- 24 Nisan 2024
- 250
- 160
- 35
Bizim topraklarda erkekler öyle . Türk erkekleri zor , yorucular kadını yıpratırlarCok dogru bir tespit. Evliyim, kocamla birlikte her isimizi yapiyoruz ama evliliklerin geneli bu sekilde degil. Ne kadar modern bir erkek olarak gozukseler de evlenince iclerinden o varos ataerkil huylari cikiveriyor birden.
Kadere inanırım, şimdiye kadar karşılaştığım kişilerden herhangi biri için keşke şans verseydim, ikinci kez görüşseydim olurdu demedim. Asla demek için geleceği görebilmem lazım ki bu mümkün değil ancak şu an hislerim düşüncelerim bana göre çok net. Sorumun amacı örnekleri merak etmemdi açıkçası. Bekar bir hayat sürmeyi kendi isteğiyle tercih eden, ileri yaşlara gelmiş kişilerin yaşayışlarını, fikirlerini, etrafında böyle tanıdığı olanların dışarıdan değerlendirmelerini görmek için sordum. Çok teşekkür ediyorum görüşünüzü paylaştığınız için.Bir kere 40 yaşından sonra kafalar kpmple değişiyor bence , herşey idrak ediliyor tam manasıyla ve pek hayatın bir espirisi kalmıyor bencee , ayrıca bir şeyi denemeden size göre mi değil mi bilemezsiniz ki , keşke evlenseydim diyeceksiniz belli şimdi den , bunu kesin demiyecek birisi bu soruyu sormazdıbence uygun iyi birinç bulabilirsiniz şansınız bol olsun
Umutsuzluk değil aslında benimki.Cocuk sevgisini yegenlerınızle alamadıgınızı Evladınız olunca anlayacaksınız.
Bu oyle yeğen sevmek gıbı bsey degıl, yanından bile geçmez hatta.
Evlilik ıcınde Cok gencsiniz
Umutsuz olmak ıcın 40 ları gormus olsanız anlayabilirim, henuz erken
Gerçekten geriye dönseniz evlenmez miydiniz? Ben de bekarım ama ailem özellikle annem evlenmeyerek hayattaki en önemli şeyden mahrum kalmışım, çok kötü bir durumdaymisim gibi davranıyor. Bazen düşünüyorum ben de evlenmeyerek hata mi yaptım diye.yorumları okumadım muhakkak diğer arkadaşlar yazmışlardır.
siz meslek sahibi, geliri olan kendi ayakları üstünde duran bi kadınsınız, neden başkalarına yük olasınız, neden bir yere sığamayasınız?
benim etrafımda evlenmiş ve yaşı ileri olan kadınlar var, bunlardan iki tanesi meslek sahibi kendi parasını kazanan kadınlar ve kimseye yük değiller.. ikisinin de hem evi var hem birikmişi, ikisi de emekli...
3. sü hiç çalışmamış, bi kere evlenip kısa süre sonra boşanmış, sigortasını dışarıdan babası ödemiş emekli etmiş, şu an babasından 3 kardeşe kalacak olan evde tek başına oturuyor.. mesela bunun sonu ne olur bilemiyorum, bence kardeşlerinin insafına kalmış, eğer onu güçsüz görüp kendi haklarından vazgeçerlerse evi ona bırakırlarsa rahat rahat yaşar ve ölür ama herkes kendi hakkını alırsa onun elinde bişey kalmaz....
sizin böyle bi durumunuz yok, rahat olun, evlenmek zorunda değilsiniz... şimdiki aklım olsa ben de evlenmezdim..
Yaşınız kaç? Aile tutumu gerçekten çok önemli bu konuda. Ailem benim yapımı ve bu konudaki düşüncelerimi bildiği için hiçbir zaman baskı oluşturmadılar üzerimde, Allah razı olsun onlardan. İnşallah hakkınızda en hayırlısı olur.Gerçekten geriye dönseniz evlenmez miydiniz? Ben de bekarım ama ailem özellikle annem evlenmeyerek hayattaki en önemli şeyden mahrum kalmışım, çok kötü bir durumdaymisim gibi davranıyor. Bazen düşünüyorum ben de evlenmeyerek hata mi yaptım diye.
