İleride pişman olmaktan çok korkuyorum... :(

SaykoSevgi .!.:

Anne olmadan önceki hayatım için "yaşamışım" diyemiyorum. Anne olduktan sonra yaşamaya başladım.

8 sene süren evlililiğim boyunca herşeyden pişman oldum, çocuklarım hariç.

Ama sizin gibi değildim, lise çağından itibaren hep anne olmak istedim. Hep kendimi geliştirecek şeyler okudum, nasıl daha iyi anne olurum buna çabaladım.

Uzun sözün kısası ilk dediğiniz gruptayım.

Ama sizin yerinizde olsam anne olma planlarımı ertelerdim. Ruhen hazır olmayınca sonrası riskli gibi biraz.

Yaşınız çok ileri değil ki. Daha 31 yaşındasınız. İsterseniz daha zamanınız var.

İstemezseniz de farz değil sonuçta. Siz mutlu ve huzurlu yaşamalısınız ki çocuğunuz da sizden görsün, öğrensin. Siz anne olmak istemiyorum derseniz olmazsınız.

Çevrenin baskısını boşverin, duymamaya çalışın.

Genişletmek için tıkla...

aptalasik .!.:

Hanımefendi içinizde bana karşı biriktirdiğiniz bir öfke veya başka bir şey varsa, bunu bu şekilde yansıtmanız sizin açınızdan da hiç mantıklı değil. Hiçbir şekilde hakaret etmiş değilim bu ortamda.

Siz kendinizi mutsuz bir kadın, ama anne olursa mutlu olacak biri olarak niteliyorsanız bunu bilemem. Bana göre bu bir kötülük bile değil ki, bir şeye bağlanma ve mutlu olma aracı. Kadınların bahsettiğim kesiminde öyle görüyor ve gözlemliyorum, konunun annemle ne alakası var?

Madem anlayamadınız, neden cevap yazıyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Bilgece .!.:

Bu ne bicim bir yorum? Bu sizin anneniz de dahil bütün annelere ve anne olmak icin cabalayan herkese hakarettir. Terbiyenizi takinin, bir sürü begeni alacagim diye de yorum yapmayin lütfen, Kadin iken mutlu olmayi basaramayanlar ne demek ya? Dalga mi geciyorsunuz siz? Ben böyle cahilce bir cümle gormedim, duymadim.
Burda insanlarin mutlulugunu sorgulamak ya da elestirmek size dusmemis. Burdaki bütün annelere Özür borclusunuz siz, başta kendi annenize tabi malum kadinken mutlu olmayi basaramamis ya hani ki sanki cocuk dogunca kadin degil de erkek oluyorsunuz! PES yani...

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Bence biraz daha gezin tozun, gitmek istediginiz yerlere seyahat edin, gozunuz iyice doysun :) Yani gozunuzun hala gezmede olmasi normal, cunku yasiniz genc, dunyadan hevesinizi iyice alin derim.

Ben de sizin gibiyim, hayati iyice dibine kadar yasayin bence, yorulduktan, tamam ben artik duruldum dedikten sonra cocugunuzu kucaginiza alirsiniz derim. 3-4 yil daha bekleyin yani :)

Gozunuzun kaldigi seyler azaldiginda o zaman oturup dusunun, hala istemiyorsaniz istemiyorsunuzdur, zorla degil ya.

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Çünkü sadece yardım rica ediyorum, zaten üzgün olduğum bir konu. Fikrinizi paylaştığınız için teşekkür ederim. Bu forumda öyle şeyler görüyorum ki, korktuğum açıkçası "ne demek anne olmak istemiyorum, sizi doğuran da anneydi de, doğurmasaydı o zaman sizi, siz bence de anne olmayın o çocuğa yazık edersiniz, yok efendim sizin gibiler anne olmayı hak etmiyor " şekliden yorumlardı açıkcası. Zaten üzgün olduğum için, daha da yıpranmaktan korktum. Burada keşke herkes sizin gibi ölçülü yorum yapsa, bazen kadınlar birbirlerini çok kırıyor, üzülüyorum.Şükür ki herkes yapıcı şeyler yazmış. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Bilgece .!.:

Siz kimsiniz ki ben size kin besleyeyim? Daha once karsilasmadim bile, eğer duymak isterseniz çok şükür bir kadin olarak dünyanın en mutlu insani olarak kendimi görüyorum. Anladiniz mi?
Ama israrla aynı cumleleri kuruyorsunuz ya, pes..
Neyse.....

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...

