Biraz uzun yazacağım çünkü bu hastalık kafada bir hastalık o yüzden tüm fikirlerimi buraya yazacağım belki işinize yarar lakin sizi hastalık hastalığından alıp dünyanın anlamasızlığı melankolisine sokma ihtimali de var bu yüzden özür dileyerek hemen sözlerime başlıyorum.
Ben şu an 20 yaşındayım eskiden bana da böyle hastalık korkusu gelirdi. Lenf kanseri, meme kanseri, lumbal hemoroid daha nice şey hep kendimi kontrol eder dururdum, heyezanlar içinde uyanırdım ama şu an bunlardan neredeyse eser yok ve her insanda olabilecek bir seviyede.
Benimki zamanla kendiliğinden geçti kendimce geçme sebebini buldum. Ama sebebinden önce nasıl böyle olduğumu açıklayım. Eskiden bacağımda bir leke çıkmıştı çok küçükken doktora gittiğimizde beni odadan çıkarıp ailemle konuşmuştu. Söylemeliyim ki aşırı önemsiz bir lekeymiş ama doktorun orada ailemi dışarı çıkarması sanki içeride ölüm haberim veriliyor hissiyatı yaratmıştı. ailem bir şey yok doktor dedi, dediler. Haklılarmış da ama o zaman çocuk aklı benden saklıyorlar sandım tvde de benim lekeme benzer bir lekeyi cilt kanseri ve ölümle niteleyince ben bir ağlamaya başladım aileme öleceğim söylemiyorsunuz diye. İşte o bana bir travma oldu. Küçükkken kanser sadece yaşlılarda olur sanıyordum içten içe kendimi dokunulmaz sanıyordum tvde yine 5 yaşında kanser çocuk gördüm eyvah dedim ben de olabilirim ve sonra bir paçalar tutuştu işte böyle hastalık hastası oldum sanırım. Daha sonra göğsümde ve kasığımda şişlikler çıktı ama kendiliğinden geçti, o zamanda 3 gün falan sürdü geçmesi bu 3 gün kanserim diye düşünüp durdum.
Ben büyüyünce bu korkum geçti. Çünkü anladım ki bu dünyaya çivi çakmaya gelmedik hepimiz öleceğiz. Ya şimdi ya sonra pek bir şey de fark etmiyor aslında. Biraz etrafınıza bakarsanız dünya denen şey 2 aylık tatiller için ömür boyu çalışmaktan falan ibaret. İnsan hep hayır daha yapacağım çok şey vardı diyerek ölümü onu bu hayallerinden ayıran en büyük etken olarak görüyor, öyle de zaten. Ama dürüst olun kendinize: Hayalleriniz çok büyük değil ve açıkçası fazladan yaşadığınız birkaç yılda çok önemli şeyler olmayacak su gibi hemen akıp gidecek ama şu an değerli. Şu anı zehir etmeyin hastalık düşüncesiyle.
Bir de ölenlerin hepsi yatağında huzurlu bir şekilde dünyaya gözlerini kapamıyor neredeyse hepsi bir hastalık sonucu can çekiştikten sonra ölüyor ve sizi özel kılan hiçbir şey yok. Siz kendiniz "kendiniz" olduğunuz için önemli hissedebilir ve hiç ölmeyecek gibi düşünebilirsiniz ama ölen onca kişiden acı gerçek yüzünüze çarpınca God complex denilen durumla hayır bana bir şey olamaz ya, nasıl olur gibi bir sıkıntıya girmeniz doğal. Ki bana da televizyonda hastalıklar görünce böyle oldu. İlk önce önemsiz olduğunuzu kabul edin. Büyük ihtimal siz de bir hastalık sonucu öleceksiniz hatta belki adını bile duymadığınız bir hastalık sonucu.
Ardından şunu söylemeliyim ki ben tıp öğrencisiyim derslerde öyle hastalıklar gördük ki o an anladım siz sadece kanseri gördüğünüz için kansere kafaya takmışsınız. Zaten çoğu hastalık hastasında da aslında daha çok kanser korkusu görülür. Ama şunu demeliyim ki hayal bile edemeyeceğiniz hastalıklar var. Daha anne karnındaki %90 bebek falan oluşmasına rağmen yanlış oluştuğu için siz fark etmeden düşük oluyor. Öyle bir hayat ki bu zaten yaşamamız mucize. Yani hasta değilsiniz sakin olun sadece bildiğiniz hastalıkları vücudunuza uydurma peşindesiniz. Bu dünyada ölürseniz de elinizde olmayan genetik sebeplerinizden veya yaşlılıktan olacak. DNA'mızı yeterince güçlü olmamasından suçlayamayız. Doğal seleksiyonda piramidin altındaysa yani kaba bir tabirle çürük yumurtaysanız öleceksiniz ama sakin olun elinizde olmayan vücut direnciniz sizin suçunuz değil. Yani umarsızlaşın.
