Bu konuları okuyunca kendi yaşadıklarımi dışarıdan görüp cok mutsuz oluyorum. Sabahtan akşama kadar cocuklarla tek ilgileniyorum. Eşim işten gelince ben genelde derse giriyorum, o yemeklerini yediriyor. Sonra bizim yemekleri tabaklara koyuyor yiyoruz geç saatte. Ben bebeği uyutmaya gidiyorum. Uyutup salona gelince on dk sonra uyanıyor. Tekrar uyut tekrar uyansin tekrar uyut tekrar uyansin. Sabaha kadar ayni. Sabah olunca erkenden yine aynı rutin başlıyor. Sinirlerim bozuluyor. Çünkü ben bunları yaparken eşim telefon, kulaklık ve kumandayı alip uzaniyor. Haftada tek bir dizi izlemek istiyorum, mümkün değil. O bebeğin yanında dursun ben salonda kitap okuyayım çay içeyim istiyorum bazen. Filmini bebeğin yanında izleyebilir ama beyfendi çay, meyve, çerez keyfi yapıyor. Ben hepsinden mahrum. Ha bana da ayiriyor gelince yerim diye ama ben bebek uyutma nöbetindeyim. Sabaha kalıyor hepsi. Yarım saat fırsat bulur gelirsem şans eseri, yere uzanıyorum. Beyfendi TV izlemese bile TV karşısındaki koltuğa uzanmış oluyor. Bize de halı kalıyor. İnsan bir kalkar.
Her gün aynı, her gün.
Eskiden de böyle ilgisizdi. Dugunumuzun ertesi günü, kumanda telefon alıp koltuğa uzandı. Yıllar böyle geçti.