32 yaşındayım, ben evliliğe karşı değilim ancak aşık olarak evlenmek istedim hep. Yaklaşık 2,5 yıldır sevgilim var ama evlenmek için aşamadığımız farklılıklarımız var. O yüzden aileme anlatamıyorum. Tanıdıklar aracılığıyla birilerini buluyor görüşmek istemiyorum dediğimde inanılmaz derecede üzülüyor. Evlenmedim diye sanki ben ciddi bir hastalığa yakalanmışım gibi üzülüyor.Yaşınız kaç? Aile tutumu gerçekten çok önemli bu konuda. Ailem benim yapımı ve bu konudaki düşüncelerimi bildiği için hiçbir zaman baskı oluşturmadılar üzerimde, Allah razı olsun onlardan. İnşallah hakkınızda en hayırlısı olur.
Üzücü bir durum gerçekten. Halbuki evlenip çoluk çocuğa karışmasına rağmen mutluluğu bulamayan, istediği gibi yaşayamayan o kadar çok kişi var ki. Allah hakkınızda en hayırlısını versin.32 yaşındayım, ben evliliğe karşı değilim ancak aşık olarak evlenmek istedim hep. Yaklaşık 2,5 yıldır sevgilim var ama evlenmek için aşamadığımız farklılıklarımız var. O yüzden aileme anlatamıyorum. Tanıdıklar aracılığıyla birilerini buluyor görüşmek istemiyorum dediğimde inanılmaz derecede üzülüyor. Evlenmedim diye sanki ben ciddi bir hastalığa yakalanmışım gibi üzülüyor.
Yasitlarimin yuvası, çocuğu varmış ben odamda geçirmişim gençliğimi vs. gibi kırıcı şeyler söylüyor. Yakın zamanda araba aldım ve kendi calisip biriktirdiğim paramla aldım benle gururlanmasini beklerken bana sen evlenip yuva kurmadiktan sonra gözümde hiç değeri yok dedi.
Belki tepki gorucem ama analarinin ve babalarinin sucu bana gore. Hatta direkt annelerinin sucu olarak goruyorum. Benim de abim var ama evin her isiyle ugrasiyor. Sabah evden en son o ciktigi icin evi toplayip, supurup cikar. Aksam eve gelince bulasiklari o yikar. Evlerinde bir is bolumu var. Demek ki bu tarz seyler yapilabiliyor.Bizim topraklarda erkekler öyle . Türk erkekleri zor , yorucular kadını yıpratırlar
Hayattaki en buyuk seyden nasil mahrum kalabiliyorsunuz? Cinsellikten mi bahsediyor acaba anneneniz? Cunku bu konu bizim toplumumuzda bir tabu. Yani bu yasiniza kadar da bunu yasamadiysaniz bunun icin kaygilanmis olabilir ama onun disinda evliligin hic bir numarasi yok. Bence en guzeli sevgililik, cunku kimse kimseye garanti gozuyle bakamiyor ve hareketlerini ona gore ayarliyor. Evlilikten sonra genellikle erkeklere sacma bir rahatlama gelip saliyorlar kendileriniGerçekten geriye dönseniz evlenmez miydiniz? Ben de bekarım ama ailem özellikle annem evlenmeyerek hayattaki en önemli şeyden mahrum kalmışım, çok kötü bir durumdaymisim gibi davranıyor. Bazen düşünüyorum ben de evlenmeyerek hata mi yaptım diye.
Ben size cocuk sahibi olmayi soyle anlatayim. Cok farkli bir duygu cok seviyorsunuz ama cok zorluyor. Inanamayacaginiz sekilde cok zorluyor. Bebeklikleri inanin bir noktadan sonra daha kolaymis demeye basliyorsunuz. Disari rahat sekilde cikamiyorsunuz, bir restoranta oturup yemek yiyeyim diyemiyorsunuz rahatca. En az 10 yil kendi hayatiniz olmayacak. Yikanamiyorsunuz. Dun bir restoranta gittik cocuklarla yarim saat yemek yedik. Oturdular ve duzgunce yemek yedik diye bugun o kadar mutluyum ki. Cay bile ictimUmutsuzluk değil aslında benimki.Keşke demedim şu ana kadar ancak tabii ki geleceği bilemeyiz, hakkımızda en hayırlısı olsun her zaman. İnanın annelik duygusunun yoğunluğunu hayal bile edemiyorum eğer yeğen sevgisi bile böyle bir şeyse. Çok kaygılı olmam, evlilik, çocuk sorumluluğunun altından kalkabilecek biri olmadığımı bildiğim için böyle düşünüyorum. Evliliğin, eş, eş ailesinin, çocuk sorumluluğunun üstesinden gelen tüm kadınları gönülden tebrik ediyorum.
