• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Iki cocuklu hayat ve tukenmislik

Allah kolaylık versin

Oğlunuzda sevgiye ilgiye muhtaç o yüzden zorluk çıkarıyor bence

Ama kardeşini dövmesi hiç normal değil bunun için bir pedagog yardımı mı alsanız acaba ?
Aslinda dovmesi normal cunku cocugun konfor alanini kardes daraltiyor. Bir de gucu kardesine yetiyor.
Kardes kiskancligi olmayan ev yoktur sanmam
 
Aslinda dovmesi normal cunku cocugun konfor alanini kardes daraltiyor. Bir de gucu kardesine yetiyor.
Kardes kiskancligi olmayan ev yoktur sanmam
Yoo vardır
Bazı çocuklar kardeşim olsa diye yanıp tutuşuyor
Kıskanması anlaşılır 3 yas daha çok küçük ama dövmesi bence abartı bir davranış
 
Aslinda dovmesi normal cunku cocugun konfor alanini kardes daraltiyor. Bir de gucu kardesine yetiyor.
Kardes kiskancligi olmayan ev yoktur sanmam
Ben de dövermişim çareyi asmalı beşik almakta bulmuşlar😄
Hatta bir kere elimi boğazına sokmuşum boğuyormuşum az kalsın. Aramızda 2 yaş var. Oluyor yani
 
Iyi akşamlar hanımlar. Çaresizliğin dibine vurduğum için icimi dökmeye öyle ihtiyacim varki. Lütfen ümit verici şeyler söyleyin yoksa aklımı yitirecegim 😔 oğlum 3 yaşında kizim 9.5 aylik. Ikiside ayri ayri zorluyor beni oğlum herşeye ama herşeye ağlayan bir çocuk inanılmaz zor bir yapisi var. Söylediğimiz herşeyle inatlasir asla söz dinlemez. Evin içinde yarattığı tahribatlardan hic söz etmiyorum. Her fırsatta kardeşini dövüyor olmasındanda.. Kızım oğluma göre bir nebze daha iyi ama uyku konusunda sabrımin sınırına getiriyor beni her seferinde. Oğluma şu siralar tuvalet eğitimi veriyorum onun zorluğu bir yandan kızımın asla uyumayı kabul etmemesi bir yandan psikolojik olarak dibe vurdum. Her günüm kendimi sıkmakla geçiyor sabah 06:30 ta başlıyoruz akşam 9 a kadar ağlama sesleriyle geçiyor günüm. İkisine birden yetemiyorum bakımları konusunda zorlanmıyorum severek yapıyorum ama huysuzluklari resmen canımdan bezdirdi beni artık sabır tahammül kalmadı. Ne yapacagimi şaşırmış durumdayım her gun kendimi kasmaktan germekten hasta olacağım diye korkuyorum. Aslında yorgun ve uykusuz olmadigim zamanlar durumu bir şekilde idare ediyorum ama fiziksel ve ruhsal olarak yoruldugum zaman ağlamalarına huysuzluk yapmalarına zerre tahammülüm kalmıyor. Berbat bir anne olduğumu düşünüyorum artık. Üstelik insanlıktan çıkmış gibi hissediyorum kendimi kişisel bakımımı yapmaya zamanım kalmıyor zaman kalsada gücüm kalmıyor yüzüm felaket çökmüş durumda aynada kendimi gördüğüm zaman kendi görüntümden ürküyorum adeta. Bazi saglik sorunlarim var cocuklarimi kimseye bırakıp gidemiyorum hastaneye. Annem var yakınımda pek bir desteği yok sağolsun anca kendini över durur ben 4 çocuk buyuttum senin gibi degildim hic bana çekmemişsin evin hep dağınık vs diye diye kafamı ütüler canımdan bezdiğim yetmiyor gibi birde onun dirdirini çekiyorum destek bekledigim zaman hic destek olmasa daha iyi. Kizima günde 4 öğün yemek hazırlıyorum ogluma 3 ogun tuvalet eğitimine başlamadan önce günde 10 postada alt değiştiriyordum günde ortalama iki posta çamaşır çalışıyor günümun geri kalan zamani oğlumun arkasını toparlamakla kızımı sakinlestirmekle geçiyor araya ev işlerini sıkıştırmaya calisiyorum bunları gördüğü halde eleştirmekten alıkoyamıyor kendisini sağolsun. Neyse konum annem değil zaten yas araligi az olan iki çocuklu hanımlar durumu nasıl idare ediyorsunuz lütfen bana bir fikir verin ferahlatıcı birşeyler söyleyin. Çocuklarım uyuduktan sonra vicdan azabı çekmek istemiyorum sabırsız davrandigim için. Kendimi fazla hirpalamadan çocuklarımı güzel güzel büyütmeyi çok istiyorum ama bunu nasıl yapacağım konusunda ciddi manada tıkandım 😔
Ben her seferinde duygu sömürüsü yapıyorum böyle dudaklarımı büzüyorum ağlama taklidi yapıyorum hiç kıyamıyor hemen sarılıp tamam üzülme diyor tavsiye ederim sadece ona değil çevremdeki bütün çocuklara yapıyorum çok işe yarıyor
 
