Boşandım, biri 3 biri 4,5 yaşında iki de oğlum var geçmiş evliliğimden.
Vurmalı, kırmalı bitmedi evliliğim aksine yürümeyeceğini ve mutlu olmadığıma net karar verdiğim gün çocuklarımı alıp çıktım hayatından.
Bu kararı verene kadar çok düşündüm, çok sabrettim düzelmesi için de elimden geleni yaptım sanıyorum bundan sebep o kapıyı kapattığım günden bugüne kadar eski eşimin (halen devam eden) dön ısrarlarına hiç kulak asmadım.Belki bi şans verseydim toparlanabilirdik bilmiyorum ama güvenimi geçmişte o kadar kırmıştı ki, böyle bir riski göze alamadım.
Boşanmaya kesin kararlı olduğum için, blöflük bi durum olmadığı için kendime ve çocuklarıma bi hayat kurmuştum artık, kuyruğunu indirdiğinde, gururu bi kenara bıraktığında gerçekten herşey için çok geçti.
İlk ayrıldığımda "eşek gibi döneceksin babaevinde 2 çocukla yapamazsın,beni boşayamazsın sen" diyen adam boşandıktan sonra ayaklarıma kapanmaya başladı, hala ısrarları devam ediyor.
Bunlardan bağımsız olarak apayrı bi konu var kafamı karıştıran;
Bi kaç ay önce bi proje için bir araya geldiğim, hemen hemen aynı tarihlerde eşlerimizden boşandığımız, üst düzey bi memurla tanıştım.Zekası ve bakış açısı, projeyi sahiplenişi falan bende gizli bir hayranlık uyandırdı, uzun bir zaman birlikte aynı iş üzerinde çalıştık ve çok da güzel bir iş çıkardık ortaya.
Zaman içerisinde bana karşı olan ilgisini belli etmeye başladı.
Ben de boş olmadığım için ilgisine karşılık verdim ve şuan maaşallahlık bir ilişkimiz var.
14 senelik bir evlilik yapmış ve bu evlilikten çocuğu olmamış.
İşi, çevresi, ailesi gerçekten çok nüfuzlu insanlar.
Herşeyi konuşabildiğim, paylaşabildiğim, akıl alabildiğim en önemlisi empati gücü çok yüksek ve gayet anlayışlı biri ve bunlar beni çok cezbediyor.
Elebette birbirimizi tanıyabilmek için çok fazla zamana ihtiyacımız var ama çok kuvvetli bir şekilde evlenmeyi istiyor, çocuklarımın evlenmemeiz durumunda etkilenmemesi için daha şimdiden pedagoglarla görüşüyor, planlar yapıyor vs.
Ben böyle şeylere gerçekten alışkın değilim, eski eşimle iletişim problemimiz o kadar üst düzeydeydiki, bu yaşadıklarım gerçek olamazmış, bi hayalin ruyanın içindeymişim, bi erkek bu kadar ruha dokunamaz, bu kadar halden anlayamaz, bu kadar değerli hissettiremez diye düşünüyorum çoğu zaman.
Velhasılı, olası bir evlilik kararında çocuklarıma nasıl yaklaşmam gerektiğini, onlara durumu nasıl anlatacağımı bilemiyorum.(çocuklarımın ikisi de henüz çok küçükler)
Yaşadığım olaylar (boşanmak) onların seçimi olmadığı halde bizim yaptığımız hataların ceremesini zaten hayatları boyunca çekecekler, bu yüzden bir hata daha yapmak istemiyorum.
İkinci evlilik yapmak, çocuklu bir kadın için doğru mu?
Bunu nasıl yapabilirim, eski eş muhtemelen duruma aydığında çirkinleşecektir, çocuklarımı bana silah olarak kullanacaktır, onları bu süreçten an az hasarla nasıl çıkarabilirim.
Çocuklar yeni ebeveynine (abi mi? baba mı? buna çocuklarım karar verecek) alışabilecekler mi?
Beni dışlarlar mı? suçlarlar mı?
Milyonlarca soru..
Çok korkuyorum çocuklarımın olumsuz olarak zerre kadar etkilenmesinden.
Daha önce yaşayan, çocuklarıyla ikinci evliliğini yaşayan hemcinslerimden tecrübelerini paylaşmalarını rica ediyorum.
Teşekkür ederim şimdiden, fikirleriniz için.
Edit: hemen evlenmek gibi bir fikrim yok arkadaşlar, böyle bir kararı alabilmem için en az 2 yıla ihtiyacım var zaten.