Öncelikle mutlu günler diliyorum herkese. 33 yaşındayım, memurum 12 sene oldu atanalı, ailemin yanında yaşıyorum. Bekarım, herhangi bir nişan, söz durumu geçmedi başımdan. Şimdiye kadar evimize benim için bir tane bile görücü gelmedi. Arkadaşlarım vesilesi ile tanıştığım birkaç kişi oldu ancak bazen karşı taraf devam etmedi, bazen de ben devamını getirmek istemedim ısınamadığım için. İkinci görüşme olmadı yani hiçbiriyle. Geçen senelerde ara ara kederlenirdim etrafımda emsallerimin çoluk çocuğa karıştığını görünce, ancak artık kabullendim üzülmüyorum. Yalnızlığı, sessizliği seven bir yapım var zaten. Günlerce evde otursam, bir yerlere gitmesem, kimselerle konuşmasam sıkılmam. İş hayatında arkadaşlarımla iletişimim iyidir, sevdiğim arkadaşlarım vardır ancak genelde onlar gelirler yanıma, bir arada olalım, bir şeyler yapalım isterler, uyum sağlarım, ama hiç arkadaşım olmasa da yalnız hissetmem kendimi, tek başıma bir şeyler yapmaktan daha çok keyif alırım. Yaşım ilerleyince etrafımdaki yetişkin insanlar sürekli evlilik telkinlerinde bulunmaya başladılar. Annen baban başında şimdi, ancak sonrasında kimsenin yanına sığamazsın, bir yuvan olsun, çocukların olsun, şu kişi taliplerini hep reddetti de şimdi sürünüyor, kimsenin yanına sığmıyor, eziliyor, hor görülüyor vs.
Ben kadere inanıyorum, varsa kaderimde evlilik, mutlaka bir şekilde gerçekleşecektir. Olmadı veya olmayacak diye kederlenmek istemiyorum, artık kaygılanmıyorum da, kendimi de tanıyorum. Sorumluluk almak isteyen bir yapım da yok zaten, çocuk yetiştirmek, eş ve aile sorumluluğunu kaldırabilme gücünü bulamıyorum kendimde. Çocuk sevgisini yeğenlerimle alıyorum, sorumluluğu olmadığı için stressiz doya doya seviyorum. Hiç evlenmemiş olmak ilerisi için çok mu travmatik bir durum sizce? Evlenmemiş kadınlar başkalarına yük mü oluyor, bir yere sığamıyorlar mı? Etrafınızda hiç evlenmemiş orta/ileri yaşlara gelmiş kadınlar var mı, nasıl bir yaşayış halindeler?
Ben de sizle aynı yaştayım ve yalnız yaşıyorum. Ailem aynı şehirde ama pek gitmiyorum yanlarına. Babamı kırmamak için gidiyorum. Gidersem de birkaç saat oturup evime dönüyorum. Çok şükür memurum ve kendi ihtiyaçlarımı karşılayabiliyorum. İki muhabbet kuşum da var ve evde istediğimi yapabiliyorum.Öncelikle mutlu günler diliyorum herkese. 33 yaşındayım, memurum 12 sene oldu atanalı, ailemin yanında yaşıyorum. Bekarım, herhangi bir nişan, söz durumu geçmedi başımdan. Şimdiye kadar evimize benim için bir tane bile görücü gelmedi. Arkadaşlarım vesilesi ile tanıştığım birkaç kişi oldu ancak bazen karşı taraf devam etmedi, bazen de ben devamını getirmek istemedim ısınamadığım için. İkinci görüşme olmadı yani hiçbiriyle. Geçen senelerde ara ara kederlenirdim etrafımda emsallerimin çoluk çocuğa karıştığını görünce, ancak artık kabullendim üzülmüyorum. Yalnızlığı, sessizliği seven bir yapım var zaten. Günlerce evde otursam, bir yerlere gitmesem, kimselerle konuşmasam sıkılmam. İş hayatında arkadaşlarımla iletişimim iyidir, sevdiğim arkadaşlarım vardır ancak genelde onlar gelirler yanıma, bir arada olalım, bir şeyler yapalım isterler, uyum sağlarım, ama hiç arkadaşım olmasa da yalnız hissetmem kendimi, tek başıma bir şeyler yapmaktan daha çok keyif alırım. Yaşım ilerleyince etrafımdaki yetişkin insanlar sürekli evlilik telkinlerinde bulunmaya başladılar. Annen baban başında şimdi, ancak sonrasında kimsenin yanına sığamazsın, bir yuvan olsun, çocukların olsun, şu kişi taliplerini hep reddetti de şimdi sürünüyor, kimsenin yanına sığmıyor, eziliyor, hor görülüyor vs.
