Hiperaktivite bozukluğu olabilir imiş.

Merhaba hatunlar
Beni ve oğlumu bazılarınız bilir. Özellikle anne olmak isteyenler oğlumla ilgili yazdıklarımda dehşete kapılıyor. Velhasılı nihayet 36 aya geldik ve ben uzmana götürdüm oğlumu bugün. Görüşme esnasında asla durmadığı için çok verimli bir görüşme olamadı lakin aksini beklemiyordum zaten.

Odadaki damacanayı devirme, klavyeye rastgele basıp sistemi çökertme, sürekli kapıyı açma eylemlerinden fırsat buldukça dinlemeye çalıştı uzmanımız. Gelişim testi istedi onu yaptıracağız.

Gelelim benim tıkandığım noktaya. O kadar yoruldum ki yazmaya takatim yok. Umarım toparlayabilirim cümleleri. Uzman, kesin tanının 5-6 yaştan önce konulamadığını, gelişimsel hiperaktivite bozukluğundan şüphelendiğini, buna ek olarak sosyal iletişim probleminin olduğunu söyledi. Mutlaka üç yarım gün kreşe gitmesi gerektiğini, eğer mümkünse bir de spor dalıyla uğraşması gerektiğini söyledi.

Tam da bu noktada tıkanıyoruz. Ben okul öncesi öğretmeniyim. Devlet memuru değilim, özelde çalıştım yıllarca. Bu yıl çalışmaya başlayacaktım. Planım böyleydi. Oğlumu da tam gün çalıştığım kuruma götürecektim. Lakin uzman, beş tam günün böyle bir çocuğa faydadan çok zarar vereceğini, yarım gün gitmesi gerektiğini söyledi. Oğluma kalan yarım günde bakacak kimse yok, dolayısıyla benim işe başlama hayallerim suya düşüyor ki zaten depresyonun dibindeydim, hepten batacağım... Eşimin maaşı ile oğlumu hem kreşe hem spora göndermem imkansız. Benim çalışmam lazım.

Sabahtan beri ne yapacağımı düşünüyorum. Oğlumun gelişim göstermesi için bu söylenenleri yapmam gerek. Bunlar için, çalışmam gerek. Çalışsam oğluma bakacak kimse yok. Hadi bir şekilde dişimizi sıkalım, mutfak masrafından kısalım gerekirse, yine de oğlumu kreşe göndereyim desem.... Dostlar ben çok yıprandım. Üç yıldır tükendim tam manasıyla. Evden çıkmak istiyorum artık. Çalışmak istiyorum.

Öyle bir durumdayım ki, ya bir sene daha oğlum için fedakarlık yapıp evde olacak ve epey maddi sıkıntı çekeceğim. Ya da bu konuda uzmanı dinlemeyip oğlumu tam gün kreşe götüreceğim. Ne yapmalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim bana bir fikir verin. Belki aranızda bu sorunu yaşayanlar ya da bu konuda uzman olanlar vardır. Yönlendirirseniz çok sevinirim.

Ek olarak, İstanbul'da devletin sağladığı 3 yaş aktiviteleri varsa bilgilendirirseniz çok sevinirim.

Edit: şu an oğlum yine çıldırmış durumda. Konuyu zor açtım. Hemen cevap veremeyebilirim. Fırsat bulunca cevap yazacağım.
başka bir uzmana götürseniz?
eğer imkanlarınız elvermiyorsa tam gün kreşe vermekten başka şansınız yok tabi
Allah yardımcınız olsun
 
Ne alaka diyeceksin belki ama çocuğuna hacamat yaptırmayı düşünür müsün? İyi geldiğini duymustum...
Bir de şekerli gıdalardan uzak tutuyor musunuz? Yavrum aldığı enerjiyi atamıyor belli ki...
 