Ben de dövermişim çareyi asmalı beşik almakta bulmuşlar😄
Hatta bir kere elimi boğazına sokmuşum boğuyormuşum az kalsın. Aramızda 2 yaş var. Oluyor yani
Bizim evde bayağı ring kuruluyor artık.
Kimin gücü yetiyorsa.
Abarttıkları an ayrı odalara, yani köşelerine çekiyoruz sonra da ‘kaadeşimi öslediim’ diye ağlıyorlar.
Kardeşlik kavga etmeden olmaz ki zaten.
 
Oğlum uykuya direnen, yemek yemeyen çok hareketli bi çocuktu, şaftım kaydı amiyane tabirle ama kızımdan sonra 2 çocuklu olmanın tek çocukla alakası yokmuş onu anladım eşimle gülüyoruz o zorlandığımızı sandığımız hallerimize. Kızımda benzer çnkü, çok hareketli uykusu olsa bile sürünüyo 12-1 lere kadar. Akşam yemek yemeyip acıkıp gece dolabın önünden ayrılmıyo, bişe istediğinde ya yapmıyorum o saatte ya da yapsam bile yemiyo. Dışarı çıktığımızda 2 si de ayrı yerlere depar atıyo, araba çıkar bilmem ne diye arkalarından ben de koşturuyorum. Akşam evin içinde coşuyolar kovalamacılık fln. Bana da akşamlar işkence, zaman geçmiyo oyalamak sıkıntı. Eşim çok ilgili bi babayken çk sinirli bi tipe dönüştü, başka odaya gidip izole ediyo kendni resmen. 2 çocuk bambaşka bi olay, klasik olcak ama tek çocuk hiç çocuk
 
