- 23 Kasım 2008
- 5.893
- 7.345
- 723
öyle mı oldu canım :))) bende bırı öretmenlere laf mı attı dıye kabarmıstım oysa kı :)
ayy alemsin güldürdün beni allah da seni güldürsün
arkadaşlar sizi o kadar iyi anlıyorum ki...sanki hiç evlenemeyecekmişim gibi gelirdi ve evet en kötüsü milletin sorması.hatta kaç defa önüme çıkan ilk adamla evleneceğim derdim sinirle.hamile aynı yaşıt arkadaşlarımı görünce ağlardım çünkü en büyük zaafım çocuk.çok dua ettim Allah'ım hayırlı iş,hayırlı eş,hayırlı evlatlar ver diye...çok bunaldığım ve çok dua ettiğim bir zamanda tanıştım eşimle geçen sene ocakta.herhalde benim kalbim hiç kimseye ısınamayacak derken ilk görüşte sevdim.bir arkadaşımız hatta abimiz tanıştırdı beraber çalışıyorlarmış. kişilikleriniz çok benziyor biz çok yakıştırdık dediler daha adını sanını bile söylemeden yüzüne bakınca aşık oldum diyebilirim...ve şimdi hamileyim...bunları umudunuzu ve dualarınızı kaybetmeyin diye anlatıyorum
şimdi dönüp baktığımda iyi ki 25 imde evlenmişim diyorum şu anki aklım fikrim çok daha olgun...ama lütfen Allah tan tam isteyin ve mümkünse eşinizin ailesine de çok dikkat edin maalesef göz ardı edilemiyorlar isterlerse kırk saat uzakta olsunlar...
Allah en yakın zamanda hayırlı eş nasip etsin hepinize ...dua edeceğim hepinize çünkü çok iyi anlıyorumve birde bana haber verin lütfen Allah izin verir güzel şeyler olursa
mrb ben de 27 yaşındayım ben de bekarım..bi ilişkim vardı yeni bitti evlilik hayalleri kuruyoduk çok da seviyoduk ama olmayacağı belliydi bazı sorunlar nedeniyle ayrıldık.şuan özgür olduğum için kimseye hesap vermeden yaşadığım için bi yandan mutluyum ama rahatlık batıyo galibaeskiden bu kadar önemsemezdim ama yaşım geçtikçe korkuyorum evlenemicem diye doğum günüm yaklaştıkça moralim bozuluyo. evli olsam umrumda olmazdı tabiki çünkü kendimi yaşlı hissetmiyorum ama evlenmek için geç kaldığımı ve evlenemiceğimi düşünüyorum bazen. daha erken aslında bunları düşünmek için ama benim korkum ilerde bana kim bakıcak diye değil.ben sevip sevileceğim herşeyi eşimle paylaşacağım bi hayatım olsun istiyorum.çok özeniyorum evlenenlere internette arkadalarımın evlendiklerini görünce bi ben kaldım diyorum :) mutsuz biri değilim herşeyden keyif alırım ama bişeyleri eşimle paylaşmıyo olmak beni üzüyo eksik tat alıyorum herşeyden.. evet özgürlüğüme düşkünüm bazen aile sıkıyo insanı ama asıl amacım bu değil çünkü şuan ailemin yanında kalıyorum ama kendi evim de var benim bazen orda da kalıyorum özgürlüğün tadını çıkarıyorum ama biyerden sonra yalnızlıktan sıkılıyo insan. yemek yapıyorum mesela kendi kendime yiyorum. tek başına geziyorum ya da eş dostla ama keyif vermiyo. evli olsaydım verirdi mutlaka. evlenince sadece kocamla gezip herkesi hayatımdan çıkarcak değilim ama eksiklik duyuyo insan kocası olmayınca.. 4444 kere Salat ı tefriciyeyi okuduk benim için annem ve bir tanıdığın yardımıyla hayırlı bi eş diye niyetlendik onun haricinde de dua ediyorum Allah büyük inşallah kabul olur. bekarlık dünyanın sonu değil bi şekilde yaşıyo insan ama insan o duyguyu tatmak istiyo Allah hayırlısını versin herkese
tatlım seninki 25 normal bir yaş. bizim 30umuza ramak kaldı artık. arkadaşlarımın düğününe doğumuna gitmek bile istemiyorum artık. hep "ee sen ne zaman evleniyoooon_?" sorusu rahatsız ediyor beni. yoksa düğün sevmediğimden değil. belli bi yaştan sonraki evlilik de çocuk için zor olacak. malum hormonlar... ama her şeyin hayırlısı.
bizim oralarda pek değil galiba.burnumdan geldi.üniversite bitti kaç senedir çalışıyorsun e hadi bi düğün görelim deyip başımın etini yediler
Ben de kendi kendime okudum o duayi. Belli bir zaman icinde mi bitirmek gerekiyor bilmiyorum. Tek basima her gun okuyabildigim kadar okudum, uzun surdu ama bitirdim. Hayirlisi.
