. tüm bunları yaparken kendimce haklı olduğumu düşünüyorum. mesela sevgilimin doğum günü vardı. kuzenleri hep bir gün öncesinden geliyor sanki sırf bana inat olsun diye! ben de onu göremediğim için deli oluyorum. oysa onu öyle çok seviyorum ki, ilk ben kutlamak isterdim. bu sene önlem aldım ve arkadaşına kalmaya git dedim. o da garibim kabul etti. bu şekilde hallettik ama ben onların salonda birlikte oturmalarını bile kıskanıyorum. ama belirtmem gerekir ki, eğer ben orda olsam kıskanmam, hatta memnun olurum. ben uzaktayken dayanamıyorum! sürekli "onlar orda mı geldiler mi" diye soruyorum geç cevap verdiği zaman.
bu arada bir yurtta tek kişilik odada kalıyorum ve hiç arkadaşım yok. bu sanırım büyük bir neden. ayrıca sevgilim zamanında onlar için benden ayrılmıştı, onları hep bana savunmuştu, bu da bilinçaltımda aşırı bi kıskançlık yaratmış olabilir. ama şu aralar ilginçtir ki, hep benim yanımda ve bana daha çok değer verdiğini söylüyor.
neyse kızlar fazla uzatmıyım. biz ciddi düşünüyoruz, ama bu tavırlarla önce kendime sonra sevgilime eziyet ediyorum. bu duygunun içine öyle girmişim ki, sanki asla rahat bir insan olamazmışım gibi geliyor ama elbet bi yolu olmalı. umarım yapı meselesi deildir. internette de benim gibi birini bulamadım. insanlar genellikle güven sorunundan dolayı kıskanıyor. lütfen bana yardım edin ne yapmalıyım
lütfen olumsuz bişey yazmayın, ben zaten kendimi düzeltmek istiyorum. tavsiyelerinizi bekliyorum.
3 tane kendi yaşıtı kız kuzeni var. sürekli de görüşüyorlar. başlarda çok takmıyordum, ama özellikle son bi kaç aydır nerdeyse görüşmesini yasaklıcam. tahammül edemiyorum. birlikte oturup bişiler yiyip içmelerine muhabbet etmelerine. hatta kuzeninin bebeği oldu. ta hamile olduğunu öğrenince içimi kemirmeye başladı. bebek kız olacaktı ve onu kucağına alıp öpmesi sevmesi düşüncesi beni çileden çıkardı. bebek doğdu ve kucağına almıcaksın diyorum, düşünmek bile beni kötü yapıyor. ama sanki bebek erkek olsaydı, kıskanmazdım gibi geliyor. psikolojim bozuldu, kafayı yedim. içime de atamadım. hep üstüne gittim. o da çok sıkıldı artık. tüm bunları yaparken kendimce haklı olduğumu düşünüyorum. mesela sevgilimin doğum günü vardı. kuzenleri hep bir gün öncesinden geliyor sanki sırf bana inat olsun diye! ben de onu göremediğim için deli oluyorum. oysa onu öyle çok seviyorum ki, ilk ben kutlamak isterdim. bu sene önlem aldım ve arkadaşına kalmaya git dedim. o da garibim kabul etti. bu şekilde hallettik ama ben onların salonda birlikte oturmalarını bile kıskanıyorum. ama belirtmem gerekir ki, eğer ben orda olsam kıskanmam, hatta memnun olurum. ben uzaktayken dayanamıyorum! sürekli "onlar orda mı geldiler mi" diye soruyorum geç cevap verdiği zaman.
bu arada bir yurtta tek kişilik odada kalıyorum ve hiç arkadaşım yok. bu sanırım büyük bir neden. ayrıca sevgilim zamanında onlar için benden ayrılmıştı, onları hep bana savunmuştu, bu da bilinçaltımda aşırı bi kıskançlık yaratmış olabilir. ama şu aralar ilginçtir ki, hep benim yanımda ve bana daha çok değer verdiğini söylüyor.
neyse kızlar fazla uzatmıyım. biz ciddi düşünüyoruz, ama bu tavırlarla önce kendime sonra sevgilime eziyet ediyorum. bu duygunun içine öyle girmişim ki, sanki asla rahat bir insan olamazmışım gibi geliyor ama elbet bi yolu olmalı. umarım yapı meselesi deildir. internette de benim gibi birini bulamadım. insanlar genellikle güven sorunundan dolayı kıskanıyor. lütfen bana yardım edin ne yapmalıyım
lütfen olumsuz bişey yazmayın, ben zaten kendimi düzeltmek istiyorum. tavsiyelerinizi bekliyorum.