Iyi akşamlar hanımlar. Çaresizliğin dibine vurduğum için icimi dökmeye öyle ihtiyacim varki. Lütfen ümit verici şeyler söyleyin yoksa aklımı yitirecegim 😔 oğlum 3 yaşında kizim 9.5 aylik. Ikiside ayri ayri zorluyor beni oğlum herşeye ama herşeye ağlayan bir çocuk inanılmaz zor bir yapisi var. Söylediğimiz herşeyle inatlasir asla söz dinlemez. Evin içinde yarattığı tahribatlardan hic söz etmiyorum. Her fırsatta kardeşini dövüyor olmasındanda.. Kızım oğluma göre bir nebze daha iyi ama uyku konusunda sabrımin sınırına getiriyor beni her seferinde. Oğluma şu siralar tuvalet eğitimi veriyorum onun zorluğu bir yandan kızımın asla uyumayı kabul etmemesi bir yandan psikolojik olarak dibe vurdum. Her günüm kendimi sıkmakla geçiyor sabah 06:30 ta başlıyoruz akşam 9 a kadar ağlama sesleriyle geçiyor günüm. İkisine birden yetemiyorum bakımları konusunda zorlanmıyorum severek yapıyorum ama huysuzluklari resmen canımdan bezdirdi beni artık sabır tahammül kalmadı. Ne yapacagimi şaşırmış durumdayım her gun kendimi kasmaktan germekten hasta olacağım diye korkuyorum. Aslında yorgun ve uykusuz olmadigim zamanlar durumu bir şekilde idare ediyorum ama fiziksel ve ruhsal olarak yoruldugum zaman ağlamalarına huysuzluk yapmalarına zerre tahammülüm kalmıyor. Berbat bir anne olduğumu düşünüyorum artık. Üstelik insanlıktan çıkmış gibi hissediyorum kendimi kişisel bakımımı yapmaya zamanım kalmıyor zaman kalsada gücüm kalmıyor yüzüm felaket çökmüş durumda aynada kendimi gördüğüm zaman kendi görüntümden ürküyorum adeta. Bazi saglik sorunlarim var cocuklarimi kimseye bırakıp gidemiyorum hastaneye. Annem var yakınımda pek bir desteği yok sağolsun anca kendini över durur ben 4 çocuk buyuttum senin gibi degildim hic bana çekmemişsin evin hep dağınık vs diye diye kafamı ütüler canımdan bezdiğim yetmiyor gibi birde onun dirdirini çekiyorum destek bekledigim zaman hic destek olmasa daha iyi. Kizima günde 4 öğün yemek hazırlıyorum ogluma 3 ogun tuvalet eğitimine başlamadan önce günde 10 postada alt değiştiriyordum günde ortalama iki posta çamaşır çalışıyor günümun geri kalan zamani oğlumun arkasını toparlamakla kızımı sakinlestirmekle geçiyor araya ev işlerini sıkıştırmaya calisiyorum bunları gördüğü halde eleştirmekten alıkoyamıyor kendisini sağolsun. Neyse konum annem değil zaten yas araligi az olan iki çocuklu hanımlar durumu nasıl idare ediyorsunuz lütfen bana bir fikir verin ferahlatıcı birşeyler söyleyin. Çocuklarım uyuduktan sonra vicdan azabı çekmek istemiyorum sabırsız davrandigim için. Kendimi fazla hirpalamadan çocuklarımı güzel güzel büyütmeyi çok istiyorum ama bunu nasıl yapacağım konusunda ciddi manada tıkandım 😔
Bende de 3 yaş ve 8 aylik var. Aralari 31 ay.
Bende cok zorlaniyorum. Bunu soylemektende utanmiyorum. Çünkü herkesin yasadigi birsey. Yardimci tutma imkanim yok, oyun ablasi bakici tutma durumumda yok. Elden ne gelirse o oluyor. Gunde bazen 3 makina camasir calisiyor. 3 sepet camasir katliyorum. Kucuk olan donerek evi gezdigi icin sık sık supurge acmaya basladim. Ek gidasi basladi... Yedir icir uyut oynat. Hep bu şekilde sirayla. Birini doyuruyorum sonra digeri. Diğeri uyur oburu kalkar. İkisiylede tam anlamiyla ilgilenemiyorum. Psikolojimde kalmadi artik. Sinirliyim kendimi bastirmaya calisiyorum. Ama cildirdiklarimda oluyor
 
Bizde 4 kardeştik ama öyle zorluk yaramazlık yapmazdık kesinlikle şimdiki çocuklar ile kıyas bile yapılamaz.

Biri 5 diğeri 2 yasında iki kızım var büyük olan geçen sene anaokuluna gitti oradan kalan eğitici kitaplar ile zaman geçiriyoruz arada netten çadır aldım bu süreçte hani oturur oynarlar hesabı.

Yok onlarla sabah kalvaltı sonrası vakit geçirin oyun olur puzzel olur büyük için. Şimdi en çok o zorlar ben çok zorlandım ki kıskançlık çoktu.

Ufak olan öğlen uyuyorsa uyutun yemeğe girişin uymuyorsa mutfakta mama sandalyesi varsa oturtun öyle yemek yapın benimki durmayınca öyle yapardım.

Çok zor ama oğlunuza akşamdan etkinlik ayarlayın bunu 2 günde bir 3 günde bir nelerden hoşlanırsa o şekilde hazırlayın ki daha hevesli olsun.
Boşluklar da kendinize zaman ayırın özellikle meme emen çocuklar çok yoruyor anne ne gece ne gündüz uyuyabiliyor size bol sağlık ve sabır diliyorum hepimiz bu dönemlerden geçiyoruz Zamanla daha iyi olacak.
 