İşe başlar ve tam gün kreşe verirdim. Birkaç ay denenebilir, baktınız olmuyor istifa edersiniz. ( tabi tazminat vs nasıl olur onları bilmiyorum)
Evde kesinlikle durmayın, çok üzülüyorum konularınıza, bir yıl daha çok zor gerçekten kendinize bir uğraş bulun.
Ayrıca yarım gün kreş yarım gün spor olamıyor bu yaş grubuna sanırım.
Kızımı üç yaşında jimnastiğe başlattık bir veli bekliyordu mutlaka salon kapısında.
Keza yüzme vs de tek başına zor sizin gözetiminiz gerekebilir. Tabi gidip görüşmek lazım belki kurumların farklı uygulamaları vardır
 
Devlet okullarının kayıt dönemi geçmiş olabilir. Biz 2 sene önce bu zamanlarda gittiğimizde öyle demişlerdi.
Uzmanla tam konuşamadık dediniz ya, aslında çocuk oyun alanında oynarken önce sizinle konuşup sonra çocuğu gözlemlemesi gerekirdi. En azından biz uyku terörü sebebiyle çocuk psikiyatristine gittiğimizde öyle yapmıştı. Başka bir uzmandan da görüş alabilirsiniz.

Maalesef öyle bir durum olmadı. Birlikte girdik içeriye. Zaten sürekli koşturduğu için içeriye girmek bile olay oldu. Bir başka uzmana daha götürmekte fayda var dediğiniz gibi.
 
İşe başla ve tam gün yanına al.
İyi imkan ve olanak sağlamak için çocuğuna para lazım.
Hafta sonları da spora götürürsün.
Hem sen biraz açılır nefes alırsın, hemde oğlun için yapılması gerekenleri yapmış olursun.

Para olmayınca, imkansızlıktan çocuk kendi haline bırakılmış gibi bir şey olur.
Yarım gün kreşe gitmekle olacağını zannetmiyorum.

O kadar yorgun, o kadar bezginim ki kendime güvenim bile yerle bir oldu. İşi, evliliği ve oğlumun bakımını nasıl bir arada götürürüm diye düşünüyorum. Paraya da ihtiyaç var. Şu an kafam çok karışık. O yüzden bu konuyu açtım zaten. Her durumda çözüm üreten ben, dondum kaldım.
 
Kendi alanınız dışında yarım gün de olsa çalışmayı düşündünüz mü? Yani siz çalışmazsanız kafayı yiyeceksiniz belli, ee çocuğunuza da tam gün kreş önerilmiyor. En azından 5 yarım gün kreşe gider hafta içi, siz de yarım gün çalışırsınız... Bir bakıcı ya da aile üyesi desteği her şeyi çözerdi ama işte çoğu şey paraya bakıyor.

Ya da psikologun dediği gibi yarım günle azar azar başlasanız kreşe, belki iyi gelir, uyum gösterir, o zaman birkaç ay sonra tam güne geçirir, siz de tam zamanlı işe başlarsınız.

Ya da kendi planınızı uygulayın, tam gün yanınıza alın çocuğunuzu. Ama tamamen kendinizden fedakarlık yapmak, kendinizi eve kapamak hata olur gibi duruyor. Çünkü sizin psikolojiniz iyi olmayacak, ee bu çocuğunuzu da etkileyecek.

Kendi işim dışında ne yapabilirim bilmiyorum ki. Okurken pazarlama işi yapmıştım geçici bir süre. Başka da iş deneyimim yok farklı alanda.

Eşim de bu hususta sürekli maraz çıkarıyor. Asla istemiyor tam gün okula gitmesini. Çözüm üret diyorum, sigarayı bırakalım ben gönderirim yarım gün okula diyor. Tabi benim ruh sağlığım mühim değil. Her şeyin üstesinden gelirim nasılsa.
 
Size hicbir maddi katkisi olmasa bile mutlaka calisin. Evden cikmaniz lazim.

