- 8 Ocak 2019
- 1.353
- 2.202
-
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
- #61
Nasıl evcimen ki bu böyle. Ne çocuğa ne eve Hiçbir işe faydası yok. Kendine evcimen resmen.Yaptigim hicbkr isin kiymeti yok ki. Ne yapiyorum ki zaten ben. Arada bir iki parca kendi utusunu yaptigi icin ev islerinde yardim etmis oluyor. Kirk yilda bir isim varken yarim saat kadar cocukla ilgilendigi icin ona bakmis oluyor...
Bir de hayati doludizgin yasamayi seven bi tip olmadi hicbir zaman. Hep evcimen, sakin, dengeli olan oydu. Daha plansiz ve dolu dolu yasayan ben...arada cocuklu hayatin rutininden sikildigindan mi ne sifir araba alicam, motorsiklet alicam, yazlik mi alsak vs bir seyler soyleyip duruyor...
Nasıl evcimen ki bu böyle. Ne çocuğa ne eve Hiçbir işe faydası yok. Kendine evcimen resmen.
Şu an iki çocuğum var . Çok çok daha iyi şükürler olsun , her şeyi yapmaya alıştı.Ay nasıl uyuyabiliyorlar gerçekten anlamıyorum.
Benim de oğlum üç yaşındaydı geçen kış ve ateşli hastalık geçiriyordu. Nasıl olduysa babamla uyuyacağım dedi yanına yattı. Öncesinde hiç oğlanın yatağında onla yatmadğından benim her yerimin tutuk kalkmasını “abartı” görürdü. Sen de uyuyorsun işte amma da abartıyorsun derdi. Neyse o uyandıkları sabah dedi, sen aslında uyuyamıyormışsun sırtım tutuldu resmen diye. Her gece çağırdığı zamanları düşün bir de demiştim ama düşündü mü bilmem.
Kafaları nasıl bu kadar rahat anlamıyorum ya.
Eşim kafasını yastığa koyar uyur ben bir şeyler düşünmekten uyumakta da zorlanırım. Hayret ediyorum erkeklerin cinsine ya
Hahhah aynen. Kendine evcimen. Cok dogru bir tanimlama oldu. Disari bir yerlere gidecegimize evde kalalim tum gunnpinekleyelim daha mutlu olur.karantina doneminde herkes sikilirken benimki hayatinin en mutlu donemini gecirdi mesela. Evden calisti filan. Tabii cocukla bir yere gittigimizde donusumlu cocukla ilgilenip gezdiriyoruz fln. Cok zor isler. Ne diye rahati bozulsunNasıl evcimen ki bu böyle. Ne çocuğa ne eve Hiçbir işe faydası yok. Kendine evcimen resmen.
Iste esas sıkıntı burda bence.Adam evlenmis ama evlilik ne demej evlilikte sorumluluklar nedir öğrenememiş hala.Benim en buyuk hatam cocuktan once ev isleri konusunda sorumluluk vermeyisim, bu konuda bastirmayisim oldu. Daha evlenmeden mutfak isinden hic anlamadigini ve sevmedigini soyledi. Tamam dedim tek eksik o olsun. Temizlige utuye vs yardim ederdi ilk zamanlar. Beceriksiz ve bastan savma yapiyordu baktim bana iki kat is cikiyor. Gene de ses etmedim ama o yavas yavas birakti. En sonunda su ictigi bardagi kaldirmayan, evde misafir gibi yasayan birine donustu. Uyarsam da fayda etmedi. Cocuk dogmadan ben sadece emziririm gerisi sende derdim sakayla karisik tamam derdi ama durum ortada
Ondan bir şeyler beklemeniz en doğal hakkınız. Hele ki ise basladiginzida omuzlarinizdaki yük artacak eşiniz hala bir dönüm bostan yan gel yat osman misali her işi sizden bekleyecekse, sizin gönlünuzu hoş tutmayı akıl edemeyecekse ne anladım ben bu evlilikten.Evet aynen boyle. Benim yonlendirmemle oluyordu her sey. Simdi istiyorum ki biraz o bir seyleri dusunsun ama yok. Bana en son soyledigi bu evde kendimi robot gibi hissediyorum sunu yap bu u yap dye
Evet, dort cocugun en kucugu esim. Kvalidem her seyleriylw ilgilenmis. Kayinpederim uzakta calismis. Evde her seye yardimci olan bir baba gormemis esim haliyle. Her seyini annesi yapardi. Market siparisi bile vermez cocuklarina. Dolayisiyla esim.acikca soyleyip kiyas etmese de annesi dort cocugu tek basina buyutup her ise yetisip tek bir sikayet etmemis, ben neden ediyorum, ondan neden bir seyler bekliyorum anlamiyor
evlilikte cocugun maalesef boyle bir etkisi var..mesela benim kendimden gozlemim normalde kocam evde degilken yaptigim seyleri kocam evde iken yaparken daha sinirli olup daha cok yoruluyorum. cunku sanirim bilinc altimda ondan yardim bekliyorum. cocukla basbasa yolculuk yaparken.hersey süt limanken, kocali yolculuklarda off diyorum.
