İleride pişman olmaktan çok korkuyorum... :(

cadikedi .!.:

Ben de sizinle aynı dertten muzdaribim. Ama benim için işler biraz farklı.

30 yaşındayım. Hiç çocuğum olsun istemedim, hayal kurmadım. Abimin çocukları olana kadar çocuk sevmezdim. Aglaması bağırması şımarması hepsi batardı. Yeğenlerim olduktan sonra anneme hep şu soruyu sordum "bunun üstüne bir sevgi olabilir mi? Bir cocugu bu kadar sevebilecegimi hic bilmezdim" kendi çocugun olursa anlarsın bunun üzerindekiyi sevgiyi der hep... O kadar seviyorum ki onları alip bagrima basip orada gezesim var gun boyu. Canımı veririm. Artik kulagimin dibinde de bagirsalar ay ne tatli bagiriyorsun sen diyorum...

Onlara olan sevgimden dolayı hep beni anaç diye nitelendirdi yakınlarım.

Ama benim hayallerim vardı. Parasütle atlayacaktım, dunyayi gezecektim, dalis yapacaktim, Norveç'te kamp kuracaktım... ikinci universiteye hazirlaniyorum simdi hukuk okumak icin...

Gel gelelim 3 ay bitmek bilmeyen kanamamdan dolayi doktora gittim. Hormon testlerim yerlerde sürünüyordu. Doktor bana "erken menopoza gireceksin. Çocuğun hiç olmayabilir. Tup bebek denemesine baslamalisin hemen." dedi.

Bu ay reglim gecikince hamile oldugumu sandim. Belirtiler tutuyordu ama idrar testine gore degilmisim.

Simdi ben de sizin gibi ya pisman olursam korkusunu yasiyorum ama cevre baskisi ve esimin istegi icin korunmuyorum. Cocugum olmazsa uzulmem diyorum ama olursa pisman olmaktan korkuyorum. Ama bu ara hep sunu diyorum erken menopozdansa cocugum olmasini tercih ederim. Neden? Cunku reglim cok gecikti. Bu hamilelik belirtisi degilse menopoz belirtisi. Ve ben 30 yasimda menopoza girmek istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

architectg .!.:

hele ki türkiyenin bu şartlarına çocuk dünyaya getirmek kabus gibi :/

Genişletmek için tıkla...

hsos .!.:

sizin durumunuz bir yanım istiyor bir yanım istemiyor olsa, buradan fikirler size yardımcı olabilir belki ama siz anladığım kadarıyla "istemiyorum ama elalem ne der ve pişman olur muyum?"diyorsunuz. şu anda istemiyorsanız hiç girişmeyin bu işlere. dediğiniz gibi bir çok isteğinize engel olabilir çocuk, bakışınıza göre.

daha 31 yaşında imişsiniz. 35 hatta bazen 40'a kadar yolu var. bu durum başkalarının demesiyle ya da "ilerde pişman olabilirim, yapiim de bir kenarda dursun" demekle olmuyor. mutsuz anne de ne yaparsa yapsın mutlu çocuklar yetiştiremez sanırım.

rahat olun. aceleye gelmez bu işler.

Not: forumda sıklıkla gördüğüm "annelik kutsal değildir" temalı yazılar yazan arkadaşlar, siz istemiyorsunuz diye bu mükemmel durumu kutsiyetten çıkaramayacağız ne yazık ki. ister inanın ister inanmayın, kutsal ve mucizevi bir şeydir annelik. Anne olmadan önce de böyle düşünüyordum.

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...

Genişletmek için tıkla...

cadikedi .!.:

Ben de sizinle aynı dertten muzdaribim. Ama benim için işler biraz farklı.

30 yaşındayım. Hiç çocuğum olsun istemedim, hayal kurmadım. Abimin çocukları olana kadar çocuk sevmezdim. Aglaması bağırması şımarması hepsi batardı. Yeğenlerim olduktan sonra anneme hep şu soruyu sordum "bunun üstüne bir sevgi olabilir mi? Bir cocugu bu kadar sevebilecegimi hic bilmezdim" kendi çocugun olursa anlarsın bunun üzerindekiyi sevgiyi der hep... O kadar seviyorum ki onları alip bagrima basip orada gezesim var gun boyu. Canımı veririm. Artik kulagimin dibinde de bagirsalar ay ne tatli bagiriyorsun sen diyorum...

