Dün doğum günüm olduğu halde geç geldi eve,erken gelebilirdi halbuki,hafta sonu olması ve neticede kendi işi olması dolayısıyla.
Aldım oğlumu akşam o gelmeden çıktım tur attım biraz ve evimizin karşısında tenha bir toprak yol kenarında ağaçların arasına arabamı parkettim,geldiğini gördüm,beni arıyordu çevrede,sonrada yanımdaki yoldan beni görmeden geçti gitti,dönecekti biliyorum ve o dönmeden eve vardım,yarım saat sonra geldi,yemek yemeğe gitmiş beni evde göremeyince.
Sana hediye alamadım param yoktu dedi bana,sen bana hediyeni verdin dün dedim.Sonrasında çok şiddetli kavga ettik,evden kovdum onu,gitmedi,ozaman ben gidiyorum dedim,gittim arabamda yattım,bir kere geldi cama vurdu,çağırdı,yüzüne bile bakmadım,1 saate yakın bekledim arabada bir daha gelmedi.
Sinirlenerek tekrar girdim eve ,bir baktım benimki oturmuş tvnin karşısına önünde çerez tabağı maç izliyor,ama keyfine değecek yok,o anki ruh durumumu tahmin edebiliyormusunuz, ve kendimi tutamayıp 'sen alışıksın arabalarda yatmaya sen gidip yatacaksın arabada diye bağırdım kovdum ama yine gitmedi.
Şu anda ise biraz daha sakinim,çünkü artık olan olmuş gözüyle bakıyorum olaya geri de döndüremeyiz zamanı,3 aydır kardeş gibi yaşıyoruz zaten aynı evde ve bu hamilelğimde umurunda değil gibi,çünkü ilkine hamileyken her ay kontrole götürürdü beni,hadi gidelim derdi bana hep,şimdi ise ne ben nede karnımdaki umurunda.
Bu evlilik için sarfettiğim emeklere acıyorum yalnızca..........