Tepki görmekten çekinerek yazdığım ama gerçekten hassas olduğum, gerçekten yardıma, farklı görüşlere ihtiyaç duyduğum bir konu, bu nedenle anlamaya çalışmadan eleştirmek için yazacaklar lütfen bir şey yazmasın.
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...
Öncelikle, anne olmayı deli gibi isteyip olamayan herkesten özür dilerim. Sorunum anne olmayı istememenin beni bugün getirdiği nokta... Hayat, bir şekilde bazı roller için yönlendiriyor insanları. Eğitim almamız, bir hayat arkadaşı bulup evlenmemiz, çocuk sahibi olmamız şeklinde... Bazı özel sebepler nedeni ile, çocukları hiç sevmeyen insanların arasında büyüdüm. Çocukların da, kişisel gelişim ve tercihleri modelleme yolu ile ilk 7 yıl içerisinde oluşurmuş. Belki bu sebeple bilmiyorum ama küçüklüğümden bu güne kadar (31 yaşındayım) hiç bir çocuğu alıp sevdiğimi, annelik hayali kurduğumu bilmem.
Bu konuyu açtığım zamanlarda hep, "evlenince istersin." "böyle diyenler 3-4 tane yapıyor." sözlerini duyduğum için kendimi, "tamam evlenince isteyeceğim demek ki'ye" şartladım. 3 yıllık evliyim. İçimde hala hiç bir kıpırtı yok ama çevremden çok baskı görüyorum, kendimi çocuk yapmaya mecbur hissediyorum. Ama hazır olmadığım için, bunalıyor, ağlıyorum. Hazır olacağımı sanmıştım, zamanla isteyeceğimi sanmıştım. En yakın arkadaşım bebek sahibi olduğu zaman herkes yine, ondan özenirsin diye bekledi halbuki ben tek bir huysuzluğu olmayan, dünya güzeli o bebişe rağmen yine istek duymuyorum bu konuya. Ancak, herkesin beklentisinin aksini hissediyor olmam, kendimi suçlu hissetmeme neden oluyor. Eşim de bir gün çocuk sahibi olmak istiyor ama şu an yanıp tutuşmuyor. Şu an, sırf yaşım daha da geçmesin diye 3 aydır folik asit kullanıyorum annelik planladığım için ama gelin görün ki hala hazır değilim! Neden? Olacak olsam bu yaşa kadar olmaz mıydım? Bu bir kusur mu yoksa normal mi bilmiyorum. benim durumumdaki birisi anne olmasa daha mı iyi olur bilmiyorum ama çok bunalıyorum, ağlıyorum bu açmazda kalmaktan. Sorumluluk almayı sevmeyen birisiyim, hayallerim hep iş hayatı ve gezme üzerine kurulu. Öğretmenim, gezmek için yeterli zamanım ve maddi gücüm var. Çocuğu bu anlamda önümde bir engel olarak görüyorum.
Arada kalmama neden olan şey ise şu, "bir gün çok pişman olmak". Anne olan arkadaşlarımdan biri bana bir gün, "şimdi gençsin, bir sürü hayalin var, enerjin var ama yarın sana heyecan veren tek şey çocuğunun eğitimi, başarıları, mutluluğu olacak." dedi. Bu bakış açısı kafamı çok karıştırdı. Eğer anne olursam, çocuğuma deli gibi bağlı olacağıma da yürekten inanıyorum ama rahatına düşkün biri olarak iç sesim, " varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissedemezsin boş ver! " diyor.
Bu noktada en çok, benim gibi duygular yaşayıp şu an "annelik tüm hobilerini, seni mutlu eden şeyleri bir kenara attığına değer" diyecek anneleri duymaya ihtiyacım var ve ya "ben de senin gibiydim, 10 yıl geçti hiç pişman değilim. İyi ki çocuk yapmadım" diyenlere... Her iki yönden de, pişman olmaktan çok korkuyorum. Bir karar aşamasındayım, beni yargılamadan bana ışık tutacak herkese şimdiden sonsuz teşekkür ederim ve bebek sahibi olmayı dileyen herkese rabbimden tez vakitte bir armağan dilerim...