bence cocugun en zor donemi 1-3yas arasi. benim kendimi en caresiz, en yalniz, en yetersiz hissettiğim zaman buydu. sonra bir gun farkettim ki, cocugum kucukken ki ben ile hamilelik oncesi veya buyumus cocuklu ben ayni degiliz. resmen dogumdan 3yil sonra hormonlarin etkisinden ciktim. eski ben oldum. ama zamanla geciyor. o yuzden su an ani karar almayin derim.
kendinize zaman ayirin. 1.5yasindaki cocuk 1 saat yemek yemese, bezi degismese de olur. yedirin, bezini degistirin, verin babasina, cikin evden 1 saat yürüyüş yapin, markete gidin, a101e gitmek bile size iyi gelecek tek basiniza bak goreceksiniz.
Cocugun sorumlulugu tek basina bende oldugu icin oyle oluyor haliyle. Kendisinden herhangi bir destek goremiyorum. Kaptirmis olmaktn kendim de memnun degilim.
Bir kadına yapılan en kötü şey onu yok saymak ve değersiz hisdetmek. Bu dediklerinizi dibine kadar yaşadım ve yaşıyorum.Ama şunu düşündüm ben kendim ruhen çözmem gerekiyor. Bunun tek yoluda kişinin kendisi bulması.Onun yoluda eş dost değil tedavi olmak bir nebze o nedenle terapi bu hafta başaldım.online aldığım içinde benim için daha kolay oldu. Ziyaretçi Defteri | Psikoterapist Mehmet ULUBEY | Online Psikolog Hakkında Yorumlarınız sizede tavsiye ederim.Sayfayı inceleyin isterseniz.Terapistim.10 yildir buraya uyeyim, herhalde en cok konuyu son bir iki aydir aciyorum. Cunku uzerime oly topragi atilmis gibi, yasadigimi hissetmiyorum sanki. Artik bitsin istiyorum. Ruh esim oldugunu dusundugum bir adamla evliyim. 6 yillik beraberlik, 5 yillik evlilik, dunyalar guzeli 19 aylik bir evlat...ama ozellikle bebegin dogumundan itibaren birbirinden uzaklasan iki kisi...esim bunu kabul etmiyor tabii. Her seyin benim kafamda oldugunu, beni hala cok sevdigini soyluyor ama yaptiklari-ya da yapmadiklari- sanki bunun tersini gosteriyor... ne evle ne bebegimizle ilgili sorumluluk aliyor. Her seyle ilgilenen ben ama yorulan o, surekli yatmak dinlenmek isteyen o. Uzun zamandir bana ettigi tek bir guzel soz yok, ruhumu oksayan hicbir hareketi yok, cinsellik yok. Ben sarilmasam sarilip opmek yok...bebegi anneme birakip beraber bir ssyler yapma firsatimiz da var. O da kirk yilda bir anca ben istersem oluyor. Esime kalsa tum gun yatip tv de mac izleyebilir, veya play station oynayabilir. Bunca yildir nasil boyle bir adamla beraberdin derseniz, her zaman biraz miskin oldugunu biliyordum ama bu denli degildi. Hadi dedim mi, iki yureklendirdim mi kalkar bir seyler yapardik. Yurt ici ve yurt disi cok gezdik, tatiller yaptik. Ama simdi donup bakinca hep ben iteklemisim. Eglence anlayislarimiz da birbirine uymuyor aslinda. Ben hep deli dolu, yemeyi icmeyi alkolu, dans etmeyi seven bir tip, o hep kontrolcu, tetikte, tanistigimizda icen ama sonra birakan, gurultulu muzik sevmeyen, ye ic yatci...En azindan aramizda cekim vardi, surekli temas ederdik, cinsellik iyiydi. Simdi o da kalmadi. Evet kalbi cok temiz, durust, evine bagli, cocuguna asik, soyledigine gore beni hala cok seviyor...ama benim icim soguyor...artik kavgalarimizda sayginin da kalmadigini hissediyorum.