Iştahları yerinde mi peki?
Ablam güzel beslenen çocuğun uykusu da güzel olur.
Bağlantılı der hep..

Bende henüz 1 tane var.
Çok şükür iyi huyludur yavrum şuan Allah daim etsin.
Ama sağlık sorunlarından çekiyoruz biz de.. :KK43:

Kardeşlerime bakıyorum onlar da başka başka sikayetlerde.
Analık bir yönden çileli olmak zorunda gibi..
Geçmiş olsun Rabbim şifa versin
 
Benim de 4 ve 2 yaş iki oğlum var gerçekten öyle zor ki büyük oğlum bugün bana anne olmak çok zor dimi anne diyor bende neden oğlum o nerden çıktı dedim kardeşim hiç durmuyor o yuzden dedim dedi güldüm baya sonrada Nil Karaibrahimgil dinleyip motive oldum anne olmak zor ama gülüşü yeter oğlumla bağıra bağıra söyleyip oynadık...Siz çocuklarınıza yuvasiniz cennetsiniz siginaksiniz sütsünüz...Fazlaca Nil Karaibrahimgil dinlemiş olabilirim:)büyük cocugunu kreşe yazdirabilirsen inan hem ona hem sana çok iyi gelecek.Bizim büyük olan başladı sosyal alanı oluştu çokta mutlu kucuklede daha çok ilgileniyorum...Geçecek buyuyecekler...Sabrı bol olsun hepimizin
 
3 buçuk ve 1 yaşlarında iki fıstık da benim var💕 biz bi torba küçük top aldı, onu beşiğin aralarına yerleştirip ya da birbirimize, tavana vs atıp birlikte oyun oynuyoruz, bu bizi günde en az 1 saat idare ediyor. Oyuncakları sepetten döküp toplama oyunu oynuyoruz. Mutfakta 5 kiloluk kavanozu önlerine koyup davul çalın diyorum. Yaptığımız bütün iş ve oyunlarda “ne kadar güzel öğrettin kardeşine” diye sürekli büyüğü takdir ediyorum. Evdeki köşe takımını bozup upuzun yaptık, onda parkur gibi kudurup aşırı yoruluyorlar akşam uykusu öncesi. Parça bölük oldu ama toparlayamadım..Allah kolaylık versin
 