Bakici isi nasil zorlanabilir acaba? Aile en son cozum belki ama, bence boyle bir durumda zorlanabilir, maddi destek olabilirler mi acaba diye. Artik bu saglik meselesi haline gelmis gibi cunku. Ya da ne bileyim mesela cocuklu bir bakici bulsaniz, siz onun cocugunu krese goturseniz, o da evde sizinkine baksa... oyle bir sey mumkun olur mudur ki? Belki oyle tanidik vardir cocugunu gondermek isteyen, ama imkani olmayan.

Iki tarafın ailesinden de zerre destek beklemiyorum. Ne maddi ne de manevi. Zira ben bitik vaziyette olduğum halde, herkes inanılmaz bencil. Yardım etmedikleri gibi, beni bencillikle suçlayıp beklenti içine giriyorlar. Ben banyo yaparken bile zaman planlanması yaparken, neden sıkıntıları ile ilgilenmediğimi soruyorlar mesela. Falan akrabanın yardıma ihtiyacı varmış da neden aramamışım mesela. Sanırım artık insanlardan da nefret ediyorum.
 
İşe başlar ve tam gün kreşe verirdim. Birkaç ay denenebilir, baktınız olmuyor istifa edersiniz. ( tabi tazminat vs nasıl olur onları bilmiyorum)
Evde kesinlikle durmayın, çok üzülüyorum konularınıza, bir yıl daha çok zor gerçekten kendinize bir uğraş bulun.
Ayrıca yarım gün kreş yarım gün spor olamıyor bu yaş grubuna sanırım.
Kızımı üç yaşında jimnastiğe başlattık bir veli bekliyordu mutlaka salon kapısında.
Keza yüzme vs de tek başına zor sizin gözetiminiz gerekebilir. Tabi gidip görüşmek lazım belki kurumların farklı uygulamaları vardır

Şu anda hiçbir desteğim yok çevremden. Eşim bile kısmen yanımda olabiliyor. Karar verirken "ben tek başına yapabilirim" diyerek vermeliyim. Çok mu yorulur yıpranırım bilemiyorum. Zira evden çıkmamız bile olay olurken, her sabah düzenli işe gitmek nasıl bir zulüm olur bilmiyorum. Lakin evet evde durmaktan iyidir her şekilde.
 
Ben de bunu düşünüyorum ama oğluma ne kadar tahammül edebilirler tam gün onu bilemiyorum.
Böyle durumlarda okullar az saatli kabul ediyor maalesef özel veya devlet . Genelde şunu gördüm devler okulları daha çok tahammül ediyor . Özel dürümlü çocuklar için biz genelde 2 saatle başlatıp zamanı fazlalasriyorduk. Bir anda 5 gün tam zamanlı çok zor imkansıza yakın görünüyor çocuğunuz için
 
O kadar yorgun, o kadar bezginim ki kendime güvenim bile yerle bir oldu. İşi, evliliği ve oğlumun bakımını nasıl bir arada götürürüm diye düşünüyorum. Paraya da ihtiyaç var. Şu an kafam çok karışık. O yüzden bu konuyu açtım zaten. Her durumda çözüm üreten ben, dondum kaldım.

Uzun zamandir evde olmanin verdigi bir his bu. Guven kaybini anliyorum ama calismak bir yerde senin icin degisim ve su bunalimli ev ortamindan kurtulman icin bir sans olacak.
Ruhen iyi hissettikce evinle de, cocugunla da, isinle de ilgilenmen cok daha kolaylasacak.
Cunku bu yorgunlugunun neredeyse tamami bunalmislik ve sıkılmısliktan kaynaklaniyor.

Senin once kendi ruhunu onarman, ondan sonra para kazanarak guclenmen, bunlardan sonra cocugun icin neler yapabilecegine bakman gerekiyor.
 
Anlattığınız cocuk sizce Bes tam gun okulda durur mu. Duracak olsa bile ne kadar surede alışır. Ayrıca bunun hastalığı var tatili var nasıl olacak.
Ben kızımı ana okuluna verdim yıl boyu oradaydık. Alması bırakması toplantısı partisi. Okula vermeye bitmiyor. Kaldı ki cok hareketli imiş.

