- 24 Mart 2018
- 633
- 488
- 33
- 31
10 numara 5 yildiz yorumHamilelik ve doğum bebek sahibi olmanın en sorunsuz kısmı bence, yanlış anlaşılmasın kimi hamilelik ağır geçer, doğumda birtakım komplikasyonlar olur veya hamile kalmayla ilgili sorunlar yaşanır ben bunlardan bahsetmiyorum, herşey normal seyirinde gidiyorsa gebelik ve doğum da hiçbir şey yok, mesele bebek doğduğundan itibaren siz ölene kadar ki süreçte olanlar, doğumdan itibaren artık bir bireyin sorumluluğunu alıyorsunuz ve bu sorumluluk ömür boyu sürüyor, çocuğunuzu iyi, ahlaklı, vicdan ve merhamet sahibi dürüst biri olarak yetiştirmek için var gücünüzle çaba sarf etmeniz gerekiyor, siz çocuğunuzu bu şekilde yetiştirirken aynı zamanda dışarıdaki kötülüklere karşı da devamlı algılarınızın açık olması, çocuğunuzu tehlikelere karşı bilinçlendirmeniz gerekiyor, devamlı güncellemeniz lazım anneliğinizi çünkü zaman değişiyor, çocukların sorunları da değişiyor haliyle.
Benim çocukluğumda uyuşturucu nedir bilmezdik biz, adını bile duymamıştık ya da pedofili nedir bilinmezdi, komşu amcalardan sakınma diye birşey olmazdı, akıllara gelmezdi böyle şeyler, belki de yaşanmadığından herkesin komşusunu aile bireyi gibi gördüğü bir dönem olduğundandır bilmiyorum, bebekken yaşanan yaş sendromu, büyüme atakları, ergenlik dönemi nedir bilinmezdi, daha kendi halinde, basit ve anadan babadan kalma metodlarla büyütülürdü çocuklar.
Artık zaman değişti, herşey gelişti ama tehlikelerde çoğaldı, eskiden bilinmeyen herşeyden artık korkar olduk, küçükken ayrı endişe duyuyorsunuz, büyüyünce ayrı korkuyorsunuz, belli yaşa kadar pedofili kabusunuzken, belli yaştan sonra saplantılı bir aşığa denk gelirse diye panikliyorsunuz.
Çocuk ömür boyu sorumluluktur, o yüzden ben çocuk sahibi olmak istemeyen kadınları çok iyi anlıyorum, onların zorla çocuk sahibi olmaları yönünde telkinleri de uygun bulmuyorum, her kadın anaç olacak diye birşey yok, ki her kadın anaç değildir, anaç doğsaydık, annelik duygularımız doğuştan olsaydı, bugün kendi elleriyle çocuğunu öldüren kadın haberleri okumazdık ya da anneleri tarafından terk edilmiş çocuklar için bir kurum olmazdı.
Merhaba arkadaşlarım. 30 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Gel gelelim ki başta eşimin ailesi sürekli bebek beklentisi içindeler(olağan olarak).
Ben eşimle çok şükür çok mutluyum. Hiçbir sıkıntımız yok.
Şunu düşünüyorum ki her kadın anaç ve anne olmak için yaratılmamış zannımca. Çocukları severim onla ilgili bir sıkıntım yok. Ama evliliğim süresi boyunca hiçbir zaman bir çocuğa "benim de olsa" diyerek, içimden geçirerek bakmadım. Etrafımdaki insanlar çocuğum olmayacak diye benden çok korkuyorlar. Ki ben tüp bebek merkezinde çalışıyorum. Her gün gözümün önünden onlarca kadın geçip gidiyor. Onların acı ve meşakkat dolu tüp bebek serüvenlerine şahit oluyorum. Ama bana sorduklarında "ya senin de olmazsa 30 yaşındasın" diye. "Olursa olur. Olmazsa eyvallah" deyip geçiyorum . O zaman da garipseniyorum diğerleri tarafından.
İşin özü, eşim de kabul etse kimseyi takmayıp hiçbir zaman çocuk sahibi olmasam ah demem gibi geliyor bana.
3 yıldır çeşitli sebeplerle bebek işini erteliyoruz ve bu benim işime geliyor.
Siz be dersiniz hanımlar? Bu konudaki fikirlerinizi merak ediyorum.
dogru haklisiniz ama unutmayin ki hep boyle genc dinc kalmayacaksiniz.yaslandiginizda kapinizi acacak kimse kalmayinca hastalanip yataga dustugunuzde bir bardak su vereniniz olmadiginda ne olacak.cocuklari yaslandigimizda bakici olarak gormek deyil bu.boyle anlasilmasin.cocuksuz olmak kimsesiz kalmaktir bana gore.anane dede olamamak torun torbaya karisamamak kisaca sonsuz bir yanlizlik..herkesin harci degil tabiki cocuk buyutmek.ama kendi canin kanin kasi gozu sana benzeyen anne cim diye sarilan bir melek karsisinda uykusuz kalmissin cok mu.hergun kahvalti yaptirirken ellerini oksayan annecim seni cok seviyorum diyen sana bakarken gozleinden dunyanin en masum sevgisini gordugun o isil isil parlayan saf melegin icin yavrun icin herseye deger..Ben de sizin gibi düşünüyorum. Hatta bu konuda çok bencilim. Hayatımın geri kalanını bir cana adamak, onun sorumluluğunu üstlenmek, fedakarlık yapmak bana göre değil. Ben bu dünyaya bir kez geliyorum ve dünyanın nimetlerini doya doya yaşamak istiyorum. Benim için, altını çiziyorum benim için, çocuk demek dert, tasa, aşırı sahiplenmek, kendinden ödün vermek demek. Kendimi seviyorum. Bu hayatı seviyorum. Bu hayatın tadını çıkarmak istiyorum.