Iyi akşamlar hanımlar. Çaresizliğin dibine vurduğum için icimi dökmeye öyle ihtiyacim varki. Lütfen ümit verici şeyler söyleyin yoksa aklımı yitirecegim 😔 oğlum 3 yaşında kizim 9.5 aylik. Ikiside ayri ayri zorluyor beni oğlum herşeye ama herşeye ağlayan bir çocuk inanılmaz zor bir yapisi var. Söylediğimiz herşeyle inatlasir asla söz dinlemez. Evin içinde yarattığı tahribatlardan hic söz etmiyorum. Her fırsatta kardeşini dövüyor olmasındanda.. Kızım oğluma göre bir nebze daha iyi ama uyku konusunda sabrımin sınırına getiriyor beni her seferinde. Oğluma şu siralar tuvalet eğitimi veriyorum onun zorluğu bir yandan kızımın asla uyumayı kabul etmemesi bir yandan psikolojik olarak dibe vurdum. Her günüm kendimi sıkmakla geçiyor sabah 06:30 ta başlıyoruz akşam 9 a kadar ağlama sesleriyle geçiyor günüm. İkisine birden yetemiyorum bakımları konusunda zorlanmıyorum severek yapıyorum ama huysuzluklari resmen canımdan bezdirdi beni artık sabır tahammül kalmadı. Ne yapacagimi şaşırmış durumdayım her gun kendimi kasmaktan germekten hasta olacağım diye korkuyorum. Aslında yorgun ve uykusuz olmadigim zamanlar durumu bir şekilde idare ediyorum ama fiziksel ve ruhsal olarak yoruldugum zaman ağlamalarına huysuzluk yapmalarına zerre tahammülüm kalmıyor. Berbat bir anne olduğumu düşünüyorum artık. Üstelik insanlıktan çıkmış gibi hissediyorum kendimi kişisel bakımımı yapmaya zamanım kalmıyor zaman kalsada gücüm kalmıyor yüzüm felaket çökmüş durumda aynada kendimi gördüğüm zaman kendi görüntümden ürküyorum adeta. Bazi saglik sorunlarim var cocuklarimi kimseye bırakıp gidemiyorum hastaneye. Annem var yakınımda pek bir desteği yok sağolsun anca kendini över durur ben 4 çocuk buyuttum senin gibi degildim hic bana çekmemişsin evin hep dağınık vs diye diye kafamı ütüler canımdan bezdiğim yetmiyor gibi birde onun dirdirini çekiyorum destek bekledigim zaman hic destek olmasa daha iyi. Kizima günde 4 öğün yemek hazırlıyorum ogluma 3 ogun tuvalet eğitimine başlamadan önce günde 10 postada alt değiştiriyordum günde ortalama iki posta çamaşır çalışıyor günümun geri kalan zamani oğlumun arkasını toparlamakla kızımı sakinlestirmekle geçiyor araya ev işlerini sıkıştırmaya calisiyorum bunları gördüğü halde eleştirmekten alıkoyamıyor kendisini sağolsun. Neyse konum annem değil zaten yas araligi az olan iki çocuklu hanımlar durumu nasıl idare ediyorsunuz lütfen bana bir fikir verin ferahlatıcı birşeyler söyleyin. Çocuklarım uyuduktan sonra vicdan azabı çekmek istemiyorum sabırsız davrandigim için. Kendimi fazla hirpalamadan çocuklarımı güzel güzel büyütmeyi çok istiyorum ama bunu nasıl yapacağım konusunda ciddi manada tıkandım 😔
2cocuklu 3.ye hamile bir anne olarak geldim konusmaya. Oğlum 4bucuk yaşında kızım 2yaşında. Üstelik çalışıyorum. Gerci şu an uzaktan eğitimden devam ediyorum ama daha da yorucu. Bundan 1sene önce senin yaşadıklarını bende yaşadım. Hiç bişeye yetemiyodum. O zaman öğleci olarak çalışıyodum. Sabah 6da uyanmama rağmen okul saatine işlerimi bitiremiyodum dediğin gibi sürekli ağlayan bi kızım onu kıskanan bi oğlum vardı. Ne zaman kızım yürüdü kucağımdan indi oğlumla daha rahat vakit geçirmeye başladım ikisinin de huysuzluğu bitti. Şimdi ikiside sadece dağıtıyolar bende akşama kadar hiç bişeye dokunmuyorum onlar uyuyunca evi toplayıp tüm işlerimi hallediyorum. Sabaha hiç bi iş bırakmadan yatıyorum gündüz sadece yemek işine bakıyorum. Mesela Çamasırı gündüz asıyorum ama katlamasını ütüsünü geceye bırakıyorum. Çocuklarım oynarken de ben kendime vakit ayırıyorum.
 
Sizi çok iyi anlıyorum ve bunların hepsi geçecek demeye geldim. Çocuklarımın arasında iki yaş var. İlk bir sene çok zordu, anlatılmaz yaşanır. Bunun sebebi elbette uykusuzluk ile birlikte büyük çocuğumun konuşamaması ve gelişiminde geride kalmasının olmasıydı. Bu yaşlarda sınırlarını deniyorlar, istediklerini elde etmeye çabalıyorlar. Krizlere giriyorlar hepsini bende yaşadım. En sonunda evde kulak pamuklarimidir nedir ondan vardı, tiktim kulağa ama tabii çocukları duyuyorum. Baktım bana sakinlik geldi çığlık duymasamda bile piskolojikmen rahatladım. Bize dışarı çıkmanın çok faydası oldu. Bazen iki üç saat yürüyüş park filan yapardık. Sunuda fark ettim ki en cildirmalik günlerimde bile zar zor akıl edip dışarı ciktimizda o korkunc tablodan çıkınca oh iyiki çıktık çocuklar dengelendi sanki bende temiz hava almış oldum derdim. Ama dışarı çıkana kadar tabii kan ter içinde kaliyordum.

