- 17 Nisan 2012
- 30.410
- 65.398
- 598
Bence siz yazilani anlamamissiniz... neyse daha fazla uzatmayacagim...
Bakin , siz ne yazildigini hala anlayamamissiniz.
Hayatinda mutlu olamayan insanlar gider mutlu olmak icin anne olmaya calisir denmemis. Yani anne olmak isteyen insanlar mutsuz/basarisiz insanlardir gibi bir sey yazilmamis.
Yazilan sey su : Hayatta tek mutlulugu cocuk sahibi olmak olan insanlar baska bir seyden mutlu olamamislardir, ki bu dogru bir onerme, tek mutlulugum cocuklarim diyen insanin baska bir mutlulugu anlamina gelir bu.
Bence o yorum yanlış anlaşıldı.Bakin ben hayatımda cok basariliyim ve cok şükür her konuda da cok mutluyum ama ANNE olunca çok daha mutlu olacağım. Anne olmayi bu kadar basite indirgemeyin. Hayatinda mutlu olamayanlar anne olunca mutlulugu yakalamaya calisir da ne demek? Sizce de bu mantikli mi? Aksine hayatlarinda mutlu olmayanlar bu mutsuz hayata bir birey daha getirip mutsuzluguna mutsuzluk katmak istemezler... Benim gördüğüm de bu... Genelde mutlu olan insnalar çocuk yapmak ister..
Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...
Bence o yorum yanlış anlaşıldı.
Hayattaki EN büyük başarısını çocuk olarak görenlereydi sözü. Hayata geliş amacımız, yapacaklarımız, varlık sebebimiz sadece çocuk mudur? Elbette ki anne olanlar mutludur, seviyordur, hoştur ama TEK ve EN değerli şey bu değildir ya da olmamalıdır.
Benim annem de söyler çocuklarım için yaşıyorum, çocuklarımdan önce bir hiçmişim diye. Neden ki? İnsanın varlığı çocuk ile mi anlam buluyor? O sadece hayata katılan bir renktir isteyen için. Neden hayatın anlamı, amacı, en yüce duygusu olsun?
Çocuktan önce bir hiç olabilir mi insan? Değeri çocukla mı artar-azalır?
Bence o yorum yanlış anlaşıldı.
Hayattaki EN büyük başarısını çocuk olarak görenlereydi sözü. Hayata geliş amacımız, yapacaklarımız, varlık sebebimiz sadece çocuk mudur? Elbette ki anne olanlar mutludur, seviyordur, hoştur ama TEK ve EN değerli şey bu değildir ya da olmamalıdır.
Benim annem de söyler çocuklarım için yaşıyorum, çocuklarımdan önce bir hiçmişim diye. Neden ki? İnsanın varlığı çocuk ile mi anlam buluyor? O sadece hayata katılan bir renktir isteyen için. Neden hayatın anlamı, amacı, en yüce duygusu olsun?
Çocuktan önce bir hiç olabilir mi insan? Değeri çocukla mı artar-azalır?
Bakin , siz ne yazildigini hala anlayamamissiniz.
Hayatinda mutlu olamayan insanlar gider mutlu olmak icin anne olmaya calisir denmemis. Yani anne olmak isteyen insanlar mutsuz/basarisiz insanlardir gibi bir sey yazilmamis.
Yazilan sey su : Hayatta tek mutlulugu cocuk sahibi olmak olan insanlar baska bir seyden mutlu olamamislardir, ki bu dogru bir onerme, tek mutlulugum cocuklarim diyen insanin baska bir mutlulugu anlamina gelir bu.
Biraz yanlış anlaşıldı ve tartışmaya neden oldu bu yorum, üzüldüm. Çevremde, evlenmesinin amacı sadece ve sadece çocuk yapmak olan, çocuk yapmayacaksa da evlenmeyi gereksiz gören, evlendiğim günden beri de bu sebeple çocuk yapmayışıma anlam veremeyen insanlar var.Kendisi bir şey üretmemiş, eşiyle bir şeyler paylaşma telaşı/hevesi olmamış.Kariyer de planlamıyor kendine.Çocukluğundan beri tek misyonu/vizyonu "anne" olmak.Ancak o zaman mutlu olacağını düşünüyor. Eğer demek istediğiniz bu ise katılıyorum size.Ben kendi fikrimi söyleyip aradan çekileyim, zira anne değilim
Kadın iken mutlu olmayı başaramayanlar anne olmayı hayatlarındaki en büyük başarı, mutluluk olarak görüyor bence. Yani bir bakın, çocuğum benim her şeyim, o olmasa ben bir hiçmişim, hayatım çocuğumla başladı diyen insanlara.
Daha önce değer görüyor, seviliyor, hayatı seviyorlar mıymış? Mutlular mıymış?
Anne olmak güzeldir elbette, ama anne olmak isteyenler için.
Herkes çocuk yapmadığı için pişman oluyor olsa, çocuğu olup da çocuk yaptığına pişman olan hiç olmazdı.
Ekleme: Bir de tepki görmekle ilgili bir şey yazmışsınız. Bir insan çocuk istemiyor diye birine nasıl tepki gösterebilir? Böyle bir insandan tepki alırsanız sevinin bununla aynı fikirde değilim iyi ki diye.
Çok faydalı bir yorum oldu benim için, çok teşekkür ederim, çok mantıklı.Bi jinekologa git. Yumurtalıklarına baktır. Yumurtlama kapasitene baktır. Üreyebilme kapasiten için doktor mutlaka tespitte bulunacaktır. Eğer ki doktor derse "elini çabuk tut. Sınırlı yumurtan var" sana tavsiye hemen çalışmalara başla. Eşin içinde aynı tetkikler gerekli tabi. Ama erkekler daha şanslı bu konuda. Daha kolay tedavi edilebiliyorlar. Önemli olan kadının gerektiği gibi yumurtlayabilmesi ve sisteminin buna hazır olup olmaması.