Benim en buyuk sorunum ofke kontrolunu beceremeyisim. Bu hissettiklerimi ona defalarca anlattim. Hatta bagira cagira...ev islerini ben de saldim, cocuga bakmadiginda play station oynarken goturup cocugu kucagina da koydum. Bu fevri hareketlerim onu daha da itti. Onceden bana sesini yukseltmekten imtina eden adam artik cok rahat kalp kirar oldu. Veya sagiri oynuyor, bana cevap dahi vermiyor. Kaale alinmadigimi dusunup degersiz hissettiriyor. Sanki duvara konusuyorum...aslinda ondan bekledigim kucuk jestler, kucuk mutluluklar. Mesela cocuk bi sabah erken kalktiginda gel anne yarim.saat daha uyusun biz oyun oynayalim desin...cok yoruldugum bir gunun aksami cocugu parka o gotursun bana nefes alma zamani tanisin...veya ay sonu dogum gunum var tek bir gun cocugu anneme birakalim bir kac saatligine basbasa bir yere gotursun beni...bir aksam cocuk uyuduktan sonra ozledim seni diye sarilip opsun, koltukta uyuyakalmasin...bunlari ona da soyledim ama sanki sen bana yapiyorsun, sadece benden bekliyorsun diyor. Ne desem bir karsi argumani var zaten. Bazen bunu da paylasmaya dahi gerek duymuyor, gulup geciyor...
Bazi takintilari da var. Mesela bir yere gidilecekse sabah kahvalti edip cikilacak. Bir mesire yerine gidelim termosumuzu alip dedik. Onun ailesi de gelecekti. Ogleden sonra hava biraz daha serinleyince gider iki saat kadar kalir doneriz dedim. Zaten oglum ogle uykusundan 14-14:30 gibi uyaniyor. Esim evden kahvalti yapip cikamadigimiz icin cok soylendi. Surekli surat asti, kalabalik olacak, disarda uyurdu ne var vs..oglum disarda asla uyumuyor. Eve de bitkin halde gelip bicimsiz saatte uyudugunda gece uykusuna gec daliyor veya dalamiyor vs...bunlari kac kez yasadik ama tabii cocugu yedirip icirip yatiran, gece kalkan sadece ben oldugum icin bunlar onu baglamiyor...isin ozu onceden onda olan takintilar artik cocuk olunca iyice su yuzune cikti ve beni cok rahatsiz ediyor.
Konusmayla veya evlilik terapisiyle yol katedebilecegimize de inanmiyorum. Cunku esim asla kendinde hata bulmaz. Ona gore o elinden geleni yapiyor. Cocukla gun icinde yarim saat oynayinca is bitti saniyor. Benden uzaklastigini dile getirdigimde ise guluyor, ne alaka diyor. Tum bunlari kafamda kurdugumu soyluyor ama sonuc gene ayni. Belki elle tutulur ciddi sorunlarimiz yok ama benim icim bombos, her gune mutsuz uyaniyorum, her seyi tek basima sirtlanmaktan yoruldum. Bosanirsam daha mi mutlu olurum? Surekli bunu dusunuyorum...eski gunlerimizi ozluyorum. Ama o gunlere asla donus yok, cok yiprandik biliyorum...karsimda beni ciddiye almayan, sikayet edince gulen veya sagiri oynayan, ben kizdikca beni ofke kontrol problemini hallet sakinles de gel diyen bir adam var...sorunlarimiza cozum ne olabilir bilmiyorum. Sadece ic dokmek istedim.
Bu kadar sabirli ve kararli bir bicimde konusamamak da benim problemim. Sinirimi hemen belli ediyor ona hemen cikisiyorum. Belki de kizgin hallerimi gormekten bana uzulmesine olanak vermedim. Eline tablet vererek cocuga iyilik degil kotuluk yaptigini cok soyledim ama abarttigimi dusunuyor. 5 10 dk dan bsy olmazEşinizin vicdanını harekete geçirmeyi denediniz mi?