Eşim de ben de bu konu hakkında görüşlerimizin aynı olması benim için büyük avantaj. Aile baskısına gelecek olursak, eşim ve ben ne zaman istersek o zaman olur diyoruz. Çocuk hiç istemiyoruz dersek bu sefer "ama hayat çocuksuz olmaz bla bla .."diye başımızı şişirirler. O yüzden, siz kendinizi ne zaman hazır hissederseniz o zaman yapın. Kimsenin baskısıyla hareket etmeyin. Çocukla ömür boyu siz ilgileneceksiniz onlar değil.
dogru haklisiniz ama unutmayin ki hep boyle genc dinc kalmayacaksiniz.yaslandiginizda kapinizi acacak kimse kalmayinca hastalanip yataga dustugunuzde bir bardak su vereniniz olmadiginda ne olacak.cocuklari yaslandigimizda bakici olarak gormek deyil bu.boyle anlasilmasin.cocuksuz olmak kimsesiz kalmaktir bana gore.anane dede olamamak torun torbaya karisamamak kisaca sonsuz bir yanlizlik..herkesin harci degil tabiki cocuk buyutmek.ama kendi canin kanin kasi gozu sana benzeyen anne cim diye sarilan bir melek karsisinda uykusuz kalmissin cok mu.hergun kahvalti yaptirirken ellerini oksayan annecim seni cok seviyorum diyen sana bakarken gozleinden dunyanin en masum sevgisini gordugun o isil isil parlayan saf melegin icin yavrun icin herseye deger..
annelik yasanir aaa ben yapamam yok ya su kadin soyle cekiyor bu kadin boyle cokmus aaa uykusuz kalamam falan deyil..anne olmadan anlayamazsiniz.omrumu bir canliya adayamam diyorsunuz ama size adanmis bir omur varmiski bu yasa gelmissiniz.annelik baska birsey tarifi yok mantigi yok..kollarimi actigimda bana dogru (kucuk olan daha yeni yeni ane ane diyor gerci)annecimm diye kosan iki prensesim iyi ki dogurmusum iyi ki Allah sizi bana vermis..herseye deger tum acilara tum yorgunluklara...
Bence zorunda değil tabiki. Eşinizle aynı fikirde olmanız sizi daha da rahatlatacaktır. Ama kesin olark siz istemez o isterse o zamn üzerine düşünürsünz yoksa sizi zorlamadğı sürece hiç dert değil. Millet şmdi niye yapmıyosun der yaparsın onu şöyle bunu yap der sonra 2.yı yaparsn neden yaptın der :))) onlar hep derlerrMerhaba arkadaşlarım. 30 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Gel gelelim ki başta eşimin ailesi sürekli bebek beklentisi içindeler(olağan olarak).
Ben eşimle çok şükür çok mutluyum. Hiçbir sıkıntımız yok.
Şunu düşünüyorum ki her kadın anaç ve anne olmak için yaratılmamış zannımca. Çocukları severim onla ilgili bir sıkıntım yok. Ama evliliğim süresi boyunca hiçbir zaman bir çocuğa "benim de olsa" diyerek, içimden geçirerek bakmadım. Etrafımdaki insanlar çocuğum olmayacak diye benden çok korkuyorlar. Ki ben tüp bebek merkezinde çalışıyorum. Her gün gözümün önünden onlarca kadın geçip gidiyor. Onların acı ve meşakkat dolu tüp bebek serüvenlerine şahit oluyorum. Ama bana sorduklarında "ya senin de olmazsa 30 yaşındasın" diye. "Olursa olur. Olmazsa eyvallah" deyip geçiyorum . O zaman da garipseniyorum diğerleri tarafından.
İşin özü, eşim de kabul etse kimseyi takmayıp hiçbir zaman çocuk sahibi olmasam ah demem gibi geliyor bana.
3 yıldır çeşitli sebeplerle bebek işini erteliyoruz ve bu benim işime geliyor.
Siz be dersiniz hanımlar? Bu konudaki fikirlerinizi merak ediyorum.
Cocuk ismibile konusmuslar zamaninda simdi istrmiyormusEşinle evlenmeden evvel bu konuyu konuşmalıydın. Şayet konuştu isen de şimdi vazgeçiyorsan eşine haksızlık olur. Eşin baba olmak istiyor olabilir. Onu bundan mahrum edemezsin ki. Ama sen de istemedigin sürece bebek yapma tabi ki. 3 secenek var gibi. Ya ayrılacaksınız, ya sen çocuk yapmaya razı olacaksın. Ya da eşin cocuk yapmamaya razı olacak.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?