Gezip, tozup, yıllar geçtikten sonra anne olmaya karar veren her kadında çocuk sahibi olamıyor hatırlatırım. Sonra "ahhh ahhhh onca yumurtamı boşa harcadım şimdi uğraşıp duruyorum" dersin :)
Sen ekpertizini yaptır ona göre planını uygula.
Herkes bebek istemek zorunda değil, bunun eleştirilecek bir noktasını göremiyorum.
Kevin Hakkında Konuşmalıyız diye çok etkileyici bir film var, hazır olmadığı daha doğrusu istemediği halde anne olan bir kadının çocuğu ile kuramadığı iletişimi ve bunun korkunç sonunu konu ediyor.
Biraz uç bir örnek belki ama anne karnından başlayan bir süreç bu ve istemiyorsanız bebek hisseder.[/QUOTİ
Aslında, benim de 7 yılım olsa çocuksuz geçirebileceğim, bu kadar strese girmezdim. Keşke 23 yaşımda evlenmiş olsaydım bende, o zaman şimdi kendimi hazır hissederdim belki de. "ay daha 3 yıldır evliyiz, daha şurayı gezelim, burada yüzelim." demezdim. :=) Ah ah... Allah size bağışlasın çocuğunuzu, beraber nice yıllarınız olsun inşallah...23 yasimda evlendim 30 yasinda anne oldum. Yasim gec degildi ama bu ulkede bir kadinin kendi istegiyle 7 sene cocuk yapmamasi bile garipsenen bir durum. Nedenlerim benzerdi sizinkine, sonra birden acaba mi dedim ve hic beklenmedik bir sekilde hamile kaldim (6 sene hapla korunmustum dr hapi biraktiktan 3 ay sonra yumurtalar hazir olur oncesindr hamile kalamazsin dedi ben de pek cahildim bu konuda inandim doktora korunmadim hala acaba modundaydim hatta son gunlerde vazgecip yeni hap paketimi almistim ama hamile oldugumu öğrendim)
Kış bebegiydi benimki kışı evde gecirdik yaz gelince attik arabaya bodrum marmaris fethiye kaş turu yaptik. Gezdik tozduk hic ayak bagi olmadi bize, sonraki sene ayaklanmisti tabi daha zor oldu hayat, artij tatil programlarimizi da haftasonu planlarimizi da onunla rahat edebilecegimiz sekilde organize ediyoruz ama zor gelmiyor bu bana, onunla yaptigim her seyden keyif aliyorum. 3 yasinda simdi 3 senede en fazla 5-10 kere gece cikmisizdir esimle (bunda ailelerimizin baska sehirlerde yasamasindan dolayi bırakacak kimsemiz olmamasinin etkisi var tabi ancak annem geldiginde ona birakip cikabiliyoruz) ama eskiden her hafta yaptigimiz gece eglenmelerinden cok daha keyifli oluyor bu ayda yilda bir yaptigimiz kacamaklar :)
yani evet hayat eskisi gibi olmuyor, sorumluluklar kat kat artiyor, kafana gore takilamiyorsun, ama cok daha mutlu huzurlu bir hayatimiz var artik.
Eger sorunuz herkes cocuk sahibi olmali mi ise hayir aksine bence sadece cocuk sahibi olmayi gercekten isteyen buna maddi manevi hazir olan ciftler cocuk sahibi olmali, cunku cocuk bir insanin hayatindaki en onemli ve ciddi karar.
Ben de uzun yıllar çocuk istememiş biriyim. Bana şuan sorulansa pişman mısın daha erken anne olmadığına, keşke daha önce çocuk sahibi olsaymışım diyorsun değil mi, diyorlar. Hayır diyorum, hiç pişman değilim iyi ki hazır hissetmeden yapmamışım. Çocuğum büyük bir mutluluk, ondan önce mutsuz muydum, hayır mutluydum. Çocuk zorluklarıyla sorumluluklarıyla ve de güzellikleriyle var. Bazen ağzımdan 'herşeyim' kelimesi çıkıyor, severken kuzumu. Sonra duraksıyorum, çocuğuma böyle bir yük veremem. Hayattaki tek varlığım olduğunu, herşeyimin o olduğunu düşünmesin. Bunun büyük bir de sorumluluk yüklediğini, belki de onsuz bir hiç olduğumu düşünüp üzülecek benim için. Öyle bir tablo istemiyorum, ihtiyacı olduğunda dağ gibi arkasında duracağını bildiği bir annesi olsun. Ne benim hayatım da benim hayatım diyen bir anne olmalı ne de tüm varlık nedenini çocuğa bağlamalı...Ben de katiliyorum, cocuk hayatta sahip oldugumuz seylerden biri, sahip olduklarimizin en ozeli olmasi bile varligimizin ve benligimizin onune gecmesine sebep degil.
Insanin kendi benligini gerceklestirmesinden baska hicbir sey, hayatin yuce amaci degildir bence.
Benim annem de cocuklari icin yasadi hep, cunku evliliginden mutsuzdu, sevmedigi bir isi yapiyordu yani hayata umutla bakmasini saglayacak cok bir sey yoktu elinde. Bizim okumamiz, mutlu, guclu bireyler olmamiz onu mutlu etti. Ama ben isterdim ki annem asik olsun, sevdigi erkekle el ele gezsin, gercekten gozunun ici parlasin. Ya da gercekten cok mutlu oldugu bir hobi edinsin. Hayatini bizim icin yasamasini istemezdim asla, kendi hayatini yasamasini isterdim.
Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?