Ben kadere inanıyorum, varsa kaderimde evlilik, mutlaka bir şekilde gerçekleşecektir. Olmadı veya olmayacak diye kederlenmek istemiyorum, artık kaygılanmıyorum da, kendimi de tanıyorum. Sorumluluk almak isteyen bir yapım da yok zaten, çocuk yetiştirmek, eş ve aile sorumluluğunu kaldırabilme gücünü bulamıyorum kendimde. Çocuk sevgisini yeğenlerimle alıyorum, sorumluluğu olmadığı için stressiz doya doya seviyorum. Hiç evlenmemiş olmak ilerisi için çok mu travmatik bir durum sizce? Evlenmemiş kadınlar başkalarına yük mü oluyor, bir yere sığamıyorlar mı? Etrafınızda hiç evlenmemiş orta/ileri yaşlara gelmiş kadınlar var mı, nasıl bir yaşayış halindeler?
Görüşünüzü ve çevrenizdeki örnekleri paylaştığınız için çok teşekkür ediyorum. Genelde etrafımda bana evlilik konusunda telkinlerde bulunan genç/orta yaş kişilerden, şimdiki aklım olsa yine evlenirdim de geç evlenirdim sözleri duyuyorum.Nadir olarak eşlerini daha önceden tanıyıp, daha erken evlenmiş olmayı dileyenler ile karşılaşıyorum. Huzurlu ve mutlu bir ömür sürmenizi diliyorum.
yanlış anlaşılma olmasın, eşimi çok seviyorum, bi tane de allah bağışlasın kızımız oldu, güzel bi hayat yaşıyoruz fakat evlilik ve özellikle çocuk çok sorumluluk isteyen bişey, insan tükendiğini hissediyor bazen...Gerçekten geriye dönseniz evlenmez miydiniz? Ben de bekarım ama ailem özellikle annem evlenmeyerek hayattaki en önemli şeyden mahrum kalmışım, çok kötü bir durumdaymisim gibi davranıyor. Bazen düşünüyorum ben de evlenmeyerek hata mi yaptım diye.
Yaşınız halen genç şu ana kadar evlenmemiş olmanız bundan sonra da olmayacak anlamına gelmiyor öncelikle. Sonrasında ise herkes evlenmek zorunda da değil kendinizi böyle mutlj hissediyorsanı evlenmeyin tabi ki.Öncelikle mutlu günler diliyorum herkese. 33 yaşındayım, memurum 12 sene oldu atanalı, ailemin yanında yaşıyorum. Bekarım, herhangi bir nişan, söz durumu geçmedi başımdan. Şimdiye kadar evimize benim için bir tane bile görücü gelmedi. Arkadaşlarım vesilesi ile tanıştığım birkaç kişi oldu ancak bazen karşı taraf devam etmedi, bazen de ben devamını getirmek istemedim ısınamadığım için. İkinci görüşme olmadı yani hiçbiriyle. Geçen senelerde ara ara kederlenirdim etrafımda emsallerimin çoluk çocuğa karıştığını görünce, ancak artık kabullendim üzülmüyorum. Yalnızlığı, sessizliği seven bir yapım var zaten. Günlerce evde otursam, bir yerlere gitmesem, kimselerle konuşmasam sıkılmam. İş hayatında arkadaşlarımla iletişimim iyidir, sevdiğim arkadaşlarım vardır ancak genelde onlar gelirler yanıma, bir arada olalım, bir şeyler yapalım isterler, uyum sağlarım, ama hiç arkadaşım olmasa da yalnız hissetmem kendimi, tek başıma bir şeyler yapmaktan daha çok keyif alırım. Yaşım ilerleyince etrafımdaki yetişkin insanlar sürekli evlilik telkinlerinde bulunmaya başladılar. Annen baban başında şimdi, ancak sonrasında kimsenin yanına sığamazsın, bir yuvan olsun, çocukların olsun, şu kişi taliplerini hep reddetti de şimdi sürünüyor, kimsenin yanına sığmıyor, eziliyor, hor görülüyor vs.