Canim benim senin yasin daha karamsarlasmak icin kucuk. Erkek arkadaslarim var. Erkeklerin bakis acisini biliyorum. 30un uzerindeysen istersen dunya guzeli ol tercih etmiyorlar, bu bir gercek. Ya evlenip bosanmis olacak ya da yasi 40a yaklasmis olacak. Ancak bunlar olabilir kismetimiz. Cok cok yakin bir erkek arkadasim var, asla bu kadar karamsar oldugumu bilmiyor. Herkese rol yapiyorum zaten, umursamiyormusum gibi zaten evlenmeyi cok da istemiyormusum gibi. Onunla konusurken evlenmek icin maksimum iki senen var dedi. Kirmak icin soylemedi biliyorum, uzuldugumu bilse asla soylemez. Ama gercekler boyle. Bu arada ben 31 yasindayim.
Hic evlenmemis, otuz yasin uzerinde ve artik pek de umudu kalmamis olan arkadaslar sorum size. Gunler bir sekilde geciyor. Kimimiz calisiyoruz, kimimiz hobilerimizle zaman geciriyoruz, kosturuyoruz ama geceler size de cok uzucu ve uzun geliyor mu? Neler yapiyorsunuz? Zamaninizi nasil geciriyorsunuz? Ve en onemlisi moralinizi nasil yuksek tutuyorsunuz?
Ben hala ailemle yasiyorum. Cocukmusum gibi odam var, evlilerin evi varken. Bu gucume gidiyor. Odamda bir suru ceyizim var ozenle secip ozenle sarip sarmaladigim. Evim olsa, kendi zevkimce dosesem diye hayal kurmak bile aci veriyor. Ailemle yasamak gucume gidiyor dedim ama Allah onlari basimdan eksik etmesin. Bir gun gelecek onlar olmayacak. Ben ne yapacagim o zaman yapayalniz? O kadar korkuyorum ki.
En kotusu de amacsiz yasamak. Ne icin yasiyorum ki ben? Calismak icin mi? Gezip tozmak deseniz herkes evli kimle gezeyim, yalniz mi? Coluk cocuk yok. Bombos bir hayat. Varligim ya da yoklugum neyi degistiriyor ki? Hic evlenmemis bir halam var. Annesi babasi uzun zaman once vefat etmis tabi. İki kardesi var ama herkes kendi hayatini yasiyor. Oyle olmaktan cok korkuyorum. Kismet deyip geciyoruz. Ama isyan etmemek elde degil. O kadinin ne gunahi var da onun kismetine boyle yalnizlik ve bos bir hayat dusmus?
Yardim edin arkadaslar. Psikolojim cok kotu. Eger benim kismetim de boyleyse koca bir hayat nasil dayanacagim? Siz nasil dayaniyorsunuz?
Kızlar ben de artık evde kaldım galiba .bi kaç kere isteyen oldu önem beğenmedim .devgilimden de ayrıldım .artık aynaya baktığımda kendimi beğenmiyorum .eve büyük bi fıçı alıp gitmeyi düşünüyorum malum annem turşumu kuracak..
yaşadığın çevreye bağlı sanırım...ben 33 ümde evlendim ve hiç bu tarz düşüncelere kapılmadım....
Aslında evlenmek isteyip bir türlü kısmet olmayanların açtığı çok konu var. Ben de o konuları okudum, kendi hislerimden de bahsettim. Bu konuyu daha farklı bir amaçla açmıştım, tekrar anlatayım. Kısmetimiz gelir veya gelmez bunu bilemeyiz tabi ki. Diyelim ki yıllar sonra gelecek ya da hiç gelmeyecek, sonuçta artık takmıyoruz desek bile içten içe hepimiz üzülüyoruz. İşte bu bekleyişe ve üzülmeye bir çare bulan var mı? İçim sıkıldığında şöyle bir aktivite yapıyorum iyi geliyor, ya da terapiye gittim iyi geldi ya da düşünce yapımı değiştirdim falan diyen var mı? Biz de deneyelim. Böyle üzül üzül depresyona gir nereye kadar? Hayatı kaçırdığımı hissediyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Evlenmemiş ama hayatı dolu dolu yaşayanlardan tavsiyeler istiyorum kısacası.
Ben de kendi kendime okudum o duayi. Belli bir zaman icinde mi bitirmek gerekiyor bilmiyorum. Tek basima her gun okuyabildigim kadar okudum, uzun surdu ama bitirdim. Hayirlisi.
Canim benim senin yasin daha karamsarlasmak icin kucuk. Erkek arkadaslarim var. Erkeklerin bakis acisini biliyorum. 30un uzerindeysen istersen dunya guzeli ol tercih etmiyorlar, bu bir gercek. Ya evlenip bosanmis olacak ya da yasi 40a yaklasmis olacak. Ancak bunlar olabilir kismetimiz. Cok cok yakin bir erkek arkadasim var, asla bu kadar karamsar oldugumu bilmiyor. Herkese rol yapiyorum zaten, umursamiyormusum gibi zaten evlenmeyi cok da istemiyormusum gibi. Onunla konusurken evlenmek icin maksimum iki senen var dedi. Kirmak icin soylemedi biliyorum, uzuldugumu bilse asla soylemez. Ama gercekler boyle. Bu arada ben 31 yasindayim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?