Bebeğinizi sevmek için dahi istediğinde birkaç gün hiç vermeyin. Ama iyi gözlemleyin. Mesela odasına girdi diyelim bakmak için, lütfen yorma kendini telefonunla ilgilen ben bebeğimle ilgilenirim deyin.
Zaten tuhaf tavırlarınızın nedenini soracaktır.
"Seninle vakit geçirmekten, ilgilenmekten, oynamaktan sıkılan; seni yeterince sevmediğini davranışlarıyla belli eden; kaliteli zaman geçirip geçirmediğini önemsemeyen biriyle iletişim kurmak ister miydin?" Diye sorun. Bebeğimiz istemiyor. O bunu hissediyor. Olumsuz bir baba figürünü zihnine kazımasını istemiyorum deyin. Kızınız varsa babasıyla kaliteli vakit geçirmesinin ilerideki seçimlerine olan etkisinden bahsedin. Oğlunuz varsa da baba-oğul ilişkisi ve rol model olması gerektiği konusundan dem vurun. Ama sakince, üzgün bir şekilde. Hayal kırıklığına uğradığınızı söyleyin.
Son olarak da tüm bunları bir beklentiye girerek söylemediğinizi, kendisi için kıymetli olan koltuk-TV-telefonla vakit geçirmeye devam etmesinin hiçbir zararı olmadığını, babasız büyüyen çocuklar da olduğunu, sizin bu açığı kapatmak için daha çok çaba harcayacağınızı ve bunu çocuğunuzu sevdiğiniz için büyük bir mutlulukla yapacağınızı söyleyin. Kendi keyfini, konforunu bozmasın. İleride aralarında olacak mesafeyi ve gittikçe açılacak uçurumu da kendi elleriyle şimdiden imar ettiğini belirtin. Kenara geçin keyfinize bakın.
Başka çare kalmamış gibi.
Benim esimle ve evliligmle benzer yanlari var evliliginin . Biz 3 bucuk yil sonra bebek karari alip yaklask 4 yillik evliyken bebegmizi kucagmza aldik okadar cok alismisiz ki brbrmzle basbasa olmaya bebek gelip duzen degisince brbrmze zaman ayjramadikca bundan ikimzde cok etkilendik cok kotu bjr sene gecirdik cook cok zordu oysaki smdi dusundgmzde ikmzde cok pismaniz bebegmzn en guzel anlarinda huzursuzduk tartstk cok fazlaca . Bebek buyudkce hayat dha normallesip brbrmze vakit ayirmaya basladkca daha yoluna girdi hersey .Esim cocuga tek bakamaz. Altini degistiremiyormus bu konuda da cok tartistik. Beceremiyorum deyip isin icinden cikiyor. Yemegini yediremez ya bogulursa yutamazsa diye korkuyormus vs vs liste uzar gider...
Hikayemiz10 yildir buraya uyeyim, herhalde en cok konuyu son bir iki aydir aciyorum. Cunku uzerime oly topragi atilmis gibi, yasadigimi hissetmiyorum sanki. Artik bitsin istiyorum. Ruh esim oldugunu dusundugum bir adamla evliyim. 6 yillik beraberlik, 5 yillik evlilik, dunyalar guzeli 19 aylik bir evlat...ama ozellikle bebegin dogumundan itibaren birbirinden uzaklasan iki kisi...esim bunu kabul etmiyor tabii. Her seyin benim kafamda oldugunu, beni hala cok sevdigini soyluyor ama yaptiklari-ya da yapmadiklari- sanki bunun tersini gosteriyor... ne evle ne bebegimizle ilgili sorumluluk aliyor. Her seyle ilgilenen ben ama yorulan o, surekli yatmak dinlenmek isteyen o. Uzun zamandir bana ettigi tek bir guzel soz yok, ruhumu oksayan hicbir hareketi yok, cinsellik yok. Ben sarilmasam sarilip opmek yok...bebegi anneme birakip beraber bir ssyler yapma firsatimiz da var. O da kirk yilda bir anca ben istersem oluyor. Esime kalsa tum gun yatip tv de mac izleyebilir, veya play station oynayabilir. Bunca yildir nasil boyle bir adamla beraberdin derseniz, her zaman biraz miskin oldugunu biliyordum ama bu denli degildi. Hadi dedim mi, iki yureklendirdim mi kalkar bir seyler yapardik. Yurt ici ve yurt disi cok gezdik, tatiller yaptik. Ama simdi donup bakinca hep ben iteklemisim. Eglence anlayislarimiz da birbirine uymuyor aslinda. Ben hep deli dolu, yemeyi icmeyi alkolu, dans etmeyi seven bir tip, o hep kontrolcu, tetikte, tanistigimizda icen ama sonra birakan, gurultulu muzik sevmeyen, ye ic yatci...En azindan aramizda cekim vardi, surekli temas ederdik, cinsellik iyiydi. Simdi o da kalmadi. Evet kalbi cok temiz, durust, evine bagli, cocuguna asik, soyledigine gore beni hala cok seviyor...ama benim icim soguyor...artik kavgalarimizda sayginin da kalmadigini hissediyorum.