Oğlunuz krize girip ağlarda bundan etkilenmeye, doğal olduğuna kendinizi inandirin. Sınır olmak üzereyken birazdan susar sabır diyip relax olmaya çalışın ( çok zor biliyorum)
 
Oncelikle sakin olun, benimde ayni yaslarda cocuklarim var. Anne ne kadarsakin olursa cocuklar o kadar rahat. Birakin bi sure yikilsin kirilsin dokulsun, evde bagirsinlar tepinsinler ses etmeyin. Siz hicbir sekilde bagirmayin hatta beraber dagitin bagirin.
Sahsen ben oyle yapiyorum. Ev isi tabiki yapmak zorundayiz. O isleride oyuna dahil ediyorum. Bulasik mi yikanacak buyuk cocukgumla berbaber yikiyorum. Koyuyorum onune su dolu kopuklu legeni veriyorum eline sungerle bi kap oynuyor. Tabiki ustu basi batiyor heryer su kopuk ama olsun. Kucugunude pusetle ya da sepetle bulasik yikadigim tezgaha koyuyorum o da duruladigim bir iki tabak canakla oynarken hallediyorum
Cogu isimi onlari dahil ederek yapiyorum. Yani sinirlendiginize uzuldugunze degmez 3-5 sene sonra hic biri kalmiycak zaten.
Neye bu kadar ofkeleniyorsunuz.
Esiniz destek olmuyor mu
 
Okurken gelecegimi film gibi izledim sanirsam 🤭
Benimkilerinin arasinda daglar kadar yas farki olmasina ragmen yetisemiyorum
Kizim 10 yasinda kucuk bebegim 3 aylik
Sabah kalk kizimi okula gotur eve gel yemege giris direk, tabi bebegim uyuyosa, uyumuyosa ilgi istiyo onla duruyorum. Saat 3bucuga kadar camasir bulasik geciyo, elimden geldigince 1 saat uyku yapmaya calisiyorum degilse zombi gibiyim. 3bucukda kizimi alip eve geliyorum, kizimin bana tek yardimi cocugu tutmak oyalamis oluyo, onun haricinde asiri tembel isten kacan bir kizim var yani. Odevlerini hep son ana yapmaya basladi. Dun oturdum ona saat programi cizdim insallah ona uyar. Esim isten geliyo yorgun argin. Off off anlatirken yoruldum. Benimde annem seninki gibi, zaten yardim etmesinide pek istemiyorum cok pimpirikli kucucuk seyden aliniyo bide onun psikolojisi bozulmasin aman soyle olmasin diye zaman gececekse daha zor oluyo strese giriyorum. Buyuk kizi bazen gonderiyodum ama annem tamamen cocugu deforme etmis olarak gondriyo. Ikinci evliligim esim cook iyi onunda kizi var ayni yasta oyuzden benim kizima karsida cok iyi ama annem aman oyle dedirtme soyle yaptirtma sunu de diye dolduruyo oyle olunca cocuk geldiginde evde gerginlik oluyo oyuzden gondermekde tercihim degil. Kendim evde gunleri mi boyle geciriyorum.
Niye okurken kendimi gordum bu bebegim 2yasina gelince yeni bebek dusunuyoduk Allah izin verirse tabi
Ama okuyunca kendi fragmanimi gordum sanki
Cok zor durumun, bu arada esin nerde bu hikayede?
Yardimci tutsaniz durumunuz varsa, hic degilse temizlik ve yemek isleri icin haftada 2defa falan
 
Benim çocuklarımın arasında bir buçuk yaş var. Geçtim yani bu yollardan:) size tavsiyem kendinize vakit ayırmaya çalışın. Hergün ama. Bu sizi ve onları daha mutlu yapar. Yani illaki ikisinin de uyuduğu ya da sizin nisbeten rahat olduğunuz zamanlar oluyordur o vakitlerde hep yemek ya da ev toplama işine girişmeyin. Bugünler geçiyor ve onların o küçücük halini özlüyor insan.
 
