Her Şey Daha Kötü Oluyor

Yalnız kalmak tamam da böyle yok sayılmak canımı sıkıyor.
Ömrünüzün sonuna kadar böyle yaşanmayacak merak etmeyin. Düşük yapmışsınız acınız taze bu süreçlerde dengeler bozuluyor. O yüzde sizde kafanızı dinleyin, eşiniz de kafasını dinlesin. Üstüne gitmeyin, konusmaya calısmayın. Hatta kendisine görünmemeye calısın. Belirli bir süreden sonra yanınıza gelip konusacaktır zaten.
 
Eşinizin bu şekilde davranması için düşük öncesi süreçte olumsuz birşey mi yaşadınız?

Oda üzülmüştür falan diyemeyeceğim yoksa.
İki kere düşük yaptım. Hem ruhen hem bedenen asıl etkilenen sizken davranışlarıyla kendinizi kötü hissettirmeye hakkı yok.

Eşinizle iletişime geçmek için ekstra çaba sarf etmeyin, olumsuz tavır gördükçe canınız daha çok sıkılır.

Geçmiş olsun, geçiyor merak etmeyin.
 
En son açtığım konuda karşılaştığım tepkilerden sonra çok tereddüt ettim ama bu kadarını paylaşacak kimsem yok. Lütfen, inanmıyorsanız kendinizi de yormayın, beni de üzmeyin.

Cumartesi düşük yaptım. O günden beri beş defa bayıldım. Ne zaman ayağa kalksam başım dönüyor, dizlerim titriyor. Defalarca yürürken dizlerimin üstüne düştüm. Bacaklarımda inanılmaz bir güçsüzlük var. Sonra gün içinde birden inanılmaz derecede yemek yemek istiyorum, sonra önüme gelince doğru dürüst bir şey yiyemiyorum. Duygularım karman çorman. Durup dururken ağlama geliyor, birdenbire aşırı sinirleniyorum

Ve kendimden nefret ediyorum. Ama sanırım sadece ben nefret etmiyorum kendimden. Kocam da benden nefret ediyor gibi. Hiç konuşmuyor benimle, ağrın var mı, aç mısın falan diye sormak dışında. Bayılırsam ya da düşersem kaldırıp kanepeye koyuyor sonra gidiyor. Onun dışında olur da eline, koluna bir yerine dokunacak olursam sanki yanmış gibi çekiyor. Bir çalışma odası var, gününü orada geçiriyor. Saatlerce kemanını çalıyor, kitaplarını okuyor. Akşam yemeği yapıyor, benimkini mutfağa bırakıyor, kendininkini alıp o odada yiyor. Akşamları yine orada, birasını içip bilgisayar başında sızıyor. Yatak odasında benim yanımda yatmıyor. Salonda veya çalışma odasında uyuyor.

Bu bana kendimi aşırı kötü hissettiriyor. Suçlu hissediyorum. Her şey benim yüzümden olmuş gibi. Ne düşünmem, ne yapmam lazım bilmiyorum. Şimdiden teşekkür ederim.
Yaşadıklarıniz hiç kolay şeyler değil. Bedenen ve ruhen iyileşmeye ihtiyacınız var bunun tek ilacı da zaman.
kendinize de eşinize de zaman tanıyın, bazen konuşmak yerine susmak da iyi gelir insana🌸
 
Eşinizin bu şekilde davranması için düşük öncesi süreçte olumsuz birşey mi yaşadınız?

Oda üzülmüştür falan diyemeyeceğim yoksa.
İki kere düşük yaptım. Hem ruhen hem bedenen asıl etkilenen sizken davranışlarıyla kendinizi kötü hissettirmeye hakkı yok.

Eşinizle iletişime geçmek için ekstra çaba sarf etmeyin, olumsuz tavır gördükçe canınız daha çok sıkılır.

Geçmiş olsun, geçiyor merak etmeyin.
Düşük öncesi her şey iyiydi. Ama düşük yaptığım gün ben bir panikle 'hep senin yüzünden, senin yüzünden hamile kaldım' falan demiştim. Öyle düşünmüyordum gerçekten ama. Sağlıklı bir ruh halinde değildim sadece.
 
Yanlış hatırlamıyorsam siz eşinizi suçlamıştınız.
Rahatsızlığınız etkisiyle başka kırıcı şeyler de söylediyseniz o yüzden olabilir. Üzerine bir de istediği bir bebeği kaybetmenin de üzüntüsü vardır illaki.
İkiniz de en kısa sürede toparlarsınız umarım.
Teşekkür ederim. Hiçbir şekilde kendimi açıklamama izin vermiyor oluşu beni üzüyor.
 
Yaşadıklarıniz hiç kolay şeyler değil. Bedenen ve ruhen iyileşmeye ihtiyacınız var bunun tek ilacı da zaman.
kendinize de eşinize de zaman tanıyın, bazen konuşmak yerine susmak da iyi gelir insana🌸
İkimiz de böyle sürekli susar, sürekli kaçarak aramızda bir şeyler zedelenecek diye korkuyorum.
 