Benim en buyuk sorunum ofke kontrolunu beceremeyisim. Bu hissettiklerimi ona defalarca anlattim. Hatta bagira cagira...ev islerini ben de saldim, cocuga bakmadiginda play station oynarken goturup cocugu kucagina da koydum. Bu fevri hareketlerim onu daha da itti. Onceden bana sesini yukseltmekten imtina eden adam artik cok rahat kalp kirar oldu. Veya sagiri oynuyor, bana cevap dahi vermiyor. Kaale alinmadigimi dusunup degersiz hissettiriyor. Sanki duvara konusuyorum...aslinda ondan bekledigim kucuk jestler, kucuk mutluluklar. Mesela cocuk bi sabah erken kalktiginda gel anne yarim.saat daha uyusun biz oyun oynayalim desin...cok yoruldugum bir gunun aksami cocugu parka o gotursun bana nefes alma zamani tanisin...veya ay sonu dogum gunum var tek bir gun cocugu anneme birakalim bir kac saatligine basbasa bir yere gotursun beni...bir aksam cocuk uyuduktan sonra ozledim seni diye sarilip opsun, koltukta uyuyakalmasin...bunlari ona da soyledim ama sanki sen bana yapiyorsun, sadece benden bekliyorsun diyor. Ne desem bir karsi argumani var zaten. Bazen bunu da paylasmaya dahi gerek duymuyor, gulup geciyor...
Bazi takintilari da var. Mesela bir yere gidilecekse sabah kahvalti edip cikilacak. Bir mesire yerine gidelim termosumuzu alip dedik. Onun ailesi de gelecekti. Ogleden sonra hava biraz daha serinleyince gider iki saat kadar kalir doneriz dedim. Zaten oglum ogle uykusundan 14-14:30 gibi uyaniyor. Esim evden kahvalti yapip cikamadigimiz icin cok soylendi. Surekli surat asti, kalabalik olacak, disarda uyurdu ne var vs..oglum disarda asla uyumuyor. Eve de bitkin halde gelip bicimsiz saatte uyudugunda gece uykusuna gec daliyor veya dalamiyor vs...bunlari kac kez yasadik ama tabii cocugu yedirip icirip yatiran, gece kalkan sadece ben oldugum icin bunlar onu baglamiyor...isin ozu onceden onda olan takintilar artik cocuk olunca iyice su yuzune cikti ve beni cok rahatsiz ediyor.
Konusmayla veya evlilik terapisiyle yol katedebilecegimize de inanmiyorum. Cunku esim asla kendinde hata bulmaz. Ona gore o elinden geleni yapiyor. Cocukla gun icinde yarim saat oynayinca is bitti saniyor. Benden uzaklastigini dile getirdigimde ise guluyor, ne alaka diyor. Tum bunlari kafamda kurdugumu soyluyor ama sonuc gene ayni. Belki elle tutulur ciddi sorunlarimiz yok ama benim icim bombos, her gune mutsuz uyaniyorum, her seyi tek basima sirtlanmaktan yoruldum. Bosanirsam daha mi mutlu olurum? Surekli bunu dusunuyorum...eski gunlerimizi ozluyorum. Ama o gunlere asla donus yok, cok yiprandik biliyorum...karsimda beni ciddiye almayan, sikayet edince gulen veya sagiri oynayan, ben kizdikca beni ofke kontrol problemini hallet sakinles de gel diyen bir adam var...sorunlarimiza cozum ne olabilir bilmiyorum. Sadece ic dokmek istedim.
