Evet tükenmişlik konusunda haklısınız ve evet artık herhangi bir çocuğun yapabileceği sıradan yaramazlıklar bile tahammülümü zorluyor. Çünkü çok fazla yoruldum. Örneğin 3 yıldır bir kez bile oturup sakince çay içmedim. Sevdiğim herhangi bir şey yapamadım. Mesela kitap okumak, bir film izlemek. Öylece oturup dinlenmek. Uykuda bile hareket halinde olduğu için, huzurla uyumadım da. Tamamen oğluma odaklı yaşıyorum. Maddi durumum çalışırsam iyi olduğu için, oğlum için ekstra faaliyetlere de imkan olmadı. Dolayısıyla sürekli aynı kısır döngünün içinde debelenip durduk.
Bunun dışında ailemi ve beni etkileyen kayıplar yaşadık. Benimle yaşıt olan yengemi kaybettik kanserden. İki küçük yeğenim annesiz kaldı. Dayımı kaybettim. Yeğenlerim için bir şeyler yapmak istedim, oğlum müsaade etmedi. Cenazede üzülürken, bir yandan da acaba oğlumun başına bir şey gelir mi diye düşünüyordum mesela. Morgda yengemin soğuk bedenini öperken, telefonum çalıyordu "bu çocuk durmuyor ne zaman geleceksin" diye.
Bırakın eylemleri, hisleri bile yaşamaya fırsat bulamadım. Yeterince üzülemedim, yeterince öfkelenemedim. Bu yüzden şu an içinde bulunduğum tükenmişlik çok normal. He olması gereken bu mu, tabi ki değil. Ayağa kalkmalıyım her ne olursa olsun. Zira oğlumun bana ihtiyacı var.
Dün gece uyurken eşim beni uyandırdı. Elin ayağın kasılıyor farkında mısın diye. Psikolojik destek evet almalıyım ama nasıl? Ben günlerce baş ağrısından duramazken oğlumu bırakacak kimse bulamadım nörolojiye gitmek için. Düzenli bir şekilde terapiye gitmem mümkün mü? Üstelik psikolojik bozuklukların şımarıklık olduğunu düşünen kişilere oğluma bakmalarını teklif etmek mümkün değil. Hani ben çözüm düşündüm. Günlerce, aylarca ve hatta senelerce. O yüzden kendimi boşverdim artık. Oğlum sağlıklı bir birey olsun, bunu başarayım yeter.