Maalesef bu ayrıntılar var okullarda. Ben kendi çalıştığım kuruma alırsam, bunlar sıkıntı olmaz. Lakin muhtemelen her çıldırdığında nasılsa annesi çözüm bulur diyerek yanıma getirebilirler. Bu da benim iş verimimi etkiler.
 
Merhaba hatunlar
Beni ve oğlumu bazılarınız bilir. Özellikle anne olmak isteyenler oğlumla ilgili yazdıklarımda dehşete kapılıyor. Velhasılı nihayet 36 aya geldik ve ben uzmana götürdüm oğlumu bugün. Görüşme esnasında asla durmadığı için çok verimli bir görüşme olamadı lakin aksini beklemiyordum zaten.

Odadaki damacanayı devirme, klavyeye rastgele basıp sistemi çökertme, sürekli kapıyı açma eylemlerinden fırsat buldukça dinlemeye çalıştı uzmanımız. Gelişim testi istedi onu yaptıracağız.

Gelelim benim tıkandığım noktaya. O kadar yoruldum ki yazmaya takatim yok. Umarım toparlayabilirim cümleleri. Uzman, kesin tanının 5-6 yaştan önce konulamadığını, gelişimsel hiperaktivite bozukluğundan şüphelendiğini, buna ek olarak sosyal iletişim probleminin olduğunu söyledi. Mutlaka üç yarım gün kreşe gitmesi gerektiğini, eğer mümkünse bir de spor dalıyla uğraşması gerektiğini söyledi.

Tam da bu noktada tıkanıyoruz. Ben okul öncesi öğretmeniyim. Devlet memuru değilim, özelde çalıştım yıllarca. Bu yıl çalışmaya başlayacaktım. Planım böyleydi. Oğlumu da tam gün çalıştığım kuruma götürecektim. Lakin uzman, beş tam günün böyle bir çocuğa faydadan çok zarar vereceğini, yarım gün gitmesi gerektiğini söyledi. Oğluma kalan yarım günde bakacak kimse yok, dolayısıyla benim işe başlama hayallerim suya düşüyor ki zaten depresyonun dibindeydim, hepten batacağım... Eşimin maaşı ile oğlumu hem kreşe hem spora göndermem imkansız. Benim çalışmam lazım.

Sabahtan beri ne yapacağımı düşünüyorum. Oğlumun gelişim göstermesi için bu söylenenleri yapmam gerek. Bunlar için, çalışmam gerek. Çalışsam oğluma bakacak kimse yok. Hadi bir şekilde dişimizi sıkalım, mutfak masrafından kısalım gerekirse, yine de oğlumu kreşe göndereyim desem.... Dostlar ben çok yıprandım. Üç yıldır tükendim tam manasıyla. Evden çıkmak istiyorum artık. Çalışmak istiyorum.

Öyle bir durumdayım ki, ya bir sene daha oğlum için fedakarlık yapıp evde olacak ve epey maddi sıkıntı çekeceğim. Ya da bu konuda uzmanı dinlemeyip oğlumu tam gün kreşe götüreceğim. Ne yapmalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim bana bir fikir verin. Belki aranızda bu sorunu yaşayanlar ya da bu konuda uzman olanlar vardır. Yönlendirirseniz çok sevinirim.

Ek olarak, İstanbul'da devletin sağladığı 3 yaş aktiviteleri varsa bilgilendirirseniz çok sevinirim.

Edit: şu an oğlum yine çıldırmış durumda. Konuyu zor açtım. Hemen cevap veremeyebilirim. Fırsat bulunca cevap yazacağım.

yarım gün kreş yerine oyun gruplarına gitseniz birlikte. çocuğunuzda saldırgan davranışlar var mı?
 
X