Genişletmek için tıkla...

aclya .!.:

Her kadın anne olacak diye birşey yok zaten herkes anne olmamalı.Doğurduktan sonra çöpe atanları biliyoruzz.Yenidoğan yoğunbakım hemşiresiyim,neler neler görüyorum her sene doğurup ben görmeden yuvaya gönderin diyenler mi,istemeyenler mi gül gibi bakıp eline verdikten 1 hafta sonra ölümün eşiğinde gelen çocuklar mı dersin...Herkeste aynı vasıf nasıl olabilir ki...İstemeyen bakamayacağnı düşünenler elbette çocuk yapmasın.Ama bir taraftan da benim gibi çok isteyenler ama olmayanlar grubu var bu gruba da Allah en kısa zamanda sağlıklı bir cocuk versin :)

Genişletmek için tıkla...

evrem_evrem11 .!.:

bu yargılanacak yada başkalarının demesiyle yapılabilecek bir konu değil.ben yaşca sizden küçüğüm ve çocuk fikrine 2 yılda alıştım.içimde hiç bir kıprtı yoktu çocuğa dair.çevrenn baskısına kulak asmıyordum susturuyordum..taşıyacak olanda bakacak olanda benm sonuçta.bu yılın başında bebek rüyaları görmeye başladım öyle böyle değil..sanki rabbim kalbimi ısındırdı bu fikre.ama cesaretim yoktu yinede.yok ders yok kariyer yapcm havasındayım.eşimle gece gündüz deli gibi gezerdik çocuk olsa sorumluluktu yani..gel gör ki hamile olduğumu öğrendim ve şaşkınlığımz sevncmz kısa sürdü düşük yaptım..o anı anlatamam sana neolur bırakmasın beni diyordum..sonra düşündüm de büyük konuşmamak lazımmış.nasıl bir sevgi istekmiş yüzünü görmediğin bir yavru için..şimdi işi bıraktım rabbim aratmadan tekrar nasip etti ve bişey olacak diye ödüm kopuyor..kariyerimi hiçe saydım ama pişman değilim.kontrol günümüzü sabırsızlıkla bekliyoruz hareketlerini hissetmek için nasıl hafta sayıyorum bilemezsin..kendme hayret ediyorum ama birkaç ayda bu hale geldim..demem o ki sakın başkasının sözüyle hareket etme..kalbinden nasıl geliyorsa öyle davran..ama bu konuda imtihan olanlarda var unutma allah evlat hasretiyle sınamasın inşallah..sadece 3ay bekledm her ay olmadı düşüncesi berbattı ki yıllarca bu durumda olanlara rabbim hayırlısıyla nasip etsin inşallah..çevreye kulaklarını kapa eşinle dertleş düşün her boyutyla hayal et karar senin..

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Bence yorum gayet net ve anlasilir, hakaret degil. Anlasilan sey su ki:

Hayatta TEK mutlulugu anne olmak olan insanlar baska yonlerden mutlu olamamis olanlar. Evliligin kotuyse, is hayatin kotuyse, elinde cocugundan baska bir seyin yoksa normal olarak hayattaki TEK mutlulugun cocugun olur.

Hayatta baska basarin, kariyerin, birey olarak basardigin bir sey yoksa cocuk sahibi olmaya EN buyuk basari olarak bakarsin. Hamile kalmak basari mi Allah askina , rahim sahibi ve saglikli insanlarin yapabil;digi bir sey. 15 yasindaki kiz da yapar, 35 yasindaki de, ilkokul mezunu da, sirket CEOsu da. Hamile kalabilmek basari mi bu durumda ?


Annelik kotu veya kolay bir sey dememis ki bu hanim, hayattaki tek basarisi cocuk sahibi olanlari, kendilerini anne olmakla tanimlayan insanlar hakkindaki fikirlerini yazmis.

Genişletmek için tıkla...

leble .!.:

ben 34 yaşındayım ve hamileyim 2015 de doğarsa bebeğim 35 yaşında anne olmuş olacağım,,,,
ben hayatım boyunca anne olacağım ama zamanı gelince derdim,,, 17-18 yaşında hmmm 25 gibi çocuk sahşbş olurum derdim 22 lerde bu yaş 28 e çıktı,, 28 lerde 30 a ondan sonra durmadan öteledim, eşimnde çocuk isteği yoktu,,,,
geçen sene kazara hamile kaldım,,, ve bebeğimi kaybettim sanıyorum ki öldüm,,,, eşimde bebek istemediğini söyledi,,,,
eşimi çok sevmeme rağmen, seni baba olmaya zorlayamam ama eğer çocuğumuz olmayacaksa ben bu evliliği sürdürmek istemiyoru dedim,,, çünkü yaşım geçtiğinde, bebek trenini kaçırdığımda biliyorum ki pişman olacağım dedim,ve seni affetmeyeceğim,,,, ( TEHDİT DEĞİLDİ kesinlikle)
bu konuşmadan sonra denemeye karar verdik çok şükür ki ilk ay hamile kaldım,,,ilk aylarda eşim hiç üzerime düşmedi ama şimdi ikimiz resmen sonradan görme olduk,,, arada özel hastanelerin web sitelerinde ki bebek resimlerine bakıp aaaa uuuu şeklinde oluyoruz, bizimki nasıl olucak acaba diyoruz,,,,
çocuk istemeyen adam, karnıma bakarken öperken severken sanki canını seviyor,,,,
bende gezmeyş tozmayı çok seven bir insanım, sorumlulukdan korktuğum için istemedim ve kazara hamile kalmasaydım herhal çocuk sahibi olmayıda gene öteleyecekdim, ve olmayacakdım,,,
ilk hamile kaldığım zamanlarda gece yarısı kalkıp ben ne yaptım hayatımın içine ettim deyip sorumluluk altında ezilip nefes alamadığımı hissettiğim zamanlar oldu,,, hatta ve hatta acaba aldırsamıydım dediğim zamanlar oldu,,,,
ama şimdi bunlar geçti tabiki de endişelendiğim dönemler oluyor ama sanırım buda biraz yaşın getğrdiği olgunlukla kaynaklı,,,bu arada hayatımda ilk defa yenş doğan bebeği geçen ay kucağıma aldım,,,,
yani sana ne çocuk yap derim nede yapma derim,,, ama hamilelik ve çocuk sahibi olmak bşz kadınlara lütfedilen bşr mucize,,,, ( arada eşimle karnıma bakıp yaaa burada bşzden karışık bşr insan var bu nasıl bşr mucize dediğimiz zamanlar oluyor yani bunu biliyordun ama yaşamak çok farklı)
ama dediğim gşbş her kadında her çiftte çocuk sahibi olmak zorunda değil,, insanın bunu istmesi gerekir hazır hissetmesi gerekir demiyorum çünkü hiçbir zaman kendini hazır hissetmşyorsun ne maddi nede manevi,, biraz bodoslama atlamak gerekiyor,,,,