Onlara olan sevgimden dolayı hep beni anaç diye nitelendirdi yakınlarım.

Ama benim hayallerim vardı. Parasütle atlayacaktım, dunyayi gezecektim, dalis yapacaktim, Norveç'te kamp kuracaktım... ikinci universiteye hazirlaniyorum simdi hukuk okumak icin...

Gel gelelim 3 ay bitmek bilmeyen kanamamdan dolayi doktora gittim. Hormon testlerim yerlerde sürünüyordu. Doktor bana "erken menopoza gireceksin. Çocuğun hiç olmayabilir. Tup bebek denemesine baslamalisin hemen." dedi.

Bu ay reglim gecikince hamile oldugumu sandim. Belirtiler tutuyordu ama idrar testine gore degilmisim.

Simdi ben de sizin gibi ya pisman olursam korkusunu yasiyorum ama cevre baskisi ve esimin istegi icin korunmuyorum. Cocugum olmazsa uzulmem diyorum ama olursa pisman olmaktan korkuyorum. Ama bu ara hep sunu diyorum erken menopozdansa cocugum olmasini tercih ederim. Neden? Cunku reglim cok gecikti. Bu hamilelik belirtisi degilse menopoz belirtisi. Ve ben 30 yasimda menopoza girmek istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

liftmeupone .!.:

Benim yasim 26 bana gore uzun sayilacak bir zamandir evliyim ve cocuk sahibi olmayi kesinlikle dusunmuyorum. Cevremdeki herkes sizin cevrenizdekiler gibi cesitli seyler soyleselerde kendimce sebeplerim cok.

Her seyden once siz istiyor musunuz, 9 ay boyunca karninizda sonra bir omur pesinde olabilecek misiniz. Asla esinize guvenerek yapilmaz bir cocuk kendiniz alabilecek misiniz o sorumlulugu sevebilecek sabir gosterebilecek misiniz. Ben kendimde hic gormedim oyle annelik duygusunu falan hic imrenmedim de. Belki minik bir bebegi gorup aaa ne tatli derim o kadar. Cirkin bebekleri sevemem, bazilarina yedirilen yemek vs tiksinirim, aglamalarina simarikliklarina katlanamam, kafam goturmez.

Bazi arkadaslarim cok istiyor onlarin olmuyor, birinin esi istemiyor. Onlar bu durum icin uzgun, ama benim kendi tercihim. Hayatinizda cocuk olmadanda aile olabilir, mutlu olabilirsiniz. Pismanlik duyanlar yalniz kaldiklarini dusunenlerdir, hele ki bu zamanda onun basarilari yerine dertleri ile ugrastiginizda niye yaptim da diyebilirsiniz.

Hakkinizda hayirlisi, gecenlerde okumustum ikili korunmaya ragmen hamile kalanlar olmustu. O duyguyu bilemiyorum ama belki o zaman hisleriniz degisir.

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...

Genişletmek için tıkla...

aptalasik .!.:

Ben kendi fikrimi söyleyip aradan çekileyim, zira anne değilim

Kadın iken mutlu olmayı başaramayanlar anne olmayı hayatlarındaki en büyük başarı, mutluluk olarak görüyor bence. Yani bir bakın, çocuğum benim her şeyim, o olmasa ben bir hiçmişim, hayatım çocuğumla başladı diyen insanlara.

Daha önce değer görüyor, seviliyor, hayatı seviyorlar mıymış? Mutlular mıymış?

Anne olmak güzeldir elbette, ama anne olmak isteyenler için.

Herkes çocuk yapmadığı için pişman oluyor olsa, çocuğu olup da çocuk yaptığına pişman olan hiç olmazdı.

Ekleme: Bir de tepki görmekle ilgili bir şey yazmışsınız. Bir insan çocuk istemiyor diye birine nasıl tepki gösterebilir? Böyle bir insandan tepki alırsanız sevinin bununla aynı fikirde değilim iyi ki diye.

Genişletmek için tıkla...