Ayrıca çok önemli bir konu da stres konusu. Kanser değilseniz bile kanserim kanserim diye beyninize hep telkin verir ve stres yaparsanız kanser olma ihtimalinizi ancak arttırsınız. Hep kontrole Bt ye girer röntgen çektirirseniz kanser olma ihtimalinizi arttırsınız. Öncelikle sakin olun. Kendinize biraz 1 hafta gibi bir süre verin şikayetiniz geçmiyorsa doktora görünün hemen koşa koşa doktor aramayın. Erken teşhis evet önemli ama en ufak şikayetinizin başında koşturup görüntüleme cihazlarına sık sık girmek de bu yolda harap olmak da hastalığa davetiye çıkarır.
Zaten öyle büyük bir hastalığınız olsa ya çok uzun süre bir şikayetiniz olur ve siz hep boşlarsınız ki bu çok yanlış ya da aniden olan göz ardı edemeyecek bir acı duyarsınız. Doktorların elinde sayılı hastalığın tedavisi var çoğu hastalık hala bir gizem. Yani erken teşhis evet çok kıymetli ama açıkçası çok erken gidince de kesin kurtulurum gibi bir durum yok çünkü bilinmeyen daha nice şey var. Hafif durumlarınızda yine bir gidin görünün ama gözünüzde büyütmeyin. Büyük ihtimal gözünüzde büyütüyorsunuz. Her şişliği kanser sanmayın çünkü milyon tane şişlik olma sebebi var ve siz bu şişlik sebebinden sadece 1/milyon olan kanser ihtimaliyle başınızı yiyip bitiriyorsunuz. Sakince doktora gidin görünün o ne derse doğrudur. Ve sakın ama sakın bulgularınızı googledan aratmayın. Bu size hiçbir bilgi vermeden ancak stres verecek.
Çoğu hastalık hastası öyle bir boyutta ki neredeyse kanser olayım da rahat edeyim diyecek seviyede. Kuruntudansa en azından tedavime başlanır, adı konulur gibi. Şunu söyleyim siz hep böyle hastalığı düşünürseniz vücudunuz da sahip hastalık istiyor der ve şikayetleriniz artma ihtimali daha da yükselir.
Ekstradan başka neden ölüm korkusu duyuyor olabilirsiniz ben 2 sebep daha görüyorum. ya arkanızda size muhtaç bir çocuğunuz vs vardır ya da dininiz gereği cehennem korkunuz vardır. Bu iki durumdan dolayı da hastalık hastası olmanız muhtemel. Ama sakin olun dininizin iyi kısmına aklınıza getirin, unutmayın bir dini görüşünüzün sizi hasta etmesi hiç normal değil. Çocuklarınızı, bakmakla yükümlü insanları düşünmenizi anlıyorum ama hep böyle yaşanmaz bunu siz de biliyorsunuz. Ayrıca çocuklarınız da böyle bir korkuyla yaşayan birindense ehvamsız olmanızı çok ister. Bakmanız gereken insanları hayatta oldukça bakacaksınız zaten hasta olmanız sizin suçunuz değil ölmeniz sizin suçunuz değil elinizde olmayan ölümünüzden sonra da elinizden bir şey gelmez hep ölümü düşünüp bu anınızı zehir etmeyin.
Sözün özü ben nihilist bir dünya görüşüne sahip olduktan sonra bu hastalıktan kurtuldum. Çünkü biliyorum hepimiz öleceğiz ve hiçbirimiz sandığımız kadar önemli değiliz. Önemli olan şu an ve ben şu anımı öleceğim diyerek geçirmem çünkü hepimiz aslında doğduğumuz an öldük. Siz doğup da ölmeyen biri gördünüz mü? Hepimiz ölmek için doğduk. Ölümden korkmayın ölümü kabullenin.