Genişletmek için tıkla...

aptalasik .!.:

Ben kendi fikrimi söyleyip aradan çekileyim, zira anne değilim

Kadın iken mutlu olmayı başaramayanlar anne olmayı hayatlarındaki en büyük başarı, mutluluk olarak görüyor bence. Yani bir bakın, çocuğum benim her şeyim, o olmasa ben bir hiçmişim, hayatım çocuğumla başladı diyen insanlara.

Daha önce değer görüyor, seviliyor, hayatı seviyorlar mıymış? Mutlular mıymış?

Anne olmak güzeldir elbette, ama anne olmak isteyenler için.

Herkes çocuk yapmadığı için pişman oluyor olsa, çocuğu olup da çocuk yaptığına pişman olan hiç olmazdı.

Ekleme: Bir de tepki görmekle ilgili bir şey yazmışsınız. Bir insan çocuk istemiyor diye birine nasıl tepki gösterebilir? Böyle bir insandan tepki alırsanız sevinin bununla aynı fikirde değilim iyi ki diye.

Genişletmek için tıkla...

asigimasikk .!.:

Ben cocuklari cok sverim kendi cocugum olsa nasil deli gibi severim tahmin edemiyorun fakat ben de evlenince cocuk dusunmiyorum uzun bir sure ben de gezmeyi tozmayi esimle vakit gecirmeyi istiyorm ama sizin durum farkli kucuklugunuzden gelen bir sey
Bir uzmanla mi gorusseniz bu konu hakkinda?

Genişletmek için tıkla...

Bilgece .!.:

Bakin ben hayatımda cok basariliyim ve cok şükür her konuda da cok mutluyum ama ANNE olunca çok daha mutlu olacağım. Anne olmayi bu kadar basite indirgemeyin. Hayatinda mutlu olamayanlar anne olunca mutlulugu yakalamaya calisir da ne demek? Sizce de bu mantikli mi? Aksine hayatlarinda mutlu olmayanlar bu mutsuz hayata bir birey daha getirip mutsuzluguna mutsuzluk katmak istemezler... Benim gördüğüm de bu... Genelde mutlu olan insnalar çocuk yapmak ister..

Genişletmek için tıkla...

matilda_ .!.:

Allah bağışlasın çocuklarınızı. Çok isterdim böyle olmayı, çift çizgiyi göreceği günü kalbi pır pır beklemeyi... Ben çift çizgiyi göreceğim anı hayal ettiğim zaman hep içimi kasvet kapladı.Sizin gibi birisi anne olmalıymış iyi ki de olmuş. Üzülüyorum böyle hissedemediğim için.Çok üzülüyorum hem de...

Genişletmek için tıkla...

faat .!.:

Herkes anne olacak diye bir şey yok.
Mutluluk= annelik, çocuk değildir.

Ama şunu belirtmek istiyorum hiç bir zaman anne olmayı düşünmüyorum diyerek mi evlendiniz eşinizle.
Yani eşiniz bu isteğinizi bilerek mi evlendi sizinle?

Eğer böyleyse hiç sorun değil, bu sizin kararınız.

Ama evet pişman olma ihtimalimiz her konuda var.

Evlenirken de evlendiğinize pişman olma ihtimaliniz var.
Bir işi reddedip başka bir işe evet derken de pişman olma ihtimaliniz var.
Evet gezme ve kariyere öncelik vererek anne olmama kararınızdan da pişmanlık duyabilirsiniz.

Belki şimdi değil 50 yaşınıza geldiğinizde.

Bunu bilemeyiz.

Pişmanlıklarımızı önceden bilebilseydik hayat çok kolay olurdu zaten..

Genişletmek için tıkla...