Terapiye gitmenin bir yolunu bulun. O kadar sorunlu erkek var ki eşiniz belli ki kötü bir adam değil. Belki onun da hayatında eksilen şeyler vardır ama o cevap peşinde değildir. İyi bir terapist arastirip evlilik terapistine gidin derim. Bende eşimle gitmeyi düşünüyorum bazen. Benim eşimde dünya iyisi, tatlı bir insandır bizlere düşkündür ama hayat gailesi içinde kendi iclerimize fazla dönüyoruz bazen, tabii yorucu çalışma hayatımız da bunda etken. Ama bunlar tedavi edilebilirliği olan erkekler. O yüzden olumlu düşünün ve yapıcı adimlardan başlayın. Çocuklar küçükken hayat biraz öyle de evriliyor sanki ama sonrasında insanlar birbirinden uzaklasabiliyor. Buna fırsat vermemek lazım. Bu sabah bir rüyayla uyandım , uyandığımda çok duygusaldım. Dedim hep geçmişi özlüyoruz ama o anı yaşarken ne kadar sıradan hissediyoruz. Hep geçmişe daha gencligimize özlem içerisindeyiz. Halbuki anı yaşayabilsek. Gidip 8 yaşındaki oğluma sarıldım, öptüm kokladım dedim ki içimden " sen büyürken biz iş, güç koşturmaca, hayat gailesi de savruluyoruz ama bugünler hep anı, ilerde birgun bu günleri özlem ve duygu dolu hatırlayacağız, ama yasarken sıradan birgün gibi basip geçiyoruz üzerinden" . Sonra eşimi aradım nasıl ağlıyorum, "bugunlerimizi hissederek, duyumsayarak, koklayarak kaçırmadan yasayalim" dedim. "Akşam gelince yaşarız" dedi gülerek. Ama dalga geçtiğinden değil . O da duygusaldır ama bazen birimizin duyguları daha coskuluysa diğerini alıp oraya getirmeye çalışmak lazım. Ama bağırarak, kızarak, laf sokarak bir yere varamayız. Bunları bazen bizde yaşıyoruz. O yüzden dışardan birileri bunu söylemeli o yüzden evlilik terapistine mutlaka gidinUstlerine gidilip sert cikildi mi daha beter oluyor. Iyice kendilerini kapatiyorlar. Benimki agiz tadiyla kavga da ettirmiyor. Ya dalga geciyor ya hiic cevap dahi vermeyip ortadan ikiye catlatiyor. Terapi konusunda da beni ciddiye almayacagindan eminim. Cocuktan once de bazi seyler sinyal vermeye baslamisti ama ben umursamadim. Oldurmaya calistim ama bir yerden patlak verdi iste...
Aslinda cocuk buyudukce dahaiyi olacagini dusunuyorum ben de. Mesela esim bugun bi isi halletmeye disari cikacakti.birden dedi ki biraz daha buyuse oglumu da yanimaalirdim beraber gider gelirdik. Seneye gidersiniz dedim ben de. Yani ilerde daha rahat, onunla daha cok bir seyler yapabilecegi gunlerin hayalini kuruyor o da. Tabii su an birbirimizi bogazlamazsak belki de ilerrde daha guzel olck her sey...TheQueeninthenorth bu konuya yazmak istedim. Meslektaşız. Benim eşimde evlendiğimizde çok tembeldi. Gece sabaha kadar bilgisayarda oyun ve film.Sonra öğlene kadar uyku.Ben beklerdim ki uyansın da kahvaltı edelm saatlerce. Bişey söylesem kızar tartışırdı.Çok zor bi hamilelik geçirdim. Sabahları öğüre öğüre işe gittim. 2 lokma kahvaltı hazırlamadı önüme. Neyse ilk çocuğumuz doğdu. Ben iş yemek vs. yaparken çocukla ilgileniyordu. Yavaş yavaş çocuk büyüdükçe eşim de değişti. Herşeyi düşünmeye başladı evde.Sonra 2. Çocuğumuz oldu. Şimdi maşallah diyim sabah bebeği alır kahvaltısını yaptırır ben 1 saat daha uyurum. Her işi beraber yaparız. Bizim evde çocuklar eşimi çok olumlu etkiledi. Olması gereken bu bence ama sanırım bazı erkeklere sorumluluk ağır geliyor. Çocuk olduktan sonra esas fedakarlık gerekiyor.