Ben kadere inanıyorum, varsa kaderimde evlilik, mutlaka bir şekilde gerçekleşecektir. Olmadı veya olmayacak diye kederlenmek istemiyorum, artık kaygılanmıyorum da, kendimi de tanıyorum. Sorumluluk almak isteyen bir yapım da yok zaten, çocuk yetiştirmek, eş ve aile sorumluluğunu kaldırabilme gücünü bulamıyorum kendimde. Çocuk sevgisini yeğenlerimle alıyorum, sorumluluğu olmadığı için stressiz doya doya seviyorum. Hiç evlenmemiş olmak ilerisi için çok mu travmatik bir durum sizce? Evlenmemiş kadınlar başkalarına yük mü oluyor, bir yere sığamıyorlar mı? Etrafınızda hiç evlenmemiş orta/ileri yaşlara gelmiş kadınlar var mı, nasıl bir yaşayış halindeler?
Çocuk sevgisi konusunda kesinlikle haklısınız. O tarif edilemez sevginin yanına bir de sınırsız fedakarlık ve sorumluluk eklenince daha da korkutucu geliyor bana. Umutsuzluk da değil aslında, artık fikirlerim ve beklentilerim daha net. Zamanın ne getireceği belli olmaz elbet, en hayırlısının olmasını diliyorum. Çok teşekkür ediyorum yorumunuz için.Cocuk sevgisini yegenlerınızle alamadıgınızı Evladınız olunca anlayacaksınız.
Bu oyle yeğen sevmek gıbı bsey degıl, yanından bile geçmez hatta.
Evlilik ıcınde Cok gencsiniz
Umutsuz olmak ıcın 40 ları gormus olsanız anlayabilirim, henuz erken
Çok mutlu olmanızı, çocuklarınızın hep güzel günlerini görmenizi diliyorum.Ben size cocuk sahibi olmayi soyle anlatayim. Cok farkli bir duygu cok seviyorsunuz ama cok zorluyor. Inanamayacaginiz sekilde cok zorluyor. Bebeklikleri inanin bir noktadan sonra daha kolaymis demeye basliyorsunuz. Disari rahat sekilde cikamiyorsunuz, bir restoranta oturup yemek yiyeyim diyemiyorsunuz rahatca. En az 10 yil kendi hayatiniz olmayacak. Yikanamiyorsunuz. Dun bir restoranta gittik cocuklarla yarim saat yemek yedik. Oturdular ve duzgunce yemek yedik diye bugun o kadar mutluyum ki. Cay bile ictim
Ben cocuklarimi cok seviyorum, uyurlarken bile cok ozluyorum ama bir de soyle dusunun. Daha oncesinde boyle bir duygunun varligini, boyle bir duyguyu bilmiyordum. Boyle bir duyguyu bilmediginiz icin hayatiniza rahatlikla devam edebilirsiniz.
Cocuk konusunun maddi kismina girmiyorum bile. Para boyle akiyor, cocuk bezi kiyafet, ayakkabi, okul...
Hayır kova burcuyum.Sadece merak ettim. Oğlak burcu musunuz ?
Bazı insanlar gerçekten hadsiz oluyorlar, kulak tıkamak gerekiyor. Hakkınızda en hayırlısı olsun. Umarım çok mutlu olursunuz.Ben de sizle aynı yaştayım ve yalnız yaşıyorum. Ailem aynı şehirde ama pek gitmiyorum yanlarına. Babamı kırmamak için gidiyorum. Gidersem de birkaç saat oturup evime dönüyorum. Çok şükür memurum ve kendi ihtiyaçlarımı karşılayabiliyorum. İki muhabbet kuşum da var ve evde istediğimi yapabiliyorum.
Tıpkı sizin gibi düşünüyorum kaderimde varsa olur. Sırf olması için olursa zorlarsam kötü olmaz mı?
30'umdan sonra kendimi evliliğe hazır hissettim yine de acaba diyorum. Sanırım yay burcu olduğum için çok zorlamıyorum.
Üzülmeyin başkalarını da takmayın kafaya.
Ev sahibim arada ima yapar ne haddineyse