Öncelikle geçmiş olsun
Daha önceki konularınızı tam olmasada hatırlıyorum,bebeği sizden çok eşiniz istemişti diye biliyorum.siz istemiyordunuz,eşiniz çok istekli ve ısrarcıydı.en son düşük yaparken konu açmıştınız,konunuzu okurken panik ataktan gergin ve endişeliydiniz ve yazdıklarınızdan bile terör esiyordu.ben bile burda okurken,o olumsuzluğu ve gerginliği hissettim.ki eşiniz ne yaşadı ne hissetti eminim ki kat ve kat üstüdür.yazdıklarınızdan hareketle bencil ve kendi isteklerini ön planda tutan biri gibi geliyorsunuz bana.eşinizin bu süreçte bir kaybı oldu sizin gibi, onun da manevi olarak desteğe ihtiyacı var.ama siz bebeği de pek istemediğiniz için onun kadar empati yapabileceğinizi düşünmüyordur ve panik atağınız tetiklenir diye içini açamıyordur diye düşünüyorum

(Yazdıklarım sizi yargılamak için değil,biraz olumsuz olabilir ama niyetim bir de bu açıdan bakın, belki yardımı olur yazdıklarımın ve sizler yine eski günlerinize dönersiniz diye umuyorum )
 
Bence siz profesyonel yardım almalısınız. İhtiyaç duyarsanız eşinizi de dahil edersiniz. Gördüğüm kadarıyla sorun çözme kriz yönetme becerileriniz biraz düşük. Maalesef insan bazen kendisine yardım edemiyor. Dışardan 3.bi göz sorunlarınızı ve temellerini görmenize yardımcı olur.
 
Belki de o sinir harbi ve korkuyla şu an hatırlamadığınız, daha kırıcı şeyler söylemişsinizdir. Ev arkadaşım bana sinirliyken zamanında ona anlattığım ve hakkında konuşmayı sevmediğim olayla ilgili bir cümle kurmuştu-yaralayici olmak için. O saatten sonra arkadasim değildi artık. Ama bir anlık bri şey, hatta bir imaydi. Sorsan belki farkına bile varmamistir ama arkadaşlığı bitirmem için yeterli olmuştu.
Bence eşinin durumu da böyle.
Çok kiracak bir şey söylemiş olabilirsin , farketmeden.
Yoksa kaba Saba, ayı,duyarsız bir insan değildi. Bir anda - hem de en çok destege ihtiyacınız olan zamanda böyle içine kaçıyorsa bir sebebi olması lazim
 
Üzgünüm bebeğinizi kaybetmişsiniz.

İkiniz de yas dönemi yaşıyorsunuz.

Her ikiniz de suçlayıcı gözlükleri çıkartıp, birbirinize sarılmalı, dim dik ayakta durarak bu zor süreci atlatmaya çalışmalısınız.

Siz hazır olmadığınız, planlamadığınız (ama sonradan çok sevdiğiniz) bebeğinizi kaybettiniz, çeşitli tıbbi muamelelere maruz kalıp acı çektiniz. Belki bunlara sebep olarak eşinizi suçladınız.

Eşiniz çok istediği, öğrendiği anda dünyalar kendisine müjdelenmiş gibi sevindiği bebeğini kaybetti. Belki bu kaybına sebep olarak (başta bebeğinizi istememenizi görüp) sizi suçluyor...

İkiniz de farketmelisiniz ki, yaşadığınız bu zor sürecin bir suçlusu yok, ikiniz de boşa bir suçlu aramayın.

Sarılın birbirinize, sabırla bundan sonra gelecek bebeklerinizin mutlu, birbirini çok seven, anne babaları olmak için destek ve anlayış gösterin.

Üzgünüm..
Erken dönemde de olsa bebek kaybı çok yıpratıcı...
Ama elden gelen: sadece SABIR...
 
Adamın öfkesine var demekki sana karşı konuşursa kırmaktan kötü söz söylemekten çekiniyor belki de. Biraz zaman tanıyın öfkesi geçsin.

Önceki konunuzu hatırlıyorum eşinizin haklı olduğu noktalar var bence. Aylık iğneyi unutan sensin ama hamile kaldım diye eşini suçladın.

Eşinin deli gibi istediği bebeği öğrenince
ağlama krizlerine girdin olayı çok dramatize ettin yine de eşin sana çok destekçi ve ilgiliydi anlattığın kadarıyla.

Tamam hormonal ve fiziki sen etkilendin ama bu adam da taş değil duyguları var çok istediği bebeği kaybetti eşini teselli etmek yüzünden sevincini bile yaşayamadan.

Biraz sabır göstermelisin ve üstüne gitme bi süre düzelecektir.

Ayrıca kaç haftalık düşük yaptın bu kadar bayılman normal değil sanki. Doktorunun haberi var mı hastaneye gitmen gerek bence.
 
Eşiniz muhtemelen şaşkınlık, suçluluk ve kırgınlık duygularını bir arada yaşıyor. Ben de çok üstelememek gerektiğini düşünüyorum.
Kendinizi ifade etmek istiyorsanız zarif bir mektup, e mail, whatsapp mesajı yazabilir hislerinizi anlatabilirsiniz.

Geçmiş olsun 🌺
Mektup yazmak iyi bir fikir olabilir. Mektup yazabilirim, teşekkür ederim.
 
X