Iyi akşamlar hanımlar. Çaresizliğin dibine vurduğum için icimi dökmeye öyle ihtiyacim varki. Lütfen ümit verici şeyler söyleyin yoksa aklımı yitirecegim 😔 oğlum 3 yaşında kizim 9.5 aylik. Ikiside ayri ayri zorluyor beni oğlum herşeye ama herşeye ağlayan bir çocuk inanılmaz zor bir yapisi var. Söylediğimiz herşeyle inatlasir asla söz dinlemez. Evin içinde yarattığı tahribatlardan hic söz etmiyorum. Her fırsatta kardeşini dövüyor olmasındanda.. Kızım oğluma göre bir nebze daha iyi ama uyku konusunda sabrımin sınırına getiriyor beni her seferinde. Oğluma şu siralar tuvalet eğitimi veriyorum onun zorluğu bir yandan kızımın asla uyumayı kabul etmemesi bir yandan psikolojik olarak dibe vurdum. Her günüm kendimi sıkmakla geçiyor sabah 06:30 ta başlıyoruz akşam 9 a kadar ağlama sesleriyle geçiyor günüm. İkisine birden yetemiyorum bakımları konusunda zorlanmıyorum severek yapıyorum ama huysuzluklari resmen canımdan bezdirdi beni artık sabır tahammül kalmadı. Ne yapacagimi şaşırmış durumdayım her gun kendimi kasmaktan germekten hasta olacağım diye korkuyorum. Aslında yorgun ve uykusuz olmadigim zamanlar durumu bir şekilde idare ediyorum ama fiziksel ve ruhsal olarak yoruldugum zaman ağlamalarına huysuzluk yapmalarına zerre tahammülüm kalmıyor. Berbat bir anne olduğumu düşünüyorum artık. Üstelik insanlıktan çıkmış gibi hissediyorum kendimi kişisel bakımımı yapmaya zamanım kalmıyor zaman kalsada gücüm kalmıyor yüzüm felaket çökmüş durumda aynada kendimi gördüğüm zaman kendi görüntümden ürküyorum adeta. Bazi saglik sorunlarim var cocuklarimi kimseye bırakıp gidemiyorum hastaneye. Annem var yakınımda pek bir desteği yok sağolsun anca kendini över durur ben 4 çocuk buyuttum senin gibi degildim hic bana çekmemişsin evin hep dağınık vs diye diye kafamı ütüler canımdan bezdiğim yetmiyor gibi birde onun dirdirini çekiyorum destek bekledigim zaman hic destek olmasa daha iyi. Kizima günde 4 öğün yemek hazırlıyorum ogluma 3 ogun tuvalet eğitimine başlamadan önce günde 10 postada alt değiştiriyordum günde ortalama iki posta çamaşır çalışıyor günümun geri kalan zamani oğlumun arkasını toparlamakla kızımı sakinlestirmekle geçiyor araya ev işlerini sıkıştırmaya calisiyorum bunları gördüğü halde eleştirmekten alıkoyamıyor kendisini sağolsun. Neyse konum annem değil zaten yas araligi az olan iki çocuklu hanımlar durumu nasıl idare ediyorsunuz lütfen bana bir fikir verin ferahlatıcı birşeyler söyleyin. Çocuklarım uyuduktan sonra vicdan azabı çekmek istemiyorum sabırsız davrandigim için. Kendimi fazla hirpalamadan çocuklarımı güzel güzel büyütmeyi çok istiyorum ama bunu nasıl yapacağım konusunda ciddi manada tıkandım 😔
Bu durumda anne , kv mutlaka destek olmali. Eş dr tabiki. Haber vermeden gidin oglunhzu yanina koyum bir iki gun baksin. O sirada kendinizi toparlayin. Benim ablamin da çocuklari hem yaş olarak hem de huy olarak aynen sizinki gibi. Vurmalar, tuvalet egitimi zorlugu,hergun aglamalar. Oglunu kreşe yazdirdi ama virus yayildi yarim kaldi. Bazen o da sinirden agliyor ama kv bazen goturup hafta sonlari ogluna bakiyor. Ya da annem isden cikarken gidip orda kaliyor ablama yardim ediyor. Annene deki ben annelikden anlamiyorum o engin tecrubenizle bir gun ogluma bak. Insana ailesi destek olmadikdan sonra kimden destek beklemeliyiz. Anlayisli olmayin cocuk bakimina yardim etmek zorundalar.
 
Back